Weer een ervaring rijker

Mijn opa was nogal een filosofisch type.
Bij elke ramp die zich voltrok zei opa met gedragen stem: "Je bent toch weer een ervaring rijker".
Toen mijn oom en tante tijdens een vakantie bij overstromingen in Engeland bijna verzopen waren en iedereen handenwringend van de zorgen door de kamer liep, terwijl de hele familie in koor jammerde: "Ohgottogottogottogot", zei opa met gedragen stem: " Ze zijn toch weer een ervaring rijker".

Vooral over rampen die hem zelf niet direct troffen kon opa erg beschouwend praten.

Wij luisterden nooit zo naar opa, maar deze theorie is me bijgebleven.  Dank zij de theorie van opa voel ik me rijk, rijk aan ervaringen tenminste.
Bij alle ziektes en drama;s die mij overkomen komt een moment dat ik gelaten denk: "Ik ben toch weer een ervaring rijker". Opa vond elke ervaring een verrijking omdat je dan iets te melden had, zelfs anderen van advies zou kunnen dienen.

Een jaar dat me ervaringstechnisch gezien veel rijkdom heeft gebracht is 1998.
In 1998 ben ik gescheiden en na een huwelijk van bijna 20 jaar in een 3 kamerflat getrokken, samen met Jimmy, mijn hond.
Om redenen die nu niet ter zake doen had ik het initiatief genomen tot het laten zinken van het huwelijksbootje.
Ik weet nog de eerste zaterdagavond dat ik op mijn tweezitsbank van Leen Bakker, met uitzicht op mijn tweedehands eethoek zat te wachten op het rinkeltje van mijn tweedehands magnetron. De woonkamer van mijn nieuwe flat keek uit op een somber pleintje en ik dacht bij mezelf  :"dat heb je mooi voor mekaar trut, is dit nu echt wat je wilde?".

Maar ja, je zit in dat flatje een ervaring rijker te worden en je zet door.

Een paar maanden later werd ik weer een ervaring rijker. Mijn hond Jimmy, werd gegrepen door een Bordeaux Dog en een Bull Mastif. Eén kop voor, één achter en trekken maar. Als ik voor één ervaring niet dankbaar ben is het deze.
Een echtscheiding, dat is een ervaring. In het kader van mijn huidige opleiding zelfs een nuttige ervaring. De aanslag op mijn hond heeft me niets geleerd. In tegendeel, deze ervaring had ik graag willen missen.
Het hele gebeuren staat in mijn herinnering gegrift. De lange uren wachten terwijl hij geopereerd werd, de hondenpolitie en de eigenares van de honden die geen geld had gehad voor een cursus. Die trouwens ook vergeten was de premie voor de verzekering te betalen. Ere aan mijn dierenarts, die alle zorg aan mijn hond heeft besteed en mij zei me niet druk te maken om de rekening.
Ik vergeet nooit hoe Jimmy eruit zag na die aanslag. Zijn koppie was ongeschonden maar de rest was bont en blauw en de draden van de hechtingen staken overal uit.
Het is goed gekomen met Jimmy. Met mij niet.
De scheiding heb ik verwerkt, de fraude van mijn zakelijk partner waardoor ik mijn bedrijf moest stoppen ook.  Ziektes heb ik doorstaan, een flinke burnout twee jaar geleden en mijn ontslag vorig jaar, ik heb het overleefd.
Dit is een greep uit de berg ervaringen waardoor ik nu links en rechts advies kan uitdelen en waardoor ik nooit om een gespreksonderwerp verlegen zit. Opa had gelijk, met al die ervaringen kun je overal over meepraten,

De ervaring van de aanval op Jimmy heeft me niet verrijkt, integendeel. Jimmy is een paar jaar geleden overleden, hij is bijna 16 jaar geworden, we hebben na de aanslag nog 13 fantastische jaren met hem gehad.

Maar ik heb er nog last van, als Casper op een hond afrent als Casper naar een hond gromt of een hond naar Casper, dan staat mijn hart stil. Een hond moet leven dus ik verbijt me pak de bal en roep hem en leid hem af.
Gelukkig voor Casper loopt hij vaak alleen met Herman, ik had hem veel te veel beschermd.
Casper is een paar weken geleden gebeten door een hond. Een labrador is veel minder kwetsbaar dan een Jack Russell. We hebben Cas goed opgevoed, hij is niet erg dominant maar ook niet angstig.
Ik kreeg er steeds meer vertrouwen in dat het Cas niet zou gebeuren. En nu is het toch gebeurd. Ik was er niet bij en ik probeer er goed mee om te gaan.  We kunnen nu alleen maar hopen dat hij door deze ervaring wijzer is geworden. Dat hij, net als Carlie, even omloopt als hij een hond niet vertrouwt.

Aan mij de taak mijn ervaringen in goede banen te leiden, om Casper weer zijn vrijheid te gunnen. Om het vertrouwen weer terug te krijgen.

Zonder de ervaring met Jimmy was dat absoluut makkelijker geweest.
Casper moet spelen en rennen en niet geremd worden door een neurotisch vrouwmens dat hem het liefst aldoor dicht bij zich houdt.

Ik doe mijn best,  Cas, laten we na deze nare gebeurtenis maar denken: we zijn toch weer een ervaring rijker en we gaan lekker naar het bos.

Opa, niet elke ervaring is een verrijking.

Slingerkussen

Hier ben ik weer, Supercassie. Carlie en ik hebben weinig tot geen klachten over onze mensen. Ze laten ons goed en vaak uit. We krijgen goed eten, de kwaliteit bedoel ik dan, over de kwantiteit valt te discussiëren.
We krijgen ook verantwoorde snackjes en regelmatig een nieuw speeltje.

Wij houden van routine en als we ze op tijd waarschuwen, gebeurt alles op tijd.  Jullie vinden het misschien overdreven maar wij willen om 17.30 eten. Ons vrouwmens zorgt voor ons eten en soms hangt ze zo lui op de bank dat ik haar even vermanend moet aankijken.
Een blik is voldoende, ze is goed getraind.

Ik hou ervan door de bossen te rennen, ik wil vaak lange wandelingen. Dat weten ze, dus we gaan heel vaak met zijn vieren op pad. In het bos geef ik het commando "bal", dan weet mijn manmens dat hij de werpstok tevoorschijn kan halen en dat hij de bal heel ver weg moet gooien.

Ruim twee weken geleden was ik die vreselijke arrogante rothond tegengekomen en de eerste dagen was ik echt een beetje beroerd van mijn verwonding en wilde ik zelf niet zover lopen, maar na een week kon ik wel weer. Nu zijn mijn mensen altijd heel bezorgd om ons, vooral mijn vrouwmens is een vreselijke zeurpiet als het om ons gaat. Ik moest aldoor maar rustig aan doen en mocht alleen rondjes aan de riem. Onzin, ik voelde me allang weer top, alleen die wond trok en jeukte een beetje.

Ik had energie over dus ging ik bezigheden zoeken om thuis te doen. Ik heb wat sloffen gejat, de trui van mijn vrouwmens door de hele kamer gesleept (moet ze hem maar niet laten slingeren) ik heb de gangkast uitgeruimd en de krantenbak doorgewerkt. Ze kregen een beetje genoeg van al mijn activiteiten en zijn spelletjes voor me gaan zoeken.

Komen ze thuis met een houten blok met holletjes erin en daar schuifjes over. Dat ding lag op de eettafel en ze stonden er samen een beetje appelig naar te kijken. Ik heb me er tussen gewrongen, en met één poot op tafel leunend heb ik met de andere poot die schuifjes verzet. Er zat nog niet eens een koekje in, toen snapte ik het al. Dat was totaal geen uitdaging voor Supercassie.

Even later werd er een pakje bezorgd. Dat vind ik altijd wel spannend. De man die de pakjes rondbrengt is als de dood voor Carlie en vooral voor mij. Als ik achter de poort sta durft hij niet naar binnen, hahaha. Ik wil hem alleen maar mijn tennisbal laten zien. Snappen jullie dat nou? Ik heb die man nog nooit wat gedaan.
Hij geeft de pakjes door een heel klein kiertje in de poort aan een van mijn mensen. Een pakje is altijd leuk, het kan altijd voor ons zijn en het papier is sowieso interessant.We helpen altijd met uitpakken. Dit was voor ons, het was een soort kussen, maar niet helemaal of een soort kleedje maar dan anders. Kijk eens jongens, zei mijn vrouwmens, een snuffelmat.

Ze deed allemaal koekjes tussen de slierten van dat kleedje en legde hem op de grond. Carlie was aan het snuffelen en eten, ze vond het prachtig. Ik vond het veel te veel gedoe voor een paar koekjes. Ik heb hem onder Carlie haar snuit vandaan getrokken en bij twee van de sliertjes gepakt.

Deze techniek is misschien wel interessant voor mijn collega-labradors dus ik zal het even duidelijk uitleggen:

Je pakt dat ding bij een of twee sliertjes goed stevig in je bek, dan slinger je even van links naar rechts. Als hij goed vaart heeft draai je hem een paar keer in het rond en voila, de koekjes vliegen in het rond.

Veel efficienter kan ik jullie vertellen. voor Carlie is het een snuffelmat voor mij een slingerkussen.

Vanmorgen zijn we gelukkig eindelijk weer in het bos geweest, ik heb weer lekker gerend.  Lig nu even op de bank, ik hoef geen sloffen, truien en kranten meer om moe te worden. Vanmiddag willen we nog wel even snuffelen en slingeren. Zodra ik wakker ben zal ik dat mijn vrouwmens laten weten.

Ik wens al mijn collega's een goed weekend en een kwispel voor jullie mensen.

Bad habits

Iedereen ontwikkelt in de loop van zijn leven eigenaardige gewoontes, althans ik hoop dat iedereen dat doet.
Zelf word ik me de laatste tijd bewust van wat vreemde zich herhalende handelingen.

Overbodige, onbegrijpelijke gedachtenassociatie

Er zijn bijvoorbeeld uitdrukkingen die mij herinneren aan iets wat totaal niet relevant is, maar waar ik toch elke weer aan denk. Ik heb toen ik een jaar of acht was eens een boekje gelezen. Ik weet er niets meer van, de schrijver niet, de titel niet, de hoofdpersonen niet en zelfs het verhaal niet. Ik weet nog een zin en die zin is als volgt: "vergenoegd kauwde vader op zijn flik". Ik zei het al, niet belangrijk, maar elke keer als wij zo'n rond chocolaatje eten schiet die zin in mijn gedachten: "vergenoegd kauwde vader op zijn flik". Ik durf niet eens te vertellen dat ik dat denk, belachelijk vind ik het zelf. Dus ik hou het voor me.

Oma's invloed

Van mijn oma heb ik geleerd dat je bij de broodmaaltijd eerst een boterham met hartig moet en daarna mag je er een met zoet. Ik moet jullie bekennen dat ik me daar nog steeds aan hou. Ik ben gewoon in shock als Herman begint met een boterham met jam. Ik probeer hem tegen te houden, ik roep vertwijfeld :"dat mag niet van oma".  Oma is al jaren dood, Herman heeft haar niet eens gekend. Het is dus al heel lang geleden dat ik brood at onder de supervisie van oma. En toch komt ze regelmatig langs tijdens de lunch. En ik luister nog steeds naar haar, je zult mij geen boterham met hagelslag zien eten en daarna een met ham. Ik kan het niet. Vreemd dat van mijn hele opvoeding dit het best is blijven hangen. Totaal niet boeiend voor de belangrijke dingen in dit leven en toch hou ik me eraan.

Strijken met de Golden Girls

Ik ben gek op strijken, deze passie vindt zijn oorsprong in een ander jeugdtrauma, maar daar wil ik het nu niet over hebben.
Ik vind het fijn als alle kleren schoon en gestreken in de kast hangen. Ik heb dat een tijd zover doorgedreven dat ik me na de laatste hondenronde uitkleedde, de wasmachine aanzette en na een rondje droger alles nog streek wat ik die dag had gedragen. Zelfs zonder interventie van een psycholoog zag ik zelf ook wel in dat het te ver ging. Ten eerste zat de wasmachine nooit vol en ten tweede werden de nachten wel erg kort.
Maar dat terzijde, ik strijk in de slaapkamer en kijk al strijkende naar oude series. Mijn voorkeur gaat uit naar Golden Girls . Daar zijn alleen de eerste drie seizoenen van in Nederland verschenen. Ik heb zoveel gestreken dat ik ze uit het hoofd ken. Ik hoef de DVD speler bij wijze van spreke niet eens aan te zetten. Ik speel ze zo na, alle rollen, met de juiste teksten en op de correcte volgorde. Dat was niet ter bevordering van het strijkproces dus nu kijk ik Friends. Sommige mensen vinden het vreemd dat ik kan strijken en lachen tegelijk. Ik vind het een prima combinatie Soap en Iron.

Het probleem met de DVD's van Friends is trouwens dat er op de DVD niet duidelijk staat welke afleveringen erop staan en welke kant de bovenkant is, ik bedoel Side A of Side B. Ik heb in de linnenkamer geen leesbril nodig, dus ik doe maar wat. Ik vlieg van serie 10 terug naar 3 en vervolgens naar 8. Dat houdt het wel spannend.
We hebben trouwens niet echt een linnenkamer hoor, voordat jullie denken dat ik hier een beetje op wil scheppen. Wij hebben een heel gewoon huisje met zonder linnenkamer.

Inloopkast

Laatst vroeg een wat opgeblazen type aan mij:: Goh, hebben jullie geen inloopkast?"
Ik kon niet anders antwoorden dan: " Wij hebben een enorme inloopkast, onze inkoopkast is zooooo groot, we slapen erin". Daar stond mevrouw Dick Doenerij even van te kijken.
Dit was even een zijstapje, dat mag niet maar soms kan ik het niet laten.

plastic flubbertjes

Nog een rare gewoonte van mij is dat ik de plastic dingetjes waaraan de labeltjes in kleding zitten niet verwijder. Ik gooi soms een BH weg die in verregaande staat van ontbinding verkeert maar die ik nog nooit weg heb kunnen doen omdat hij mooi is en duur is geweest. Als ik mezelf eindelijk zover heb dat ik hem wegdonder zie ik dat plastic flubbertje zitten.

Ik heb blazers weggegooid met het zakkie reserveknopen er nog in. Als ik een jasje heb dat alleen gestoomd mag worden heb ik op een gegeven moment een bochel van de stomerijbonnetjes in mijn nek.
Dat vind ik zelf ook raar, hoeveel moeite is het nou om voor de eerste keer dragen zo'n plastic ding af te knippen. En hoeveel tijd kan het kosten een stomerijbonnetje te verwijderen? Ik weet het en toch doe ik het niet.


Ik heb net gestreken  en een blazer weggegooid, vandaar deze bespiegelingen. Ik neem nu een bak koffie met een chocolaatje en denk dan:"vergenoegd kauwde vader op zijn flik" en als we straks gaan lunchen neem ik eerst een boterham met kaas. Allemaal rare gewoontes waar ik vermoedelijk niet meer vanaf kom.

Casper heeft pech gehad

Degenen die de blogs van mijn vrouwmens en mij lezen en iedereen die met haar bevriend is op facebook is er over doorgezaagd: mijn verwonding.
Mijn vrouwmens maakt altijd zo'n theater als wij iets hebben. Als ze zelf iets heeft vindt ze dat het vanzelf over moet gaan en als mijn manmens iets heeft zegt ze: "Neem een paracetamolletje" en that's it.
Maar als er met een van ons iets is, is het huis te klein.

Carlie heeft haast nooit iets. Ja, laatst had ze een raar kuchie, zo'n kuchie waarvan een stoere vent denkt: "dat gaat vanzelf wel over". Maar nee, de dierenarts wordt gebeld en daar gaan ze dan trillend van de zenuwen heen. Ze kwamen een half uur later lachend weer thuis, er zat een grasspriet in haar keel en die heeft ze er zelf uitgehoest. Onzin dus, ze hadden dat geld van de dierenarts beter aan lekkere kluiven kunnen besteden.

Verder, ik zei het al, heeft Carlie nooit iets. Dat komt (even tussen jou en mij) omdat het een laffe teef is. Ze is lief, maar om nou te zeggen een sterke persoonlijkheid, nee.
Als ze lekker op de bank ligt, zo lekker dat ik daar wil liggen is een klein blafje voldoende en ze gaat.
Ze is ook bang voor onweer, gekke meid. Het doet mij niets, ik ga dan wel dichtbij haar liggen hoor. Want ze weet dat haar met Supercassie in de buurt niets kan gebeuren.

Carlie heeft nooit ruzie met andere honden, als een hond niet aardig tegen haar is loopt ze weg of ze gaat achter onze mensen staan.
Als ik zie dat een hond niet aardig tegen mijn teef is treed ik op. Ik maak me groot, zet mijn staart op standje zeer hoog, ik loop langzaam en met stijve poten naar zo'n sujet toe en trek onderweg mijn bovenlip een beetje op.
Nou hij gaat hoor, hij draait zich om en rent weg. Meestal dan.

Soms moet je je gezonde verstand volgen, als ik een medereu tegenkom waarvan ik verwacht dat hij mij de baas is, laat ik zien dat ik dat accepteer en ga ik op mijn rug liggen. Dat gebeurt niet vaak gelukkig, het is maar een enkele keer dat een hond mij de baas is. Ik geneer me altijd een beetje als zoiets gebeurt maar vreemd genoeg is mijn vrouwmens dan razend trots op me. "Goed zo, Casper, heel verstandig, hele grote hond".

Een dag of tien geleden was ik met mijn manmens, nog een manmens en Carlie naar het bos. Om in het bos te komen moeten we van de parkeerplaats een bruggetje over. Omdat we daar nooit iemand tegenkomen, mogen we al meteen los. Dat vind ik prettiger want ik vind die mensen nogal langzaam eigenlijk.
Aan het begin van het bos heb ik dan rustig de tijd om her en der wat geurvlaggen te plaatsen.

Deze keer kwam ik aan de geurvlaggen niet toe, want aan het eind van het bruggetje kwam ik een heel onsympathieke hond tegen. Hij liet me op alle mogelijke manieren merken dat hij me de baas was. Een nare superieure etterbak vond ik het eigenlijk. Ik werd zo kwaad om zijn arrogante gedrag dat ik zonder erbij na te denken op hem afrende. Er leek niets aan de hand, mijn manmens greep me, zijn mens greep hem en alleen mijn halsband was stuk. We hebben daarna gewoon gelopen, gerend en gezwommen en zijn weer naar huis gegaan.  's Middags pas zag mijn vrouwmens wat vochtigs op mijn vacht. Dat was dus bloed.
Ze greep natuurlijk meteen naar de telefoon en binnen het kwartier zaten we bij de dierenarts. Het bleek nog een behoorlijke wond te zijn, de dierenarts heeft het schoongemaakt en we kregen een pillenkuurtje mee. Carlie en ik zijn dol op medicijnen want die doen ze altijd in de smeerleverworst.

Een paar dagen later gingen ze de wond laten controleren bij de dierenarts, ik vind het enig daar. Ik krijg altijd veel aandacht en koekjes, dus ik doe wat ze willen. Op de weegschaal, op de tafel, ik onderga het kwispelend. Soms piep ik even, want dan gaan ze me afleiden, met een koekje natuurlijk.

De wond is aan het genezen, maar niet snel genoeg. Dus gisteren weer naar de dierenarts, hoera. Ik knalde zowat door de deur heen, zo leuk vond ik het. De pillen waren op, maar we kregen een nieuwe kuurtje (haha, goed zo dokter, dank je).

Het enige probleem is dat die wond me irriteert, het jeukt als de kolere. Ik ben nogal lenig en ik kan er net met mijn achterpoot bij. Dus ze verzinnen van alles hier. Eerst hebben ze me een T shirt van haar aangedaan. Nou ik ga niet in een vrouwentruitje lopen, gelukkig was het te groot, dus dat hebben ze van me afgeknipt. Toen is ze een rompertje gaan halen. Knaloranje, staat me hartstikke goed, maar de hals schoof over mijn wond. Nu hebben ze een witte lap om mijn nek gebonden. Ze lachen om me en maken foto's.

Ze lachen maar een eind weg, daar trek ik me niets van aan. Ze maken zich alleen maar zo druk omdat ze van me houden. Ik ben tenslotte hun supercassie.

Als ik die hond weer tegenkom doen mijn mensen me aan de lijn en we gaan met zijn allen de andere kant op. Ik ben niet laf, mijn mensen zijn gewoon niet van die flinkerds.

Echte vrienden.

Gisteren was mijn vriendin Yolande even hier. Altijd fijn om haar te zien. Maar velen van jullie weten dat bij Yolande eerlijkheid voor beleefdheid gaat. Ik weet dat ik moe ben, ik weet dat ik me te enthousiast op de studie stort. Dat ik me te druk maak om alles.

Yolande leert ons de honden op te voeden
Yolande gaf me een zoen en een blos bloemen en zei: "Wat zie jij er verschrikkelijk uit".

Als je al niet helemaal lekker in je vel zit is dit niet een tekst waardoor je meteen positiever in het leven staat, waardoor je je direct beter gaat voelen.
Herman had het al een paar keer gezegd: "Je moet een beetje oppassen, je slaat weer door".

Natuurlijk wist ik het zelf ook wel, ik voelde dat ik te moe aan het worden was. Er zat ook geen vakantie in dit jaar. Wij gaan altijd in mei of juni en toen zat ik elke woensdag op school.  September is uitgesloten, weer naar school en druk met het examen begin oktober.

Oktober lukt verder niet, operatie aan voet op 20 oktober en dan 6 weken revalideren. Tegen die tijd is Sinterklaas al dan niet met Zwarte Pieten weer vertrokken.

Ik ging me door de duidelijke uitspraak van Yo niet beter voelen. Integendeel, ik voelde me gisterenmiddag oud, afgeleefd, lelijk en lusteloos.

Vakantie zit er niet in, dus dan maar een alternatief kuurtje.
Vanmorgen heb ik Herman verteld dat ik na het ontbijt nog een paar uur naar bed ging. "Hèhè, dat is het beste dat je kunt doen" was zijn reactie. Hij had graag de bovenverdieping gepoetst, maar we hebben unaniem besloten dat tot morgen uit te stellen.

Voor de lunch ben ik naar beneden gegaan, daarna heb ik uitgebreid in het bad gelegen, maskertje genomen, mijn lady gesheeft en vervolgens ben ik naar de geweldige zonnestudio verderop geweest.

Vanmorgen nog wat schuldgevoel, maar dat heb ik heldhaftig genegeerd. Ik heb de hele dag niet geleerd. Ik heb gelezen en een film gekeken.

En weet je wat? Ik voel me stukken beter.
Dankzij Herman die deze luie dag gefaciliteerd heeft en dankzij Yo, omdat ze liever duidelijk dan beleefd is.
En omdat je dat ook van echte vrienden kan verwachten, eerlijkheid. En dat je weet dat ze gelijk hebben en dat je ook luistert.

Dank je Herman, dank je Yo, vanavond nog even bijtijds naar bed en morgen gaat alles weer.

Nu is er weer ruimte voor positieve gedachten, nu zie ik alles weer in verhouding. De verwonding van Casper en de studie. Gelukkig heb ik de afgelopen maanden hard gestudeerd, dus het meeste zit wel in mijn kop.

Belangrijkste is, ik voel me weer lekker in mijn vel en ben volgens mij weer mijn eigen beeldschone zelfje.

Leve de echte vrienden.

Seizoenen

Net als wij zullen jullie ook allemaal jullie vaste issues hebben. Een van onze halfjaarlijks discussies betreft ons bed. We hebben zomer-en winterdekbedden. Grofweg is de leidraad vanaf 1 april de zomerdekbedden en vanaf 1 oktober het winterdons.
Dat zijn ook ongeveer de tijdsklemmen die ik aanhoud voor de panty. Vanaf 1 april tot 1 oktober ga ik in principe blootsbeens door het leven. Je moet hier wel eens van af wijken natuurlijk, je kunt de tijdsklemmen niet al te star toepassen.
Afgelopen april bijvoorbeeld was het helemaal nog geen lekker blotebenenweer. Eind april trouwde mijn zwager Freek met zijn Janneke. Mijn benen waren nog niet zover dat ze aan den volke getoond konden worden, dus ik ging met panty ter bruiloft.

Herman en ik hebben twee keer per jaar een dekbeddenissue. Voor mij ligt het duidelijk, gekozen is gekozen. Als we de winterdekbedden in de lakenhoezen hijsen, worden de zomerdekbedden gewassen. Ik blijf natuurlijk niet aan de gang. Dan maar zweten, maar een besluit ten faveure van de winterdekbedden staat vast. Dat is een beslissing waarvan je de consequenties zo ongeveer een half jaar moet dragen.

Dus niet op 1 oktober kiezen voor de winterdekbedden en op 7 oktober weer zeuren om je zomerdekbed. Dat heeft geen zin, op 7 oktober liggen de zomerdekbedjes op hun vaste overwinteringsstekkie in de kast, heerlijk geurend naar wasverzachter en daar blijven ze tot ca.1 april.

Het is best een mooie zomer geweest. Maar nu, op 20 augustus, is het best al weer kil. We hadden het aan tafel nog even over onze dekbeddenissue. Volgende week wordt het weer wat warmer. Daarbij ligt onze slaapkamer op het zuidwesten. We hadden net eendrachtig besloten dat we nog lang niet aan de winterdekbedden toe waren, tevreden over deze gezamenlijke beslissing namen we nog een glas wijn.

Toen kwam ene Dennis op de tv ons op de hoogte brengen van de weersverwachting.
Weten jullie wat deze Dennis zei?

Hij zei: "de zomerdekbedjes kunnen in de kast".

Wat vinden jullie daarvan? Ik vind dit een vorm van verregaande bemoeizucht. Wij zijn helemaal niet te beroerd om ons aan te passen. Wij voegen ons makkelijk naar alle soorten van regelgeving.

Maar er is iets wat wij zelf willen beslissen. Het heeft al moeite genoeg gekost om samen op een lijn te komen hieromtrent.
Dennis van het weerbericht, baas van RTL 4 en voor alle zekerheid CC aan Albert Verlinden, wij beslissen graag zelf wanneer wij welke dekbedden op ons bed doen. En wij zitten niet te wachten op wiens mening dan ook hieromtrent.

Duidelijk? Ik weet het niet, het kan vriezen en dooien.

Daantje

Voorjaar 2014, Daantje is niet lekker. Hij loopt niet goed en heeft pijn. Daantje kan er zelf niets over zeggen want Daantje is een hondje. Een bruin-witte Cocker Spaniel.

De baasjes van Daantje maken zich zorgen en gaan met hem naar de dierenarts. Daantje wordt onderzocht en krijgt vast pijnstillers. Er worden ook foto's gemaakt.

Een paar dagen later belt de dierenarts. Hij heeft een trieste mededeling voor de baasjes van Daantje.  Het hondje is ernstig ziek en heeft nog maar een paar weken te leven.
Eerst is er ongeloof, dan verdriet. Daantje wordt extra geknuffeld en de baasjes van al zijn hondenvriendjes halen hem aan. Daantje snapt er niet veel van maar hij geniet van alle aandacht. Hij mag dan ernstig ziek zijn, het staartje kwispelt overuren. Alle mensen in het park praten erover, Daantje is populair. Al die mensen hebben honden en sommigen hebben tranen in hun ogen.

Daantje krijgt medicijnen en de baasjes van Daantje maken een bucketlist voor hem. Hij krijgt extra veel lekkere hapjes. Want zeggen de baasjes, als hij straks in gaat teren heeft hij wat reserve. Hij krijgt ook lekkere dingen die niet zo erg verantwoord zijn. Want Daantje moet optimaal genieten van de weken die hij nog heeft.
De zoon des huizes gaat met Daantje naar Macdonalds, daar delen ze een BigMac met bacon. Daantje geniet, hij krijgt daarna nog wat Macflurry. Dat mocht nooit. Daantje laat een boer en kwispelt tevreden.

Daantje heeft het altijd als onrechtvaardig gezien dat hij niet mee aan tafel mocht eten. Opeens mag dat wel.
Ach, voor die paar weken, denken zijn baasjes.

De weken worden maanden. Elk jaar ging Daantje een paar weken naar het pension als zijn baasjes met vakantie gingen.  Dit jaar blijven ze thuis, ze willen Daantje voor zijn laatste zomer niet in een pension onderbrengen, ze zouden toch niet van hun vakantie genieten. Dus de hele familie blijft thuis, bij Daantje.

Er is inmiddels een half jaar voorbij, het baasje van Daantje gaat voor een vervolgrecept met Daantje naar de dierenarts.  De dierenarts kijkt naar Daantje en ziet een vrolijke, iets te dikke Cocker Spaniel. Ze vindt het maar vreemd, de baasjes van Daantje twijfelen al een tijdje aan de diagnose.

De rontgenfoto's van Daantje worden doorgestuurd. 's Avonds belt de dierenarts weer. De diagnose die hij in februari heeft gesteld is helemaal verkeerd.
Daantje heeft geen kanker, Daantje gaat niet dood (althans nu nog niet) Daantje heeft een hernia.

De pijnstillers die hij kreeg van de dokter hebben hem geholpen bij zijn rugpijn.

Daantje is nog steeds een vrolijke Cocker Spaniel, een beetje te dik en tot in de grond verwend, maar ach, Daantje is er nog en dat is het belangrijkste.

Nachtwerker

Het is dinsdag 19 augustus 2014, 3 uur 's nachts. Het huis is nog in diepe rust. Herman slaapt nog en de honden keken me ook verbaasd aan toen ik even beneden was om een kop koffie te halen. Carlie demonstreerde het gelijk van Pavlov door meteen haar eend te zoeken. Ze laat me 's morgens altijd haar eend zien maar ze had nog niet op me gerekend.

Ik had mijn interne wekker op 2.30 gezet. Handig een interne wekker, ik ben gisteren vroeg naar bed gegaan en heb mezelf geprogrammeerd om om 2.30 wakker te worden. Et voila, ici je suis, hier ben ik.

Vroeger, heel vroeger deed ik dat altijd voor een zwaar proefwerk of in de voorbereiding voor een examen. Vroeg naar bed, vroeg op. Ik lever nu eenmaal de beste prestaties in de vroege uurtjes. Als ik tegen bloed had gekund had ik nachtverpleegster moeten worden. Als ik sterk en flink was geweest, was ik bij de politie gegaan of bij de beveiliging.
Toen ik nog alleen was stond ik wel eens zo vroeg op voor huishoudelijke klussen. Iedereen vond het altijd idioot, maar ik heb wat afgestreken en gepoetst voordat de rest van de wereld tot leven kwam.

Jullie slapen allemaal nog denk ik, ik zal zachtjes op de toetsen tikken, ssst, slaap maar lekker.

Ik werp me op een examenopgave, ik ga kijken hoe ik twee mensen op de beste manier financieel uit elkaar kan halen. Bij het examen hoef je de zachte kant niet te doen, ik hoef die mensen, Louis en Clarissa heten ze, niet geestelijk te begeleiden. Ze zijn uiteraard gehuwd op huwelijkse voorwaarden, dat maakt de vermogensverdeling ingewikkelder.

Weten jullie wat er gebeurd is? Hou het voor je, maar Clarissa is zwanger van de derde. Leuk zal je zeggen. Maar Louis is hier helemaal niet gelukkig mee. Louis is namelijk gesteriliseerd na de geboorte van het tweede kind. Louis heeft dus het vermoeden dat dit kind niet van hem is en daar zou Louis wel eens gelijk in kunnen hebben. Dus Louis wil van Clarissa af.

Gelukkig leveren ze alles wel overzichtelijk aan, op vier blaadjes staan de belangrijkste gegevens en voor de compleetheid heb ik 28 bladzijden aan bijlagen gekregen.

Dit is de meest aparte en arbeidsintensieve opleiding die ik ooit gedaan heb. Deze cursus lijkt erg op onze oude bank.
In onze oude bank zat een klein gaatje, Carlie maakte dat gaatje steeds iets groter, er kwam steeds meer schuimrubber uit de bank.
Als je zo'n bank ziet realiseer je je niet dat daar een overvloedige berg aan schuimrubber inzit. Toen ik de syllabus voor deze cursus kreeg, dacht ik " Oh 130 bladzijden maar". Ik had, dankzij de Wet Financieel Toezicht voor hetere vuren gestaan.
Maar het is net schuimrubber uit de bank, aldoor komen er wetsartikelen bij, je moet om de haverklap uitspraken uitzoeken en de docent mailde laatst ook nog een aanvulling van 100 pagina's.

Ik zeur niet, ik vind het een voorrecht dat ik dit mag doen (dit klinkt als een tekst van Jomanda) en ik vind het een boeiende opleiding. Nog even een kop koffie halen, de eend bewonderen, de honden knuffelen en ik ga me tot de havermout bezig houden met Louis en Clarissa. Draaien jullie je nog maar een keertje om.

Ik bedenk net, het examen is 's morgens van 11.00 tot 12.00 uur en 's middags van 13.00 tot 16.00 uur. Zal ik vragen of ze dat 12 uur kunnen vervroegen of zouden ze daar problemen mee hebben?

Pintel

Zoals de meesten van jullie weten ben ik druk aan de studie. Nog zes weken, dan is het examen. Het lijkt een eind weg, maar het voelt ontzettend dichtbij. Ik ga zo op in cases van scheidende mensen en wetboeken dat ik amper tijd heb om te bloggen. Dat is jammer want ik word altijd vrolijk als ik een blogje gepubliceerd heb en ik krijg gezellige reacties van jullie.

Er zijn nog andere dingen in het leven dan de studie, dat is deze week maar weer gebleken. Casper, onze labrador, had een verschil van mening met een Dobermann Pincher. Mijn vriend Piet noemde deze wat nerveuze honden altijd Dobelmanpintels, dus daar houd ik het ook op. Ik was thuis, Herman was met mijn exman Jan met de honden naar het bos.
Vanaf de parkeerplaats loop je over een bruggetje het bos in. Wij komen zelden iemand tegen op onze boswandelingen (we vragen ons vaak af wanneer en waar al die Almeerse honden worden uitgelaten) dus onze honden rennen meestal al los het bruggetje over en het bos in. Aan het begin van het bospad staan ze dan opgetogen te wachten tot wij met de tennisballen arriveren.

Afgelopen woensdag ging het daar mis, over het bruggetje uit het zicht van de mannen liep een vrouw met een Dobelmanpintel aan de lijn. Casper mocht die hond meteen niet en dat was wederzijds. De vrouw was zo wijs de Pintel los te laten en de honden vlogen elkaar aan. Er leek niets aan de hand te zijn en Herman en Jan hebben gewoon met Casper en Carlie de lange boswandeling gedaan. Casper heeft gerend en gezwommen en kwam ook vies en vrolijk het huis weer binnengerend. Ze hebben gegeten en Cas is daarna in zijn gewone luidruchtige slaap gevallen. 's Middags zag ik dat zijn vacht vochtig was, dat was dus bloed.

Als je iets moet weten als je honden hebt, is dat een oppervlakkige, door een soortgenoot veroorzaakte, wond altijd behandeld moet worden. Dierenarts gebeld en we konden meteen terecht. Er is een tapijttegeltje uit Casper geschoren, de dokter heeft gecontroleerd hoe diep de wond is, de wond is schoongemaakt, Casper kreeg een prik met pijnstiller en ontstekingsremmer, wij hebben € 105,- afgerekend en gingen met twee pillenkuren weer naar huis. Vrijdag vonden we de wond er niet zo lekker uitzien, dus we hebben onszelf weer op een dierenartsbezoekje getrakteerd. Wond is weer schoongemaakt en we kregen betadine, gaasjes en honingzalf mee. Een soort doehetzelfdierenartspakketje zeg maar. We hebben € 50,- afgerekend en gingen weer naar huis. Casper is nog steeds niet helemaal zichzelf, maar de wond ziet er schoon uit.
Voor zover ik dat kan zien natuurlijk, ik ben het aanstellerige "ikkangeenbloedzien" type, ik ben zo'n dramaqueen die tijdens een operatie op de tv een kussen voor haar smoel houdt, dus laat staan dat ik naar een wond van een van mijn eigen schatjes kan kijken.

Maar volgens Herman ziet de wond er goed uit.

Tussen het studeren door baal ik hier behoorlijk van. Je wilt dat je honden het goed hebben. Maar dat is nog niet zo eenvoudig te bewerkstelligen.

Ik kookte vaak een mergpijpje voor ze, nu las ik dat een mergpijp klem kan gaan zitten om de kaak, dus dat doe ik niet meer.

Ze houden van een gevulde kong, daar kan hetzelfde mee gebeuren, dus dat krijgen ze niet meer.

Een buffelhuid is lekker om op te kluiven en goed voor de tanden, in een klein stukje kunnen ze stikken, dus dat pak ik af en er wordt alleen gekloven in de aanwezigheid van een mens.

Een flostouw, is ook goed voor de tanden. Maar die draadjes kunnen ze binnen krijgen en dat kan gaan ontsteken, daar spelen ze alleen nog onder toezicht mee.

Ze zijn gek op tennisballen, ze rennen erachteraan en brengen ze terug. Dat is het jachtinstinct. Ze mogen zo'n bal niet uit de lucht plukken want daar kunnen ze in stikken, dus we letten op hoe we gooien.

Elke hond vindt het leuk om met stokken te sjouwen, bloedlink want zo'n stok kan in de keel schieten, dus dat mogen ze niet meer.

Wij hebben Retrievers en die zijn gek op zwemmen, ze springen in het water. Nou schijnt dat gevaarlijk te zijn want ze kunnen ergens op terecht komen.

En hoe goed je alles doet en hoe goed je ze beschermt, er kan altijd iets mis gaan.

Ik baal behoorlijk van Caspers verwonding, maar we kunnen niets anders dan de wond zo goed mogelijk behandelen, de hond vertroetelen en hem straks, als hij beter is, weer een gelukkig hondenleven geven.

Je probeert ze te beschermen, maar ze moeten leven en leven is risico lopen.

Lieve FB vriendin

Jolanda Heijkoop is vandaag jarig. Ik ken Jolanda niet persoonlijk. De meeste fb vrienden die ik niet persoonlijk ken heb ik ontvriend. Jolanda heb ik gehouden en wil ik ook houden omdat ze een warmvoelende en positief ingestelde vrouw is. En zo'n vrouw wil je in je vriendenkring, ook al is het digitaal.
Wij zijn digitaal met elkaar bevriend geraakt omdat wij allebei een zwarte Labrador hebben. Dit blog gaat niet over honden en dit blog wordt ook niet geschreven om te lachen. Dit blog gaat over het verdriet van Jolanda.
Jolanda verloor haar moeder toen ze 17 was, haar moeder was toen net 44. En vandaag wordt Jolanda 44.
Een verjaardag met gemengde gevoelens.

Lieve Jolanda, ik leef intens met je mee omdat je je moeder op zo'n jonge leeftijd hebt moeten missen, dit feit heeft je getekend en heeft je leven beïnvloed. Ik leef met je mee en ik ben jaloers op je.

Door jouw mooie tekst op fb ging ik terugdenken en werd ik mij bewust van mijn jaloezie, ik zal je uitleggen waarom

In september 2005 zat ik bij de kist van mijn moeder, ik had haar al jaren niet meer gezien. De tranen stroomden over mijn wangen, het verdriet was intens. Verdriet omdat ik geen verdriet had. Omdat ik geen goede herinneringen aan mijn moeder had.
Omdat ik vanaf mijn kleutertijd bezig was geweest deze vrouw in een goed humeur te houden. Om te zorgen dat ze niet boos zou worden, niet zou gaan schreeuwen of zelfs slaan.
Ik heb zelf nooit kinderen gekregen, ik was bang dat ik de genen van mijn moeder geërfd had en dat ik van mijn kinderen ongelukkige en onzekere mensen zou maken.
Ik ben altijd heel druk bezig geweest niet op mijn moeder te lijken. Ik weet dat ik in veel opzichten anders ben, maar toch.....

In 2006 was ik op vakantie in de Antillen, een mooie vakantie op een mooi eiland na een hectische tijd.
Ik heb in die vakantie drie keer van mijn moeder gedroomd.
In alledrie die dromen droeg ze een lange witte jurk. In de eerste droom kwam ze met uitgestrekte armen op me af. Ik kroop in een hoek, vouwde mijn armen voor mijn borst, ik ging in de verdediging.

In de tweede droom keek ze alleen maar naar me, ik keek terug en ze wendde haar ogen af.

In de derde droom stonden wij samen op een station. We spraken niet met elkaar. Toen kwam er een trein aan, mijn moeder keek me aan en zei: "Ik heb het voor jou zo verkeerd gedaan". Toen stapte zij in de trein, ik bleef op het perron staan en de trein reed weg. Ik werd heel rustig wakker na die droom.

Na die vakantie heb ik geprobeerd vrede te sluiten met mijn moeder en mijn jeugdherinneringen.
Het leven gaat niet aldoor over rozen. Mijn baan is opgeofferd aan de crisis. Ik ben nu druk bezig met een aanvullende opleiding om een bedrijfje op te kunnen starten en uit de WW uitkering te komen.

Het is een zware opleiding, maar ik ben zeer gemotiveerd en heb vertrouwen in mijzelf en eigen kunnen. En toch zijn er momenten dat ik in paniek raak, dat ik iets niet helemaal begrijp. Dan hoor ik haar stem, de stem van mijn moeder, ze zegt:" Dat kan jij niet". Dat zei ze vroeger vaak.

En soms als ik in de spiegel kijk, zie ik de vorm van haar ogen, haar bittere trek om mijn mond. Dan spreek ik mezelf streng toe en maak mezelf belachelijk, ik lach mezelf uit.

Ik schijf een blog en gooi er wat extra humor over. Zo ga ik met de dingen om, ik hang de clown uit. En steeds vaker komen er toch ook wat goede herinneringen naar boven.

Lieve Jolanda, wat jij van je moeder hebt meegekregen is van onschatbare waarde.
Je hebt kinderen durven krijgen omdat je niet hoefde twijfelen aan je eigen moederliefde, je staat open en belangstellend in het leven, je hebt voor al je facebookvrienden altijd een persoonlijk woord. En je hebt liefdevolle herinneringen aan je geweldige moeder.
Je weet van het leven te genieten, je bent een geweldig baasje voor jouw Jazzey.

Dus Jolanda, ik leef met je mee en ben jaloers op je. Fijne verjaardag lieverd en je mag best een traantje van verdriet wegpinken voor je moeder, maar ook een traantje van geluk omdat zij de basis heeft gelegd voor de vrouw die je nu bent.

Een kus van je facebook vriendin.

Spraakverwarring

Ik heb het idee dat hoe geavanceerder onze communicatiemiddelen worden hoe meer spraakverwarringen en misverstanden er ontstaan.

Neem nou alleen al de spellingscontrole, zo'n jaar of twintig geleden was ik er verrukt van. Je moet er mee opletten, voor je het weet maakt de spellingscontrole hele rare teksten van je stukje.
Hier in Blogger valt het mee, eerst kon ik die controle helemaal niet vinden. Nou ben ik niet voor één gat te vangen dus als ik een accentje nodig had, tikte ik die letter in Word en vervolgens kopieerde ik die in mijn stukje. Omslachtig maar het werkt. Ik weet dat je allerlei leestekens op kan roepen met toetscombinaties, maar dat is voor mij te ingewikkeld, ik kan dat niet onthouden. Ik heb nu een lijstje op mijn bureaublad gezet, dus ik heb net middels alt-130 schuine streepjes op de e van een gat gezet. Als ik spellingscontrole in blogger op mijn stukjes loslaat, worden sommige woorden geel gearceerd en blogger doet wat suggesties. Ik kan dan zelf beslissen of ik daar in meega.

Spatie

Jaren geleden liep ik elke ochtend met een aantal andere hondeneigenaren. Op een ochtend wees één (alt 130) van de dames naar een man die verderop liep en fluisterde: "die ouwe man heeft een klein kind".
Vriend Piet liep pal voor ons, hij draaide zich om en zei: "Nee hij heeft een kleinkind".
Zien jullie wat een verschil een spatie kan maken?  Een niets eigenlijk, een wit stukje en toch een wereld van verschil.
Dat was een echte spraakverwarring en een lekkere roddel. In het park ging het gerucht rond dat de oude man een klein kind zou hebben (dan vond men hem een viezerik) hij bleek een kleinkind te hebben (dat was gewoon leuk voor hem).

Redactioneel artikel

Toen ik, halverwege de jaren negentig, net met mijn kantoortje gestart was schreef ik een wervend artikel voor in ons plaatselijke krantje over oversluiten. Ik wilde dat mensen mij lieten berekenen of het zinnig was hun hypotheek over te sluiten. Vanwege een gedaalde rente kon dat in die periode voor sommige mensen erg lucratief zijn. Artikel was op tijd klaar, het werd opgehaald door de plaatselijke journalist en door hem bij de redactie ingeleverd. Daar werd het nog een keer nagekeken en waar nodig gecorrigeerd. Prima initiatief vond ik wel. De journalist kwam persoonlijk een exemplaar, vers van de pers, aan mij overhandigen.
Nieuwsgierig bladerde ik door naar pagina 9 (rubriek wonen en hypotheken) en daar stond mijn artikel, op een goed zichtbare plek. Rechterpagina, rechter kolom. In dikke letters stond er boven het artikel:

Heeft u wel eens gedacht aan toverfluiten?

Een overijverige medewerkster van de redactie had de spellingcorrectie zijn gang laten gaan, de spellingcorrectie was niet bekend met het fenomeen oversluiten, maar hij wist wel wat toverfluiten waren. Mijn doelgroep echter was totaal niet geïnteresseerd in toverfluiten.

De telefoon kan spellen

Ik heb een geweldige telefoon, hij kan ook erg goed spellen en leert steeds meer woorden. Dat is super met sms'en en Whatsappen. Ik had daar altijd een bloedhekel aan, halverwege dacht ik meestal: Ik bel wel even, veel sneller. Met mijn nieuwe telefoon is het supersimpel, hij leert steeds meer woorden en ik hoef steeds minder te tikken. Maar je moet opletten dat je niet teveel op hem vertrouwt, van hem onbekende woorden maakt hij soms iets anders. Ik had afgelopen week een discussie op de facebookpagina van de labradorvrienden. Ik wilde iets schrijven aan ene Bep, de telefoon kent Bep niet en vond "bepaalde" een goed woord in de context. Dat staat stom, spreek je een medelabradorvriend aan als "Bepaalde". Ik moest Bepaalde echt nog een excuus en een uitleg sturen.

Marcel en Vera

In het kader van mijn opleiding tot echtscheidingscoach heb ik mij geabonneerd op een digitaal vakblad dat gerechtelijke uitspraken mailt. Heel boeiend, je krijgt een case compleet met wetsartikelen en uitspraak in je mailbox. Een paar per keer en een paar maal in de week.

Ik lees ze met aandacht en vond het sympathiek dat de partijen aangeduid werden met hun voorletter, dat maakt alles wat persoonlijker. 

Een normaal mens zou zich niet afvragen waar die initialen voor staan. Ik vraag me dat dus wel af. Ik noemde de partijen in mijn eerste case "Marcel en Vera".  Marcel en Vera hebben het druk en een heel ingewikkelde scheiding, want al die cases gingen over die twee. 

Tot ik bij de zesde case een lightbulbmomentje kreeg. Jullie snappen het zeker allang:

Marcel is Man en Vera is Vrouw. Een beetje een desillusie, maar ik ben blij dat ik erachter ben voor mijn volgende cursusdag. Ik zie me al, te midden van al mijn intelligente medecursisten, een discussie aangaan over Marcel en Vera. Ik moet er niet aan denken.

Fantasie

Mijn exman heeft mij eens verweten dat ik geen fantasie heb. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Vermoedelijk bedoelde hij zijn soort fantasie. Hij hield namelijk van science fiction.
En daar heb ik helemaal niets mee. Niet met de meeste films en helemaal niet met de boeken.
Ik heb het wel eens geprobeerd en ik vind het stomvervelend.
Mijn ex had op dat punt gelijk. We hebben eens een film gezien over bubbelende bonen waar kloons van bestaande mensen uitkomen die dan met de orginelen van plaats wisselen.
Het valt volkomen buiten mijn referentiekader. Mijn fantasie schiet hierin volkomen tekort.
Kennen jullie die types met die puntige oren die in een ruimteschip onzinnige dingen tegen mekaar roepen? Ze kunnen mij niet boeien.

Waar ik wel iets mee heb is overbliepen. Daar heb ik wel weer een voorstelling bij. Dat lijkt me ook handig, spaart zoveel reistijd. Dat je zegt :"ik wil nu even bij Truus een bak thee drinken" en dat je dan middels een spreukje of een druk op een knop onmiddellijk bij Truus op de sofa zit. Je hoopt dan wel dat het Truus gelegen komt natuurlijk.
In dit soort gedachtegangen kan ik dan weer doordraven, maar ik ben wel zo wijs deze kronkels voor me te houden. Meestal dan, maar ik vertrouw erop dat jullie er verder niet over praten.

Over het algemeen zijn mijn fantasieën raar en soms ook eng. Vorige week wilde ik naar beneden en ik had nogal veel bagage. Ik wilde mijn handtas mee, mijn e-reader, een studieboek, wat arceerstiften (mijn god, hoe schrijf je ook weer haailaaiters?) een kopje en een glas. Het was al een hele toer dat allemaal in mijn armen te arrangeren. In die tijd had ik makkelijk drie keer heen en weer gekund. Maar dat leek me op dat moment onpraktisch.
Halverwege de trap zag ik dat ik het glas wel erg gevaarlijk vast had. In mijn fantasie viel ik. Ik donderde van de trap en had geen handen over om me vast te grijpen. Ik viel en het glas brak, een scherf van dat glas sneed de slagader in mijn hals door. Eng hè? En dit schoot in een seconde door me heen. Ik kwam helemaal overstuur beneden. Zoals wij vroeger altijd zeiden, ik was compleet over mijn stuur heen gespannen.
Herman snapte er niets van, ik moest hem helemaal uitleggen dat ik ternauwernood ontsnapt was aan een slagaderlijke bloeding.

Ik heb laatst gelezen over mensen die hun hond buiten de auto hadden laten staan, de riem was wel binnen en de hond zat aan de riem. Het arme beest had geen keus dan rennen. Gruwelijk vind ik dat. Had ik het maar nooit gelezen.Ik zie dat namelijk voor me. Onze honden zitten achterin in de auto, ze zitten vast, dit om te voorkomen dat ze de weg op kunnen rennen in geval van calamiteiten. Ik vraag nu elke keer als we met de hele roedel weggaan tot vervelens toe aan Herman: "zit de achterklep wel dicht?".

Zoals jullie weten ben ik werkeloos, dus ik solliciteer. Dat gaat heel anders dan vroeger. Vroeger schreef je een brief (met de hand) en je eindigde met de zin "Ik hoop dat u mij in de gelegenheid wilt stellen mijn sollicitatie mondeling toe te lichten".

Tegenwoordig gaat alles digitaal. Ik heb me ingeschreven bij een paar van die clubjes als Monsterboard en de vacatures donderen met tientallen tegelijk mijn mailbox binnen.
Je reageert middels het uploaden van je CV en je wacht op de afwijzingen die niet komen of op de beleefde mails met onzinredenen. Er was een afwijzing van een bedrijf dat iemand zocht met minimaal twee jaar ervaring en ik werd afgewezen met als reden "te weinig ervaring". Maar over het algemeen hoor je niets. Je hebt aan die vacatureclubjes je CV gemaild zodat zij passende vacatures naar je mailen. Dat lukt niet altijd.
Tenminste zij hebben een andere opvatting over passende vacatures dan ik.
Vinden jullie mij bijvoorbeeld geschikt als  Associate director M & A within oil and gas?.
Ik weet het niet, maar ik vond het niet zinvol te solliciteren. Mijn fantasie slaat wel op hol, wat doe je als Associate director M & A within oil and gas? En wat verdient het?
Wat ook erg passend bij mijn CV schijnt te zijn is Medical Advisor. Ok, ik ben tegenwoordig met mijn voet regelmatig in het ziekenhuis te vinden, maar het gaat wat ver om mezelf nu Medical Advisor te noemen.

Overigens zal ik niet klagen over de moderne manier van solliciteren, soms zit ik in oude kleren, onopgemaakt, met laptop op schoot te solliciteren. Dat had ik me vroeger met alle fantasie niet kunnen voorstellen.

Weet je waar ook veel vraag naar is? Naar developers. Ze developen wat af vandaag de dag. Dus zoek je een baan, word developer. Wat je dan moet developen? Geen idee, gebruik je fantasie maar.