Vuurwerk

Wij wonen in een redelijk beschaafde buurt in Almere-Buiten. We zeggen het hele jaar door alle buurtbewoners vriendelijk gedag en we hebben geen last van elkaar.
Tot eind december, dan zijn er een paar "volwassen" mannen in ons straatje die het nodig hebben allerlei frustraties en jeugdcomplexen uit hun systeem te knallen.
Bij ons op de hoek woont een keurige heer die op oudejaarsdag op 10.00 's morgens buiten gaat staan en hij gaat om een uur of vier de volgende ochtend pas weer naar binnen.

Fijn dat hij een uitweg vindt voor zijn frustraties, jammer dat de huisdieren er de dupe van zijn.
Jammer ook dat ik dat al een paar keer aangekaart heb, het helpt niet. Die ene dag per jaar veranderen sommige mensen blijkbaar in asociale en onaangepaste debielen.

Dit is heel beangstigend voor honden.
Wij hebben twee honden, onze Casper is vanaf de leeftijd van  ruim 7 weken bij ons. Op de puppycursus werd hij al geconfronteerd met het geluid van vuurwerk. Casper is niet bang. De straat lijkt op een oorlogsgebied en Casper slaapt er vrolijk doorheen.

Onze Carlie is een ander verhaal , Carlie woont vanaf februari 2013 bij ons en kwam als een angstig hondje binnen. Ze is niet bang meer, voor niets en niemand. Tot nu, tot eind december. Ze wil niet naar buiten om te plassen, laat staan dat we een rondje met haar kunnen lopen. We laten haar maar, apres nous la deluge. Eventueel letterlijk.

Er wordt zoveel gewaarschuwd voor het effect van al die knallen op huisdieren die niet weten wat er gebeurt.

We hebben het er net samen over gehad, wij ontvluchten onze straat en ons huis volgend jaar. We gaan naar een vuurwerkvrij bungalowpark.
Dat hebben we eerder gedaan, besproken in juni 2008 en de angstige, bejaarde hond was in december 2008 stokdoof. Geen reden om te annuleren.

We willen niet weg, maar we moeten. Deze stress wil je je hond niet aandoen.

Ik heb niets met maar ook niets tegen vuurwerk. Laten we gezellig knallend het nieuwe jaar inluiden en om 2 uur 's nachts daar weer mee stoppen. Hier is niets meer aan, vanaf eind vorige week vliegen de vuurpijlen al om je oren en vanaf vanochtend is het geen seconde meer stil geweest. Hoezo, feestelijk vuurwerk?

In het belang van onze hond, moeten wij weg volgend jaar. Jammer dat we dit niet met beschaafde mensen op een beschaafde manier kunnen oplossen.

Wij liggen vannacht op een luchtbed in de woonkamer. Waarom? Omdat onze hond denkt dat het oorlog is en omdat je je beesten niet alleen laat als ze bang zijn.

Voor al mijn vrienden, die ook rekening houden met anderen, een heel gelukkig nieuwjaar.

Advertentie

Een heleboel van ons zijn getrouwd of wonen samen. We kennen dus allemaal wel het fenomeen dat je je man/vrouw wel eens met veel genoegen achter het behang zou willen plakken.
Natuurlijk, je houdt van je partner en je zou hem voor geen goud willen missen. (ik schrijf uiteraard vanuit de vrouw). Maar soms als je weer samen in een fout patroon belandt, als alle gesprekken zich volgens een vast patroon voltrekken, denk je wel eens.... denken jullie dat nooit?

Denken jullie nooit, wat laten we veel kansen liggen, kansen op echte en oprechte communicatie? Gewoon omdat het blijkbaar makkelijker is om de lieve vrede te bewaren en te denken: laat maar.
Stom, want zolang je strikt eerlijk bent heeft je relatie de onmisbare basis: wederzijds respect en vertrouwen.
Dus het is over met laat maar, dan maar wat meer vuurwerk.


Maar denken jullie na een flinke ruzie dan ook: Ik doe hem weg, ik kan dit niet meer aan en een andere vrouw is vast beter voor hem?
Oke, misschien denk je dat wel, maar je doet het niet. Het is ook niet gebruikelijk, zie je het al staan op Marktplaats: " Lekker bedje gezocht voor goede vent, hij weet zich meestal te gedragen, maar ik kan hem, door allerlei oorzaken, niet meer aan". Je kan er nog een foto bij plaatsen en afhankelijk van het totaal plaatje krijg je veel of weinig reacties.
Stel je voor dat je kijkers krijgt, ze kijken naar je man/vrouw, kloppen er eens op, lopen een rondje en de koop wordt wel of niet gesloten. Wat moet je ervoor vragen trouwens?

Natuurlijk doen we dat niet, ten eerste houden we veel te veel van hem, met al zijn wel en wee, ten tweede is dat niet de normale gang van zaken. Je gaat een verbintenis met iemand aan. For better and for worse, voor goede en slechte tijden en tot de dood ons scheidt. Je wordt soms gek van hem, maar je wilt hem wel houden, je houdt van hem. En hij van jou (daar gaan we maar even vanuit).

Velen van jullie zullen kinderen hebben. Wat als zo'n kind nacht aan nacht jankt, regelmatig je mooie truitje onderkotst en op de meest onverwachte en ongewenste momenten een volle luier heeft ?. Dan ben je niet aldoor in de rozewolkmodus, maar denk je dan, ik doe dit kind in de aanbieding?
Maak je dan een advertentie in de trend van: "Leuk kindje, jankt maar 6 van de 7 nachten en kotst maximaal 6 keer per dag", voor € 450,-- af te halen of op te sturen, dan komt er € 6,95 verzendkosten bij.

Dat doe je niet, het is je kind en je houdt van hem/haar, ondanks het slaapgebrek en de zure melklucht, je houdt je kind. Als ze ouder worden nog steeds. Ondanks het irritante pubergedrag, je houdt van ze en je houdt ze, tot ze zelf verkiezen je te verlaten.

Met dieren ligt dat anders. Dat vind ik raar. Laten we ons even beperken tot de meest voorkomende huisdieren. Je hebt een hond of een kat. Wij hebben honden. Een hond die als onze hond onze voordeur binnenkomt, die blijft.
Tot mijn grote verbazing zie ik op facebook op het moment heel veel honden in de aanbieding, om wat voor reden dan ook.

Ik kan me best voorstellen dat je in een situatie komt dat je een hond niet meer kan bieden wat hij verdient.
Dan ben je bijna dood of zwaar invalide. Dan is het het beste om een goede plek te zoeken voor je hond. Bij mensen die net zoveel van hem houden als jij doet. Die hem begrijpen, die hem waarderen als de bijzondere hond die hij is. Daar vraag je geen geld voor. Je beste vrienden verkoop je niet.
Dan geef je hem zijn mand, zijn etensbak, een zak voer, zijn eigen speeltjes, zijn paspoort en een ordner met al zijn papieren mee.

En als je ooit in de vreselijke situatie komt dat je in het belang van je hond deze beslissing neemt en je moet hem laten gaan met de zorgvuldig uitgezochte nieuwe baasjes, dan kan je alleen maar huilen en hartgrondig verdriet hebben. Dan heb je troost in de wetenschap dat je voor hem het beste hebt gedaan. Maar dan is jouw situatie zo ernstig dat je niet anders kon. In het belang van je eigen, mooie en unieke hond.

Wij hopen nooit in deze situatie te komen, zolang een van ons tweeën leeft, blijven onze honden waar ze horen, hier thuis.
Ik doe ze allemaal niet weg, mijn man en mijn honden niet. Misschien gaat het niet altijd even soepel en zijn wij allemaal wel eens irritant, maar ik hou van ze en we horen bij elkaar.

Het wordt wel een jaar vol vuurwerk.

Casper, Personal Assistant.

Wij hebben vandaag het huis even doorgewerkt. Herman doet boven, ik beneden en we pakken allebei de helft van de trap. Herman moet het helemaal alleen doen. Ik heb hulp. Ik heb een grote, sterke zwarte man die me bijstaat. 

Wij hebben een halletje van niks, je kunt het eigenlijk niet eens een halletje noemen. Als je de voordeur binnenkomt kun je een been kwijt in het halletje, het andere been slinger je meteen de kamer in. Het zal jullie dan ook bevreemden dat wij een roomdivider in ons halletje hebben. Niet dat er iets te dividen valt natuurlijk. De roomdivider staat tegen de muur. Toen we hem net gekocht hadden was het een vrolijke aanwinst voor ons halletje. Hij is wit met negen vrolijk gekleurde mandjes. In de mandjes bewaren we voornamelijk hondenaccessoires. Riemen, flessen, ballen, kakzakken en Casper zijn schoentjes (ooit aangeschaft voor een pootverwonding en daarna nooit meer gebruikt). We hebben ook een mandje voor handdoeken voor als twee natte honden zich verdringen in ons halletje. 

Casper kan de mandjes uit de divider halen en verdeelt de inhoud door de tuin en de kamer. Gevolg van dit initiatief is een verzameling vieze en gescheurde mandjes.

Daar heb je haar weer, ik mag dit natuurlijk weer niet.
Ik doe wel of ik slaap.

Vanmorgen toen ik klaar was met het zuigen van het halletje (zo gebeurd) en in de kamer bezig was, vond Casper het een goed idee de mandjes even op te ruimen. Hij vond het netjes mij op de hoogte te houden van de vorderingen en kwam met van alles in zijn bek langsrennen. Hij wilde een grote handdoek tussen de struiken in de tuin draperen. Daar was ik het niet helemaal mee eens, dus we hebben samen even door de tuin gerend, handdoek terug in mandje en ik kon verder met mijn hobby. 

Daar kwam hij weer langs, mijn p.a., hij liep wat vreemd, een beetje door zijn poten gezakt. Hij was aan het sluipen, zeg maar. Hij keek even schuin omhoog, zag dat ik naar hem keek en hij begon te rennen. Ja hoor, een gloednieuwe tennisbal en aan de tuin te zien niet de eerste buit van deze ochtend.

Zij volgende taakje was het verzamelen van zoveel mogelijk sjaals en dassen en die even lekker op het terras te luchten leggen.

Toen dit gebeurd was kwam hij mij even controleren, alles wat ik afgesopt of afgestoft had en weer terugzette werd aan een onderzoek onderworpen.

Daarna was het tijd om te stoftennissen, ik zuig stof, hij gooit op het juiste moment een tennisbal voor de stofzuigermond en haalt de tennisbal weer op. Het is een kwestie van timen, Casper is daar heel goed in.

Ondanks onze samenwerking is de kamer aan kant, ik zit aan de koffie en mijn grote hulp, ja die ligt even lekker op de bank en doet (op zijn eigen luidruchtige wijze) een welverdiend dutje.

Gezellig

Vroeger liep ik elke dag met 3 andere baasjes en hun honden. Dat was lang voordat Casper en Carlie het levenslicht aanschouwden, zelfs voordat Joy onze roedel kwam versterken. Het was de periode dat ik alleen met Jimmy woonde. Jimmy was een super eigenwijze, mooie en lieve Parson Russell Terriër.

De andere baasjes waren:

Piet met Micky ( Maltezer leeuwtje) Lees meer over Piet

Hennie met Krista ( Hollandse Smoushond)

Judith met Mira (Middelslag Schnauzer)

Dit verhaal gaat vooral over Judith. Ze was al jaren getrouwd met Bart. Judith, Bart, Mira en de moeder van Judith woonden gezamenlijk in een huis.

Wij kwamen allemaal ook bij elkaar over de vloer.  De moeder van Judith zat altijd in een hoek van de kamer in een fauteuil. De benaming stoel was echt te min voor dit meubel.

Vanuit haar fauteuil regeerde de moeder van Judith met strenge hand. Ze was Duitse van geboorte en het principe Befehl ist Befehl was haar op het lijf geschreven. Haar Befehl wel te verstaan. Judith, Bart en wie ook maar verder in de buurt was, volgden haar bevelen spoorslags op. Piet en ik noemden haar " de Generaal".

De hiërarchie in het huishouden van Judith was heel duidelijk, op de eerste plaats kwam de Generaal, direct daarna kwam Judith, dan Mira en heel veel later kwam Bart.

Volgens de drie dames kon Bart dus echt helemaal niets. De Generaal vond hem zo minderwaardig dat ze amper het woord tot hem richtte. Judith was ervan overtuigd dat Bart nergens was zonder duidelijke richtlijnen van haar en Mira nam niet eens de moeite om te doen of ze naar hem luisterde.

Na het overlijden van de Generaal moest de hiërarchie in huize Judith opnieuw vastgesteld worden. Het was niet zo ingewikkeld,  iedereen schoof een plekkie op, dus op 1. Judith, 2. Mira, en op nummer 28 Bart.

In die periode was ik alleen en Jimmy en ik zijn een keer op vakantie geweest met Judith, Bart en Mira. We gingen naar Texel, om de verjaardag van wijlen de Generaal zaliger te vieren. Judith had eten voor de hele week van tevoren gekookt en we zaten op de boot in een auto afgeladen met tuppertjes.

Jimmy

Zo handig, dan hoef je op Texel geen boodschappen te doen en niet te koken. Judith was erg van "gezellig". Dus behalve  met de gewone bagage was de auto volgestouwd met tuppertjes, een zelfgebakken tulband, een krat wijn, vier kaartspellen, een zak waxinelichtjes en twee flessen likeur. En niet te vergeten een bos babyroosjes. Want een vakantiehuisje is pas gezellig als je je eigen bloemen neerzet. Ik kreeg de opdracht de roosjes te schikken. Dat deed ik uiteraard niet goed, maar deze blunder werd mij godzijdank vergeven.

We begonnen elke ochtend met een gezellig ontbijtje, daarna gingen we gezellig koffiedrinken, vervolgens gingen we gezellig met de honden een strandwandeling maken. Dan gingen we gezellig op een terrasje lunchen. Daarna terug naar de bungalow waar het tijd was voor een gezellig kopje thee en een gezellig kaartspelletje. Na een uurtje waren we wel toe aan een gezellig drankje en dan deden we gezellig nog een spelletje. Om een uur of zeven pakte Judith een van de tuppertjes, warmde de inhoud op en we gingen gezellig aan tafel. Daarna gingen we gezellig koffiedrinken en voor de gezelligheid deden we nog een spelletje. Dan namen we nog gezellig een slaapmutsje en gingen we naar bed. 

Gelukkig niet gezellig, ik nam mijn hond mee naar mijn eenzame slaapkamertje. Alleen hij en ik en verder geen gezelschap.

Het was maar een week, maar het leek veel langer. Zelfs nu, jaren later, is het in mijn gevoel een enorm lange week geweest. 

Begrijp me goed, het was heus wel gezellig. Judith had de regie, Bart had niets te vertellen en de honden hadden dolle pret. Ik lag ´s avonds in mijn eenzame kamertje de gezellige uren te tellen die ik nog moest.

Eindelijk waren we weer thuis, Jim en ik. Ik lag opgelucht op de bank, alleen en zonder babyroosjes en theelichtjes.

Toen ging de telefoon, mijn stiefzoon: "vind je het gezellig als ik vanavond even langs kom?".

"Ja, kom, graag, alles is goed, als het maar in godsnaam niet gezellig is"

De schat, hij schopte zijn schoenen uit, schonk voor ons allebei iets in en zei ernstig: "Jezus wat is het ongezellig he?".

HIJ, ZIJ en de parkeerautomaat

Wij nemen de blog vandaag even over. Wij zijn Casper en Carlie, jullie hebben vast wel eens van ons gehoord.

Wij zijn in het gelukkige bezit van twee mensen, een manmens en een vrouwmens, een reu en een teef (allebei geholpen). Voor het gemak hierna te noemen HIJ en ZIJ.

Ja, inderdaad, wij zijn de leukste, liefste, mooiste en slimste honden ter wereld. Dat is een feit en dat weet iedereen dus we zullen zorgen dat ZIJ jullie niet aldoor doorzaagt over ons. Wij willen het nu even over onze mensen hebben.
Ze zijn best oké, we krijgen goed eten, veel liefde en knuffels en we maken veel lange wandelingen.

Maar joh, ze kunnen zooo moeilijk doen. Als wij allang bij de deur staan om uit te gaan moeten zij nog: even plassen (gezeik, doen wij ook gewoon onderweg) ze moeten schoenen en jassen aan, ze moeten nog wat onderweg-koekjes voor ons pakken  (dat is nuttig), dan moet er nog van alles gecontroleerd worden thuis, de deur moet op slot en hèhè, we zijn buiten.

Vanmorgen pakte ZIJ onze drinkflessen voor onderweg. Dat is een goed teken, dan komt er meer dan een rondje in ons gewone bos. Gaat er drinken mee dan gaan we iets heel leuks doen.
Nadat ze hun hele programma (zie boven) hadden afgewerkt zaten we eindelijk in de auto. Met dat apparaat dat vertelt hoe HIJ rijden moet. We zijn erg blij met dat ding anders hadden HIJ en ZIJ vast heel veel ruzie.

We volgden een ons onbekende route en de reis duurde veel langer dan normaal. Na een uurtje wisten we waar we waren: aan het strand. Wij ruiken dat namelijk en dan weten wij meteen dat wij dat heel leuk vinden.
HIJ zocht een parkeerplaats, op zich zou dat niet moeilijk moeten zijn want er was plek zat. Maar HIJ heeft sinds kort een soort app waarmee je met je telefoon kunt betalen. Toen HIJ dat aan HAAR uitlegde werden wij al wat zenuwachtig. Dit soort gesprekken gaat bij onze mensen nooit goed, dat komt omdat ze allebei heel ongeduldig worden als niet alles gaat zoals ze willen.
Het lukt dus ook niet. Er kan gewoon geld in die parkeermeter, maar ZIJ had alleen spullen voor ons mee, dus geen handtas en HIJ had geen contant geld. Dus allemaal weer in de auto en op zoek naar een pinautomaat. Wij hadden het kunnen voorspellen, die konden ze zo een, twee drie niet vinden.

ZIJ stapte uit om de weg naar een pinautomaat te vragen. ZIJ klampte de eerste de beste voorbijganger aan. Wij keken bezorgd toe, want als ZIJ in zo'n bui is kan elk woord verkeerd vallen.

Ze vroeg aan die man: "Bent u hier bekend?". " Dat lijkt me wel" zei die man. Wij kennen onze mensen van haver tot gort dus we wisten wat ze dacht: "Heb je soms een bordje op je borst met de tekst: Ik ben Sil de strandjutter van Zandvoort?"

Ze bleef beleefd (we waren echt trots op haar) en op HAAR aanwijzingen vond HIJ een pinautomaat, en daar gingen we weer, terug naar de kust.

HIJ had geld opgenomen en de chipknip geladen. Dus blij naar de eerste parkeerautomaat die we tegenkwamen. Daar kon alleen muntgeld in en HIJ had alleen papiergeld en de chipkaart werd niet geaccepteerd.

Bij de derde parkeerautomaat lukte het, eindelijk. Een uur nadat we in Zandvoort waren gearriveerd konden we gaan rennen en spelen.

We zijn inmiddels weer thuis, lekker slapen vanmiddag. We laten we ze vanavond pas weer uit.
Wij houden veel van onze mensen hoor, en ze zijn redelijk onder controle na alle cursussen.
Maar een ding moet je natuurlijk nooit uit het oog verliezen: Het blijven mensen en zo moeten we ook met ze omgaan.

Gelukkig nieuwjaar

Het is een tijd van reflectie merk ik om mij heen. Een tijd om terug te zien, maar vooral om vooruit te kijken naar de toekomst.
Voor Herman en mij was het een afwisselend jaar en dat is nog zacht uitgedrukt. Al jaren verlang ik naar een saai jaar, maar dat zit er niet in. Het afgelopen jaar was niet saai en het komend jaar zal het dat ook niet worden.

Wat de toekomst brengen moge

Ik begon het werkende jaar terwijl ik nog absoluut niet genezen was van een overspanning. Ik begon veel te vroeg, tegen de adviezen van mijn huisarts en de arboarts in. Waarom begin je dan? Ik hoor het jullie zeggen. Door administratieve misverstanden, laten we het daar maar op houden. Het was een moeizame start van 2013. Ook al omdat we onze mooie Joy nog steeds erg misten. Joy, onze geweldige Golden Retriever en volkomen onverwacht overleden in september 2012.
Vorig jaar kerst waren wij met zijn drieën, Herman, Casper en ik. Casper was gewend aan een mede-hond, en wij staan op het standpunt dat iedere hond een collega-hond verdient.

Ondanks ons principe nooit een hond van Marktplaats te halen, waren we meteen verkocht toen wij dat mooie blonde koppie op Marktplaats zagen. Op 3 februari togen wij met zijn drietjes naar Krommenie. We vonden haar meteen mooi, deze Golden. Ze gromde naar mij bij de eerste kennismaking. Ze was gestrest en angstig. Toch hebben we haar diezelfde dag meegenomen. Het was jammer dat Casper dacht dat we haar aangeschaft hadden als zijn privé wipkip. Om haar wat rust te gunnen hebben we de bench weer van zolder gehaald. Ik zie haar nog staan, die eerste ochtend, in de bench. Ze was wat afwachtend, ze stond wat in elkaar gedoken, maar haar staart zwiepte vol enthousiasme heen en weer. Ik liet haar uit de bench, heb haar geknuffeld en zette daarna mijn telefoon en de senseo aan. En tegelijk met mijn eerste kop koffie was daar de mail uit Wormerveer, of we haar even terug wilden brengen.
We hebben even gecontroleerd hoe we juridisch stonden en in aanmerking genomen dat de hond niet ingeënt was en angstig was, hebben we teruggemaild dat ze niet terugkwam.

Gelukkig, ze is nog steeds bij ons, ze is onze hond, ze is mooi, lief, gezond en gelukkig. Ze heeft na die eerste keer nooit meer gegromd.

Inmiddels is ze gesteriliseerd en Casper en zij zijn echt broer en zus, ze spelen samen, slapen samen en zijn samen heel ondeugend.

De crisis heeft in ons vak hard toegeslagen en in oktober hoorde ik dat de hypotheekafdeling opgeheven werd. Er worden steeds meer eisen gesteld aan de hypotheekadviseur en ik ben in juni begonnen met de opleiding WFT leven. Dat had ik nog nodig om mijn pakketje diploma´s om te kunnen ruilen voor certificaten met een andere naam. Ik heb in augustus examen gedaan en ben gezakt.
Ik zit nu een paar weken thuis met de gevolgen van een nooit helemaal gesleten overspanning en de opgave de hele toekomst opnieuw in te richten.
Ik wist dat ik, ondanks dat ik helemaal niet lekker in mijn vel zat, dat diploma WFT leven nog dit jaar moest halen.
Ik heb me weer op de studie gegooid en ben de afgelopen 4 weken bijna nergens anders mee bezig geweest. Met succes, ik ben vorige week geslaagd.

Daar ben ik trots op. Ik heb ook de bijeenkomst Permanente Educactie voor de Stichting Erkend Hypotheekadviseur gevolgd.
En we zijn druk bezig met de plannen voor een nieuw jaar en een nieuw werkleven.

Een raar jaar was het, 2013, met voor ons een aantal heel goede dingen.

1. Carlie
2. Een geweldig resultaat met Casper op de Labrador Clubmatch
3. Het diploma WFT leven
4. De ontwikkeling in het bloggen en schrijven, de oprichting van Tekststudio Casper.
5. 92 blogs geschreven met veel goede kritieken
6. Boek met blogs uitgegeven en daar heel veel van geleerd.

Voornemens voor volgend jaar:

1. Gelukkig blijven met zijn vieren, Herman en ik, Casper en Carlie.
2. De opleiding Echtscheidingscoach met succes afronden.
3. In de loop van 2014 weer gewoon aan het werk zijn.
4. Een boek schrijven over de minst erge manier van scheiden.
5, Minstens 100 blogs schrijven en goede kritieken daarop krijgen.
6. Boek met blogs herzien en opnieuw uitgeven en een tekenaar vinden die een paar leuke schetsen kan             maken.
7. Minstens 10 kilo afvallen, maar dat is, in tegenstelling tot de voorgaande 6 punten, een standaard                   voornemen.

De eerste 6 voornemens gaan we in ieder geval uit laten komen. En die zevende? Ach, die zet ik volgend jaar gewoon weer op het lijstje.

Ik heb nog nooit zo duidelijk terug- en vooruitgekeken. Heeft toch wel wat de zaken zo even op de rij zetten.

Wij wensen jullie allemaal een fijne jaarwisseling en een geweldig, productief en positief 2014.

Herman, Marianne, Casper en Carlie

Aso, hallo

Als je honden hebt leg je de nodige sociale contacten. Meestal leuk, je praat even met de baasjes, aait de honden, jouw honden worden geaaid, je wisselt wat koekjes en nieuwtjes uit en je gaat weer jouws weegs.
Soms zijn de contacten minder leuk. Ik kom regelmatig een dame tegen, met een rollator en een Jack Russell, die als ze me ziet haar rollator parkeert, haar armen in haar zij plant en heel hard in mijn richting roept: "Aso".

Ik heb een keer een soort gesprek met haar gevoerd, dat duurde zo lang en haar verhaal was dermate onsamenhangend dat ik geen behoefte voel ons prille contact nader uit te diepen. Als Carlie en ik haar tegenkomen, hou ik Carlie wat korter, praat vrolijk tegen mijn hond en we passeren de dame met een snel knikje.

Dat maakt mij een aso blijkbaar. Ik heb overwogen een discussie met de vrouw aan te gaan. Omdat me dat een redelijke zinloze actie leek heb ik daarvan afgezien. Ik blijf vriendelijk knikken, terwijl we langs haar heen rennen en zij mij naroept: "Aso".
In dit soort situaties gooit een gebrek aan reactie olie op het vuur. Van de week voelde ze de behoefte mij nog dieper te raken dan normaal en ze riep: "Ik zie zo aan je smoel dat je een aso bent".
Ik ben op het moment met mijn gedachten niet zo bij de omgeving. Ik ga namelijk richting examen WFT leven en tijdens een sanitair rondje draaien mijn gedachten om pensioenen en de WIA.

Gek dat je je zo bezig houdt met sociale voorzieningen terwijl een voorbijganger aan je smoel kan zien dat je een aso bent.

Als ik geluk heb kom ik even verderop de man met de twee harige honden tegen. Ja, ik weet het, de meeste honden zijn harig, maar ik zou Casper niet omschrijven als een harige hond. Hij is het wel, hij is zo harig dat het hele pand bezaaid ligt met korte zwarte haartjes. Zelfs in de voor honden no go area's. Die haartjes reizen met ons mee het huis door. Aan kleren, aan sokken en sloffen.

De honden van de man zijn groot en hebben lang bruin haar. Mooie honden, rare man. Die man is wat schichtig en hij doet niet aan beleefd groeten onderweg.
Van die man ga ik erg raar doen, ik groet hem altijd overdreven vrolijk. Zelfs als ik nog chagrijnig ben omdat ik een paar minuten tevoren voor Aso ben uitgemaakt, roep ik hard en stralend naar die man: "Goedemorgen of goedenavond".  Hij voelt zich dan verplicht om te knikken of iets te mompelen en daar houdt hij niet van.
Als hij mij in de verte ziet maakt hij rechtsomkeert. Hij is zelfs wel eens zijn huis weer ingeglipt omdat hij mij de hoek om zag komen.
Met honden maak je wel vaker een rondje extra, omdat de honden ruziemaken bijvoorbeeld. Maar het is redelijk uitzonderlijk om een blokkie om te lopen omdat je niet van groeten houdt.
Ik word steeds uitbundiger tegen die man en hij wordt steeds schichtiger. Elke keer als ik aan dit rondje begin hoop ik dat ze tegenkom, de vrouw die me uitscheldt en de man die me niet wil groeten.

Carlie en ik genieten van die rondjes, zeker als we Igor, Saartje en Tommy ook nog tegenkomen. Carlie wordt geaaid door de baasjes, ik geef haar vriendjes een koekje, ik heb het met de baasjes over de Aso en de schicht en dan kunnen we weer lekker naar huis in de geruststellende overtuiging dat er meer honden met aso baasjes zijn en dat er meer hondenbaasjes niet gegroet worden.

Flubber

De sjaal was voor mij altijd een redelijk onbereikbaar accessoire (zie de sjaal). Tegenwoordig heb ik de smaak te pakken en ik sjaal er lustig op los. Ik knoop en draai en hoeps. Ik heb de perfectie losgelaten, zit mijn sjaal niet zo volmaakt als bij sommige anderen, het zij zo, ik kan ermee leven.

Binnenshuis blijft het riskant een sjaal te dragen want hoewel Casper (onze labrador) er ook redelijk aan gewend is wordt hij er soms nog gek van en probeert hij de sjaal los te rukken. Als Herman zegt: "waar is de sjaal?" begint Cas aan mijn nek te snuffelen. Herman vindt dat leuk om een of andere duistere reden. 

Ik ben blij dat ik de afgelopen tijd de nodige sjaalervaring heb opgedaan, ik ben bang dat de sjaal binnenkort pure noodzaak wordt, want ik heb een kwabje. Onder mijn kin, op mijn hals zit een kwabje. Ik had het wel eens gezien in de spiegel van de kapper, maar ik had er verder nog niet zo bij stilgestaan.

Vanmorgen stond ik dagcrème voor de oudere huid met Q10 (wat dat ook mag zijn) te smeren en toen drong het zich plotseling aan me op: het kwabje.

Je ziet hem niet als ik me kin helemaal tegen mijn hals aanduw, maar dan lijkt het net of ik een onderkin heb. Daarbij maak je geen bijster goede en slimme indruk in die houding, dus dat is geen oplossing.

Ik voel me prima, jong, energiek en dynamisch en ben niet zo bezig met ouder worden maar door het kwabje zit ik nu toch wat in de put.

Ik heb meteen een ander experiment gedaan. Vroeger op de middelbare school had ik een lerares Engels, een keurige dame met een knot in haar haar en altijd een chique jurk aan met bijpassende pumps.

Ze droeg vaak jurken zonder of met korte mouwen. Als ze met haar rug naar de klas op het bord stond te schrijven kon ik alleen maar kijken naar die zwabberende bovenarm. Bij elke beweging flubberde het vlees van haar bovenarm jolig heen en weer. Ik was pas 15, maar nam me op dat moment voor om nooit, never nooit mouwloze kleding te dragen als ik oud was. Boven de 30 was toen mijn definitie van “oud”.

Daar houd ik me aan. Behalve zomers in het gezelschap van intimi, zul je mij niet zien in een mouwloze outfit.

Ik heb vanmorgen een tijdje naar mijn spiegelbeeld staan zwaaien. Eerst met rechts, mijn spiegelbeeld zwaaide met links terug. En er was een lichte flubber zichtbaar, maar lang niet zo erg als vroeger bij de teacher, andere kant viel ook wel mee. Ik weet ook hoe dat komt, ik heb honden. Natuurlijk blijf je in vorm met honden, je moet lopen. Maar voor mijn honden ben ik ook altijd een wandelende ballengooimachine geweest. Ze weten niet beter of ik ben mevrouw van Ballegooien, dus ongemerkt heb ik mijn armflubbers getraind.

Dat was weer even een opsteker en daarbij zijn lichtelijke flubberarmen goed te verbergen en dankzij de sjaal kan ik mijn kwabje ook jullie blikken onttrekken.

Dus als je me tegenkomt, prijs mijn sjaal en nee, ik doe hem niet af. Want onder mijn sjaal zit mijn kwabje.

vakantiebaantje

Het is best wel een aparte wereld op het moment. Ik heb niet veel loondienstwerk maar ik zit wel elke dag uren te leren. Binnenkort ga ik weer op voor het examen WFT leven en ik zal en wil en moet het halen.
Het is bijna een teruggang naar de middelbare schooltijd. Terug naar de tijd vlak voor het eindexamen. Geen school, wel leren. Veel leren en veel herhalen.
Mijn vader zei het al, heel vroeger:"Repeter, repeter, repeter!". Ja dat repeteerde hij ook altijd 3 keer en altijd met een overdreven Franse uitspraak, uitermate irritant voor een puber.
Ik ben allang geen puber meer, althans volgens de gangbare begrippen niet.
Nu ik hele dagen zit te leren denk ik veel terug aan die tijd, middelbare school, vriendjes, proefwerken en vakantiebaantjes.

Jullie hebben vast ook wel vakantiebaantjes gehad hè? Een krantenwijkje, een beetje vakkenvullen ofzo?

Ik werkte in de vakanties en op zaterdag bij een lingeriewinkel. Ik weet nog steeds alles over BH maten en verschillende stoffies voor nachthemden en dustertjes. Ik werkte bij een ketentje. Ik bedoel, het was geen Hunkemoller of Livera. Het was een ketentje van een winkel of acht. Ik weet ze niet allemaal meer, ik weet nog wel dat alle filialen aangeduid werden met de eerste lettergreep van de straat waar het filiaal gevestigd was.

Ik ben werkzaam geweest in de Rijn (straat), de Maas (straat), de Vlugt (Burg. de Vlugtstraat) en de Kon(iniginneweg).
Het hoofdkantoor was in de Kal(verstraat).  In de Kal kwam ook alle nieuwe voorraad aan. Op de bovenverdieping van de Kal, stond een verzameling plastic manden met een bordje eraan ( Kon, Maas, Rijn etc).
De baas van de keten heette Meneer Charles (ja, ik krijg nu ook "Are you free" gedachten). Wij zaten regelmatig met een aantal vakantiehulpjes, verkoopsters die niets nuttigers te doen hadden en de zoon van de baas die manden te vullen. De Cross Your Hearts, de degelijke slips, de korsetten en nachthemden moesten over de manden verdeeld worden.

Ik werkte in de verkoop bij het filiaal waar ze me maar nodig hadden, de Kon of de Rijn of noem maar op.
En als er door de week geen aanvullend verkooptalent nodig was zat ik manden te vullen in de Kal.
Ik zie hem nog zitten, aan het hoofd van de tafel,  de zoon van de baas. Hij zong graag, Ik herinner me vooral dat hij, al BH´s sorterende, heel hard zong:" Oh was ik maar....".

Ik zie hem nog wel eens, hij ziet mij nooit. Hij loopt net als meneer Charles, zijn vader. Hij spreekt zijn talen en komt overal met zijn TV show.

Grappig, ik zag hem laatst in gesprek met Charles Aznavour (een van mijn grote favorieten) en dan denk ik, goh, wat grappig en tres amusant, dat we jaren geleden samen de Cross Your Hearts zaten te sorteren.
Kijk ons nu, hij op en ik voor het scherm. Ach, denk ik dan: "Yesterday when I was young", of liever voor een echte francofiel  (comme moi)  "Hier encore, j´avais vingt ans">