Droge huid

Zachte of droge huid:

Mijn dag begint met een uitgebreide douche. Nou niet helemaal, ik begin met koffie en een rondje met Carlie. Ik doe de eerste ronde met Carlie en Herman een uurtje later de eerste ronde met Casper.

Mijn wandeling met Miss World is dus voor de douche. Haar rechtovereind, nog geen lenzen in en in vrije tijdskleding. Dat is nu niet zo erg, zoveel volk loopt er om 6.30 niet over straat en het is nu nog behoorlijk donker. In de zomer is dat een ander verhaal, maar dat zien we dan wel.

Dan de douche, daar wil ik het eigenlijk over hebben. Herman heeft laatst 2 flesjes doucheschuim voor me meegenomen. Zelfde merk (begint met een F en eindigt op een A), zelfde model maar andere kleur flesje.  De flesjes staan naast elkaar, de ene heeft als opschrift: `smooth skin` en de ander `dry skin`.

Als je van fles smooth een zachte huid krijgt, krijg je dan van fles dry een droge huid?

Of helpt flesje dry tegen een droge huid, logisch gedacht helpt flesje smooth dan tegen een zachte huid?

Een dilemma, elke ochtend weer, ik wil geen droge huid, ik wil een zachte huid. Ga ik voor tegen droog of voor zacht of andersom?

Ze zijn allebei goed hoor en ze ruiken allebei lekker, maar dit vraagstuk laat me niet los.

Er zit iets onlogisch in.

Dag-/en nachtcrème

Ik  heb ook een keer problemen gehad met dag-/en nachtcrème. Ik loop al even mee, dus ik heb smeersels voor de rijpe huid nodig. Ik haal de potjes uit de verpakking en gooi de papieren doosjes weg.

Wat denken jullie?

Exact hetzelfde die twee potjes met in heeeel kleine lettertjes `dag en nacht` er op.  Nou meneer de smeerseltjesfabrikant, heb je er ooit bij stilgestaan dat bij een rijpere huid ook rijpere ogen horen?

Ik denk er niet altijd aan een leesbril mee naar de badkamer te nemen en Herman is ook niet altijd in de buurt om voor te lezen. We hebben de prachtige potjes ontsierd door er met viltstift een N en een D op te zetten.

Nu let ik er op:  dag-/nachtcrème voor de rijpere huid met potjes die duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn. Bijvoorbeeld de nachtcrème met een nachtblauw dekseltje, dat kan ik zelfs onthouden en het spaart me heel veel denkwerk op een moment dat ontspannen zou moeten zijn.

Mijn eigen momentje in de badkamer-

De opvoeding van je hond

Mijn vriendin Yolande

Honden moeten opgevoed worden. Dat weet iedereen, maar weten en doen is twee. Wij hebben met onze Casper vele cursussen gedaan. Toen we hem twee weken in huis hadden begon hij als pup van ruim twee maanden aan zijn eerste opleiding. De puppencursus hebben wij bij Martin Gaus gevolgd.

Het was maar 4 zaterdagochtenden, maar wat hebben we veel geleerd. 

Daarna hebben we bij Wraf de pubercursus gedaan. Vervolgens bij KC Pampus de cursus gehoorzame hond 1 en 2 en de ringtraining. 

Cas heeft zo ongeveer meer diploma´s dan wij en het is een geweldige hond geworden. Een ding hebben we hem niet goed geleerd en dat is netjes aan de lijn lopen.

Op de terugweg als hij moe is gaat het prima, maar op de heenweg is het een ongeleid projectiel.

Als je bij ons op het pad loopt en je ziet een tuinpoort openknallen waar een zwart monster uitvliegt met daar achteraan een zich schrapzettend, benauwd kijkend mens, dan heb je grote kans dat het zwarte gevaarte Casper is en het mens Herman of ik.

Als je dit gezien hebt geloof je niet dat Casper thuis een zachtaardig lieverdje is. Meestal laat Herman hem uit, want Herman is een grote sterke man en ik een fragiel vrouwtje. 

Op een avond afgelopen najaar, Herman stond te koken, gaf Cas aan dat een sanitaire ronde zeer gewenst was. Er zat voor mij niets anders op dan de stoute schoenen aan te trekken (die zijn niet elegant, maar stevig met profielzolen) en mij door Casper naar de hoek van de straat te laten sleuren.

Het was herfst, dat zei ik al, dus het grasveld lag vol met natte bladeren. Van de andere kant kwam een Duitse Herder aan die duidelijk niet tot Caspers vriendenkring behoort. Cas bedacht dat dit een mooie gelegenheid was de herder duidelijk te maken wat hij van hem vond. Daar ging onze hond, ik bescherm de honden altijd met mijn leven, dus in plaats van de riem los te laten, hield ik hem met twee handen vast.

Casper en ik vertoonden opvallende gelijkenis met een speedboot met een gevallen waterskiër er achter. Gelukkig voelde Casper dat er hij een soort blok aan zijn poot had, hij stopte en keek om. De man met de herder bleef meelevend staan, goed bedoeld maar niet handig. Ik heb hem geadviseerd (dit klinkt nu vriendelijker dan het was) door te lopen en kwam toen tot de ontdekking dat ik niet meer kon staan. Herman gebeld, naar huis gestrompeld, enkel was dik en blauw. Gelukkig zat ik toch al thuis met een burnout, dus ik hoefde me verder niet ziek te melden.

We hadden al besloten dat we echt iets aan dit zeer ongewenste gedrag moesten doen en toen Carlie erbij kwam werd de noodzaak nog groter. Carlie trekt ook aan de lijn, ze wegen samen 70 kilo, dus maatregelen zijn noodzakelijk.

Casper en Joy (onze vorige Golden) konden we tegelijk uitlaten omdat Joy omstreeks haar negende verjaardag had besloten dat aan de riem lopen beneden haar niveau was. Joy schommelde op haar eigen tempo lekker mee.

Yolande

Yolande was mijn buurvrouw toen ik mijn eerste hondje Jimmy net had, zij had een halfbroertje van Jim, Paddy. Dat was een geweldig duo, Paddy en Jimmy. Twee drukke eigenwijze Parsons bij elkaar.

Yolande weet alles van honden (ze traint ze ook) en ik weet niets, althans toen niet. Ze heeft me heel veel geleerd en zonder haar zou Jim niet de topper geweest zijn die hij was.

Jimmy en Paddy, voorjaar 1995, Muiderzand,
De jonge onderzoekers

Op een gegeven moment verhuisde ik, met Jim, naar een andere wijk. Yolande en ik kwamen elkaar regelmatig in het winkelcentrum tegen, hadden dan uitgebreide gesprekken en veel lol en namen altijd afscheid met de afspraak om te bellen. We lijken wel op elkaar, Yolande en ik, want dat kwam er nooit van. Gelukkig hebben we het contact inmiddels hersteld.

zie de opvoeding van de Parson Russell

Tactvol

Yolande is mij heel dierbaar, niet alleen om wat ze van honden weet en hoe ze met ze omgaat, maar ook omdat ze is zoals ze is. Er is een ding dat Yolande niet is en dat is tactvol als ze vindt dat een hond niet goed behandeld wordt. Dan vertelt ze dat zonder daarbij rekening te houden met de gevoelens van de baasjes.

Verkeerde liefde

Onze Joy was een prachtige Golden Retriever met gewichtsproblemen. Mijn schuld, ik had haar teveel verwend.  We hadden altijd het vage plan dat we haar moesten laten afvallen, maar het was er niet echt van gekomen.

Op een zondagochtend liepen we in het bos met Joy en puppy Casper toen we Yolande tegenkwamen met haar honden. Wij trots op onze mooie zwarte pup natuurlijk, maar toen keek Yolande naar Joy.

"Wat is zij dik geworden"

Ik schaamde me dood op dat moment en zei slapjes ter verdediging van mijn hond en mij:

" Ze is al negen"

"Ja, zo moet je doorgaan, dan wordt ze geen tien"

Op zich was het leuk Yoland te zien en te spreken, maar mijn weekend was verpest. Maandagochtend zaten we bij de dierenarts en we gingen weg met een zak dieetvoer en een abonnement op de hondenweigthwatchers. Het is gelukt, Joy is afgevallen en had geen last meer van haar gewrichten. Allemaal dankzij de duidelijk benadering van Yolande.

Joy, na het afvallen in het bos, 

Wij vinden het belangrijk dat onze honden zich weten gedragen, dat ze gelukkig zijn en dat wij gelukkig met de honden en trots op de honden kunnen zijn.

Dus als we ergens niet uitkomen roepen we Yolande erbij. Toen Carlie een week bij ons was heeft ze de honden samen geobserveerd en zij ziet dingen die ons ontgaan. Heel goed, want wij weten dan hoe we moeten handelen. 

Les

Herman en Casper hebben afgelopen week hun eerste privéles samen wandelen gehad. Het gaat al stukken beter. Wat Herman mij vertelt pas ik weer bij Carlie toe, dus straks schieten er geen tuinpoorten meer open, maar loopt er een goed georganiseerd kwartet door de wijk. Twee relaxte mensen met twee engelachtige ernaast trippelende honden.

Allemaal dankzij Yolande. 

Hoe wij zijn na een les met duidelijke aanwijzingen van Yolande? We slikken een paar keer, moeten misschien even huilen en Yolande troost ons, want echt als je goed voor je honden bent is Yoland een supervriendin.

Waaks

Honden, mensen en telefoons

Wij hebben honden, sinds kort gelukkig weer twee honden. Honden moeten uitgelaten worden, ook 's avonds. Nu heeft de gemeente waar wij wonen bedacht dat het een goed idee is hondenbezitters op te laten letten in de wijk. Mensen met honden lopen vaak met hun honden door hun straat, hun wijk en kunnen signaleren als iets anders is dan anders.

Wij hebben een instructieavond gehad van Waaks, als wij iets verdachts zien, dan moeten we bellen en "waaks" roepen. Dan weet de politie dat we min of meer collega's zijn.

Werkoverleg Waaks & Co

Sinds we bij Waaks zitten ben ik mijzelf gaan trainen in opletten en observeren om goede beschrijvingen te kunnen geven.

Ik zit elke dag twee keer 8 minuten in de trein. 

Ik weet niet of het jullie wel eens opgevallen is, maar je valt in de trein volkomen uit de toon als je niet met je telefoon bezig bent. 

Een jaar of twee geleden zat iedereen nog te bellen. Erg amusant wel. Ik heb getuige mogen zijn van vele gesprekken van ongeveer gelijke, onderstaande strekking:

Haaaaai, met mij,

Ja.
Oh in de trein

Ja

Goed

Nee

Wat eten we?

Oh

Ja

Nou ik ben der

Ben over 3 minuten thuis

Nou doeoei

Geweldig he? En ik me maar beheersen om niet te vragen: en wat eten jullie?

Tegenwoordig wordt er niet veel meer gebeld, jammer want het bood wel de nodige afleiding.

Nu zit iedereen met de telefoon in de hand te internetten of te watseppen. 

Of ze zitten met oordoppies in mee te zingen, met hun hoofd te bewegen of op de maat met een voet te wiebelen.

Ik zat vanmorgen in zo´n middenstuk in een sprinter met zeven zitplaatsen tegenover me. Gezien het bovenstaande weiger ik in de trein mijn telefoon zelfs maar uit mijn tas halen. 

Je moet toch wat doen tijdens de reis, dus ik oefen. Ik oefen voor Waaks.  Ik werk van links naar rechts, neem in me op hoe die persoon eruit ziet, wat hij aanheeft en wat er voor bijzonderheden te melden zijn. Als ik er drie gedaan heb ga ik terug naar nummer een, eerst ogen dicht, repeteren en dan kijken of ik het goed had. 

Normaal gesproken zouden mensen nerveus worden van een starend tiep dat voor zich uit zit prevelen:

`Zwarte sportschoenen, zwarte sokken, zwarte spijkerbroek, groen-zwart jack, blauwe rugzak op schoot, donkerblond haar, tikkie kalend`
Ik werk niet alleen van links naar rechts maar ook van onder naar boven merk ik nu.

Mensen worden daar niet nerveus meer van, want mensen zijn zich niet bewust van de wereld. De wereld bestaat uit mij en mijn schermpje en eventueel mijn oordoppen.

Gisteren zat ik op een bankje met mijn rug naar het bankje achter me, Voor me de rug van weer een ander bankje, je kent dat wel, zo zit je vaker in de trein, dus ik had weinig te observeren. Gelukkig zat er een mevrouw achter me, die nog ouderwets aan het bellen was. Het gesprek was op zich niet zo boeiend, maar deze dame zei heel vaak:

`Ja, precies`. Ik heb wel wat met stopwoordjes. Dus tellen. In 8 minuten 26 keer `ja precies`.

Ik moest eruit, zij bleef vrolijk bellend zitten. Ben benieuwd wat het de volgende reis wordt,

observeren of afluisteren. We zien het wel, het is allebei leuk toch? 

Zal ik even bellen wat we eten?
Nee, dat kan ik maar beter even afwachten toch?
Wat zeg je?

Ja, precies.

Todio

Gelukkig Todio is terug

Oeps, wat was er met Todio?

Ik was Todio kwijt, een heel weekend lang.

In augustus 2012 heb ik Todio ontdekt. Mijn hele leven heb ik graag geschreven, opstellen, verhaaltjes, brieven. Door een jeugdtrauma en een drukke en enerverende volwassenheid was het er nooit echt van gekomen. Tot vorig jaar zomer. Ik zat wat te googelen (weet nooit hoe je dat schrijft, maar jullie begrijpen het wel).
Ik besloot een cursus tekstschrijven te doen, in deze crisis ben je in zowat geen enkele bedrijfstak je leven meer zeker. Dus het leek me een goed idee om eindelijk mijn talenten te gebruiken en zodoende een plan B te hebben.

Talenten

Ik herinner me ook een bijbelverhaal over talenten, ik stelde me als kind talenten altijd voor als een soort koffertje met kleurpotloden waar je mooie dingen mee moest maken.

Maar dit terzijde, al googelend kwam ik op Todio. Todio is een artikelensite. Mensen schrijven artikelen, die worden gekeurd en als ze goedgekeurd zijn worden ze gepubliceerd.

Na een artikel of twee waarop ik wat kritiek kreeg met daarbij een opbouwend adviesje, had ik de smaak te pakken. Ik schreef voornamelijk over de twee zaken die mijn leven beheersen: hypotheken en honden.

De keuringen

Later greep ik ook andere onderwerpen aan om een artikel over te schrijven.  Het is met niets te vergelijken: de spanning als je een artikel ter keuring hebt aangeboden, de hartkloppingen als er email binnen is van Todio met de tekst:

"je tekst is gekeurd, lees hier het keuringsrapport."

De trots als een artikel voor 100% is goedgekeurd , vooral als de keurder er ook nog een leuk zinnetje bijgeschreven heeft als `interessant artikel` of `wat een leuk stukje`. Dat gevoel is alleen te vergelijken met de stempel die ik in de eerste klas lagere school in mijn schriftje kreeg als ik een taallesje foutloos ingeleverd had.
Kennen jullie dat gevoel? Ik was het kwijtgeraakt, maar dankzij Todio is het weer terug.

Mijn medetodianen

Ik lees artikelen van anderen, gaf af en toe commentaar, ben trots op mijn Todio collega;s en verbaas me soms over taalfouten in een toch goedgekeurd artikel, maar ja je wilt niet overal over zeuren.
Al lezende leer ik dingen waar ik zelfs nooit over nagedacht heb.

Frans

Ik ben zelfs begonnen artikelen van het Nederlands in het Frans te vertalen en Franse vertalingen te keuren. Mijn enige medekeurder Frans is veel beter dus ik keur alleen haar artikelen. Daar ga ik dan ook met de stofkam door. Ze is zo goed in het Frans dat ik toch iets wil vinden, al ik het maar een tikfout. Ik wil haar niet het gevoel geven dat ik er te weinig aandacht aan besteed.

Forum

Ik lees regelmatig het forum en zet er ook wel eens iets op, posten heet dat. Je steekt altijd iets op van het forum.

Todio maakt nu een half jaar deel uit van mijn dagelijkse routine, elke dag bekijk ik de statistieken, die waren nog beperkt maar gaan uitgebreid worden. Het verslag van een of andere wedstrijd van afgelopen zomer staat er nog op. Apart wel vind ik, maar niet ernstig.

Zaterdag 9 februari

Afgelopen zaterdag wilde ik de statistieken even bekijken, in plaats van de vertrouwde Todio site te openen zei Google guitig: OEPS, DE SITE DIE U ZOEKT KAN NIET GEOPEND WORDEN,  of woorden van gelijke strekking.

Gisteren, zondag heb ik af en toe gekeken, vanmorgen het eerste wat ik deed was zoeken naar de Todiosite. Maar nee, weer Oeps etc.

In Google Adsense kan ik zien dat de Todio sites sinds zaterdag niet meer bekeken zijn. Ik heb het via allerlei sites geprobeerd maar OEPS.
Ik heb een aantal blogs waarop links staan die naar mijn Todioartikelen verwijzen. Dat klinkt heel simpel en professioneel, maar geloof voor me voor een computerdebiel is het plaatsen van die links een prestatie van wereldformaat. Nu krijgt iedereen die de moeite neemt mijn blog te lezen en op een linkje drukt in plaats van een boeiend goedgekeurd artikel de volgende tekst: OEPS.

Ik mis Todio, is mis mijn mede community leden, ik mis het forum, ik mis de keuringsrapporten, kortom mijn kwaliteit van leven is behoorlijk aangetast.

Wie o wie weet wat er met Todio aan de hand is, want OEPS, Ronald, Roderik, Renske, MariekeB, sportvisfan en alle anderen,  ik mis jullie zo.

Maar gelukkig, alles is weer goed, welkom terug allemaal, tot Todio.

De sjaal

Sjaal om

Gelukkig ben ik niet jaloers aangelegd, ik gun iedereen het allerbeste en ik ben gelukkig met mijn huisje, mijn man en mijn honden.
Toch is er een ding waar ik andere vrouwen altijd om benijd heb, en dat is de sjaal.
Niet de sjaal op zich, ik kan me natuurlijk best af en toe zo'n rechthoekig stukkie stof permitteren.

De manier waarop sommige vrouwen de sjaal dragen, daar ben ik jaloers op.
Een wat saaie outfit kan enorm opgeleukt worden door een sjaal, dat zie ik links en rechts om me heen.
Ik probeer het ook regelmatig, ik heb zelfs inmiddels een hele verzameling.

Effen, met stipjes en kleurtjes, prachtig vind ik ze. Maar helaas, ik krijg ze niet zo speels en nonchalant om mijn strot geknoopt en gedrapeerd. Ik doe mijn best echt, maar binnen het uur is de knoop eruit, hij zit te strak of te los, mijn sjaals leiden een eigen leven en binnen de kortste keren zien mijn sjaals eruit als een gekreukelde vaatdoek.

Ik ben vaak aan een sjaal begonnen, heb me ook vaak laten voordoen hoe je die coupe nonchalante en toch netjes bereikt. Het lijkt zo eenvoudig, laatst nog:

Je pakt de ene punt met je ene hand, de punt diagonaal daartegenover met je andere hand en je doet:
Hoeps, even draaien.
Ja dat was de letterlijke instructie: hoeps, even draaien.
Ja bij haar, de sjaal hing los met een sierlijke draaiing aan beide kanten. Het leek zo makkelijk.
Voor mij toch nog te moeilijk, ik kan hoepsen en draaien wat ik wil, een sjaal om mijn nek verandert in een kreukelig stuk stof zonder elegante draai.

Sinds enige tijd bestaat de colsjaal, dat is een superuitvinding, je slaat hem twee maal om je nek en hij zit. Zelfs bij mij zit de colsjaal  redelijk.
Twee colsjaals en een aantal maanden verder heb ik mij gewaagd aan de gewone sjaal.
En dankzij mijn collega Madeleine heb ik het door. Ik had haar met haar sjaal al een tijdje bestudeerd, van de week heb ik het gevraagd: hoe doe je dat toch?

Simpel, je neemt een vrij lange sjaal, draait hem een keer om je hals, dan hangen twee kanten van de sjaal naar voren en dan leg je er een losse knoop in.

Oke, een sjaal kan op veel meer manieren gedrapeerd worden, maar deze snap ik nu en ik ben er trots op.

Ik draag sjaals, tenminste als ik niet thuis ben.
Een bijkomend probleem op sjaalgebied is onze labrador Casper. Een geweldige hond, maar als hij mij ziet met een sjaal om mijn nek, krijgt hij een vreemde blik in zijn ogen, springt omhoog, neemt de sjaal tussen zijn tanden en trekt. Casper is sterk, heel sterk.

Het zou een opzienbarende dood zijn: vrouw met eigen sjaal gewurgd door eigen hond.

Het lijkt me geen fijn einde, dus voor ik bij thuiskomst de kamer binnenga gaat de sjaal af. Het zijn alleen mijn sjaals, ik heb Casper attent gemaakt op de rode sjaal van Herman, ik heb de sjaal  (toen Herman even niet keek) in Cassies bek proberen te duwen. Maar Casper heeft alleen belangstelling voor mijn sjaals.

Gisteren hingen Casper en Carlie allebei aan een kant van mijn zwarte colsjaal. Laat maar gaan, ik heb nu de kunst van het sjaaldraperen te pakken.

Carlie

Carlie, onze nieuwe hond

Casper en Carlie,

Na het grote verdriet om het overlijden van onze fantastische Joy wilden we er toch wel weer een hondje bij. Wij dachten dat we konden kiezen uit leuke herplaatsers die wij een geweldig leven konden geven.

We hadden daarbij twee principes:

1. Geen adoptiehond uit het buitenland
2. Geen hond van marktplaats

We hebben  ons ingeschreven bij de Nederlandse Labrador Vereniging en bij een opleidingsinstituut voor blindengeleide honden en bij een Golden Retriever herplaats site.

Via de Goldensite kregen we regelmatig aanbiedingen, maar we hebben natuurlijk ook wel ons eisenpakketje. Een hond via de andere instanties kan geruime tijd op zich laten wachten.

Casper heeft een advertentie geplaatst op facebook

Casper kreeg hier veel reacties op, helaas de juiste kandidate zat er niet bij.

Omdat we Casper niet al te zeer wilden laten wennen aan de status van enig hond begonnen we onze grenzen te verleggen. Eerder in het blog staat hoe we een Spaanse adoptiehond gereserveerd hadden.

Omdat ik nu eenmaal alles aangrijp om een artikel te schrijven op Todio, heb ik uitgebreid research gedaan naar de ziektes die buitenlandse honden mee naar Nederland kunnen nemen. Een van die ziektes is Leishmania. Een van de vele symptomen van leishmania is kale plekken om de neus. Toen ik foto van de door ons gereserveerde hond nader bestudeerde, zag ik dat wat ik eerst als vlekjes had aangezien kale plekken waren. ziektes adoptiehonden

Kortom wij hebben de adoptie afgeblazen. Niet omdat we de hond geen fantastisch huis gunden maar omdat we geen hond met een ziekte naar Nederland willen halen. Een ziekte waarvan we de gevolgen niet kunnen overzien. Ook met het oog op onze eigen Casper, die gelukkig heel gezond is.

Casper heeft in zijn puppentijd Giardia opgedaan, hij is er gelukkig overheen, maar dat heeft ons en hem wel bijna een jaar veel ellende gegeven. Ook Giardia is met de buitenlandse adoptiehonden naar Nederland gekomen. giardia
Giardia

Vervolgens hebben we het volgende taboe overwonnen: een hond van marktplaats. Ook nog een heel gedoe. Als er al een leuke hond aangeboden wordt, ben je te laat. Of je vertrouwt het niet helemaal. Of het zijn toch weer allemaal buitenlandse honden.

Gelukkig hebben volgehouden, want gisteren hebben we onze Carlie gehaald, Carlie heet eigenlijk Charliene.
Wij hebben de klanken en de letters uit haar oorspronkelijke naam aangehouden en we vinden Casper en Carlie wel lekker roepen.
Het vrouwtje van Charliene is ziek en kan haar hond niet bieden waar ze recht op heeft.
Liefde is er genoeg, maar dat is niet voldoende voor een hond van 1,5 jaar. Die wil rennen en spelen en lol hebben.

Het afscheid is emotioneel en dat is begrijpelijk, we hebben respect voor deze vrouw dat ze in het belang van haar hond voor deze oplossing heeft gekozen. Wij beloven dat Carlie net zo´n geweldig leven krijgt als onze andere honden.

Carlie is wat angstig voor van alles, maar daar wordt aan gewerkt en ze is in amper 24 uur tijd al een stuk ontspannener. We hebben vanmorgen een lange wandeling gemaakt en ze hebben lekker gerend met zijn tweetjes.

Straks naar de dierenarts, door de gezondheidsproblemen van haar vorige baasjes is Carlie in september voor het laatst gevaccineerd (ik zet hier gevaccineerd in plaats van ingeent omdat ik in dit blog de puntjes niet kan vinden). Ze is ook niet gechipt, dat gebeurt meteen. Chippen is een noodzaak voor iedere hond, ze heeft ook een naamplaatje met onze beide mobiele nummers erop.

Ik heb ooit toen het leven heel moeilijk was voor de keuze gestaan Joy te houden of te herplaatsen.
Ik heb gekozen haar te houden en goud geld te betalen voor een dagopvang. Toen Herman met vroegpensioen ging kon ze gelukkig weer thuisblijven.

Natuurlijk denken wij aan de vrouw die in het belang van haar en uit liefde voor haar hond deze zware beslissing heeft moeten nemen.

Natuurlijk begrijpen we dat ze vanmorgen wakker werd met pijn in haar hart en een steen in haar maag.
Wij beloven haar heel goed voor deze prachtige hond te zorgen.

Wij zijn net bij onze dierenarts geweest. Carlie had in september haar prikjes moeten hebben en ze was nog niet gechipt. Dat is allebei gebeurd. Niet op tijd enten is riskant en chippen is binnenkort toch verplicht.
Verder vond de dierenarts het een mooie en gezonde hond, wij zijn blij met ons nieuwe hondenmeisje.

Mea Culpa

Het eeuwige schuldgevoel

Gisteren had ik een moeilijke en verhelderende avond.  Wij waren bezig met de adoptie van een buitenlandse hond.Om redenen die ik hier verder in het midden wil laten hebben Herman en ik, na uitgebreide gesprekken, besloten niet door te gaan met de adoptie.
Een besluit nemen is 1 ding, het aan de betrokkenen laten weten iets heel anders. Dan moet je flink en duidelijk zijn. En dan begint mijn probleem.

Ik hou niet van confrontaties, ik ben bang om mensen te kwetsen en ik voel me schuldig als ik iets ga doen waarvan ik denk dat iemand dat niet leuk gaat vinden.
Ik heb mijn hele leven geworsteld met deze, vooral voor mijzelf, irritante eigenschap. Ik wist ergens wel dat dit probleem in mijn kindertijd is ontstaan, maar mijn kindertijd heb ik altijd zoveel mogelijk weggeduwd.
Nadat ik het blog van een vriendin had gelezen en naar aanleiding van haar advies durfde ik over mijn problemen door te denken.

Vanaf de dag dat ik zakgeld kreeg heb ik dat gebruikt om mijn moeder tevreden te stellen. Ik vond dat het mijn schuld was als ze boos was, als ze schreeuwde naar mijn vader en mijn broertje, als ze mij sloeg. Door mijn geboorte was haar leven niet wat het zonder mij geweest zou zijn.
Mijn zakgeld zette ik week na week om in stukjes zeep van Vinolia. Nooit iets anders, altijd Tres Chiquezeep van Vinolia.
Op een gegeven moment moet ze meer Vinolia in huis gehad hebben dan de gemiddelde drogisterij aan voorraad had. Ik denk dat ze al die zeepjes, evenals alle cadeautjes die ik later van vakanties meenam en de kunstwerken die ik voor moederdag maakte, weggedonderd heeft.

Gek dat ik altijd maar Vinolia kocht, fantasieloos was ik absoluut niet. Vanaf mijn derde had ik twee imaginaire vriendinnetjes, Tally en Tineke. Mijn kleutertijd hebben wij met zijn drietjes doorgebracht.

Terug naar gisterenavond, besluit genomen, Herman op zijn seniorenstoel voor de TV en ik achter de laptop.
Eerst een mail naar Annette, ik mag Annette erg graag en vind haar oordeel belangrijk. Dankzij Annette hebben wij onze prachtige Casper en zij had ons de instantie aangeraden die adoptiehonden naar Nederland haalt.
Ik ben in zo'n mail uitgebreid bezig met uitleggen en vergoelijken van ons besluit, zelfs met een soort verontschuldigende ondertoon.
Vervolgens een mail naar de contactpersoon van die instantie, ook niet leuk maar minder moeilijk. Annette ken ik en die mevrouw niet.

Nadat ik uitgebreid een mail heb geformuleerd, voorgelezen aan Herman, verbeterd en natuurlijk ook uitgebreid op taalfouten en grammatica heb nagekeken (dat is een ook tic, maar niet daar heb ik zelf niet zo'nlastvan) komt het moment dat ik op verzenden moet drukken.

Herman snapt er niets van, je hebt het goed gezegd, het is een keurige mail, dus verzenden en klaar.

Zo werkt het voor mij niet, ik krijg hartkloppingen en ben bij voorbaat bang voor boze reacties.

Zo ging het, tot gisterenavond. Met het blog van de vriendin in mijn achterhoofd heb ik het volgende bedacht:
waarom schuldgevoel en tegenover wie?

1.De hond?

Die kent ons niet, weet van niets en vindt vast wel een ander huisje

2.Annette, eigenaresse van kennel  `of eastside forest`=

Die heeft ons geadviseerd, we hebben dat advies eerst gevolgd en zijn daarna van gedachten veranderd.      

3.De adoptiemevrouw?

Die heb ik onze beweegredenen uitgelegd. We zaten nog in het beginstadium  er was zelfs nog geen intakegesprek geweest.

Na het voltooien van deze gedachtegang werd ik heel rustig en tevreden dat ik dit keer mijn onterechte schuldgevoel overwonnen had.

Ik dank de bloggende vriendin en ga nu even googelen, op Vinolia, zou die rotzeep nog bestaan?


Ja hoor, het is er nog € 1,52, niet duur toch?

Beleef de weelde van de echte bloemengeuren met de luxe Vinolia zeep Tres Chic. Vinolia zeep is verzorgend, mild en zeer zacht voor de huid.