Afwijkend gedrag

Omdat mijn vrouwmens deze week alleen maar op haar kont zit, schrijf ik maar even een blog.
Het streven is 8 blogs per maand en in het tempo dat zij nu aanhoudt komen we daar natuurlijk nooit aan.
Supercassie heeft genoeg te vertellen, het is een rare week hier geweest en het ziet er nog niet naar uit dat het gauw weer normaal is.

Het begon maandagmorgen, mijn vrouwmens kwam om half vijf  beneden en begon brood te smeren en koffie te zetten. Vreemd, maar wij kregen een plakje worst dus wij zeurden niet.
Later op de ochtend gingen onze mensen samen weg. Dat gebeurt wel vaker, dan gaan ze "boodschappen doen". Dat zeggen ze altijd en soms is dat glashard gelogen. Dan gaan ze ergens op de  borrel, dat hebben wij zo door, want dan komen ze zonder tassen vol spannende dingen weer thuis.

Afgelopen maandag zeiden ze het weer: "jullie moeten even goed oppassen, wij gaan even boodschappen doen". Ja hoor, ze gaan boodschappen doen en nemen een volle tas mee. Ons vrouwmens was behoorlijk zenuwachtig en ze knuffelde ons veel uitgebreider dan anders. Waar ze heen gingen wisten we niet, maar niet naar de Albert Heijn of de Lidl.

Tot onze grote schrik kwam ons manmens een paar uur later alleen thuis. Je gaat toch even denken. Je leest zoveel over herplaatsers en ons vrouwmens is nu eenmaal niet de makkelijkste. Ik dacht even dat het manmens een ander adres voor haar had gevonden of dat ze opeens asielzoeker was geworden.

Mijn manmens ging gewoon zijn gang, hij heeft brood gegeten en ons uit gelaten. Later in de middag werd hij ook een tikkie nerveus en hij ging bellen. Hij wilde weten hoe het met ons vrouwmens ging. Gelukkig maar, dan komt ze straks weer thuis, dacht ik. Mijn manmens ging weer "boodschappen doen" (jaja, dat zou de derde keer die dag worden, daar trappen we niet in).

Een poos later kwam het manmens weer terug, alleen. 's Avonds was ze nog niet thuis en na onze laatste ronde ging mijn manmens naar boven, alleen. Ik was er niet gerust op en heb dat al piepend en zeurend duidelijk proberen te maken.

Gelukkig ging hij de volgende dag weer "boodschappen doen" en tot onze grote blijdschap kwamen ze samen terug.
Natuurlijk ben ik blij dat ons vrouwmens niet herplaatst is, maar waar ze ook geweest is en wat ze ook gedaan heeft, het is geen verbetering. Ze loopt niet meer gewoon, maar tussen twee stokken. En als ze zit, ligt haar voet aldoor op een stoel. Ik mag er niet gezellig bijspringen, dan wordt ze helemaal hysterisch. Ze heeft ook maar één schoen aan, een erg leuke schoen wel. Ik speel altijd met haar sloffen, maar van haar nieuwe schoen moet ik afblijven.

Ik dacht even de boel wat op te vrolijken en begon met die schoen in mijn bek rond te rennen, de bedoeling is dan dat ze achter me aanrent. Die stokken heeft ze ook niet voor ons plezier meegenomen, ook daar mogen we niet aankomen. Carlie was trouwens eerst als de dood voor die stokken. Misschien is Carlie bij haar vorige mensen wel eens met een stok geslagen. Nou, daar hoef je bij onze mensen niet bang voor te zijn.

Normaal komt ze 's nachts wel eens beneden, dan hoor ik haar aankomen en dan doe ik of ik slaap. Maar ik wil dan zo graag een knuffel dat mijn staart vanzelf gaat kwispelen. Dat doet ze op het moment ook niet. Ze is ook zo lui, joh.  's Morgens komen ze samen naar beneden, Geen gezicht, mijn manmens loopt achterstevoren de trap af en zij strompelt met een stok naar beneden en ze zeggen de hele tijd in koor: Stok, auvoet, goede voet| stok, auvoet, goede voet. Het zijn 14 treden dus de overige twaalf zal ik jullie besparen. Dan zet hij haar in zijn stoel en dan gaat haar voet op een andere stoel.

Ik ben gewend dat mijn vrouwmens mijn bevelen opvolgt, ze begrijpt altijd wanneer ik een koekje wil en dan gaat ze naar de keuken om het te halen. Nu zegt ze dat we op het manmens moeten wachten.
Wat een lui kreng hè? Mijn  manmens is veel minder royaal dan zij. Ze gaat ook niet mee naar het bos.

Ik ben blij dat ze thuis is, maar ik hoop dat alles gauw weer normaal is. Dat we met zijn vieren naar het bos kunnen, dat ze een koekje voor ons gaat halen als ik daar opdracht toe geef en dat ons manmens niet meer alles alleen hoeft te doen.

We hebben prima mensen, maar ze moeten niet van dat rare afwijkende gedrag gaan vertonen.

Ik hou jullie op de hoogte, voor nu wens ik jullie een fijne zondagmiddag, ook van Carlie.

Short stay in het Flevoziekenhuis

"Ik  breng u even naar de afdeling Short Stay" sprak de vriendelijke dame stralend "moet u lang blijven?".
Wonderlijke vraag vond ik wel, maar mijn gevoel voor humor stond op de rem.
Op de afdeling Short Stay, waar ik niet zo heel lang zou blijven werden wij ontvangen door een vrolijk meisje dat zich voorstelde als Dominique. Ik moest haar vertellen wat er met mijn voet ging gebeuren. Dat is beleid tegenwoordig. Patiënten doen moeilijk als er een verkeerde operatie uitgevoerd wordt.  Als ze bijvoorbeeld je rechter-.i.p.v, je linkervoet opereren.

Bij sommige operaties zal dat niet zoveel uitmaken, als je twee kunstknieën krijgt moet je niet moeilijk doen als ze de volgorde veranderen, vind ik.

Maar om te voorkomen dat ze je benen amputeren terwijl je kwam voor een ingreep aan een ingegroeide teennagel, vragen ze de hele tijd of je weet waar je voor komt.

Gelukkig wist ik dat en omdat ik altijd moeite heb met links en rechts, wees ik de foute voet ook aldoor aan.
Dominique hielp mij in een afgrijselijk geel jurkie en zette een flinke pijl op mijn linker scheenbeen, wijzende naar de linkervoet.  De operatie stond gepland om 13.15 en ruim op tijd verlieten we de afdeling Short Stay.

In de arena werden mijn bed en ik overgedragen aan Tineke, wat een schatje was dat. Tineke wilde ook graag weten waar ik voor kwam. Ik wees naar mijn pijl en zette de plannen nogmaals uiteen.
Vervolgens kwam dokter ruggenprik. Dat viel nog tegen, joh. Mijn ruggenprikplek was niet makkelijk te vinden en het was ook niet zoals al die ervaringsdeskundigen hadden geroepen: "een klein prikje".
Soms gaat het makkelijker dan anders, legde de ruggenprikdokter uit. Maar ja, zo is het hele leven toch eigenlijk hè?, Tineke hield mijn hand vast, dank je Tineke, je was op dat moment echt mijn houvast.

Gek gevoel als je de helft van je lijf niet meer ervaart als zijnde van jou.
In de operatiekamer werd ik van het bed op de tafel getild.  En daar was hij, de chirurg. De orthopeed. Ik had hem maar één keer gezien en hij had mij toen verteld wat hij ging doen om te zorgen dat mijn voet weer een bruikbaar onderdeel zou worden.
De dokter stond aan het eind van de tafel en hield mijn been omhoog, ook hij wilde van mij nog een keer horen wat hij zou gaan doen. Ik kan me het gesprek niet herinneren. Ik heb van de week wel gedroomd van een man met een groen mutsje tegen een zachtgroene achtergrond met een los been in zijn hand.

Ik kreeg het beloofde roesje en werd vrolijk, fit en uitgerust wakker en een uurtje later kwamen mijn benen weer tot leven.
Ik moet iedereen gelijk geven, geweldig een ruggenprik. Je bent niet sloom, niet misselijk. Je kunt meteen alles weer. Behalve lopen dan, dat kan ik voorlopig vergeten.
Ik kwam uitermate monter de afdeling Short Stay weer opgereden. Gelukkig stond Herman me al op te wachten. Dominique was aan haar vrije tijd begonnen en had haar dienst overgedragen aan een prachtige jongen met zwart haar en donkere ogen. Jammer genoeg weet ik zijn naam niet meer, maar hij was geweldig. 's Nachts bleek de dienst overgenomen door Desiree. Een raar moment in een ziekenhuis is de overgang van nacht naar dag. Opeens kwam de hele afdeling Short Stay tot leven, Desiree ging, Brigitte en Nienke kwamen.
Ook vol aandacht voor ons allemaal Bedankt, Nienke, voor het wegbrengen van het recept.

Van de fysiotherapeute Marjolein kreeg ik snelcursus kruklopen. Als ik naar boven ga zie ik de opgestoken duim van Marjolein voor me. Het was een korte maar leerzame en gezellige cursus, dank je Marjolein.

Het was een short stay, maar het waren 28 uur om nooit te vergeten. Ik heb nog meer bewondering gekregen voor het verzorgend personeel.

Het Flevoziekenhuis kan trots zijn op haar mensen. Op mijn blog opname kwam een reactie van de afdeling opname van het Flevoziekenhuis,
Dit is niet de leukste tijd van mijn leven, ik heb er moeite mee dat ik niet alles zelf en op mijn gebruikelijke tempo kan doen. Maar dat is tijdelijk en de herinnering aan het korte verblijf in het Flevoziekenhuis is heel positief, dank zij de professionele en menselijke medewerkers.

Een gewaarschuwd mens....

Het is 5 uur 's morgens, de dag van de operatie. Ik ben achterlijk vroeg opgestaan omdat ik na nu niets meer eten mag. Dus ik heb net, zonder man maar met honden, een klein ontbijtje weggewerkt.

Ik wil iedereen bedanken voor het medeleven per telefoon, per mail of per facebook. Als ik lid van het Koninklijk Huis was geweest, had ik gezegd dat uw warme blijken van medeleven mij tot grote steun zijn.

Een bijzonder blijk van medeleven wil ik jullie niet onthouden. Het kwam per telefoon, gisterenmiddag van mijn dierbare vriendin Yolande, Degenen onder jullie die vaker mijn blog lezen, kennen Yolande, Zij is onze steun en toeverlaat als er iets met de honden is, daarbij kun je er van overtuigd zijn dat ze altijd eerlijk tegen je is. Tact is niet haar meest karakteristieke eigenschap, maar eerlijk en duidelijk is ze wel.

Yo belde dus gisterenmiddag, het is altijd fijn om Yo te zien of te spreken. We kennen en begrijpen elkaar en we kunnen samen huilen en lachen.
Yo heeft, om haar prachtige dochter Mariska te kunnen vervoeren, een bus waar een rolstoel in past.
zie. Mariska.

Mariska en Yolande waren enige tijd geleden in het Flevoziekenhuis. De achterdeur van de auto stond open zodat Mariska naar buiten kon rollen. Toen kwam er een man naar ze toe die vroeg of hij de bus even mocht bekijken. Hij had namelijk een invalide vrouw die hij niet meer in hun gewone personenauto kon vervoeren. Hij hielp zijn  vrouw uit hun autootje en het bleek dat mevrouw haar beide benen miste. "Goh" zei Yo geschrokken, "bent u ziek of  hoe komt dit?"

Yolande en Mariska weten beiden uit ervaring dat nieuwsgierige blikken en stiekem gefluister veel kwetsender zijn dan een duidelijke vraag.

"Nee" zei de mevrouw zonder benen "dit komt door een fout van de dokter".
Mevrouw was in het ziekenhuis opgenomen voor een knie-operatie, de chirurg had deze operatie iets te grondig uitgevoerd.

"Dus" waarschuwde Yo mij "controleer even of die dokter weet wat hij doen moet, zeg nadrukkelijk dat het om je linker voet gaat. Nog beter, zet een kruis op je voet".

Heel gek, ik ging toch iets meer tegen de operatie opzien. Ondanks de bemoedigende woorden van Yo, dat zij de mogelijkheid had om me te vervoeren in het worst case scenario.

Ik zal in ieder geval even aan de orthopeed vragen of hij nog weet waar ik voor kom.

Het is raar maar opeens lijkt de vergissing van de  podologe niet zo heel erg meer. Ik hoop dat ik binnenkort een afspraak bij de pedicure kan maken, dat Yo en ik snel weer samen de hort op kunnen en dat mijn pennewaar morgen niet te lang is.

Opname

Morgen is het zover, morgenochtend moet ik me melden in het Flevoziekenhuis. Ik zie er best tegenop, waarom weet ik niet,  Ik krijg een ruggenprik, dat vind ik ontzettend eng klinken, maar de ervaringsdeskundigen zijn er zo enthousiast over dat het bijna een feestje lijkt.

"Je gaat voorover zitten, je voelt een prikje, echt een speldeprik in je vinger is erger, en zoooo leuk, je benen worden meteen gevoelloos". Ik heb zoveel goede recensies over de ruggenprik gehoord dat ik er bijna naar uitkijk. Ook het langzame terugkomen van het gevoel in je benen schijnt een bijzondere ervaring te zijn.  Vervolgens krijgt Croesje een Roesje en dan word ik op tijd wakker voor het revival-van-de-benen spektakel.

Je verwacht dat je na zo'n ingreep meteen naar huis mag. Maar ze vinden het gezellig als ik nog een nachtje blijf. Ik heb dus een overnigthbag gepakt. Raar hoor, op de heenweg doe ik gewoon een spijkerbroek aan, maar het is allerminst zeker dat ik die weer over mijn, straks verbonden, voet krijg, Tape of gips, daar zijn de orthopeed en ik nog niet helemaal uit. Voor alle zekerheid een broek met wijde pijpen ingepakt. Dan moet je in bed iets aan, Thuis draag ik meestal een slobberig shirt dat ik ooit op Curaçao heb gekocht voor een paar Antilliaanse guldens. Die hempies zijn niet netjes genoeg voor buitenstaanders, dus mijn enige, ooit om onduidelijke redenen aangeschafte, pyjama ingepakt.
Een een lang T-shirt voor het geval de pyjamabroek ook niet over mijn voet kan,
Ik kreeg van iemand de suggestie dat een duster ook wel handig zou zijn. Ik heb bij mijn laatste operatie ( bijna 25 jaar geleden) van mijn moeder een roze pennewaar gekregen. Zo noemden ze bij ons in de familie een kamerjas, een pennewaar. Dat is een dun floddertje, dus ingepakt.

Ik zal blij zijn als het voorbij is. Dat is raar want ik heb eigenlijk prima herinneringen aan de keren dat ik in een ziekenhuis heb gelegen.

Toen ik 10 was heb ik maandenlang in een zeer christelijk hospitaal op de Overtoom gelegen. Op zondag werd het imposante trappenhuis bevolkt door verpleegsters die een paar uur lang psalmen ten gehore brachten. Leuk hè?  Ik denk niet dat zoiets vandaag de dag nog gebeurt. Eigenlijk heb ik een geweldige tijd gehad daar.

Toen ik 14 was is mijn blindedarm verwijderd in een chique kliniek aan de Apollolaan in Amsterdam-Zuid. Die kliniek was gespecialiseerd in het behandelen van spataders. Omdat mijn blindedarm haast had en nergens anders plek was, werd ik daar geplaatst. Ik lag een gezellig zaaltje met vrouwen met verbonden benen. Elke dag moesten ze "fietsen". Geen gezicht al die ingezwachtelde zwiepende benen. Toen stond een blindedarm nog garant voor twee weken ziekenhuis en dat waren gezellige weken.

Omstreeks mijn twintigste dacht mijn baarmoeder dat zij een buitelaar was. Dat bracht nogal wat ongemak met zich mee, dus zij moest vastgezet worden. Twee weken ziekenhuis, waar ik alleen maar leuke herinneringen aan heb.

En nu de voet, ook dat overleef ik wel weer, Hoewel ik voor alle zekerheid een briefje in de polismap heb gedaan voor Herman. Zodat hij weet wat hij waar kan incasseren ter compensatie van de leegte die ik achterlaat als het niet goed afloopt.

Ik ga nu even strijken, zodat ik alles netjes achterlaat, en even controleren of alles wat ik nodig kan hebben in mijn tasje zit.

Ik moest opeens denken aan mijn exbuurvrouw Toos, ze moest een aantal jaren geleden best een ingrijpende operatie ondergaan. Ik hielp haar met haar koffertje inpakken. Tot mijn stomme verbazing had deze 65 jarige als postoperatieve outfit een zwartkanten babydoll aangeschaft. "Als ik daar toch lig dan wil ik ook sexy zijn voor de dokters".
Arme, positieve Toos, Dan ben je doodziek en hoop je een chirurg te kunnen versieren in je zwarte babydoll.

Van mijn geruiten pyjama zal geen dokter verkeerde ideeën krijgen.

Lange tenen

Het is bijna zover, nog even en dan gaat de orthopeed in het Flevoziekenhuis mijn voet onder handen nemen.
Het heeft nog heel wat voeten in de aarde gekost voor we zover waren, Eerst ben ik onder behandeling geweest bij een Podologe. Ik hoopte even dat mijn voetprobleem zonder bloedvergieten en narcose opgelost zou kunnen worden.

Daar zag het ook even naar uit.. Een paar maanden geleden had ik een afspraak bij een Podologe bij ons om de hoek, Natuurlijk eerst even gegoogeld, er waren maar twee reviews. Een van de twee meldde dat deze podologe meteen zag wat er in de voet aan de hand was. Deze uitdrukking, tezamen met het feit dat deze podologe aangesloten is bij de Stichting Loop (voor het geval de dingen niet lopen zoals verwacht) was aanleiding om een afspraak te maken.

De podologe zelf was op een wandelvakantie, maar ze had gezorgd voor een vervangster die haar praktijk tijdens haar afwezigheid op dezelfde voet zou voortzetten. Een aardige meid, de vervangster, ze zette haar beste beentje voor en verzekerde mij ervan dat ik met een paar speciaal gemaakte steunzolen weer pijnloos zou kunnen lopen.

Een week later kon ik mijn steunzolen halen en jullie zullen begrijpen, ik trappelde van ongeduld. Na een paar uur stond ik al op voet van oorlog met die krengen, de pijn was erger dan ooit. Dus, met lood in de schoenen, een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. De orthopeed pakte mijn voet en sprak met gezag: "Daar een schroefje, daar een zenuw eruit en daar een plaatje in, even hechten, dan zes weken revalideren met een slipper en dan kunt u weer lopen".

Mijn Italiaanse schoonzoon is dol op het liedje: "een boutje en een moertje en een schroefje en een nippeltje".  Daar moet ik de hele tijd aan denken : "een plaatje en een draadje en een schroefje en een slippertje".

De steunzolen bleken voor mijn probleem totaal geen oplossing en dat heb ik de podologe gemaild. Ik hoorde niets, dus nog maar even een mailtje, er kwam een nota. Nog een keer gemaild, er kwam een herinnering,  Nog een mail waarin ik mijn onvrede uitsprak gestuurd. Er kwam een onvriendelijke mail terug waarvan de strekking "gewoon betalen en niet zeuren" was.
Gelukkig hadden we stichting Loop, mailtje gestuurd aan stichting Loop. Na heel wat hatelijke mails van en naar de podologe toch maar een afspraak met haar gemaakt. Dit op verzoek van Loop. Mevrouw de Podo moest beoordelen of steunzolen in mijn geval wel of niet de oplossing waren.

Ik stond inmiddels op behoorlijk gespannen voet met deze dame, mijn klacht was duidelijk tegen het zere been. Ze probeerde het probleem nog in de schoenen van haar vervangster te schuiven. Maar ja, ik hield voet bij stuk en ze moest toegeven dat mijn pijn niet met een steunzool te verhelpen was.

Ze maakte een echo van mijn voet en ze kon niet anders dan de diagnose van de orthopeed bevestigen, sterker nog, ze zag dat de andere tenen in de toekomst voor ernstige problemen zouden gaan zorgen en ze zag er geen been in me dat vast in het vooruitzicht te stellen.  Ze had er zelfs duidelijk plezier in. Er kon opeens een heel zuinig lachje af, want ze had bedacht dat ik vermoedelijk toch eens aan die steunzolen zou moeten, dus dan kon ik die van haar net zo goed houden. Dus rekening betalen en streep eronder. We hebben de steunzolen teruggegeven. Het kleine lachje verdween, ze was duidelijk op haar teentjes getrapt, ze stond meteen op en schopte ons min of meer haar kamertje uit.

Mocht ik ooit steunzolen nodig hebben, niet bij haar. Dan zoeken wel iemand die doorheeft dat een mens meer is dan een voet. Normaal ben ik niet zo star, maar in dit geval houd ik mijn poot stijf.

The day after

Vandaag is de dag na gisteren en omdat ik jullie allemaal zo verveeld heb met mijn examenstress hebben jullie recht op een verslag van een van de zwaarste dagen van mijn leven.

Ik had een goede nacht gehad. Dat vind ik eigenlijk een ziekenhuisterm. Zo van "Heeft de operatiepatiënt een goede nacht gehad?". Ik denk dat ik deze term gebruik omdat de operatie over een week of twee gaat plaatsvinden. Dat Herman dan de volgende dag aan me vraagt: "En, heb je een goede nacht gehad".
Maar afijn, ik had dus een goede nacht, de wekker stond op 5.30. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik heb eigenlijk nooit wekkers nodig. Ik heb mijn eigen wakkertje. Maar op belangrijke dagen laat ik liever niets aan het toeval over dus ik heb ze allebei gezet, mijn wakkertje en mijn wekkertje.

Ik had ze geen van beide nodig, om 5 uur werd ik gewekt  door het geluid van een brakende hond.
Carlie is een vanstraatvreter en soms valt er iets verkeerd. Toen ik beneden kwam werd pijnlijk duidelijk dat wat ik gehoord had niet de eerste oprisping van die nacht was.
Geen actiever begin van een zware dag dan met keukenrol en dweil.

Al met al ging ik ruim op tijd met mijn tasje met examenaccessoires richting station. Ik moest naar Utrecht Lunetten, de trein naar Utrecht in de spits is niet normaal populair. Het lijkt wel of de halve polderbevolking 's morgens naar Utrecht reist en aan het eind van de dag weer terug. Dus voor dit soort reizen waardeer ik mijn ov chipkaart op naar eerste klas. Mooie rode stoelen, minder uitbundige medereizigers en vooral zitplaatsen.
Ik heb het eerder gedaan maar gisteren wilde het opwaardeerkunstje niet lukken. Talloze keren geprobeerd en uiteindelijk besloot ik, vloekend en wel, dan Utrecht maar hangend aan een tweedeklasstang te bereiken. Maar ik kon niet meer inchecken. Kennen jullie dat oude tv spelletje nog waarbij een marmot door een poortje moet lopen? Nou daar leek ik op, maar helaas, elke poortje riep me spottend toe: "inchecken niet mogelijk" . Vervolgens naar de kaartjeskoopautomaat, leesbril op en een gewoon retourtje gekocht. Toen ik eenmaal in mijn rode eersteklasstoeltje zat was de positieve energie die ik al affirmerend verzameld had nergens meer te vinden.

Ik had in Utrecht Centraal 5 minuten om over te stappen op de trein naar Lunetten. Geweldig die NS app. je telefoon houdt je van alles op de hoogte alleen hij wist niet dat door de verbouwingen op Utrecht Centraal de wandeling van spoor 3 naar 19B een stief kwartiertje duurt,.

Wonder boven wonder was ik op tijd in het zalencentrum waar de kwelling zou plaatsvinden.
Gezellig aangeschoven bij mijn klasgenoten, die net, op basis van de recente historie, uitgerekend hadden dat van de 51 kandidaten er toch zeker 7 zouden slagen. Daar knapte ik toch wel weer van op.

Om 10 uur zaten we alle 51 keurig op alfabetische volgorde aan onze kleine tafeltjes, De examenklok stond 5 minuten voor, dus om 10 uur in real time mochten we beginnen. De mc vragen. Ik moet jullie zeggen dat het volgens mij goed ging. Ik was ruim op tijd klaar en heb de twijfelgevallen nog even doorgenomen. Redelijk optimistisch kwam ik de examenzaal uit. Tot mijn verbazing was ik de enige die vrolijk was. Een van mijn klasgenoten zei somber :"dan denk je dat het goed hebt, maar dan heb je toch net weer verkeerd gelezen". Daar ging mijn optimisme.

Om 13.00 uur zaten we klaar voor het middagprogramma. Daar kan ik kort over zijn, dat was een drama. De eerste vraag had al een antwoord van anderhalf A viertje, alles met de pen op een groen blaadje met een roze doorslag.  We zijn het schrijven ontwend, hebben jullie dat ook door?
Ik heb me door vraag 2 geworsteld, met het nodige improvisatievermogen, dat wel. Om mij heen zag ik de kandidaten hun zielige twee blaadjes inleveren en vertrekken. Ik kon het me voorstellen, maar zo ben ik dan weer niet. Het was een duur examen dus ik geef ze iets te doen ook. Ik heb om exact vier uur 11 bladzijden ingeleverd, de groene dan, de roze liggen boven op mijn bureau. De bladzijden worden geteld en je moet je handtekening zetten.
Grappig is wel dat je op elke bladzijde je examennummer, de datum en het bladnummer moet zetten. Niet je naam, want dan kunnen ze niet beschuldigd worden van partijdigheid. Vreemd hè?

Net of die mensen die straks al die onzin moeten ontcijferen tegen elkaar zeggen:

"Mevrouw Kloosterboer, dat was wel een lekker ding toch? Die zat in de vierde rij aan het derde tafeltje". "Oh ja, nou geef die maar een voldoende".

en

" De heer de Bruin, was dat niet die vent die zo lawaaiig aan kauwgum kauwen was? Die laten we zakken".

Zo zal het toch niet gaan?

Nou ja kortom, ik heb veel geleerd de afgelopen maanden, maar voor de casus ben ik gezakt. Dat draag ik als een man, daar zeur ik over. Alleen vandaag en dan gaan we weer vrolijk verder en in maart reis ik nog een keer naar Lunetten. Heb inmiddels contact gehad met medeslachtoffers en hun ervaringen zijn hetzelfde. We liepen allemaal stuk op vraag 2. Nog even over nadenken, misschien iets aan doen. In ieder geval heb ik lotgenotencontact.