Inhuizing

We hebben er lang over nagedacht, het is tenslotte best een hele stap maar de knoop is doorgehakt:
ik ga op me eige, zoals een beetje Amsterdammer zou zeggen.
Natuurlijk niet helemaal en volledig, mijn mand blijft gewoon bij Herman en de honden, maar Marianne Croes Advies verhuist.
Aanstaande maandag betrekken we een kantoorruimte vlak bij het station in Almere-Stad. We zijn de verhuiskratten al aan het vullen. Kopieerpapier, waterkaraf, nietmachine en ontnieter (le niteur en le deniteur ) en een doos los verpakte speculoos. Ik heb altijd zo'n doos met koekjes willen kopen. Maar voor thuisgebruik is het redelijk onzinnig om apart verpakte koekjes te hebben.
Zelf eet ik ze niet meer sinds ik op de koolhydraatarme toer ben, ze zijn voor klanten, voor andere bezoekers en voor mij uitsluitend als ik erge honger of een dip heb.

Twintig jaar geleden heb ik ook eens een kantoorruimte gehuurd. Dat gaat nu wel even vlotter zeg.
Toen huurden we een pandje in het winkelcentrum van Almere-Buiten.  Wat een bureaucratie, eer dat geregeld was. Je diende je toen direct voor 5 jaar vast te leggen. Er moest geschilderd worden en kantoormeubilair aangeschaft.

Nu heb ik een formuliertje op internet ingevuld, nog voor ik op "verzenden" had gedrukt ging de telefoon en voor ik het wist hadden we een afspraak voor de volgende dag. Na een vlekkeloze presentatie door de locatiemanager werden we door haar rondgeleid. Ze had zich van tevoren verdiept in het bedrijf en kon redelijk inschatten waar behoefte aan was.

Doe ik trouwens ook altijd, nieuwe en onbekende klanten googelen, met wat achtergrondinformatie ga je lekkerder van start in een eerste gesprek.

We hebben voor een ruimte gekozen en as we were speaking zat de offerte al in mijn mailbox en met een bedenktijd voor 3 dagen namen we hartelijk afscheid.
Het huurcontract (voorlopig voor 6 maanden) zat ook al in de mail en na nog even nadenken en een controle van het huurcontract door mijn broer, heb ik het contract digitaal getekend.

Aan alle mails te oordelen, zijn die mensen zo blij dat ik daar kom werken, het is niet te geloven. MCA was het enige dat nog aan hun toch al blijde leventje ontbrak. Ze bellen ook af en toe, over de inrichting van mijn kantoor en over de inhuizing.
Zo heet dat blijkbaar, het is een inhuizing. Bij de inhuizing word ik nogmaals rondgeleid, dan krijg ik de sleutels en kan ik kennismaken met mijn mede-ondernemers die al ingehuisd zijn.

Het is een stap waar ik dolblij mee ben, een professionele uitstraling, er is een centrale receptie en een uitgebreide koffiemachine. Dus je vraagt niet meer: "koffie of thee?".
Je vraagt: "Gewone koffie, espresso, cappuccino, groene thee, bosbessenthee, darjeeling of gewone thee?".

Super he? Nog een paar dagen en dan gaan we inhuizen, de Fiscua Benjamini, mijn stagiaire Fatima, de speculoosjes en ik.

Ik heb er zin in.

Flubbertje

Ik heb vanmorgen een medische ingreep ondergaan en ik zit nu al gewoon achter mijn laptoppie.
Voor ik begin aan een mail over de fiscale consequenties voor klanten die gaan scheiden en voordat ik een hypotheekofferte aan ga vragen voor een klant waar ik gisterenmiddag was, wil ik jullie even op de hoogte brengen van de operatie van vanmorgen.

Enige jaren geleden kreeg ik een bultje onder mijn rechteroog. Nou ja een bultje, dacht ik. Prima te camoufleren met foundation. De meeste bultjes zijn zo vriendelijk na verloop van tijd vanzelf te verdwijnen.

Maar niet dit bultje, dit bultje was meer aan mij gehecht dan het gemiddelde bultje en hij bleef. Hij vond het zo gezellig bij me dat hij zelfs ging groeien.

Eerst dacht ik nog, ach een wat groter bultje, soit en het zij zo.

Maar de laatste jaren werd het bultje een soort langachtig dingetje. Ik vind hem het best te omschrijven als flubbertje.
Flubbertje zat er een aantal jaren, ik had andere dingen aan mijn hoofd dan flubbertjes en hij irriteerde me maar een paar keer per dag.
's Morgens bij de eerste blik in de spiegel nog voor het inzitten van mijn lenzen en daarna bij aanbrengen van mijn make-up.

De laatste tijd was flubbertje steeds nadrukkelijker aanwezig en ik begon te denken aan een definitief afscheid  van flubbertje. In het begin dacht ik maar 2 maal per dag (op de hierboven genoemde tijdstippen) "ik zal flubbertje eens laten verwijderen".  Later dacht ik dat elke keer als ik in de spiegel keek of zelfs een foto van mezelf zag.
Ik had al eens een verwijsbrief gekregen van de huisarts voor de dermatoloog, maar ik had nog steeds andere dingen aan mijn hoofd, dus verwijsbrief verlopen.

Toen ik een paar weken geleden bij de huisarts was vroeg ik om een nieuwe verwijzing naar de dermatoloog voor flubbertje.

De huisarts bekeek flubbertje en zei :"maar dat kan ik zelf wel". Ik kreeg een soort verwijsbrief mee van hem voor hem.

Vanmorgen was het zover, ik werd ontflubberd.
Nu ben ik echt niet kleinzerig, ik kan best wat hebben, maar ik heb niets met bloed en wonden.
Om 9 uur zat ik gezellig bij Toon, de huisarts op een bank in een behandelkamer.

Toon had gezegd dat ik verdoofd moest worden en daarna zou hij flubbertje uitsnijden. Vanmorgen keek Toon nog eens goed en hij zei opgewekt: "Ik kan hem net zo goed wegknippen, wat denk jij?".

Ik dacht niet, ik kromp ineen bij deze stoere medische uitspraak en liet Toon weten dat hij zich mocht uitleven zoals hij wilde maar dat ik er buiten wilde blijven. Ik vond dit een zaak tussen Toon en flubbertje.

"Ga maar even lekker zitten" zei Toon op een toon (haha) of we samen een cappuccino gingen drinken. En direct daarachteraan :" Zo, gebeurd".

Hij vroeg of ik flubber nog wilde zien of ik nog iets wilde zeggen of afscheid wilde nemen.

Daar heb ik voor bedankt, ik herinner me flubbertje het liefst zoals hij was.

Sherry, Claerijn, vogels en honden

Katten

Dierenliefhebbers delen zich vaak in categorieën in. Je hebt kattenmensen en hondenmensen en je hebt hybride mensen. Die houden van honden en katten. En je hebt Freek Vonk.

Vroeger was ik een echt kattenmens. Toen ik jong was en samen met Henk op een etage aan de nieuwe Herengracht woonde hadden we twee katten.
Henk dronk jenever en ik port dus we hadden ze Claerijn en Sherry genoemd. Claerijn was een jenevermerk en Port vonden we niet lekker bekken.
Wij gingen uit elkaar. Voor Claerijn vond ik een ander adres en Sherry ging met mij mee naar mijn eenkamerwoning (nu zou je zeggen studio, maar ik wist niet beter toen).
Een aantal dolle jaren verder ontmoette ik Jan. Met Jan verhuisde ik naar een wat grotere etage en we namen Sherry mee.
Na verloop van tijd bleek Janwillem, de zoon van Jan en mijn zeer dierbare stiefzoon, ernstig allergisch te zijn voor de huidschilfers van de kat. Met pijn in mijn hart en heel veel verdriet heb ik voor Sherry een ander adres gezocht.
Ik wist dat het moest, maar het schuldgevoel was enorm.

Kanaries

Jan dacht de leegte die Sherry had achtergelaten op te kunnen vullen met een kanarie. Er kwam een kanarie die wij Piet noemden. Jan zijn kinderen vonden Piet een beetje eenzaam en kochten voor Jan zijn eerstvolgende verjaardag een collega-kanarie voor Piet, die ze Jantje noemden.
Elske en Janwillem hadden alleen budget voor Jantje (fl.10,-) ik draaide op voor de kosten van de behuizing van Jantje (fl.85,-)
Onze kanaries deden niet wat je van kanaries verwacht, ze verdomden het te zingen. Toen Piet het leven liet, kochten we een knaloranje exemplaar. Die noemden we Tomaatje. Jammer alleen dat Tomaatje na de eerste rui het uiterlijk van een mus bleek te hebben. Jantje werd vervangen door Joop, omdat de man van de dierenwinkel Joop heette.
Met zijn drieën verhuisden we begin jaren negentig naar een groter huis.
Onze buren hadden aangeboden tijdens onze vakantie voor Joop te zorgen. De dag voor vertrek bracht ik Joop, uiteraard met kooi en al naar de buren. Om het afscheid van Joop wat te vergemakkelijken vertelde ik Trudy dat ik met de kooi met Joop 3 blokjes had gelopen. Want legde ik uit "Dan denkt Joop ook dat hij lekker ver weg is".  Inmiddels kwam de heer deze huizes thuis en terwijl Trudy omslachtig vertelde van de reis van Joop ben ik vertrokken.
Ik was die onzin allang vergeten, gelukkig maakte Trudy me erop attent dat Joop een even lange terugreis verwachtte, dus dat ik weer drie blokjes moest.

Honden

Joop was de laatste kanarie. Ik heb echt van ze gehouden: van Pietje en Jantje en Tomaatje en Joop, maar echt knuffelbaar waren ze niet.
Ik had behoefte aan een levend knuffeldier. Katten waren uitgesloten. En toen kwam Jimmy. De eerste hond. Toen kwam Bonny erbij. Jan en ik gingen uit elkaar, Bonny bleef bij hem en Jimmy ging met mij mee. Toen kwam Joy erbij. Toen Jimmy overleed was ik totaal kapot van verdriet en dus kwam er een andere kanjer, Casper. Joy overleed en zij vond een waardige opvolgster in Carlie.

Nu wonen Herman en ik samen met Casper en Carlie.
Ik dacht vanmorgen om wat voor reden dan ook aan Joop en zijn vakantiereis naar de buren en opeens kwamen ze allemaal langs: Sherry en Claerijn, de vogeltjes, Jimmy en Joy.
Van de katten via de kanaries ben ik uiteindelijk een echt hondenmens.

Hallo, Mevrouw de Ruiter

De mobiele telefoon laat zijn vrolijke rinkeltje horen. Op het scherm verschijnt de naam van de beller. Fred, een bevriende makelaar waar ik zaken mee doe.

"Hee Fredje"

"Nee, je  blub  met blub de Ruiter, blubblubblub"

"IK VERSTAAAAA U NIET"

"blubblub looooo"

"IK VERSTAAAAA U NIET"

"blubblubblub, Fred"

"Met Fred, ik zit hier bij blubblubblub"

"Fred, ik  verstaaaaaa je niet"

"Ik blubbblub nieuw"

"Versta je me nu??

"Ja prima, wie had ik nu aan de telefoon?"

"Ik zit bij die klant waar ik  van de week over belde en die wil een afspraak met je maken"

"Maar wie had ik nou aan de telefoon?"

"Mevrouw de Ruiter"

"Josje de Ruiter?"

"Ja, dat is een vriendin van mevrouw Mulder, heel gezellig hier. Wanneer kun je bij mevrouw Mulder langs om over de hypotheek te praten".

Afspraak gemaakt en in totale verwarring verbreek ik de verbinding, ik wist niet dat Josje de Ruiter enige connectie had met Fred en mevrouw Mulder.
Terwijl ik probeer het vreemde telefoongesprek te analyseren gaat de telefoon weer.

Josje de Ruiter, meldt mijn scherm.

"Wat deed jij nou bij mevrouw Mulder?"

"Ik ben gewoon thuis, wie is mevrouw Mulder?"

"Daar was jij net, met Fred".

"Natuurlijk niet, wat moet ik nou bij een mevrouw die ik niet ken, ik wil je even iets vertellen"

"Kan Cindy bij mevrouw Mulder zijn geweest, dat is je dochter en ook een mevrouw de Ruiter"

"Nee dat geloof ik niet, ik geloof niet dat Cindy een mevrouw Mulder kent, waar woont mevrouw Mulder? Oh, dan zal het Mieke geweest zijn. Mijn schoonzuster, die heeft een soort vriendschap met die mevrouw Mulder. Wat leuk dat mijn schoonzuster jou aanbeveelt bij klanten".

"Nou dat is niet helemaal zo,  ik heb deze klant van Fred"

"Zie je nou, ik beveel je overal aan, het wordt tijd dat je me eens mee uit lunchen neemt, had ik toch niet verwacht van Mieke"

"Nou, eigenlijk....."

"Ik heb hier ook mensen in de flat, heb ik ook jouw naam gegeven, en als Mieke nou ook haar vrienden stuurt, nou dan ga je lekker. Ik ben niet gek op Mieke, maar dit is weer positief"

"Ja, ik ben heel blij met jullie"

"En denk eraan, je geeft mevrouw Mulder geen korting, ze kan het makkelijk betalen"

"Nou, ik zie wel, ik heb volgende week....."

"Ik ga hangen, belde zomaar even, laat maar weten wanneer we gaan lunchen, doei"

"Ja, goed, doei".


Ik heb de rest van de dag de telefoon niet meer opgenomen.

Dresscode

Aangezien je toch kleren aanmoet, kun je maar het beste kleren aandoen die lekker zitten.  Ik pas mijn kleding aan bij de dag en de afspraken.
Bij de ene klant kun je prima verschijnen in een casual outfit, bij een andere klant kun je maar beter iets overdressed zijn.

Aankleden 's morgens vind ik niet erg. Lekker douchen, haar föhnen en een schoon, nog naar wasverzachter geurend pakkie an.

Vroeger had ik bij elke outfit bijkleurend ondergoed, maar die tijd ligt achter me.
Niet praktisch en duur. Ik droeg vroeger trouwens meestal lingerie, wat ik nu onder mijn kleding aan heb is comfortabeler en beter te kwalificeren als ondergoed.

Aankleden vind ik dus niet erg, waar ik een pesthekel aan heb is verkleden.
En er zijn toch dagen dat ik naar mijn gevoel niet anders doe. Zoals vandaag.

Ik ben altijd vroeg wakker en spring dan vrolijk onder de douche, zo ook vanmorgen.
Elke ochtend dient er een hondenwandeling gemaakt te worden, dus makkelijke broek en trui aan.

Wij sporten tegenwoordig tweemaal per week, dus op die twee ochtenden vertrekken we na de hondenwandeling en een koolhydraat arm ontbijtje naar de sportschool.  Daar aangekomen scheiden zich onze wegen voor even. Herman gaat naar de heren en ik naar de dames.
Wij moeten ons namelijk verkleden in ons sportpakje. Na het sporten gaat de sportkleding weer uit en de spijkerbroek (nog steeds hondenuitlaatpak) weer aan.

Vanmiddag heb ik zakelijke afspraken, dus hondenuitlaatpak gaat uit en bij de sportkleding in de wasmand.
Ik neem weer even een douche en hijs me in iets representatiefs.

Als ik tegen etenstijd weer thuis kom doe ik iets "makkelijks" aan. Dus een broek en een trui.

Vreselijk vermoeiend, alleen al van het verkleden blijf ik in topconditie.

Weegschaal

De weegschaal

Ik ben een aantal jaren geleden gestopt met roken.  Behalve van de sigaretten nam ik ook afscheid van de weegschaal.
Eng ding, die weegschaal. De meeste kloppen niet,  ze geven gewoon veel te veel aan. Vroeg stond hij in de badkamer en als ik me aan wastafel vasthield viel het allemaal nog wel mee.
Zonder steun viel het tegen, als ik in de spiegel keek viel het volgens mij wel weer mee. Dus sinds een aantal jaren zijn mijn kleren de maatstaf.

En ik moet eerlijk zijn, ook de grootste maat in mijn kledingkast zat de laatst tijd niet echt ruim.

En toen kwam de knie

Een maand of twee geleden had ik zo'n pijnlijke knie dat ik geestelijk al klaar was voor de definitieve stap: de knieprothese. Dat bleek niet nodig, fysiotherapie wel. 

Via Ivo, de fysiotherapeut, zijn we samen aan het sporten geslagen, Herman en ik. Ik had niet verwacht het leuk te vinden, maar twee keer per week hijsen we ons in ons gympakje en doen we anderhalf uur lang aan cardio en krachttraining.

Voordat we begonnen moesten we een conditietest doen, je wordt dan ook gewogen enzo. Ik heb tegen Marjolein, onze schattige trainster, meteen gezegd dat ik niet aan weegschalen doe, dus dat hebben we voor deze eerste keer overgeslagen. Herman heeft wel het hele ritueel afgewerkt en daar bleek dat ook hij wel wat ongezond vet kwijt kan (aan mij kon je dat gewoon al zien).

Vorige maand kwam Marjolein, terwijl wij zwetend van het hometrainertje klommen, naar ons toe met een slanke blonde dame. Deze Annemarie is diëtiste.

Koolhydraten

Dus van de orthopeed naar Ivo naar Marjolein naar Annemarie. Gisteren stond Annemarie volgens afspraak bij ons voor de deur, gewapend met.... een weegschaal.

Omdat Herman toch boven was heb ik mijn weerzin overwonnen en ben op de weegschaal van Annemarie gaan staan. Nou, ik moet jullie zeggen dat viel niet mee. Tijdens mijn weegschaalloze jaren heb ik mijn gewicht in gedachten behoorlijk naar beneden toe bijgesteld.

Wij waren in de veronderstelling dat we  behoorlijk gezond aten maar ook dat bleek een desillusie.

We waren weer vol vertrouwen begonnen met een havermoutontbijtje, fout.

Veel fruit, fout. Magere yoghurt, niet nodig.

We hebben nu instructies voor een koolhydraatbeperkt dieet. 

We hebben besloten het nieuwe eten gefaseerd in een paar dagen te integreren en dan beginnen we achterstevoren.

Met het nieuwe avondeten beginnen we vandaag, morgen komt de nieuwe lunch daarbij en vanaf maandag de ontbijten.

Vanaf zondag ook maar vast de nieuwe tussendoortjes. Dus lekkere schijfjes komkommer met filet americain bij de nonborrel en bij de tweede nonborrel misschien wel rolletjes rookvlees met augurk.

Als we na het sporten barsten van de honger gaan we ons te buiten aan een vezelrijke cracker met hartig beleg.

Wonderlijk hè? dankzij mijn pijnlijke knie zitten we opeens in de gezondheidsmodus. Dankzij het sporten heb ik veel minder last van de artrose, veel minder last van allerlei pijntjes.

Als ik alleen al denk aan het dieet voel ik me al slank, nu de weegschaal nog overtuigen. Dat kan een paar maanden duren.

Dossier

Hypotheekklanten

Ons leven hangt aan elkaar van dossiers. We hebben voor al onze klanten 2 dossiers: een fysiek dossier en een digitaal dossier. Een dossier richten wij met zorg in. Wij hebben per klant een ordner. Voor de gezelligheid hebben alle klanten een eigen kleur ordner. Voorin de ordner zit een inhoudsopgave, wij hebben over het algemeen 10 hoofdstukken met 10 tabbladen. Hoofdstuk 1 is inventarisatie en hoofdstuk 1o correspondentie en diversen.
De tabbladen daartussen zijn voor alle zaken die je bij een hypotheek nu eenmaal nodig hebt. Ik werk met de fysieke dossiers, ik neem ordners mee naar de bank, de klant en naar de notaris en ik kan alles vinden. Herman hanteert dezelfde volgorde van archiveren, maar dan digitaal.
Het is onmogelijk om alle papieren te bewaren, wij hebben erover gedacht de ordners te recyclen, maar we hebben een leukere oplossing gevonden.
Voordat ik met mijn klanten bij de notaris zit, loopt Herman het dossier nog even door, en na het passeren van de hypotheekakte krijgen de klanten hun eigen ordner met hun eigen hypotheekdossier.

Dat is een doorslaand succes, ze zijn over het algemeen gelukkiger met hun ordnertje dan met de cadeaubon van de Praxis of van het tuincentrum

Ik kan jullie verzekeren dat een ordner ten tijde van het notarisbezoek vol is. Ik neem zelf altijd met wat hartenpijn afscheid van een ordner. Ik stel de dossiers met zorg samen, ik arceer de hoofdstuknummers op het voorblad in de kleur van de ordner en ik heb een dossier tijdens het hypotheektraject dagelijks in handen.

Maar na het passeren van de hypotheekakte neem ik afscheid van de klanten en ik zie ze weglopen,op naar hun nieuwe huis of naar hun oude huis met een nieuwe hypotheek en "mijn" ordner onder hun arm, En ik ga naar huis, zonder ordner, maar naar nieuwe klanten met nieuwe verhalen en nieuwe ordners.

links een beginnend hypotheekdossier, rechts het medisch dossier

Operatieklanten

Ik ben na mijn operatie, ruim 14 maanden geleden, nog steeds niet van de pijn in mijn voet af. Ik heb inmiddels zoveel klachten gehoord over "mijn" orthopeed dat ik een klacht heb ingediend. Ik hoorde van een mevrouw hier in de buurt (ik noem haar mevrouw Micky, omdat haar hond zo heet) dat ze dezelfde vervelende ervaring en pijnlijke voet heeft overgehouden aan een bezoek aan onze orthopeed. Mevrouw Micky heeft tijdens een controle gezegd dat zij een second opinion wilde. Dat kon en dat deed hij zelf. Ik heb ook een second opinion gevraagd, maar ik vond het seconder door een andere arts.Bij het maken van de afspraak werd mij verteld dat ik mijn patiëntendossier moest ophalen. Dat hebben we gedaan, wij hebben ons gisteren vervoegd aan de balie van de polikliniek orthopedie om het "dossier" op te halen. De receptioniste keek wat vertwijfeld maar ze zou even gaan zoeken. Ze kwam terug met een flinke dossiermap. Het viel me mee. Ik dacht nog:" artsen houden hun dossiers net zo grondig bij als wij". De receptioniste begon zenuwachtig in het dossier te bladeren, en haalde er een dun A5 envelopje uit. "Hij zit er nog in ook" riep ze opgetogen. Getuige de hoeveelheid A5 enveloppen ben ik niet de enige die een patiëntendossier moet halen.

Daar gingen we weer, met ons envelopje, 3 blaadjes zaten erin. De totale tekst had op een half A viertje gekund. Ik leerde er vooral uit dat "patiënte een stevig postuur heeft" en wat de begin snijtijd en de eind snijtijd was (verdomd zo staat het er, snijtijd).

Op naar een andere orthopeed, zonder warm afscheid van de dokter, zonder cadeaubon van bijvoorbeeld de apotheek, maar wel met een envelopje.

Plofhaan

Albert Hein stopt met de plofkip. Evenals de Jumbo en de Lidl. Dat is heuglijk nieuws. Wij juichen dit toe, wij houden van dieren dus we gunnen alle kippen en hanen een voortreffelijk leven.
Waar wij moeite mee hebben is de radioreclame van de Albert Hein, waar niet alleen kakelende kippen te horen zijn maar ook een kraaiende haan, noem hem Albert Haan.

Wij hebben trouwens de pest aan alle hanengekraai, op de radio, de tv of in real life. Als wij een geluid horen dat ook maar in de verste verte lijkt op hanengekraai, krimpen wij in elkaar, wij raken in paniek, wij roepen in koor: "Oh god nee hè, help, waar is Casper?"

Casper houdt niet van hanen. Casper is namelijk jaren geleden in Drenthe geschrokken van een haan. Herman liet hem uit, liep langs een hegje, aan de andere kant van het hegje begon een haan te kraaien. Onze Cas schrok zich het leplazerus en heeft aan deze ervaring een levenslang trauma over gehouden.
Wij zaten laatst naar een thriller te kijken waar een scene zich afspeelde op een pluimveeboerderij.
Een rustieke, Engelse boerderij, een spannende thriller, maar voor ons na een kraaiende haan niet meer te volgen.
Bij de minste dreiging van hanengekraai op de televisie zetten wij onmiddellijk het geluid uit en wachten tot de pluimveeboerderij uit beeld verdwenen is en de zoektocht naar de moordenaar op een andere locatie wordt voortgezet.
De lol is van zo'n film wel een beetje af, want wij blijven alert. De moordenaar kan uiteindelijk toch de zoon of de knecht van pluimveeboer blijken te zijn.

Casper is principieel tegen hanen sinds onze vakantie in Drenthe. Cas heeft nog een principe: Hij houdt niet van zwevende mensen. Die zijn we in Drenthe of elders nooit in het echt tegengekomen maar er is een matrassenreclame. Die matrassen schijnen zo lekker te liggen dat je het gevoel hebt dat je zweeft.

Van de week kwam die reclame weer eens langs. Wij schieten allebei overeind en roepen: "Oh god nee hè help waar is Casper?".
Gelukkig was hij dit keer in diepe rust, anders is het met onze rust gedaan.

Casper is niet moeilijk in de omgang, zolang hanen hun kop houden en mensen met hun poten op de grond blijven.

Goed hoor supermarkten, dat jullie stoppen met de plofkip. Maar kan die reclame iets anders?
En matrassenfabrikant, die zwevende mevrouw kennen we nu wel, laat het reclamebureau nu maar iets anders verzinnen.

Wees gewaarschuwd: Casper denkt erover jullie te nomineren voor de volgende Loden Leeuw.

olie-en tennisballen

En weer was het oudejaarsavond, inmiddels is het 2016.
Eng idee wel, toen ik nog op school zat moesten we 1984 lezen, een  schrikbeeld. Je had eigenlijk niet het idee dat het ooit zou komen :
We luisterden naar de Beatles, When I am 64 was een irreëel denkbeeld.
Het is nu bijna 2016, 1984 is allang voorbij en 64 leek vroeger eigenlijk een bijna dood situatie en is nu realiteit.

Mijn oudejaarsavonden zijn veranderd sinds ik honden heb. Sinds ik honden heb staan mijn oudejaarsavonden in het teken van afleiden, van spelen, van vrolijk jubelen om de angst maar niet te bevestigen..
Met Jimmy speelde ik hele avonden, met tennisballen, hij kreeg allerlei lekkers, ik deed alles om hem maar af te leiden van die zinloze en onbegrijpelijke knallen.

Casper heeft er eigenlijk nooit zo'n last van gehad, tot nu. Casper vindt dat hij zijn huis moet verdedigen en dat doe hij door te blaffen. Heel hard te blaffen.
Carlie is bang voor alles wat anders is dan anders. We kregen haar niet zover mee naar buiten te gaan voor de sanitaire rondes. Vanmorgen heeft ze een complete rivier geplast.

Wij hebben ons net voorgenomen om volgend jaar onze buurt en ons huis te ontvluchten.
Stomweg omdat er in ons rustige buurtje wat mensen wonen die op oudejaarsdag een transformatie ondergaan.
Omdat er wat mensen zijn die zich in de week voor eind en nieuw ontpoppen tot asociale randdebielen. Daarom gaan wij bedenken waar wij volgend jaar op een normale manier oud en nieuw kunnen doorbrengen.
Een aantal jaren geleden hadden wij met Jimmy ook een huisje geregeld op een vuurwerkvrij park. Daar moet je vroeg bij zijn. In juni had Herman al een bungalow gereserveerd. In oktober was Jimmy stokdoof, dus het huisje overbodig. Een dove hond was geen reden tot annuleren, dus daar zaten we tegen wil en dank met Oud en Nieuw in Hoenderloo.

Er zijn veel hondeneigenaren die met dit probleem zitten. Natuurlijk begrijpen wij dat mensen het leuk vinden vuurwerk af te steken. Wat wij niet begrijpen is dat mensen het leuk vinden een rotje af te steken als je met je hond langsloopt of wat mij met Jim is gebeurd, een rotje naar een pup te gooien.
Is het niet vreemd dat wij ons huis moeten verlaten voor het welzijn van onze honden?
Waarom moeten wij zoeken naar "vuurwerkvrije parken".

Laten we het eens omdraaien. We maken Nederland vuurwerkvrij en er wordt een aantal parken aangewezen waar het mag, waar het moet.  Zeg maar 10 vuurwerkparken in Nederland, waar je verplicht bent vanaf de dag na Kerst minimaal 6 uur per dag vuurwerk af te steken. Daar kunnen al die vuurwerkliefhebbers terecht.  Daar kunnen ze een bungalow huren en daar kunnen ze op dat park de hele dag rotjes laten knallen en pijlen afschieten, dan kunnen ze lekker met zijn allen in de lucht een maandsalaris uit elkaar zien knallen.

Dan kunnen wij gewoon in ons eigen huis blijven. Dan hoeven wij onze huisdieren niet af te leiden en eventueel te sederen met alle mogelijke schadelijke gevolgen van dien. Dan kunnen wij gewoon mensen uitnodigen of naar de televisie kijken. Lijkt me wel eens leuk zo'n traditionele oud-en nieuwviering.
Wel wennen, na 22 jaar een oud en nieuw zonder tennisballen.