De dokter is ziek

Op 2 december werd de schroef uit mijn geopereerde voet gehaald. De orthopeed is een man van weinig woorden. Hij  bekeek mijn voet, was tevreden, trok met een combinatietang de schroef uit mijn teen, zei dat de volgende controle over 3 maanden was, keek op zijn horloge, stond op en voor het wisten stonden we weer op de gang. Zonder schroef en zonder antwoorden op mijn vragen.

Een controle bij mijn orthopeed is niet echt een tijdrovend klusje, een vervolgafspraak maken daarentegen is niet 1 2 3 gebeurd.

Het was 2 december, dat zei ik al, drie maanden later is 2 maart. Nou hoeft dat niet op de dag af 3 maanden te zijn, maar een afspraak begin maart is logisch.

Dat vond de mevrouw die de afspraken moest inplannen ook. Er was alleen één klein probleempje:
Eind 2014 liet de computer maar een paar maanden van 2015 zien. En maart was niet één van die maanden. In de aanbieding had ze januari, februari en juni.
Dus een afspraak begin maart was niet in te plannen op 2 december. De afsprakenmevrouw haalde er wat collega's bij. Ze deden hun best met zijn allen, ze drukten op toetsjes, gooiden een andere computer in de strijd maar uiteindelijk was de collectieve conclusie dat maart nog niet beschikbaar was.

Maar ook aan de balie van de afdeling Orthopedie maakt het out of the box denken opgang. De mevrouw bedacht dat 27 februari niet erg lang voor 2 maart was, dus we hebben met algemene instemming een afspraak ingepland op vrijdag 27 februari.
De datum werd op mijn kaartje genoteerd, ik kreeg nog een formulier voor de röntgenafdeling mee en gisterenochtend vervoegden wij ons keurig op tijd in het Flevo bij de fotograaf. Voordeel van de automatisering is dat de orthopeed de afbeelding van mijn voet meteen op zijn schermpje krijgt.

Ze hebben nagedacht bij de indeling van het ziekenhuis want de afdeling Orthopedie zit op de begane grond. Als je de wachtenden in de wachtkamer ziet begrijp je waarom. De wachtkamer was trouwens wonderlijk leeg,

Ik meldde me bij de balie bij de dienstdoende afsprakenmevrouw. Ze pakte mijn kaartje aan keek op haar beeldscherm op de juiste dag, 27 februari 2015.  Ze begon wat zenuwachtig op toetsjes te tikken en net toen ik wou vragen of ze maart al gevonden hadden, vroeg ze met hoogrode wangen: "Bent u gebeld vanmorgen?".

Rare vraag vond ik en ik kon er ontkennend op antwoorden. "U staat niet in de agenda"  stotterde ze, "gek hè?" . Ja dat vond ik ook wel gek gezien de tijd die wij hadden genomen om die afspraak in te plannen.

Het arme kind werd steeds roder "Ik begrijp er niets van", zei ze met een vragende blik naar mij. Jammer, ik kon haar niet helpen, ik begreep het namelijk ook niet.

"De dokter is ziek en we hebben geen andere orthopeed, maar ik ga eerst uitzoeken waarom u niet in de agenda staat".
Aangezien er geen dokter voor mijn voet voor handen was leek het mij overbodig veel tijd te besteden aan het oplossen van de vraag van de verdwenen afspraak. Daarbij vind ik een afspraak met de orthopeed altijd zonde van de reistijd, je staat op de gang voor je het weet.

Nieuwe afspraak gemaakt, 20 maart 2015.
Want dat kon, ze hebben maart gevonden. Gelukkig.

Bedankt UWV, welkom MCA

Aanstaande woensdag vier ik mijn 42e verjaardag. Twintig jaar geleden had ik geen zin in een feestje dus ik vier hem nu.
En morgen vier ik de geboorte van mijn bedrijf, morgen mag ik de markt op met Marianne Croes Advies.

Het is een druk jaar geweest, het afgelopen jaar. Werkeloos zijn was voor mij hard werken. Ik heb diverse certificaten in het kader van de Wet Financieel Toezicht gehaald. Ik heb een pittige opleiding gevolgd op het gebied van Financieel Echtscheidingsadvies. Ik heb een boekje geschreven over het scheidingsproces en nu ben ik bezig met de Website.
Er is een logo ontworpen, de visitekaartjes zijn klaar. Ik heb een businessplan geschreven en dat ter goedkeuring opgestuurd naar het UWV.
Daarbij heb ik de training voor 55 plussers bij het UWV gevolgd. Ik ging met tegenzin naar de eerste bijeenkomst, maar het bleek ontzettend leuk en leerzaam te zijn. We hebben nog steeds contact, mijn UWV clubje en ik.
Ik hoor en lees veel negatieve verhalen over het UWV.
Mijn ervaringen zijn eigenlijk alleen maar positief. Vanaf de aanmelding als werkeloze (dat vond ik moeilijk, ik voelde dat als vernederend) heb ik me alleen maar goed behandeld gevoeld.

Ik heb veel geleerd over onder meer Social Media van de adviseurs werk, Pieter, Sjaak en Bas.

Het was goed om af en toe door Carla gebeld te worden om te overleggen over een vacature.

Na mijn voetoperatie hoefde ik 6 weken niet te solliciteren en werd ik regelmatig gebeld, Uiteraard om te vragen wanneer ik weer beschikbaar voor werk zou zijn maar ook gewoon uit belangstelling.
Ik kreeg in die tijd zonder problemen mijn volledige uitkering.
De uitkering was elke maand strikt op tijd en ik kreeg zelfs in mei wat vakantiegeld.

Ik vond de bijeenkomst bij het UWV met een aantal werkzoekenden op mijn vakgebied met een werkgever uitstekend georganiseerd door Robert.

Enige weken geleden heb ik het businessplan digitaal verzonden. Je hoort binnen 5 werkdagen een uitnodiging te krijgen om het plan persoonlijk toe te lichten. Wat was ik blij dat ik na 2 dagen gebeld werd door een aardige mevrouw die vertelde dat het plan goedgekeurd was en dat een nadere toelichting niet nodig was. Ik mag morgen beginnen met de startersregeling.

Vol vertrouwen neem ik deze volgende en vermoedelijk laatste stap in mijn loopbaan.

Bijna alles is geregeld, de website is gebouwd en moet nog verder gevuld worden. Ik ben me verder aan het verdiepen in SEO. Wat heb ik veel geleerd en wat heb ik veel zin in de komende jaren.

Bedankt UWV, voor alle medewerking het afgelopen jaar.

En voor mijn UWV vriendenclubje: jongens ,wat zijn onze lunches gezellig, ik hoop dat jullie allemaal ook weer gauw fijn werk vinden. Ik blijf voor jullie zoeken, tot de volgende lunch.

hypotheekadvies toen en nu

Supercassie en de tennisballen.

Vorige week werd er weer één bezorgd, een grote doos vol tennisballen. Ik word daar helemaal opgewonden van, kwijlend sta ik in die doos te kijken.
Het leukste zou zijn als mijn mensen het kussen uit mijn mand zouden halen en al die ballen in mijn bed storten. Een ballenbak, heerlijk. Daar ging ik dan bovenop liggen en af en toe zou ik één van mijn mensen opdracht geven om een bal te gooien.
Misschien dat ik Carlie er dan ook eentje zou geven. Misschien hoor.

Maar hoe sympathiek ik het ook van mijn mensen vind dat ze die ballen voor mij (ons) bestellen, ik vind dat ze er behoorlijk neurotisch mee omgaan.

Ze bestellen ze voor ons, toch? Uiteraard, want wat moeten die twee met een doos met 72 tennisballen?
Tot mijn ontzetting halen ze er twee ballen uit, die leggen ze in de hal, snappen jullie er wat van?
Dan zetten die doos in de grote kast in de kamer waar ook die gezellige stofzuiger staat als hij vrij is.
De stofzuiger is mijn vriend, ik blaf naar hem en hij gromt naar mij. Dan probeer ik hem te bijten, mijn mensen nemen hem dan in bescherming en zeggen:"Hou op, Casper". Heel vaak halen ze mijn vriend de stofzuiger uit de kast ( om de één of andere reden liggen hier altijd veel haren op de grond) maar als er een doos ballen in de kast staat heb ik niet zoveel aandacht voor mijn vriend de stofzuiger. Want als ik geluk heb vergeten ze de kast weer dicht te doen.

Dan sluip ik de kast in en doe met mijn voorpoot de doos een beetje open en pak met mijn bek een bal. Dan komt het moeilijkste deel, ik moet in mijn achteruit de kast uit en tegelijk opletten waar het stofzuigende mens is. Als ik dat vastgesteld heb kan ik de beste route naar mijn mand bepalen. Ik moet met mijn kop afgewend van mijn mens sluipen want dat knalgeel steekt nogal af tegen mijn zwarte snuit.
Als de kast nog steeds open staat verstop ik mijn bal en herhaal het ritueel. Soms jat Carlie een bal dus ik vind het prettig er één in reserve te hebben. Soms denk ik dat mijn mensen mij wel doorhebben, maar dan zeggen ze niets. Ze zijn natuurlijk toch wel trots op hun superslimme Supercassie.

Vanmorgen had mijn vrouwmens iets uit de kast gehaald (het was niet de stofzuiger, heb geen idee wat dan wel) en ze vergat de deur. Het mooiste was dat ze in de keuken bleef, dus binnen de kortste keren had ik twee ballen.
Het plezier van spelen met ballen in de woonkamer wordt al gauw vergald omdat mijn mensen ze weer afpakken. Die zijn voor buiten, zeggen ze dan.

Waarom? Wie maakt dat uit? Waar staat dat?

Weten jullie wat ik denk? Ze hebben gewoon geen zin af en toe de bank op te tillen. Als de bal eronder rolt, geef ik een blafje en wijs met mijn neus aan waar hij ligt. Ik verwacht dan wel dan ze meteen opspringen en in actie komen. En waarom dat moeilijke gedoe als ik tijdens het spelen per ongeluk een glas drinken omgooi?

Gelukkig gaan we vaak naar het bos en dan nemen we altijd een paar ballen mee. Vanmorgen heb ik weer lekker gerend dus Supercassie gaat even zijn mandje in of zijn bankje op. Fijne zondag allemaal, ook namens Carlie en mijn mensen.

IM Jimmy

Dit is een weekend om terug te denken. Om 20 jaar terug te gaan in de tijd. 20 jaar geleden stond mijn leven in het teken van mijn eerste pup.
Op 9 oktober 1994 was hij geboren en op 3 december mochten we hem halen: Jimmy of his Master's Choice.

Vroeger noemden we dit ras een Parson Jack Russell Terriër, tegenwoordig worden ze Parson Russell Terriërs genoemd.

Toen Jimmy bij ons kwam moest hij nog van alles leren en wij ook. Hij leerde sneller dan wij en om hem bij te houden hadden we ons opgegeven voor een puppencursus. 20 jaar geleden volgde ik mijn eerste hondentraining.

De eerste les begon in een zaaltje met een man of 15 en net zoveel pups, Allerlei soorten pups, herders, boxers en labradors. En een enorme Newfoundlander die Blossom heette. We zaten in een kring en de zitting werd geleid door een dame met een zwarte Koningspoedel die luisterde naar de naam Oprah. Mijn Jim was verreweg de kleinste van het gezelschap en hij gedroeg zich ook het beste. Vond ik. Ik herinner me nog mijn trots toen de honden tegenover ons één voor één begonnen te blaffen en te piepen, terwijl mijn hondje rustig tussen mijn voeten zat toe te kijken. Ik had gewoon met al die baasjes te doen. Opeens stormde de bazin van Oprah naar ons toe, pakte mijn hond op en zette hem op mijn schoot. "Hou die hond met zijn kop naar je toe, hij zit gvd de hele zooi te fixeren".
Wist ik veel dat mijn engelenkoppie de hele club de baas was en dat alleen zijn blik voldoende was om dat tot allemaal te laten doordringen. De fokker, Marco, had ons gewaarschuwd. Dit is een grote hond in een kleine verpakking.

Voor mevrouw Oprah was het duidelijk dat het nooit iets zou worden met Jim en mij en gelukkig mochten we naar een andere trainer.

En het is wel wat geworden met Jim en mij. Er zijn jaren geweest dat we alleen elkaar hadden, jaren dat we 24 uur per dag samen waren.
We hebben heel veel meegemaakt samen, ik heb veel met hem gelopen, heb doodsangsten uitgestaan als hij weer eens een stunt uithaalde, Zoals die keer dat hij plotseling een talud oprende om te kijken hoe de wereld er vanaf de spoorbaan uitzag.
En de keer dat hij verliefd werd op een Duitse Herderdame en ik een hele middag door de buurt heb gezworven om uit vinden waar zijn grote liefde woonde, Ik vond hem terwijl hij voor de deur van zijn vriendin zat te wachten.

Hij is 15 jaar, 4 maanden en 13 dagen oud geworden en dit weekend is het precies 5 jaar geleden dat ik afscheid moest nemen van mijn kleine vriendje. Hij was ziek en hij wilde niet meer. Ik heb dat weekend, 5 jaar geleden, urenlang met hem op schoot gezeten, ik heb hem geaaid en zachtjes tegen hem gepraat. Hij had bijna aldoor zijn ogen dicht, af en toe keek hij me even aan en gaf me zachtjes een likje over mijn wang.
Hij liet me weten dat het tijd was, dat hij oud en ziek was en dat hij geen Jimmywaardig leven meer had.

Met veel verdriet maar zonder twijfel hebben we hem in de middag van 22 februari laten gaan.
Ik heb wat spullen van hem in een vrolijk mandje gedaan, een speeltje, een tennisbal en zijn laatste halsbandje en riem. Ik heb in tranen een fotoboek gemaakt,  Een boek van Jimmy's leven.
Ik pak dat boek af en toe en dan zie ik 15 mooie jaren voorbij komen.

Meestal moet ik lachen bij de gedachte aan Jimmy en soms moet ik huilen. Zoals nu.
Ik heb heel veel van hem geleerd over hondengedrag, trouw en echte vriendschap.

En ondanks het verdriet om het afscheid, had ik geen seconde van 15 jaren Jimmy willen missen.