dinsdag 25 augustus 2015

TP Croes

Als hypotheekadviseur ben je eraan gewend een brug te slaan tussen een geldgever en een geldnemer. Tussen een bank en een klant. De bank wil allerlei zekerheden en bewijzen en de klant wil gewoon een hypotheek.
Wij zijn de personen die tussen de bank en de klant zitten en wij zijn dan ook tussenpersonen. In ons vakgebied zijn wij gewoon TP.  Ik ben sinds kort aangesloten bij een soft franchise organisatie en naar buiten toe word ik aangeduid als TP Croes,  
TP zijn niet mijn nieuwe voorletters. Dat jullie niet denken dat ik tegenwoordig Tabitha Petronella heet in plaats van Marianne Helena. Ik heet niet maar ik ben Tussen Persoon.

Een TP knokt voor zijn of haar klanten. Voordat je een hypotheek aanvraagt heb je een uitgebreid gesprek met je klant gehad. Je hebt zijn financiële situatie in kaart gebracht. Je hebt gevraagd naar spaargeld, leningen, kredieten en roodstanden.

Soms hebben klanten een lening die ze niet als lening zien. Een kredietlimiet bijvoorbeeld, of een klantenkaart. Ik heb zelfs wel eens klanten gehad die een autolening geen lening vonden omdat ze een auto nodig hadden.

Ik ben meermalen geconfronteerd met leningen die de klant niet vermeldenswaard vond. Leningen en kredieten staan geregistreerd bij het Bureau Krediet Registratie. Soms weten klanten niet eens dat ze een registratie hebben. Ik heb in de afgelopen 30 jaar overigens maar twee keer meegemaakt dat de BKR een onterechte melding had staan. Het komt wel voor dat een lening is afgelost maar dat de instantie die de lening heeft verstrekt die niet afgemeld heeft. Een lening aanmelding is blijkbaar eenvoudiger dan een lening afmelden.

Of een hypotheek afgewezen wordt vanwege een BKR registratie hangt van een code af. A is gewoon achterstand en als achter de A een H van hersteld staat is er hoop. Als er cijfertjes achter de A staan, wordt het ingewikkelder en wordt een hypotheek vaak afgewezen.

Wij zijn dan ook blij met klanten zonder BKR registratie. Tot vanmorgen.

Ik had via mijn nieuwe clubje een offerte aangevraagd voor mijn klant Peter. Peter is achter in de twintig, woont bij zijn moeder en heeft een leuke baan. Peter is geen losbol, hij gooit geen geld over de balk. Peter spaart en Peter koopt een appartement, Het huis is niet te hoog gegrepen, hij heeft voldoende spaargeld en hij heeft geen leningen. Peter kan zijn appartementje prima alleen kopen en betalen.

Ik had ook geen enkele twijfel over deze klant. Tot vanmorgen. Gisterenavond kreeg TP Croes een smsje van het franchisegroepje dat de bank waar de offerte van Peter was ingediend met spoed gebeld diende te worden.

TP Croes hing vanmorgen meteen aan de telefoon en na de nodige keuzemenuutjes doorlopen te hebben had deze TP de juiste medewerker aan de telefoon. En tot mijn verbijstering kwam mijn Peter negatief uit de credit score van de bank in kwestie.

Na wat aandringen kreeg ik ook de punten door waarop mijn klant was gezakt.

  1. Peter is alleenstaand
  2. Peter staat niet geregistreerd bij de BKR.
Dat geeft te denken volgens de bank.

Bijzonder wel hè?

De meeste restschulden bij hypotheken ontstaan door relatiebeëindiging, Peter koopt alleen en gaat alleen wonen. De hypotheek is gebaseerd op alleen zijn inkomen.

en

Peter heeft al jaren gewerkt, gespaard en niet veel uitgegeven.

Het enige dat je Peter kunt verwijten is dat hij geen groots en meeslepend leven leidt. Als TP van Peter krijg ik de kans de geldverstrekker ervan te overtuigen Peter de hypotheek wel te verstrekken.
En dan moet ik niet van feiten uitgaan, zoals inkomen en spaargeld. Ik moet een gloedvol pleidooi schrijven waarom ik vind dat deze spaarzame, degelijke en oppassende jongeman een hypotheek zou moeten krijgen.

Dat kan TP Croes doen natuurlijk. TP Croes kan hier ook een blog over schrijven en een andere bank de kans geven om deze kredietwaardige jongeman toe te voegen aan hun klantenbestand.

En dat gaat TP Croes doen ook.

zaterdag 22 augustus 2015

De bril en de buurman

Toen ik in de eerste klas van de lagere school zat werd het ontdekt. Ik was kippig. Ik was zes toen ik mijn eerste bril had. Ik weet nog dat ik het razend interessant vond, ik was alleen nog jaloers op kinderen met een beugel, dus deed ik 's morgens mijn bril op en een uitgebogen paperclips om mijn tanden en ik was volgens mij helemaal trendy.

In de pubertijd was ik de bril zat, als ik uitging liet ik hem thuis. Achterlijk natuurlijk, ik had behoorlijk slechte ogen, Ik ben met heel wat jongens uit geweest waarvan ik nooit geweten heb hoe ze eruit zagen. Het vervelende was dat ik zonder bril niet alleen weinig zag maar ook minder hoorde.

Begin twintig kocht ik mijn eerste contactlenzen. Dat was in de tijd dat je nog wennen moest aan lenzen. Het inzetten wat al een tijdrovende kwestie, dan mocht je ze steeds een half uur langer inhebben. In het begin was ik alleen maar blij als ze er weer uit mochten want je voelde ze zitten. Zo'n gevoel dat je iets in je ogen had. Dat was natuurlijk ook zo, maar dat wil je bij lenzen niet aldoor voelen.
Na al die jaren is het inzetten en uithalen van lenzen niet meer dan een routinegebaar. Behalve lenzen die ervoor zorgen dat ik veraf kan zien heb ik uiteraard ook een leesbril waardoor ik dichtbij kan zien.
Je hebt wel eens geïrriteerde ogen en dan is het handig als je een gewone bril hebt.

Gelukkig hebben we tegenwoordig de Varifocus, een bril voor de dubbel visueel beperkten, zoals ik. Je moet een beetje raar met je hoofd bewegen, maar als je dat doorhebt is er prima mee te zien, veraf en dichtbij.

Ik was toe aan een nieuwe varifocus bril. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel het uitzoeken van een bril. Voordat je aan het uitzoeken toebent wordt je in een kamertje apart gezet met een scherm voor je. Op het scherm verschijnen lettertjes of stippeltjes en dan vraagt de opticien de hele tijd::

"één of twee of weinig verschil.".

Ik weet niet of jullie dat wel eens meegemaakt hebben, maar ik weet eigenlijk haast nooit of één of twee beter was. Het maakt allemaal niet zo erg veel uit. Ik voel me altijd een stuk onbenul in zo'n stoel. Een of twee? Ik weet het vaak niet, dan zijn we bij twee en dan wil ik toch nog even terug naar één.
Vanmorgen was bij onze Hans Anders een mevrouw die ik nog niet kende. Ze is wel uitermate vakkundig want ze vertelde na de meting dat ik niet goed zie. Ik had daar, na al die jaren, al een vermoeden van.

Terwijl ik in mijn kamertje de hele tijd zat te kiezen tussen één en twee hield Herman de winkel in de gaten. En gezellig, onze buren kwamen langs. Dat was fijn, want nu had ik een driekoppige jury. Mijn eigen Herman en Gerard en Tiny, onze buren. Gerard pakte een bril van het rek die ik zelf nooit uitgezocht zou hebben. Maar toen ik hem eenmaal ophad, bleek Gerard over een prima smaak te beschikken. Ik hou niet van  brillen, maar deze is chique vond ook de vrouw van Hans Anders.

Opticiens hebben de hele tijd allerlei soorten acties, bij Hans Anders krijg je nu drie brillen voor de prijs van één. Dus behalve de hoofdbril hebben we nog een leesbril op sterkte en een zonnebril uitgezocht.

Nog een paar weken en we kunnen de hele zooi ophalen en heb ik een lensloze dag en komen jullie me tegen en denken jullie:" wat heeft die vrouw een chique bril op" dan is alle eer voor buurman Gerard.




donderdag 20 augustus 2015

Flexibiliteit

De wereld verandert, de economie verandert en wij dienen mee te veranderen. De tijd dat je je hele leven bij dezelfde werkgever zat is een beetje voorbij. Ik heb zelf altijd gevonden dat het gezond is om af en toe van werkgever te veranderen. Ik heb in mijn leven als werknemer best wel een aantal banen gehad. En zelfs als ik het ergens naar mijn zin had ging ik wel eens solliciteren.
Ook voor het digitale tijdperk was het boeiend af en toe te toetsen wat je waard was in de markt en welke onderdelen van je educatie nog wat aandacht nodig hadden.

Ik ben begonnen bij de Amrobank, heb een dolle tijd gehad bij een internationale handelsonderneming, heb toen een paar jaar bij de Gemeente Amsterdam gewerkt. Nou ja, gewerkt, ik ben daar een aantal jaren dagelijks aanwezig geweest. Ik had in die tijd nogal een arbeidsintensief privé leven, dus dat was prima.

Na een paar jaren stak mijn ambitie de kop weer op en heb ik een aantal jaren bij een technische handelsonderneming gewerkt. Super baan en goed voor je talen. Ik stond op beurzen Engelse verkeerstellers te verkopen aan Duitse klanten. Het Engelse technische brein stond erbij als steun. Slopend maar leuk. Na een paar beurzen kon ik in mijn hoofd van Engels naar Duits en weer terug. Ik was razendtrots dat ik het Nederlandse tussenstapje kon overslaan.

Toen ben ik in de makelaardij terecht gekomen en vandaar de hypotheekadvisering ingerold, eerst in loondienst, toen als ondernemer en daarna weer in loondienst.

In loondienst heb je zekerheid, denk je. Na bijna 10 jaar in loondienst stond ik op straat en moest ik weer opnieuw beginnen.

Het lijkt even heel moeilijk, maar het is alleen maar goed  De nieuwe situatie daagt je uit, Ik heb weer een opleiding aangepakt en ik ben weer ondernemer.

Onzeker?  Naar mijn ervaring niet onzekerder dan een baan in loondienst. Ik hou van mijn vak en als freelancer neem ik mijn eigen beslissingen. En zo verandert de maatschappij, de economie en moeten wij meeveranderen.

Gelukkig zijn er meer professionals die zich flexibel opstellen, Wij zagen vanmorgen tijdens ons ontbijtje een meneer die altijd postbode was geweest en nu in de waarde transporten zit.

Het was wel een overgang. Hij heeft het duidelijk en haarfijn uitgelegd:

"Bij waardetransport haal je waarde bij de mensen op en als postbode breng je brieven naar de mensen.".

Meeveranderen met de wereld en de economie, we kunnen het allemaal.




vrijdag 14 augustus 2015

Bouwvergunning

In mijn hypotheekadvieswerk kom ik ze af en toe tegen: de afdeling bouwvergunningen van de Gemeente Almere. Dat was en is elke keer weer een bijzondere ervaring.

In 1992 kochten Ben en Yolande bij mij een nieuwbouwwoning. In hetzelfde project waar wij een huis hadden gekocht. Ben en Yolande waren toen klanten en zijn nu, bijna 25 jaar later, veel meer dan klanten.

De meesten van jullie kennen ze wel, mijn vrienden Ben en Yoland. Ze hebben twee kinderen. Ramon, een gezonde knul en inmiddels vader van twee gezonde zoons. Ramon heeft een jonger zusje. Mariska is een mooie en slimme meid. Mariska is geboren met een beperking. Ze is rolstoelafhankelijk. De nieuwbouwwoning die Ben en Yoland gekocht hadden (in 1992) leende zich uitstekend voor de aanpassingen die ze voor Mariska nodig hadden. Ben en Yolande hadden een vergunning van de gemeente nodig. Ik vond het toen al bijzonder, de belangrijkste aanpassing was een trap zonder bochten. Helemaal nier zo'n ingewikkelde aanpassing in een ruime nieuwbouwwoning.
Maar het verkrijgen van de bouwvergunning was heel ingewikkeld.  De bouwer was niet zo geinteresseerd in de menselijke kant van de zaak. Hij wilde een handtekening. Ik vond dat mijn klanten die handtekening pas moesten zetten als ze de zekerheid hadden dat de kronkels uit de trap mochten. Ik heb maandenlang geschipperd tussen de bouwer en gemeente. De bouwvergunning behoefde 1 handtekening. Een handtekening van een meneer die 6 weken op vakantie was.

Het kan me nog steeds verbazen dat een gemeente een gezin (en hun adviseur) eindeloos in de spanning laat zitten, voor één bochtje dat weggelaten moet worden. Een handtekening die alleen gezet kon worden door een ambtenaar die het eerst te druk had en vervolgens nog zes weken op vakantie ging,

We zijn nu bijna een kwart eeuw verder. Ben en Yoland hebben nog steeds een rechte trap en daar heeft nooit iemand last van gehad. Er is dan ook heel goed over nagedacht destijds.

We zijn dus een kwart eeuw verder en ik ben bezig met de hypotheek van P. en B. Zij hebben een huis verkocht en een huis aangekocht. De kopers van hun huidige woning willen hun moeder een soort van in huis nemen. Ze willen een aanbouw waar moeder zelfstandig kan wonen.
In het project waar P. en B. nu nog wonen staan 8 hoekwoningen. De woning van Peter en Bianca is de enige zonder uitbouw, De kans dat de gemeente de aanvraag bouwvergunning afwijst is dan ook uitgesloten.
Toch willen de kopers zekerheid, Ze blijven de ontbindende voorwaarden verlengen tot de bouwvergunning er is. Dat is vervelend, Want P. en B. hebben ook een huis gekocht. Dus ook die ontbindende voorwaarden moeten weer met 4 weken verlengd worden.

En weten jullie wat de oorzaak van deze ellende voor drie gezinnen en hun adviseurs is?

Een ambtenaar van de afdeling bouwvergunningen heeft haar pols gebroken. Daarom ligt op de afdeling bouwvergunning van de gemeente Almere (inmiddels één van de grootste gemeenten van Nederland) een stapel dossiers te wachten. Met de pols gaat het wel goed, gelukkig.
Maar de ambtenaar in kwestie is een weekje met vakantie. Daarna gaat ze het dossier beoordelen.
Als we pech hebben moet er nog een collega naar kijken, als we nog meer pech hebben heeft de collega het erg druk, heeft buikgriep of gaat met vakantie.
Intussen zitten er veel mensen (en hun adviseur, in ieder geval deze adviseur) in spanning. Moeten allerlei ontbindende voorwaarden verlengd worden, verlopen hypotheekoffertes en moeten er extra kosten gemaakt worden.

En dan te bedenken dat je als hypotheekadviseur moet zorgen dat je dossiers ook tijdens je afwezigheid behandeld worden. En je moet ook zorgen dat degene die je zaken overneemt een onberispelijke staat van dienst en voldoende diploma's heeft om aan de telefoon met een klant te mogen praten. Heb je dat niet dan dien je 24 uur per dag, 52 weken per jaar beschikbaar te zijn. De meesten van ons zijn dat ook, want de meeste adviseurs geven hun dossiers niet graag uit handen.

Het komt wel goed P en B, het duurt alleen even. In mijn vak is veel veranderd, maar op de afdeling bouwvergunning van de gemeente Almere is in 25 jaar blijkbaar niets veranderd, ook wel een gezellig idee eigenlijk,

zaterdag 8 augustus 2015

Mijn neef zat in de trein en toen....

Je staat egt voor lul in de trein als je muziek opeens keihard gaat en als schrik reactie je arm omhoog slaat en die ramt de bril van je kop af die dan paar meter verder komt😩
  • Hans Croes en 15 anderen vinden dit leuk.
  • Marianne Croes en die komt op de beker koffie van die mevrouw in de witte jurk verderop die van schrik d'r beker laat vallen en dan geen witte jurk meer heeft.
    13 uur · Bewerkt · Vind ik leuk · 1
  • Rogier Croes Ja dat had het wel afgemaakt inderdaad!
  • Hans Croes Zij springt woedend op en trekt aan de noodrem. Door het heftige remmen van de trein verliest twee rijtuigen verderop een verlegen student rechten zijn evenwicht en komt terecht op....
  • Marianne Croes Op Gerard Spong die hem niet meer laat gaan. De student is al snel zijn verlegenheid kwijt, maakt zijn verkering uit en komt, tot verdriet van zijn alleenstaande moeder, uit de kast...
    9 uur · Vind ik leuk · 1
  • Hans Croes Ze had het toch al niet erg getroffen met mannen, de vader van de student, die Jonas heet, verliet haar kort na zijn geboorte om samen met zijn vriend een bar in de Reguliersdwarsstraat te beginnen....
  • Marianne Croes ...daarop ontwikkelde Corrie, de moeder van Jonas, een enorme haat tegen mannen in het algemeen en tegen homo's in het bijzonder Op advies van haar vriendin Nel, die ze kent van de bloemschikcursus, heeft ze zich aangesloten bij de Pinkstergemeente. Daar zijn homo's welkom, mits ze zich willen laten "genezen". Corrie bidt en smeekt Jonas mee te gaan naar de Pinkstergemeente, Gerard Spong is daar fel op tegen omdat....
  • Hans Croes Hij inmiddels een behoorlijk enge oude nicht is geworden, die grote moeite heeft om een langdurige relatie aan te gaan. Hij is als de dood dat Jonas weer in de kast verdwijnt en terugkeert naar zijn vriendin. Zij is tenslotte nog steeds Miss Paramaribo en bloedmooi. Het enige bezwaar is dat hij haar heeft leren kennen via zijn moeder, die haar kent via de Pinkstergemeente. De goede relatie tussen zijn moeder en zijn vriendin geeft Jonas vaak het gevoel twee moeders te hebben in plaats van een overbezorgde moeder en een leuke vriendin.
  • Marianne Croes Dat is in Suriname gebruikelijk, familie voor alles. Jonas woont bij Gerard en helpt zijn vader in de weekends in de bar in de Reguliersdwarsstraat. Conchita (miss Paramaribo) woont bij Corrie. Zaterdagavond eten ze samen Pom en zondag gaan ze naar de dienst. Jonas komt op zondagmiddag wel eens voor een glaasje vruchtensap maar hij voelt zich volkomen buitengesloten.Corrie en Conchita hebben samen een Chihuahua aangeschaft. Jonas heeft een bloedhekel aan Muis. Binnenkort komt de broer van Conchita, Hensley, logeren. Jonas kijkt er naar uit, Hensley is een mooie man, en zoals gezegd is Gerard een beetje passe..
  • Marianne Croes
    Schrijf een reactie...

Hoihoi

Mijn vader was een wijze man die hield van wijze uitspraken. Hij had een voorkeur voor wijze uitspraken in het Frans. Ik ben niet voor niets Francofiel.

Als ik voor een zwaar proefwerk zat, hief mijn vader zijn wijze wijsvinger, keek mij ernstig aan en zei met gedragen stem :" Repeter, repeter, repeter".

Het was mij altijd een raadsel, un mystere, waarom hij niet gewoon zei dat het belangrijk was om te herhalen. Ik begreep ook niet waarom de kreet Repeter altijd in drievoud kwam.

Een andere geliefde uitspraak van mon papa was: "c'est le ton qui fait la musique".Als ik dan treiterig vroeg: "wat zeg je, maakt Toon ook muziek?", ging hij omslachtig uitleggen wat met deze uitspraak bedoeld werd.

Mijn vader is niet meer, maar ondermeer door zijn uitspraken blijft hij altijd bij me.

Vandaag de dag, aujourd'hui communiceren we veel digitaal. Dat is een beetje een aandachtspunt, want hoe begin en eindig je een mail?

Privé begin ik een mail meestal met Hoi of Hallo. Tegenwoordig ook wel met hoihoi, dat lijkt wat vriendelijker te klinken. Zakelijke mail begin ik meestal met goedemorgen of goedemiddag. Ik heb daar tot voor kort nooit kritiek op gehad. Laatst belde een mevrouw dat ze alleen mail leest die begint met: Geachte mevrouw Zeurpiet (zo heet ze niet maar zo noem ik haar gewoon) en de mail dient ook afgesloten te worden met hoogachting.

Zelfs brieven zijn tegenwoordig wat minder formeel. Wij geven klanten een vragenlijst over hun financiële situatie en wensen. Misschien moet ik een item opnemen met "gewenste aanspreektitel per mail".

Hoewel ik de opmerking van de bewuste dame zwaar overdreven vind heeft het me wel aan het denken gezet. Ik ben eigenlijk ook wel best gevoelig over hoe een mail is opgezet.

In een gesprek heb je een direct contact, kun je reacties peilen en je kunt zo nodig gedane uitspraken bijstellen en nuanceren.

Met een mail ligt dat anders. Soms is een mail in haast opgesteld, soms is iets wat ongelukkig geformuleerd waardoor de lezer zou kunnen denken dat er iets aan de hand is. Om dit soort misverstanden te voorkomen formuleer ik tegenwoordig behoorlijk zorgvuldig.
Natuurlijk niet aan degenen die mij goed kennen, die nemen mij en mijn formulering zoals wij zijn.

Het gaat bij mailcontact niet alleen om de formulering, ook letters en leestekens zijn essentieel.
Ik had jaren geleden een klant die als hij een mail stuurde naar zijn scherm bleef staren tot hij een antwoord had. Dat lukte niet altijd per kerende mail en dan stuurde hij na een kwartier een herinnering. Bij onderwerp stond dan REMINDER.
IK WERD DAAR DWARS VAN, IK DACHT DAN: LAAT MAAR EVEN WACHTEN.

Hoofdletters, op de één of andere wijze zijn ze, als er geen taalkundige noodzaak voor is, opdringerig en wat brutaal.

Je ziet ook wel eens teksten van mensen die met effect schrijven, alsof ze praten. Een beetje zo:

Het is moeilijk voor je NATUURLIJK begrijp ik dat!!!!!! Maar......... Waarom zou je het niet eens ANDERS benaderen???????? En WAT bedoel ik daarmee??????  IK bedoel.............Je moet het zelf weten, MAAR......denk er eens over!!!!!!

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik vind het irritant, ik gebruik hoofdletters en leestekens alleen als het nodig is.

Als mijn vader het mailtijdperk had meegemaakt had hij gezegd of geschreven:

"C'est le TON qui fait.........la MUSIQUE!!!!!!!