Blue jeans

Wij zijn oudere, wijze vrouwen, ons lukt bijna alles, bijna...

Ik heb geen last meer van minderwaardigheidscomplexen. Er is veel niet goed gegaan maar de laatste tijd heb ik steeds meer oog voor de dingen die wel goed zijn.

Ik heb nog steeds een baan, krijg steeds meer plezier in het schrijven, heb een gezellig huwelijk (ups en downs zoals overal) maar ik heb het heel goed getroffen met mijn Herman. De honden zijn geweldig, ik heb een leuk palet aan stiefkinderen en vind mezelf tegenwoordig best een ok type.

Er zijn een paar dingen die mij niet lukken. Ik moet zo langzamerhand accepteren dat sommige dingen buiten mijn bereik blijven.

Handwerken

Bijvoorbeeld handwerken, ik heb het nooit gekund en het zal nooit iets worden met breien, borduren, haken of punniken. Een knoop aanzetten vind ik al een prestatie van formaat. Ik ben een fervente aanhanger van de veiligheidsspeld. Volgens mij tezamen met de contactlens een van de beste uitvindingen van de mensheid. 

Ik heb wel eens een naaicursus gevolgd, een initiatief van de Margriet. De handwerkdocente werd stapelgek van me, ik wilde doorzetten maar bij werkstuk 2 moest ik de handdoek in de ring gooien, de pijp aan Maarten geven en accepteren dat de gebloemde jurk er nooit zou komen, gebloemde stofdoeken daarentegen hebben we jaren gehad.

Tijdens een van mijn stoppenmetroken periodes ben ik op advies van een ervaringsdeskundige gaan breien. Zij kon het allebei, roken en breien, ik alleen het eerste. Dat kon ik dan ook erg goed. Ik ging breien om mezelf af te leiden van de nicotinebehoefte. 

Jammer dat ik alleen maar recht kan breien, ik ben een typische dassenbreier zeg maar Als ik iets lees van : 1 l. 2x r.3 mind. ofzoiets, nou dan haak ik af. Niet echt natuurlijk want haken kan ik ook niet. Maar dan komt er weer een handdoek bij in de ring en krijgt Maarten weer een pijp.

Sjaal en spijkerbroek

De sjaal

Ik heb al eens gewag gedaan van mijn probleem met de shawl. Daar kan ik inmiddels mee leven, ziet de lap er na een paar uur uit als een dweil. soit, het zij zo.

De spijkerbroek daarentegen zal voor mij een issue blijven.Dit is voor mij zo´n groot probleem dat ik er niet graag over praat. Sommige dingen zijn te pijnlijk, die houd ik liever voor mezelf.

In mijn hele leven heb ik namelijk zelden een goed zittende spijkerbroek gehad.

Vroeger toen ik jong en slank was, legde ik een nieuwe spijkerbroek een nacht in het water, trok hem aan en had na een ongemakkelijke dag een goedzittende spijkerbroek.

Toen heb ik aantal  jaren als dame geleefd, dat wil zeggen mantelpakjes en naaldhakken. Een spijkerbroek maakte geen deel uit van mijn garderobe.

Een jaar of twintig geleden begon de strijd. ik wilde weer in een spijkerbroek. In de loop der jaren had ik een middelbare leeftijd lijf gekregen en dat lijf voegde zich niet zonder meer in zo maar een spijkerbroek.

In de afgelopen twee decennia heb ik wel geteld 1 lekker zittende spijkerbroek gehad, van Gerry Weber. Een merk voor Duitse vrouwenfiguren. Twee jaar geleden hield Gerry het voor gezien, er kwamen scheuren in mijn favoriete broek. En niet modieus op de knie. Nee, in het kruis vielen grote gaten.

Ik heb de pijpen eraf geknipt en er een knoop in gelegd, ik kom nog regelmatig een hond tegen met een Gerry Weber pijp in de bek.

Ik heb nu nog een aantal spijkerbroeken maar ze voldoen geen van allen aan mijn ideaalbeeld.

Ik heb er een die me helemaal nog nooit gepast heeft, die hangt in de kast te hopen op betere tijden.

Dan heb ik er een die net iets te klein is. Die draag ik heus wel eens, dan moet ik plat op mijn rug op bed gaan liggen om hem dicht te krijgen. Dat lukt, maar het vervelende is dat mijn maag dan opeens prominent aanwezig is, met als  gevolg dat ik constant met gevouwen armen zit om een en ander te camoufleren.

Dan heb ik laatst een spijkerbroek gekocht die van alles beloofde, een corrigerend effect op de kont, stretch en dus comfortabel in het dragen.

Ze hebben gelijk, hij zit lekker en corrigeert, jammer alleen dat dit effect maar een uur aanhoudt. Daarna is het net een joggingbroek.

Al mijn spijkerbroeken zijn een teleurstelling, gelukkig hebben we honden. Spijkerbroeken waarin ik me aan den volke kan vertonen heb ik niet. Maar ik loop heel gelukkig te zijn in een slobber spijkerbroek met twee net zo gelukkige honden. Gelukkige honden hebben geen oog voor mode.

Toch houd ik mij aanbevolen voor de gouden tip: een goed zittende jeans voor een niet meer zo jonge en niet zo slanke vrouw.

Ik zou zo gelukkig zijn met een goedzittende spijkerbroek, al is het nog maar 1 keer.

Openbaar vervoer

Een afgeluisterd gesprek in de bus; een openbaring

Ik ga vaak met de bus naar kantoor. Het is maar een kort ritje en het lijkt nog korter door het vertier dat mijn medereizigers mij bieden.

Ik stapte vanmorgen halverwege de bus in en hield mijn ov chipkaart voor het chipkaartlezertje. Helaas, hij was buiten gebruik. Naast het chipkaartlezertje stond een schattig blond puberjongetje dat alle verwarde en geïrriteerde chipkaarthouders verwees naar de enige werkende chipkaartlezer, voorin de bus naast de bestuurder. Zo nodig behoedde hij wankelende mede-reizigers voor een val. 

Die jongen wordt een goede man, een begeerlijke schoonzoon en een zorgzame vader.

Nadat ik aan mijn chipplicht had voldaan slingerde ik terug door de bus op zoek naar een zitplaats.

Sommige mensen blijven hardnekkig op het stoeltje aan het gangpad zitten terwijl de zitplaats aan het raam leeg is. Wonderlijk dat je dan niet uit jezelf opschuift zodat een ander ook kan zitten. Ze schuiven meestal pas op als iemand ze daarom vraagt. 

Vanmorgen zat een stevige Surinaamse dame weliswaar aan de raamkant, maar aangezien ze de zitplaats naast zich ingericht had als picknick tafel (compleet met bord, thermosfles en bananenschillen) was de plaats naast haar voor anderen toch ontoegankelijk. 

Ik vind dergelijk gedrag lachwekkend, bizar en bewonderenswaardig tegelijk. Hoe is het mogelijk zo volstrekt niet geïnteresseerd te zijn in de belangen van je medemensen.

Uiteindelijk was ik geland op een klapstoeltje. Dat is wel een grappig plekje, je zit met je gezicht naar de deuren waar vanmorgen het blonde pubertje de ene goede daad na de andere verrichtte.  Op de bank haaks op mijn stoeltje zat een goeduitziende oudere dame van omstreeks de 60, beladen met een uitpuilende boodschappenmand en een handtas. Ik voelde met haar wel iets van verwantschap. 

Naast haar zat een puberjongen, niet te vergelijken met het blonde schatje bij de deur.

Hij droeg een zwarte trainingsbroek, de capuchon van zijn jack was over zijn hoofd getrokken en liet nog net een stuk van zijn Justin Bieber coupe zien.

Binnen de kortste keren was dit gelegenheidsduo in een geanimeerd gesprek gewikkeld.

"Zo" zei de vrouw "ben jij Gothic?".

"Nee zeg, hoe komt u daar nou bij? Ik ben geen Gothic"

"Nou, mijn kleinzoon is ook Gothic geweest en daar lijk je wel wat op. Ben je misschien alto of weet je niet wat dat is?"

"Ja, ik weet wel wat een auto is, maar weet u wat emo is?"

"Nee, daar heb ik nooit van gehoord" zei de vrouw.

"Nou dat ben ik"

"Oh"  zei de vrouw "dan heb je zeker ook ADHD"

"Natuurlijk heb ik ADHD" sprak de emo " maar als je geen ADHD hebt ben je wel allergisch ofzo"

"Ja, iedereen heeft wel wat, je kan ook dyslectisch zijn"

Op dit moment ontdekte de vrouw helaas dat ze haar bestemming bereikt had en klom met mand en handtas over de emo heen om er achter te komen dat ze niet kon uitchecken. Dat was vervelend, want de chauffeur had de deuren al gesloten en stond op het punt de reis te vervolgen.

Terwijl de blonde ideale schoonzoon in spe de vrouw aan haar arm begeleidde richting bestuurder, riep de emo dwingend en met harde stem naar de chauffeur: "Hee wacht eens effe, doe open die deuren, ze moet nog afstempelen en uitstappen". 

Toen de bus wegreed stond de vrouw uitbundig zwaaiend op de halte en de ideale schoonzoon en de emo stonden in de bus broederlijk naast elkaar terug te zwaaien.

Hoezo, vervelend reizen met het openbaar vervoer?

Te jong of te oud

Het lijkt wel of ik altijd in de verkeerde tijd zit.

Te jong of te oud?

School

Toen ik op de middelbare school zat moesten we in het hele vakkenpakket examen doen. Tegenwoordig kan de jeugd vakken laten vallen. Toen had ik die keuze graag willen hebben, nu ben ik blij dat ik in alle vakken examen heb gedaan. 

Ik snap trouwens toch niet veel meer van het hele schoolsysteem, als ik van een kind hoor dat het een bepaalde groep zit moet ik rekenen, leeftijd 8, schoolcarrière begonnen met 4, 8-4 is 4, dus groep vier. Ik zat op die leeftijd in de derde klas. Wij kregen een rapport met cijfers. De bovenste cijfers waren voor vlijt en gedrag. Daaronder werden de vakken opgenoemd en daarnaast werd drie maal per jaar een cijfer geschreven. De tegenwoordige rapporten zijn complete romans. In mijn tijd waren de zaken ongenuanceerd maar duidelijk. Voor alles onder 6 kreeg ik op mijn lazer, voor een 8 of hoger een compliment. Maar de lagere school perikelen even terzijde. Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik tot en met het laatste jaar op de MMS op zaterdagochtend les had.

Zaterdagmiddag om 13.00 uur werden we losgelaten,  het schoolplein was dan overladen met puisterige jongens met brommertjes en onze directrice stond in haar kamer achter het gordijn te controleren of de meisjes zich wel zedig gedroegen. Onze directrice was van de oude stempel, een strenge roestvrijstalen maagd. Wij mochten bijvoorbeeld niet op de verwarming zitten omdat dat "zinnenprikkelend" zou zijn en als zij ergens op tegen was waren dat wel geprikkelde zinnen.

Het jaar na mijn eindexamen werd de zaterdag als schooldag afgeschaft. 

Vrije dagen

Bij de meeste werkgevers heb je op een bepaalde leeftijd recht op ouwelullendagen. Ik was dolgelukkig toen ik er een paar jaar geleden een dag bijkreeg. Elke jaar een extra dag, dat was het vooruitzicht.

Bij mijn tweede dag erbij hoorde ik van mijn werkgever dat hij mij niet op leeftijd wilde discrimineren dus dat er geen ouwetruttendagen meer bij zouden komen.

Ik had me geen moment gediscrimineerd gevoeld, maar fijngevoelig als mijn baas is had hij besloten alle schijn van discriminatie te vermijden en mij geen extra dagen meer te geven.

VUT

Ik ben nu op een leeftijd die je een paar jaar geleden de VUT leeftijd zou noemen. Vervroegde  uittreding of functioneel leeftijdsontslag, geef het een naampje. Jullie weten het allemaal, zoiets bestaat niet meer.

Integendeel, ik ben van zoveel algemeen nut dat ik minimaal tot de leeftijd van 65,5 mag werken. Dat vind ik niet erg. Thuis hoef ik niet veel te doen, Herman heeft fut genoeg om het huishouden te doen.
Ik heb het beheer over de linnenkamer maar verder heb ik thuis een luizenleventje. Dus ik werk fulltime en doe daarnaast de verplichte opleidingen en voor de lol schrijf ik.

Bejaardenhuis

Er werd altijd wat zielig over gedaan, maar al toen ik jong was leek het me wel wat. Een gezellig kamertje met een klein keukentje waar je alleen maar koffie hoefde te zetten want de maaltijden werden gebracht. Daar zou ik dan zitten in een leunstoel, met mijn haar in een knot, een brilletje op en de leesportefeuille op mijn pluche tafelkleedje  (een handwerkje zou in dit verhaal beter passen maar ik blijf realistisch). Ik zou 's middags theedrinken met mijn collega-bejaarden, ging op woensdagmiddag naar de bingo beneden en niemand zou weten dat in de cassisfles port zat.

Ik kan het vergeten, mijn bejaardentehuisdroom zal niet doorgaan. Er is geen geld meer voor en straks zijn er geen bejaardenverzorgsters meer. Zelfs de luxe van thuiszorg is twijfelachtig.

Als ik op mijn vader lijk word ik oud. Dement als een deur maar oud. Ze weten nu al niet wat ze met al die dementen aan moeten, laat staan tegen de tijd dat ik zover ben samen met al mijn leeftijdgenootjes.

Ik wil niet dement zijn, ik wil best een euthanasieverklaring tekenen dat men mij richting reïncarnatie helpt als ik onzin ga praten. Ergere onzin dan nu bedoel ik, als ik zelf niet meer weet dat het onzin is.

Ik weet niet of jullie de discussie volgen, maar als ik nu op papier zet, terwijl ik bij mijn volle verstand ben, dat ik in een bepaald stadium van Alzheimer niet verder wil heb ik daar niets aan op het moment dat ik in dat stadium ben aanbeland. Want dan kan ik er wel eens anders over denken.

Bullshit, als ik dat nu beslis geldt dat nog als ik niet meer denken en beslissen kan. Ik heb voldoende kennis kunnen maken met de heer Alzheimer om te weten wat hij aanricht.

Ik hoop dat er een oplossing komt voor dit dilemma, ik heb nog even. Voorlopig werk ik nog, ook op zaterdag. En niet tot 13.00 uur maar tot 16.00 uur. Veel is er niet veranderd. Behalve dat puisterige pubers niet meer voor mij in de rij staan.

Pluk de dag

Doei

Ik kan op een voor anderen irritante manier met taal bezig zijn. Vooral de manier waarop spreekwoorden en gezegden soms misbruikt worden vind ik een bron van vreugde

De Metafose

Ik zat een aantal jaren geleden op een crematieplechtigheid. Een vriend van de overledene had een afscheidsgedicht geschreven. Hij nam plaats achter het spreekgestoelte, je kon in het zaaltje een speld horen vallen. Bij wijze van spreken dan, niemand had een speld bij zich om te laten vallen.

De spreker stond wat te hannesen met zijn brillenkoker. Toen hij de koker eindelijk open had en zijn bril op zijn neus stond was hij vermoedelijk zo opgelucht dat hij vlak voor de microfoon de koker dichtklapte. Het leek of er een kanon werd afgeschoten in het doodstille zaaltje. Ik voelde een voorzichtige maar nog te bedwingen lach. Met gedragen stem sprak hij de titel van het gedicht uit: "De metafose" Ik graaide in paniek in mijn tas op zoek naar zonnebril en zakdoekje en had beide net op tijd te pakken voor de subtitel:

"De rups en de vlinder". De rest van het gedicht ging volledig langs me heen. Ik had het misschien nog gered als mijn broer niet tegenover me het net zo benauwd zat te hebben.  Ik heb direct al mijn dierbaren verteld dat bij mijn uitvaart gelachen mag worden. Dus grote broer, humor in de toespraak.

Klassieke opleiding

Ik heb een aantal jaren op het gymnasium gezeten,  verder dan de vierde klas ben ik niet gekomen. Mijn diploma is van een meer bij mij passend onderwijs, de ouderwetse MMS. Een soort HBS voor meisjes die niet slim genoeg zijn voor het gymnasium. Ik heb natuurlijk in die paar jaar wel wat meegekregen van de klassieke talen. In ieder geval genoeg om te weten dat je spreekt over "Grieks en Latijn" en niet "Grieks en Latijns", zoals ik ooit iemand tijdens een etentje horen zeggen. Als iemand zegt: "ik heb geen moeite met vreemde talen, want ik heb Latijns gehad" is dat voor mij reden om te twijfelen aan haar kennis van wat voor taal dan ook.

Het is erg arrogant om taalfouten van een ander te verbeteren, het is niet chique en ik doe het ook niet.

Ik lach ze wel uit, dat is ook niet chique maar dat doe ik in het geniep. Soms ga ik de fout in zoals die keer dat ik iemand met een vrolijk stemmetje hoorde zeggen: "ik zeg altijd maar zo Carpe Diem". Jullie raden het al, ze zei diem met de ie zoals in Piet zonder puntjes. En in Carpe Diem spreek je de ie uit als in Piet met puntjes.

Ik zei met dat irritante arrogante toontje dat ik kan hebben: Het is Carpe DI  EM. De vrolijke vrouw was niet vrolijk meer. Ze keek me woedend aan en sprak de onvergetelijke woorden: Het is DIEM want je zegt ook DOEI.

Herman en ik hebben sinds kort dekbedhoezen waar Carpe Diem op staat. Elke keer als ik in bed stap denk ik bij mijzelf: Je zegt ook doei.

Keulen 

Ik weet ook nog waar mijn fascinatie begonnen is. Dat was in mijn korte tijd op het gymnasium. We hadden daar een leraar Duits die zichzelf beschouwde als een echte taalpurist. Tijdens een van zijn lessen bezigde hij een uitdrukking die wij niet kenden. Jammer dat ik niet meer weet welke uitdrukking dat was. Ik weet nog wel dat de meester het krijtje in het daarvoor bestemde bakje onder aan het schoolbord smeet en zei: `de jongelui tegenwoordig kennen de meest normale uitdrukkingen niet meer: Gisteren gaf ik les op een andere school. De rector kwam binnen en gebruikte een heel gewone Nederlandse uitdrukking. Al die jongelui keken of ze het in Keulen hoorden sneeuwen`.

Ik kon niet meer stoppen met lachen, de rest van de les heb ik op de gang moeten doorbrengen. Het is jaren geleden maar ik zeg het nog steeds. Ik zeg wel eens: "je kijkt of je het in Keulen hoort sneeuwen"
.

Er is altijd wel iemand die me verbetert, denk voortaan aan wat ik jullie net heb geleerd:

Verbeteren is niet chique. Uitlachen mag wel en dat hoeft voor mij niet stiekem.

Ik wens jullie allemaal een fijne zondag en zeg maar zo: Carpe diem en doei.

Multiple Choice

WFT Leven

Sinds de WFT (Wet Financieel Toezicht) en de AFM (Autoriteit Financiële Markten) ons bewaken is ons leven totaal anders geworden.

Begin jaren tachtig werd ik, min of meer bij toeval, hypotheekadviseur. Met tabellenboek, rekenmachine en blocnote verkochten we halverwege de jaren tachtig in 1 avond een heel nieuwbouwproject en we sloten ook nog eens alle hypotheken. Het leven was toen nog vrij simpel. Er was een nieuwbouwproject, er stond een advertentie in het plaatselijke krantje, we huurden een zaaltje en we begonnen om 8 uur 's avonds.  Eerst gingen we met zijn allen,  bouwer, iemand van de gemeente, iemand van de bank en wij van de makelaardij, in de plaatselijke kroeg een biefstukje eten. Almere was toen nog bescheiden van opzet en ook horecatechnisch was er niet veel keus. We hadden een Chinees en Karel. Karel was een soort bruin café, gesitueerd naast ons kantoor, dus Karel was meestal uitverkoren om ons avondmaal te verzorgen.

Om 8 uur stonden we in ons gehuurde zaaltje en om 1 uur 's nachts was het hele project verkocht en waren alle hypotheken gesloten. Dat gingen we vervolgens met zijn allen weer vieren bij Karel met als gevolg dat we de volgende ochtend met witte gezichten en kleine oogjes de administratie van ons succes moesten verzorgen. Om een uur of vier waren we zo tevreden met onszelf en onze prestaties dat we dat bij Karel weer even gingen vieren.

Onze klanten wilden alleen maar weten of ze het huis konden betalen en wat ze daar per maand voor gingen betalen.
Dat willen klanten nog steeds, in een eerste gesprek wil een klant niet anders.

Jammer, lieve klant, dat mag niet meer. Voordat ik jullie mag vertellen of jullie je droomhuis kunnen kopen en wat jullie dat per maand gaat kosten, moet ik jullie situatie inventariseren. Vervolgens moet ik die situatie gaan analyseren. Ik moet jullie allerlei documenten meegeven, voor de ontvangst daarvan moeten jullie tekenen.
Ik moet er vreselijk voor zorgen dat jullie me nergens op kunnen pakken. Ik moet in kaart brengen wat het effect van overlijden of langleven op jullie financiële situatie is. Ik moet jullie een arbeidsongeschiktheidsverzekering voorrekenen en adviseren en als jullie zo'n verzekering niet willen moeten jullie daarvoor tekenen. Want ik moet voldoen aan mijn zorgplicht. Dat moet ik ook allemaal vastleggen. Ik had altijd al vaak zorgen om jullie, maar nu is dat verplicht.

Ik moet ook de hele tijd cursussen doen, ik moet voldoen aan de Permanente Educatie. Het is goed dat de kennis van jullie adviseur up to date is.Dus ik ben regelmatig niet op kantoor omdat ik permanent onderwezen moet worden. Niet erg, ik vind het zelfs wel leuk. Maar het is wel tijd die ten koste gaat van de tijd die ik aan jullie en jullie dossier kan besteden.
Ik moet nu ook weer een dag van jullie tijd afblokken omdat ik een nieuw Dienstverleningsdocument moet maken.

Ik moet binnenkort ook weer examen doen, ik zit nu aldoor te leren zodat ik alles wat ik nu misschien even op moet zoeken uit mijn hoofd weet. Ik kan jullie de komende maanden uit mijn hoofd vertellen op hoeveel extra pensioenjaren jullie recht hebben als jullie van werkgever gaan veranderen.
Na die paar maanden zoek ik het weer op, geen punt, ik weet het te vinden.

Ik denk dat de wetgever heel goed bezig is, het is goed dat het advieskaf van het advieskoren wordt gescheiden, ik denk alleen dat ze een ding vergeten in het hele traject. En dat is dat jullie en wij mensen zijn.
Dat onderling vertrouwen onmisbaar is. Voor jullie was en is het belangrijkste dat jullie vertrouwen hebben in degene die jullie zaken behartigt. Dat jullie weten dat die persoon er voor jullie is, alleen voor jullie.
Natuurlijk is de kennis belangrijk, maar minstens zo belangrijk is dat je weet dat jullie adviseur er voor jullie is en voor jullie vecht als het nodig is.

Dus lieve klant, we doen wat we deden, we gaan gezellig met een bak koffie erbij kijken wat voor jullie het beste is.En net als altijd zal wat jullie graag willen soms niet kunnen of niet aan te raden zijn. En vaak kan het wel en dan gaan we samen het traject in en dat brengen we samen tot een goed einde. En dat we met zijn allen aan wat meer formaliteiten moeten voldoen, och dat nemen we met zijn allen voor lief.
Want we willen niets anders dan vroeger, een verantwoorde hypotheek en tevreden klanten.

Want het is zo simpel:
a. het inkomen is toereikend voor de gewenste hypotheek
b. het huis is niet te duur voor het inkomen
c. jullie kunnen het huis kopen en de hypotheek betalen

Wat is het juiste antwoord a, b of c?

Welk antwoord jullie ook gegeven hebben lieve klanten, jullie zijn in ieder geval geslaagd. Nu de adviseur nog voor weer een examen.

Mooie zwarte man

Casper, ons showmodel

Hondenshow voor dummies

Wij hebben honden, uiteraard zijn onze honden de mooiste en de liefste van de hele wereld. Onze Golden Retriever Carlie heeft geen stamboom, aan haar smalle koppie en ranke lijf te zien hebben sommige voorouders van Carlie hun vertier wel eens buiten de Goldenfamilie gezocht.

Onze Casper is een ander verhaal.  Toen wij besloten dat wij een zwarte Labradorpup wilden zijn we op zoek gegaan naar een betrouwbare fokker. Die vonden we vlak bij huis en in juni 2010 konden we onze pup  bij Annette Schreuder (Of Eastside Forest) in Lelystad ophalen. We hadden een goede keus gemaakt want onze Casper (Wild Willow Of Eastside Forest) werd van een aanbiddelijke pup een mooie puber en tenslotte een imposante zwarte man.
Zo mooi dat wij besloten hem in te schrijven voor de Labrador Clubmatch in 2011.
Je ziet het wel eens op de televisie en ik moet het met jullie eens zijn, een hondenshow is geen vertoning. Maar toch hebben we het gedaan en we vonden het zo leuk dat het niet de laatste keer was.

Om ons voor te bereiden hebben Casper en ik een ringtraining gevolgd. Voor Casper een cultuurshock, want bij deze cursus wordt "staan" beloond terwijl hij net afgestudeerd was in zitten, liggen en blijven.
Na een aantal lessen kon Casper staan en vooral blijven staan. Hij vond het goed dat "de keurmeester" hem betastte en als het meezat liet hij zelfs zijn tandjes zien. Wij konden samen lopen, en dan bedoel ik showlopen.
Dus niet dat Casper voor me uitdendert en dat ik er als een willoos slachtoffer achteraan bungel, nee wij draven gedisciplineerd naast elkaar. Als showhandler dien je ervoor te zorgen dat het gangwerk van je hond goed beoordeeld kan worden, dus je beweegt je voort op een manier die het midden houdt tussen rennen en huppelen, je moet er even doorheen maar het went vanzelf.
In 2011 was onze eerste show. De Labrador Clubmatch is nog een heel gedoe, de entourage doet nog het meest denken aan een aflevering van Midsomer Murders. Met overal kraampjes en gezelligheid maar zonder moord.

Als iedereen op de juiste plek bij de juiste ring staat gaan ze het Wilhelmus spelen, echt waar. De concurrentie bestond in onze ring uit minstens 40 honden, dus ik had al mijn energie en aandacht nodig om mijn hond onder controle te houden. Het volkslied is volkomen aan mij voorbijgegaan.
Elke hond wordt betast, bekeken en er wordt een paar keer omheen gelopen. Tot zover deed Cas het prima. Dan komt een moeilijk deel, de keurmeester gaat zijn rapport dicteren terwijl hij naar je hond blijft staren. Jij moet zorgen dat de hond blijft staan en wel goed in het zicht van de keurmeester.

Ik hoorde de keurmeester zeggen: "zeer goed type". Ik zwol van trots uiteraard. Gelukkig was mij verteld dat je alleen tegen de keurmeester mag praten als je wat gevraagd wordt, anders had ik op zijn gemompelde opmerking: "goede borstpartij" er absoluut uitgeflapt: "Dank u, maar wij zijn hier voor mijn hond".

Vervolgens moet je een rondje en een driehoek lopen. Ik ging zo op in Casper dat ik mij niet meer van mijn omgeving bewust was. Ik liep maar te kleppen tegen die hond: "Goed zo, grote hond, dat is netjes, dat is een heeeel braaave hond". Het werkte, Cas bleef vol aandacht voor me. Ik zag niets anders meer dan Cas. Ik schrok dan ook behoorlijk toen ik het door Herman opgenomen filmpje van ons optreden zag. Het enige wat ik zag was mijn schommelende boezem. Voor mij geen show meer zonder sportbeha.

Op deze eerste show hadden we een ZG, voor de leken  "Zeer Goed".  Gezien het feit dat het voor ons allebei de eerste keer was waren we daar zeer tevreden over.
In 2012 waren we er weer bij, we hadden nog wat ringtrainingen gevolgd en ons ernstig verdiept in het showgebeuren. Zo had ik mij contrasterend gekleed. Zwarte hond dus lichte broek. Het lijkt een kleinigheidje maar is wel belangrijk. We hadden dit keer een Engelse dame als keurmeester en zij gaf onze "goodlooking black" een excellent.
Oftewel uitmuntend. Ik heb meteen Annette gebeld uiteraard.

Afgelopen zondag was de clubmatch in Bennekom, dit jaar konden we er niet bij zijn. Maar in september is op onze eigen vereniging KC Pampus de regionale Clubmatch en daar gaan we het maken.
Nog een paar ringtrainingen, Casper nog een dagdeel naar Noortje de hondentrimster en dan zullen we eens laten zien wat we de afgelopen jaren geleerd hebben, ik, mijn sportbeha en onze uitmuntende zwarte man.

Second Hand Rose

Eigenlijk is bij ons bijna alles tweedehands

Tweedehandsauto met tweedehands hond,
 nieuw aangeschafte hond moet even liggen

Herman en ik zijn fervente internetconsumenten, ook de aanschaf van tweedehandsartikelen jaagt ons geen angst aan.

Ik zat laatst op een verjaardag aan een geschokte mevrouw te vertellen dat wij een prima tweedehands laptop hadden gekocht.

Deze dame kocht liever goedkoop maar nieuw, wij kopen over het algemeen liever goed en gebruikt. 

De bank

Onze oude leren bank was tot een paar maanden geleden nog een prima bank. Een gezellig doorleefd meubelstuk. In de loop der jaren hebben er heel wat mensen op gezeten, hebben wij er af en toe op geslapen en hebben er meerdere honden op gelegen. Begin dit jaar ontdekten we op een van de zittingen een rond gaatje. In maart heeft een van de honden van het kleine gaatje op deskundige wijze een groot gat gemaakt. Op het gat ging een deken, daarover een grandfoulard. De deken was voor de hond geen belemmering, dus toen ging over de deken een stuk bouwplastic en daarover een grand foulard. Het was voor hond even een uitdaging, maar het vastgeplakte plastic was geen onoverkomelijke hindernis, gevolg: weer een kamer vol stukken schuimplastic. Toen hebben we over de deken en het bouwplastic een hoeslaken gedaan en daarover de grandfoulard.  

Toen waren we er klaar mee, we moesten nu echt aan een nieuwe bank. Weer een leren bank, daar waren we het over eens. 

Oude bank met  grandfoulard en daaronder een laken, plastic, een deken en een gat

Tweedehands meubelen

Het is onvoorstelbaar hoeveel keus je hebt in tweedehands leren banken. We hebben een paar weken regelmatig gekeken en we hebben hem gevonden, de bank. Zo goed als nieuw, de kleur en het model vinden we allebei erg mooi. En wat minstens zo belangrijk is: hij ligt lekker.

Nieuwe bank

Tweedehands hond

Normaal gesproken kopen we onze honden nieuw, we kopen een pup bij een fokker. Van de zwarte hond zijn wij de eerste eigenaar, we blijven trouwens ook zijn enige eigenaar. De blonde dame is een tweedehandsje. Lief maar in het begin wat angstig. Een van de uitingen van de angst was het groter maken van het gat in de oude bank. Dus dankzij ons tweedehands hondje hebben we nu een tweedehands bank. Wij zijn met allebei blij. Zowel de hond als de bank hebben we gevonden op Marktplaats.

Toen onze Cas een Casje was, net nieuw 

Tweedehands man

Herman en ik hebben elkaar ook gevonden via internet. We zijn allebei niet nieuw, maar goed en gebruikt. De zoektocht naar een partner op internet is een verhaal op zich. Dat houden jullie dan ook te goed.

Tweedehands auto

Wij hebben een stationwagen, het was uiteraard een occasion. Het is een voormalige bedrijfs- leaseauto gespoten in de kleur van het bedrijf. Hij is op zijn zachtst gezegd opvallend.

Het gevolg is een mooie tweedehands auto met mijn tweedehands man aan het stuur, naast mijn man zit zijn tweedehands vrouw en achterin zit onze nieuwe hond naast onze tweedehands hond.

Advertenties

Het krijgt je te pakken, het lezen van advertenties van tweedehands aanbiedingen. Voor ik Herman uit de catalogus geplukt had was het doornemen van de nieuwe aanbiedingen in de mannenfolder een geliefde vrijetijdsbesteding. De meest onzinnige verhalen kom je tegen. Maar ik ben inmiddels gelukkig getrouwd en dan is het niet netjes tegenover je partner en daarbij volkomen overbodig de datingsites te bezoeken.

Andere advertenties lees ik wel en dat is soms bijna net zo leuk als de teksten van mannen die zichzelf aanprijzen. 

Op ons verlanglijstje staat nog een loungeset voor in de tuin, tweedehands uiteraard.

Maar wat bedoelt een verkoper met een teunstoel/lichstoel?

En wat heb je over voor een vaatwasser die "vaak niet goed schoonmaakt"?

Ik ben een boekenliefhebber, dus bij de tweedehands boeken kijk ik ook nog wel eens. Als je de monarchie een warm hart toedraagt is dit boek misschien een aanrader: Oranjes, gewonen mensen met lichte gebruikssporen.

Bij kleding trekken we de grens, dat kopen we vaak wel via internet, maar niet tweedehands.

Verder zijn wij allemaal, behalve Casper de labrador, tweedehandsjes.

Misschien zijn er wat lichte gebruikssporen, maar dat maakt niet uit, alles is van goede kwaliteit.

Kun je nog zingen?

Zing dan vooral niet mee

Ik ben ernstig a-muzikaal. Het probleem is dat ik wel van zingen houd, ik hou van hard zingen maar het schijnt vreselijk vals te zijn.
Het voordeel van a-muzikaal zijn is dat je dat niet hoort. Als Herman en ik samen naar The Voice kijken (dat is het enige talentenjacht programma waar we nog wel eens naar kijken) kan ik helemaal lyrisch zijn over een kandidaat die volgens mijn eigen deskundige Herman erg vals zingt.
Herman heeft meestal gelijk, want ik hoor de jury later voorzichtig zeggen dat het niet helemaal zuiver was.
Als ik vol afgrijzen luister naar een aanstormend talent dat voor mij zo vals als een kraai klinkt kan dat loepzuiver blijken te zijn.

Op de kleuterschool mocht ik nog meezingen. Ondanks het feit dat men zich in die tijd nog niet zo bezighield met de kwetsbaarheid van de kinderziel leverde niemand kritiek op mijn vocale uitingen.
Op de lagere school was dat anders; in de eerste klas al werd mij voorzichtig geadviseerd om te faken. Te doen alsof, lippen bewegen maar vooral geen geluid naar buiten laten komen.
Daar ben ik al jong zeer bedreven in geraakt, maar er stond elk jaar een nieuwe docent voor de klas die vond dat ik gewoon met de rest mee moest zingen.
Dat vond ik leuk, dus ik ging elke eerste zangles van het jaar weer los. Ik zong uit volle borst mee met de scharesliep, vooral met dat JUJUJU leefde ik me helemaal uit.
En wat dacht je van: kom mee naar buiten aaaaaalllllemaal, dan zoeken wij de wiehelewielewaal.  
Meestal was de eerste wiehelewielewaal voor mij ook de laatste, ik moest mijn geluid weer uitdoen en werd teruggezet in de pantomime modus. Tijdens de kerstuitvoering werd ik op het toneel met een triangel in een hoek geparkeerd. Was ik er wel bij maar kon ik de vrolijke gezangen niet verpesten.

Zingen in gezelschap beperk ik zoveel mogelijk. Je ontkomt niet altijd aan een vrolijk langzaldieleven maar dan komt mijn playback achtergrond goed van pas.

Als ik alleen ben laat ik het los, ik zing wanneer en wat ik wil. Teksten zijn voor mij belangrijker dan de melodie, vooral Franse teksten. Ik zou graag de blits maken met mijn kennis en uitspraak van chansons, maar als ik de reacties bezie en beluister is mijn animo gauw verdwenen.

In mijn pubertijd was er voor elke situatie wel een passend lied. Ik ben een tijd een groot fan geweest van Shirley Bassy en Dusty Springfield. Ik vond het een noodzaak de teksten zoveel mogelijk woord voor woord mee te zingen. Meestal werden er bij een LP geen teksten geleverd, internet was nog niet uitgevonden, dus je was afhankelijk van de gezongen tekst. En daar ging ik nog wel eens de fout mee in.
In een periode van een onbereikbare liefde had ik veel steun aan Dusty met "You don't have to say you love me".
Jammer dat ik een zinnetje echt niet kon verstaan, dat deed het dramatische effect behoorlijk teniet.
Dan zong ik. "You don't have to say you love me, just be mmmmmm, you don't have to stay forever etc.". 

Ik ben allang volwassen en ik heb jaren niet meer gedacht aan het ontbrekende stukje tekst, tot ik kort geleden de tekst op internet vond, mmmmmm is just be close at hand. Ik was alsnog opgelucht dat ik het eindelijk wist.

Marieke

Jacques Brel is en blijft een van mijn grote helden. "Ne me quitte pas" is mijn favoriete douchetekst. Ik zing de hele tekst, woord voor woord, hard en vals. Ooit een mooiere zin gehoord dan: "moi, je t'offrirai des perles de pluie, venues du'n pay ou il ne pleut pas"?

Marieke heb ik altijd een mooie naam gevonden en het is een ander fantastisch lied van Brel.
Misschien kennen jullie het wel,  de tekst van dit lied is gedeeltelijk Vlaams en gedeeltelijk Frans.
Zonder liefde warme liefde
Waait de wind de stomme wind etc.

Ay Marieke Marieke je t' aimais tant
entre les tours de brusechant.

Carlie met mijn stiefschoondochter, onze eigen Marieke

Ik heb het franse woordenboek er talloze malen op nageslagen, diverse spellingen geprobeerd, brusechant was niet te vinden. Ik zong het wel, ik zong gewoon brusechant. Elke keer weer met iets van irritatie. Je wilt zo'n tekst toch vlekkeloos kunnen zingen, al is het maar onder de douche.

Afgelopen dinsdagochtend kwam de verlossing, ik kwam eigenlijk toevallig op internet de tekst tegen. En wat denken jullie, wat denken jullie nu dat hij zingt als ik brusechant hoor???
Zo simpel: Bruges et Gand. Doodgewoon simplement Brugge en Gent. Hoe eenvoudig kan het leven zijn?
En hoe blij kan een mens worden van zoiets eenvoudigs?
Ik was zo blij dat ik Carlie tijdens het uitlaten vermaakt heb met mijn versie van:
"Dank u voor deze mooie morgen"

Sommige dingen veranderen nooit, ik zing nog steeds hard en vals maar met veel plezier.
En Carlie, mijn Carlie, ze wordt er blij van en zo huppelen we samen over het grasveld terwijl ik dank voor weer een nieuwe morgen

Dank u