Onderdanen

Wij zijn onderdanige types. Wij lijken erg op elkaar en toch zijn we ook volledig tegengesteld. We vullen elkaar aan en we kunnen niet zonder elkaar.

Wij zijn altijd als verschoppelingen behandeld, we hebben nooit de zorg gekregen waar we recht op hadden. Kijk naar ons en je ziet voetvegen.

Onze koningin heeft ons jarenlang in te nauwe schoenen gepropt. Mooi zijn, dat wou ze. Als onze collega's, de enkels en de kuiten, er maar goed uitzagen. Hoe wij ons voelden was veel minder belangrijk. Natuurlijk hebben we af en toe geprotesteerd. We hebben af en toe een likdoorn gekregen en die lekker laten steken.
Die liet ze dan behandelen en ja hoor, daar gingen we weer. In zwarte lakpumps, of in grijze suede pumps. Veel te krap voor ons, veel te pijnlijk. We waren altijd blij als we thuis waren. Dan schopte ze die rotschoenen uit en dan hadden we even de ruimte.

Ze leefde altijd op te kleine voet, te nauw, te beklemmend. We hoorden het wel eens iemand zeggen: "Kijk maar uit met die schoenen, als je ouder wordt krijg je daar last van".

Eigenwijs kreng, ze haalde haar schouders op en dacht: "Ja hoor, zal wel, dan zien we dan wel weer."

Gelukkig nam ze een jaar of twintig geleden honden. Eerst liep ze gewoon door op die achterlijke schoenen. Ze werd zo uitgelachen dat ze uiteindelijk toch platte schoenen kocht. Wat hebben we gelachen. Voor ons was het heerlijk, maar de afdeling net boven ons had er vreselijk veel last van. Die kuiten en scheenbenen hebben haar toch getreiterd. Krampen en steken, geweldig was het. Na een paar weken was ze daar aan gewend. Voor ons was er heel wat gewonnen, we werden nog regelmatig in die keurslijven geperst, maar we huppelden ook vaak in riante gympen rond.

De laatste jaren deed ze die martelwerktuigen niet meer aan. We begonnen dan meteen te protesteren. Maar al die jaren mishandeling veeg je niet uit.

Het is niet te geloven, maar laatst had ze toch weer een paar gekocht. Zwarte pumps met hoge hakken. We moesten naar een bruiloft en vlak voor we weggingen deed ze waar we bang voor waren. Ze was verkleed en duwde ons met geweld in die zwarte krengen. We hebben haar nog net naar beneden gebracht en toen had ze het wel door: "dit pikken ze niet, zo komen we de dag niet door". Ze ging naar de bruiloft op iets minder erge schoenen.

Inmiddels hadden wij er zo genoeg van dat ze ons halverwege de dag al de vrijheid moest geven. Dan loop je lekker voor gek, in je feestjurk op je pantyvoeten.

Voor ons was de bruiloft de druppel. Al na een paar uur, in wat voor schoenen dan ook, begon links te steken. Na een halve dag kon ze wel janken van ellende. Rechts wilde niet achterblijven en die heeft gezorgd voor een hardnekkige wond.
Als ze nu gewoon wil lopen moet ze de schoenen van haar man aan. Hahaha, dat is haar straf na al die jaren.

We zijn nu oud en moe, maar strijdbaar. We pikken niets meer. Wat ons betreft doet ze voorlopig geen stap meer zonder pijn.
Nu worden we vertroeteld, we gaan naar de pedicure en de podologe, naar de huisarts en de orthopeed.

Misschien komt het nog goed tussen haar en ons, maar daar moet wel wat voor gebeuren. En smalle pumps?
Nooit meer, no way. Wij willen sneakers, wij willen forma natura voor netjes. Wij zijn totaal niet geïnteresseerd in smalle enkels en mooie kuiten.
Dat zou zij ook niet meer moeten zijn, gemak en rust, dat willen we op onze leeftijd.

Ja Koningin, je onderdanen pikken het niet meer, behandel ons goed, laat ons opereren en misschien, heel misschien, staan we binnenkort dan weer op goede voet met elkaar.

Misschien bereiken wij wel een nieuwe balans.

Linda

Linda

Soms is het fijn dat de sociale media zich zo met ons leven bemoeien, soms zwaar irritant.
Toen ik vorige week woensdag vroeg, met een lange cursusdag in het vooruitzicht, mijn mailbox opende was er een bericht van Linkedin. Meestal is het niet boeiend, op Linkedin heb je zoveel connections die je amper knows, wat moet je met de de wetenschap dat Jan de Bruin een work anniversary heeft van 2,5 jaar bij de plaatselijke ING?  Dan wil Linkedin ook nog dat je concrats zegt tegen Jan de Bruin, terwijl Jan de Bruin en ik elkaar niet eens zouden herkennen als we elkaar bij de Action tegen het lijf lopen.

Maar vorige week woensdag zei Linkedin: "Say congrats to Linda Richardson". Dat bericht bracht bij mij een stroom van emoties op gang. Linda is een ex-collega. Ik heb jullie wel eens verteld van een aantal ex-collega's. Ik heb er een heleboel tegenwoordig, Linda ook.
Het verschil is dat ik diverse banen heb gehad en Linda een kwart  eeuw bij dezelfde werkgever werkt.
Linda heeft heel veel mensen zien komen en gaan.
Ze heeft mij zelfs tweemaal zien komen en gaan. Ik kwam een paar maanden na Linda in dienst bij van Westrhenen Makelaardij. Ik ging in 1995. Linda bleef. Ik kwam terug in 2004, Linda was er nog steeds. In 2013 moest ik weer gaan, Linda bleef.
Van 1995 tot 2004 hielden we contact, Linda en ik.
Vooral aan die eerste periode van 1989 tot 1995 heb ik heel veel geweldige herinneringen.

Ik heb Linda, op advies van Linkedin, een berichtje gestuurd, ik zei congrats tegen Linda. Congrats is geen Linda-uitdrukking. Linda is een doemaargewoondandoejegekgenoeg vrouw, dus ik zeg nu tegen Linda:

Gefeliciteerd lieverd. In augustus kennen wij elkaar 25 jaar. Toen was ik 37 en nu nog, toen was jij 20 en nu niet meer. Ik ken jou langer dan de helft van je leven.

Weet je nog:

-Dat jij ingebroken hebt in een huis in Haven en dat ik later aangifte heb gedaan van huisvredebreuk?

-Dat wij flessen wijn moesten rondbrengen voor de kerst aan alle relaties? Dat Reinier zou helpen, maar dat  hij helaas een belangrijk telefoontje kreeg? Wij zijn heel winters Almere doorgereden om onze kistjes af te  leveren. Weet je nog die ene man, die met een bloedend gezicht en vol blauwe plekken de deur opendeed?  En weet je nog dat de auto spontaan achteruit kwam rijden om ons te halen?

-Dat wij bloemen en een van de Postbank gekregen picknickmand in Reinier zijn nieuwe flat hebben gezet,  toen hij in de Marktmeesterstraat ging wonen?

-Dat een kindje van een klant mij Oma Beppie noemde? En dat jij dat zo buitensporig leuk vond?

-Dat we naar het huwelijk van Rick van Trigt gingen en dat daar zo veel, heel veel mensen waren? En weet  je nog dat jij dat maar bleef vertellen : "er waren heeeel veeel mensen".

-Dat we samen altijd het "moetplassenlied"zongen?

-Dat we vooral heel nodig moesten plassen als we meneer Kersbergen zagen aankomen?

Weet je nog dat er en feest op de Grote Markt was en dat jij "Almeriaantje" moest verkopen? En dat Reinier en ik je toen wijs hadden gemaakt dat je een Zonnebloemjurkje aan moest? Eerst geloofde je het niet, toen kwam de twijfel en in de feesttent dook je aldoor achter me, als de dood dat Reinier je je zonnebloemoutfit kwam brengen. Toen we je vertelden dat het een grapje was, geloofde je ons weer niet.

Weet jij hoe ik me altijd verheugde op de kaarten die jij van je vakanties stuurde? Pakkende teksten wel. Zo van" het is soms mooi weer en soms ook niet, groetjes van Linda".  De Ako literatuurprijs zit er niet in, ben ik bang.

Weet jij hoe belangrijk jij voor me was? Weet jij hoe ik je vriendschap en steun altijd heb gewaardeerd? Alle steun.

We zijn geen collega's meer, maar jij blijft Lintjemelintjemelintje en ik blijf Mariantjemetransparantje, mekomediantje, meolifantje etc.

Lieve Lintje, congrats met je workanniversary. Ik zeg liever::

Dank je wel voor al je vriendschap
dank je wel voor al je trouw
Lintjelief je bent een kanjer
dank je wel, ik hou van jou.

workshop op steunzolen

Dit was een bijzondere dag vandaag. Vanmorgen had ik een afspraak met de podologe die meteen ziet wat er in je voet aan de hand is. Dat kan zo zijn, maar mijn achterpoot vond ze toch een bijzonder geval. Het is over en uit met leuke schoenen, met goedkope ballerina's. De steunzool komt de leesbril versterken. Allemaal signalen van de voortschrijdende ouderdom.

Welkom degelijke blokhak, balance sneakers en last but not least, welkom steunzool.  Adieu, vrolijke hooggehakte enkellaarsjes, frivole pumps en last but no least, adieu naaldhak.
Vandaag degelijke schoenen besteld en de podologe werpt zich komende week op mijn steunzolen. Duurt normaal twee weken, maar ik lijd in zo ernstige mate aan metatarsalgie/capsulitis dat haast geboden is.

Ik heb een boodschappenlijst mee voor de schoenenwinkels. Je moet op van alles letten zoals:

• is de hielomsluiting goed stevig?
• is de voorvoet zool stug genoeg?
• erg belangrijk, let op de afwikkeling en de teensprong

En dan te bedenken dat ik altijd alleen maar naar leuk en goedkoop heb gekeken.

Dat was de ochtend.

Vanmiddag was ik uitgenodigd door mijn  vrienden van het UWV. De werkcoaches willen zich ervan overtuigen dat het clubje der werkelozen zich niet verveelt, dus organiseren ze af en toe een gezellige middag. Ik kreeg een bericht in mijn werkmap dat mijn coach, de heer Hamakers, mij graag vandaag wilde ontmoeten om zo'n anderhalf uur te evalueren. Een paar dagen daarna kreeg ik een brief dat het geen privégesprek maar een groepssessie werd. Het UWV had van 1 tot 3 voor ons ingepland. Ze wilden graag dat we om 12.30 aanwezig waren.

Om 12.45 kwam er een struise Indiase de ontvangsthal binnenlopen en riep:" Voor de groepssessie, bij mij melden". Daar stonden we met zijn allen tegenover haar en haar presentielijst. De eerste vrouw stond niet op de lijst, de tweede ook niet. Toen was er een dikke man aan de beurt, stond ook niet op de lijst. Mevrouw India keek verward van haar lijstje naar ons. "Misschien is dit de verkeerde lijst" zei ik voorzichtig. Want ja, je bent maar een uitkeringstrekker dus je stelt je bescheiden op. Het bleek toch een goede suggestie te zijn, ze ging even weg en kwam terug met een lijst waar we allemaal wel op stonden.

Uiteindelijk kwam alles goed en zaten we met 15 uitkeringsgerechtigden van 55 jaar en ouder en 2 werkcoaches in een zaaltje.

De hoofdwerkcoach was een onzekere man die qua leeftijd wel met ons overeenkwam. 

Hij begon wat aarzelend met de volgende openingszin:

"Als u om wat voor reden dan ook naar het toilet moet, kunt u dat het beste nu even doen".

Grappige woordkeus vond ik wel, om wat voor reden dan ook? Hoeveel redenen kun je hebben om bij het UWV naar het toilet te gaan?

Het vervolg was meer to the point:"U heeft allemaal een uitkering aangevraagd en die is ook toegekend, anders zat u hier niet". Daar had hij gelijk in, onze gemeenschappelijke deler was de uitkering.

Er werd een aantal issues behandeld die je ook gewoon op de site kunt lezen. Maar hij had het mooiste bewaard voor het laatst. De opperwerkcoach begon helemaal te stralen. 

We krijgen namelijk een tiendaagse workshop voor 55 plussers. We gaan met zijn allen een gezellig netwerkje maken en we gaan elkaar tips geven. We gaan ervaringen uitwisselen en we worden ingewijd in de wondere wereld van de Social Media.

Wat een geweldig idee, wat een aanbod. Al zullen al die oudere werkelozen geen baan vinden, je hebt ze toch 10 dagdelen van de straat, je kunt ze in ieder geval het gevoel geven dat ze nog nut hebben, al is het maar voor elkaar.

Dus nog even en ik wandel vrolijk naar de bejaardensoos op mijn degelijke stappers met steunzolen.

Ik zie, ik zie.....

Ik ben met mijn opleiding Register Financieel Echtscheidings Adviseur aanbeland bij les 6. Ik heb vanmorgen les 5 en les 6 bestudeerd.
Een essentieel onderdeel van deze opleiding is het leren hanteren van een wetboek. Onderaan elke bladzijde staan voetnoten die verwijzen naar een wetsartikel. De belangrijke artikelen mogen gearceerd worden en het wetboek mag mee naar het examen.Geen probleem dus, maar het Wetboek is niet berekend op mijn zienswijze.
Mijn zienswijze houdt het volgende in:  rechts -5,5, links -4,5 en beide ogen + 1,5.
Dat op zich is al een rekenopgave om gek van te worden. En dan zijn we nog niet eens aan de alimentatieberekeningen begonnen.

Lezen kan ik uitstekend zonder lenzen, voorwaarde is wel dat ik het boek dan pal voor mijn smoel hou.
Op de computer gaat het weer niet zonder lenzen, soms zet  ik mijn gewone bril op maar soms werkt dat ook niet goed en dan hef ik mijn achterwerk op van mijn stoel, leg mijn voorgevel voorzichtig op het toetsenbord, duw mijn leesbril in mijn haar, lees wat gelezen dient te worden en ik reset mijzelf.

Meestal heb ik lenzen in, daar heb ik praktische en esthetische redenen voor. De lenzen voldoen prima. Met honden uitlaten, tv kijken en de normale daagse dingen. Niet met boodschappen doen, zonder leesbril in de supermarkt of bij de drogist ben ik totaal hulpeloos.

Laatst had ik op een dag twee activiteiten gepland. Ik had van de gemeente een briefje gekregen dat mijn reisdocument binnenkort verloopt, niet erg want de foto is verschrikkelijk. Dus er moest een nieuwe pasfoto komen. Sommige mensen zetten op commando een stralende gelegenheidsglimlach aan, kijken in de lens en staan altijd prachtig op een foto. Je hebt ook mensen die in een soort verkramping schieten, die meteen een verstard grimas krijgen als er een fototoestel op ze gericht wordt. Die mensen kijken als een angstig konijn in de loop van een geweer. Het zal jullie niet verwonderen, zo iemand ben ik.

Activiteit 2 was een rondje opticien om de ogen te laten opmeten voor een nieuwe bril voor de ikwilofkangeenlenzeninvandaag dagen.

Had ik even een dilemma. Opticien moest zonder en fotograaf met lenzen. Een hele strategie heb ik uitgedacht. Herman en ik hebben er samen nog over vergaderd. Ik zou eerst, met lenzen, naar de fotograaf, daarna naar huis om de lenzen eruit te halen en een half uur later naar de opticien. (een lensloos half uur is de eis van opticien).
Goed wel hè? Tot ik opeens een brainwave kreeg, een lightbulb moment zou Oprah zeggen. Want wie ziet in godsnaam op een pasfoto dat ik geen lenzen in heb? Natuurlijk ziet niemand dat. Dus naar de fotograaf, zonder lenzen en met bril. Tijdens het klikmomentje de bril af en bij het afrekenen weer op. En dan gezellig door naar Hans. En de pasfoto? Die is best redelijk voor mijn doen. Jammer alleen dat ik zo lang over deze oplossing heb moeten denken. Nog erger dat ik zo tevreden over dat volkomen overbodige plan was.

Ja, een slechte zienswijze heeft effect op je hele leven. Gelukkig heb ik tegenwoordig een enorme telefoon en lees ik van mijn e-reader. Het grote voordeel van een e-reader is dat je de lettergrootte kan aanpassen. Maar het wetboek op de e-reader is weer niet handig denk ik.

In het kader van de opleiding krijgen we ook een aantal vaardigheidsdagen. Gesprekstechnieken enzo. Geweldig vind ik dat.
Vorige week hebben we een test gedaan om erachter te komen wat voor type mens je bent. Bij deze test hadden we de  keus uit visueel, auditief, kinesthetisch en auditief digitaal.

Ik laat Herman die test ook even doen, even zien of hij is wat ik denk. Ik ben gode zij dank kinesthetisch, stel je toch voor dat ik, met mijn zienswijze, een visueel ingesteld type zou zijn, dan werd het helemaal niets met me.

.

Goedemorgen Truus

Aan de manier waarop je bij bedrijven te woord wordt gestaan hoor je meteen of verkooptrainingen tot de policy van het bedrijf behoren.

Er is een grote geldverstrekker (in mijn vak bel je heel vaak met geldverstrekkers) die het personeel met klantencontact een gedegen cursus heeft laten volgen. De trainer op deze cursus vindt dat het goed overkomt als je vaak de naam van je gesprekspartner zegt. Dat maakt het telefoongesprek een stuk persoonlijker.

Dat is waar natuurlijk, maar je moet het wel doseren. Een telefoongesprek klinkt van hun kant zo ongeveer als volgt:

• Goedemorgen, Marianne.
• Wat kan ik voor je doen Marianne?
• Heb je voor mij het hypotheeknummer, Marianne?
• Ik ga het even nakijken, Marianne.
• Heb je een ogenblikje, Marianne?
• Dank je wel, Marianne, ik ben zo bij je terug, Marianne.
• Daar ben ik weer, Marianne
• Bedankt voor het wachten, Marianne.
• We hebben alleen nog het taxatierapport nodig, Marianne. Kun ja dat meteen even mailen, Marianne?
• Dank je wel, Marianne.
• Nog een fijne dag, Marianne.

De eerstvolgende keer dat ik ze moet bellen meld ik me als Truus, dat spaart ontzettend veel tijd.

De meisjes achter de kassa van de supermarkt hebben een tijd geleden geleerd dat ze klanten die afgerekend hebben een prettige dag moeten wensen. Het interesseert die meisjes van geen kanten hoe jouw dag verder verloopt. Het klinkt vaak volkomen mechanisch: "Prettige dag noooog".  Ze hebben niet geleerd dat het bij het uitspreken van zo'n hartelijke wens beleefd is als je de klant even aankijkt met een vriendelijke glimlach. Misschien een idee voor de vervolgcursus.

Treinconducteurs hebben ook geleerd "Goedemorgen" tegen de passagiers te zeggen. Dat hoeven ze blijkbaar alleen te doen als ze op hun "goedemorgen" verveeld laten volgen :"Plaatsbewijs alstublieft". 

Als er toevallig een conducteur langsloopt die zonder bijbedoelingen "Goedemorgen" zegt, graaien alle geconditioneerde reizigers naar hun kaartje.

Ik denk zo dat verkopend personeel in modewinkels ook wel wat geleerd wordt over klantvriendelijkheid. Je moet die klanten paaien, je moet ze een goed gevoel over zichzelf geven zodat ze zoveel mogelijk kopen.

Bij mij is dat er tijdens de vele marketingtrainingen en cursussen verkooptechniek ook ingeramd. Als er een klant aan tafel zit die met geen mogelijkheid een hypotheek kan krijgen, zeg je niet: "Sorry, maar met dat inkomen koop je nog geen bungalowtent".

Nee, je zorgt dat de klant met een goed gevoel over zichzelf en over jou (misschien is hij over een paar jaar wel in staat een hypotheek te sluiten) de deur uitgaat. Daar zijn technieken voor.

Terug naar de klerenwinkels. Vorige week waren we bij een betere damesmodezaak hier in het centrum. Ik vond dat ik na alle miskopen maar weer eens aan de betere spijkerbroek moest. Ik stond met een spijkerbroek van mijn favoriete merk in mijn handen toen er een oudere, charmante goedgeklede verkoopster naar me toekwam. Ze lachte vriendelijk en pakte de spijkerbroek aan en zei op zeer beschaafde toon: "Mooie broek hè? Maar voor dit model moet je slanke bovenbenen hebben".

Au, dat kwam even aan. Ik weet dat ik niet model spillebeen ben, maar ik vond dit wel erg recht voor mijn raap. De verkoopster heeft me toch erg goed geholpen en ik ben dolblij met mijn nieuwe spijkerbroek.

"Hierin lijk je slank", zei ze nog prijzend. En zo ging ik toch nog met een goed gevoel de deur uit.

Een goede marketingtraining of cursus verkooptechniek verdient zichzelf terug.