Onderdanen

Wij zijn onderdanige types. Wij lijken erg op elkaar en toch zijn we ook volledig tegengesteld. We vullen elkaar aan en we kunnen niet zonder elkaar.

Wij zijn altijd als verschoppelingen behandeld, we hebben nooit de zorg gekregen waar we recht op hadden. Kijk naar ons en je ziet voetvegen.

Onze koningin heeft ons jarenlang in te nauwe schoenen gepropt. Mooi zijn, dat wou ze. Als onze collega's, de enkels en de kuiten, er maar goed uitzagen. Hoe wij ons voelden was veel minder belangrijk. Natuurlijk hebben we af en toe geprotesteerd. We hebben af en toe een likdoorn gekregen en die lekker laten steken.
Die liet ze dan behandelen en ja hoor, daar gingen we weer. In zwarte lakpumps, of in grijze suede pumps. Veel te krap voor ons, veel te pijnlijk. We waren altijd blij als we thuis waren. Dan schopte ze die rotschoenen uit en dan hadden we even de ruimte.

Ze leefde altijd op te kleine voet, te nauw, te beklemmend. We hoorden het wel eens iemand zeggen: "Kijk maar uit met die schoenen, als je ouder wordt krijg je daar last van".

Eigenwijs kreng, ze haalde haar schouders op en dacht: "Ja hoor, zal wel, dan zien we dan wel weer."

Gelukkig nam ze een jaar of twintig geleden honden. Eerst liep ze gewoon door op die achterlijke schoenen. Ze werd zo uitgelachen dat ze uiteindelijk toch platte schoenen kocht. Wat hebben we gelachen. Voor ons was het heerlijk, maar de afdeling net boven ons had er vreselijk veel last van. Die kuiten en scheenbenen hebben haar toch getreiterd. Krampen en steken, geweldig was het. Na een paar weken was ze daar aan gewend. Voor ons was er heel wat gewonnen, we werden nog regelmatig in die keurslijven geperst, maar we huppelden ook vaak in riante gympen rond.

De laatste jaren deed ze die martelwerktuigen niet meer aan. We begonnen dan meteen te protesteren. Maar al die jaren mishandeling veeg je niet uit.

Het is niet te geloven, maar laatst had ze toch weer een paar gekocht. Zwarte pumps met hoge hakken. We moesten naar een bruiloft en vlak voor we weggingen deed ze waar we bang voor waren. Ze was verkleed en duwde ons met geweld in die zwarte krengen. We hebben haar nog net naar beneden gebracht en toen had ze het wel door: "dit pikken ze niet, zo komen we de dag niet door". Ze ging naar de bruiloft op iets minder erge schoenen.

Inmiddels hadden wij er zo genoeg van dat ze ons halverwege de dag al de vrijheid moest geven. Dan loop je lekker voor gek, in je feestjurk op je pantyvoeten.

Voor ons was de bruiloft de druppel. Al na een paar uur, in wat voor schoenen dan ook, begon links te steken. Na een halve dag kon ze wel janken van ellende. Rechts wilde niet achterblijven en die heeft gezorgd voor een hardnekkige wond.
Als ze nu gewoon wil lopen moet ze de schoenen van haar man aan. Hahaha, dat is haar straf na al die jaren.

We zijn nu oud en moe, maar strijdbaar. We pikken niets meer. Wat ons betreft doet ze voorlopig geen stap meer zonder pijn.
Nu worden we vertroeteld, we gaan naar de pedicure en de podologe, naar de huisarts en de orthopeed.

Misschien komt het nog goed tussen haar en ons, maar daar moet wel wat voor gebeuren. En smalle pumps?
Nooit meer, no way. Wij willen sneakers, wij willen forma natura voor netjes. Wij zijn totaal niet geïnteresseerd in smalle enkels en mooie kuiten.
Dat zou zij ook niet meer moeten zijn, gemak en rust, dat willen we op onze leeftijd.

Ja Koningin, je onderdanen pikken het niet meer, behandel ons goed, laat ons opereren en misschien, heel misschien, staan we binnenkort dan weer op goede voet met elkaar.

Misschien bereiken wij wel een nieuwe balans.