Waar ben ik?

Oriëntatie is het vermogen je relatie vast te stellen tot plaats, tijd of persoon.
De laatste twee leveren weinig problemen op. Ik weet meestal wel hoe laat het is, altijd welk seizoen het is en ook het jaartal waarin we leven kan ik zonder meer noemen.

Je hebt ook oriëntatie tot persoon, volgens mij snap ik dat ook nog wel, ik weet dat Herman mijn man is.

Ik heb alleen grote problemen met mijn relatie tot plaats.

Ik heb al moeite met links en rechts dus als je mij uitlegt hoe ik ergens moet komen ben ik je bij de tweede afslag links al kwijt.

Dankzij internet is een treinreis naar een onbekende bestemming tegenwoordig goed te plannen.
Een aantal jaren geleden was niemand verbaasd als ik onderweg naar Den Haag in Groningen uitstapte.
Tegenwoordig print ik de hele treinreis uit, ik weet precies hoe laat ik aan dien te komen en welke stations we onderweg aandoen. Daarbij wordt meestal elk station omgeroepen en is er een scherm waarop je de route kunt volgen.

Mijn gebrek aan oriëntatievermogen is zo groot dat ik eens de ene collega tegen de andere hoorde zeggen: "Reis je met Marianne? Dan zou ik maar wat eerder weggaan want als zij erbij is verdwaal je altijd."
Raar hè? Zou het besmettelijk zijn?

Ik ging een keer naar een cursus in zo'n typisch cursushotel. Jullie kennen het wel, een draaideur, een balie en een bord met daarop de namen van de zalen. Meestal hebben die zalen nog leuke namen ook, in de geest van Versailles en Rive Gauche.  Bij Reaal College waar ik regelmatig kom voor de Permanente Educatie zijn de zalen vernoemd naar de Waddeneilanden. Als je aan de balie vraagt waar jouw cursus van die dag plaatsvindt word je naar Vlieland of Texel gestuurd.

Maar ik dwaal af en dat is in een blog niet gewenst.
Terug naar het cursushotel. Ik stapte ergens in Driebergen-Zeist of zo uit de trein en had geen idee waar ik heen moest. Gelukkig herkende ik een aantal onbekenden als vakgenoten. Een paar  mannen in blauwe jassen met een gele of roze shawl (het moet winter geweest zijn, anders hadden ze allemaal een Burberry aangehad) en met interessante koffers (initialen naast de sloten) waarin vermoedelijk dezelfde map zat als in mijn plastic tasje van de Albert Heijn of Miss Etam.  Ik huppelde gezellig achter de mannen aan, en ja, ik kwam ter plekke.

Van deze methode heb ik veel plezier gehad, maar je kunt er ook behoorlijk mee de fout in gaan.

Ik moest eens naar een uitvaartdienst in den Haag. de treinreis verliep vlekkeloos, dus ik liep niet in Groningen naar een crematorium te zoeken. Tot zover had ik alle reden tot optimisme.
Op het Stationsplein vouwde ik de routebeschrijving uit. Ik moest naar links. Ik ging naar links. Achteraf bleek dat helemaal fout. Ik moest naar links als ik met mijn gezicht naar het station stond. Na een aantal Hagenaars tot wanhoop gedreven te hebben met mijn eindeloos herhalen van "eerste links, tweede rechts, stukkie rechtdoor"  besloot ik terug te vallen op de cursuslocatiemethode.

Het lot werkte mee, want ik werd gepasseerd door een stemmig gekleed, droevig kijkend, clubje.
Ik was ook stemmig gekleed en mijn stemming was aangepast aan de gelegenheid, dus ik viel absoluut niet uit de toon Toen we met zijn allen in verdrietig stilzwijgen bij een oversteekplaats moesten wachten, knikten ze me zelfs toe. Uiteraard knikte ik terug en we vervolgden de weg, verenigd in ons verdriet.
Mijn vertrouwen in een goede afloop was zo groot dat ik meer op de mooie omgeving dan op de route lette.

Bij aankomst gingen we met zijn allen een draaideur door en een van mijn nieuwe vrienden nam mijn jas aan, Ik volgde ze een zaal in waar iedereen iedereen begon te kussen.
Ik vond het wat raar om onbekenden te kussen, alleen maar omdat je dezelfde overledene hebt gekend, maar ik ben van het aanpassen dus ik kuste vrolijk mee.

We werden verzocht te gaan zitten en we begonnen met een voorstel ronde. Nu werd ik toch wat wantrouwig.  Een voorstelronde is normaal als je in Vlieland of Texel zit, maar dan krijg je ook een kartonnetje en een viltstift zodat de docent niet elke keer hoeft te vragen hoe je heet.
We kregen geen kartonnetje en viltstift en die chagrijnen begonnen allemaal een heel verhaal over hun functie en waarom ze zo vereerd waren dat ze de bijeenkomst mochten bijwonen.

Nu wist ik het zeker, ik zat verkeerd. Ik stak voorzichtig mijn vinger op en vroeg of iemand wist waar de bewuste kerk was.
Ik had meteen de volle aandacht van het volledige gezelschap. Het gezelschap bestond uit een zooi politici, vanuit het hele land naar Den Haag gereisd voor een vergadering in Hotel Des Indes.

Ik was inmiddels behoorlijk laat voor de uitvaartdienst, een politicus legde uit waar ik heen moest (gelukkig alleen maar rechtdoor) en een andere politicus gaf me mijn jas terug en ik stond gillend van het lachen weer op de Hofstadse straat. Gelukkig was de kerk vlakbij, ik was net op tijd en voor de kerkdeur zette ik mijn stemmige gezicht weer op. De eerste de beste man die ik de kerk tegenkwam gaf me een bloem en begon me te kussen. Nee ik zat niet weer verkeerd, de kussende man was mijn broer.

Het zal nooit wat worden, mijn relatie met plaats.

Demonen

Soms is er een periode in het leven dat ik zijn aanwezigheid vlak voor het wakker worden al voel. Ik houd krampachtig mijn ogen dicht, probeer hem nog even buiten te sluiten. Tevergeefs, hij wringt zich achter mijn oogleden, daar zit hij, op het ladekastje met een valse grijns en zijn kleine oogjes dichtgeknepen, mijn grote vijand. Zijn naam is angst. Ik draai me om, duw mijn gezicht in het kussen en ik voel ze friemelen, ze lopen over mijn rug en knijpen in mijn armen, de etterbakken, de zorgjes.
Ik gooi me op mijn rug en open mijn ogen en daar hangt ze in een wit gewaad aan een touw aan het plafond, zwaaiend met een vermanend vingertje, mijn vijandin het schuldgevoel.
Ik stap uit bed en stommel naar de badkamer, daar word ik opgewacht door een arrogante dame in een rode jurk, haar naam is spijt.
Ik zit nu blijkbaar is zo'n periode.

Ik doe oude kleren aan en loop naar beneden.
Halverwege de trap hoor ik ze al, acht trippelende pootjes, ik kom de kamer in en word opgewacht door twee blij kwispelende honden. Ik laat mijn demonen voor wat ze zijn en geef me over aan de ochtendknuffel. Met zijn drieën doen we de knoppenronde: lichtknop, televisieknop, computerknop en niet onbelangrijk, de Senseo knop. Achter de Senseo zit hij vrolijk naar me te zwaaien: mijn trouwe vriendje dankbaarheid. Na de eerste kop koffie lijn ik een van de honden aan en begin aan de eerste ronde.

Onderweg komt langzaam de dagploeg bij me binnen, kijkend naar mijn blij huppelende hond zie ik een glimlachende fee achter haar staan, ik herken haar, ze heet vreugde.
Terug thuis ontbijt ik samen met mijn man, we kijken ondertussen naar het nieuws en we praten en we lachen wat. Tussen de pindakaas en de hagelslag rennen ze stoeiend achter elkaar aan in hun felgekleurde pakjes, humor en hoop.

Als ik onder de douche vandaan kom staat zij daar, ze geeft me een zachte handdoek aan, ze heet vertrouwen.

Onderweg naar kantoor komt er iemand naast me lopen, hij geeft me een stevige hand, mijn steun en toeverlaat, mijn eigen doorzettingsvermogen. Ik recht mijn schouders en ga sneller lopen.

Het wordt tijd dat ik de nachtploeg ontsla en de dagploeg continudienst laat draaien.

Gelukkig werkt de nachtploeg tijdelijk, ze worden alleen opgeroepen in tijden van onzekerheid, vermoeidheid of stress.

Ik ga aan het werk, omringd door mijn dagploeg, allemaal bij elkaar heten ze optimisme.

39

Dames, wat vinden jullie van de volgende omschrijving:

Sterke man met zwart haar, zeer mannelijk zonder een spoor van ruwheid of overdrijving. Sterke, brede schouders, goed in balans, prachtig haar, goede botstructuur, hij beweegt zich vrij.

Dat lijkt jullie wel wat hè? Nou, ik heb hem in huis. Normaal is hij erg actief, maar hij heeft gisteren een drukke dag gehad, dus hij ligt nu even ontspannen op de bank. Hij is altijd blij als ik thuiskom, ik smelt als hij me aankijkt met zijn mooie, bruine ogen. Hij heeft maar twee minpuntjes, hij snurkt en hij bedelt.

Zijn naam is Wild Willow of Eastside Forest, roepnaam Casper, troetelnaam Cassie en als hij heel lief is Cassemannekereltje.

Zondag 15 september 2013, de dag van de Regionale Clubmatch van de Nederlandse Labradovereniging.

Om 9 uur vertrokken met allebei de honden, Carlie als morele steun voor haar grote zwarte broer. Het was al vreselijk druk, we moesten een eind lopen vanaf het parkeerterrein. Dit was onze derde show en net als voorgaande keren denk ik bij het uit de auto stappen: "waarom doen we dit????".

Herman ging voorop met om elke schouder een klapstoeltje en het opgewonden showmodel aan de lijn.

Carlie en ik volgden met de rugzak met alles wat je eventueel nodig kan hebben. 

Je gaat in een lange rij mensen met honden (en klapstoeltjes en rugzakken) richting showterrein. Dat ging heel redelijk, alleen jammer dat Carlie het midden in de drukte nodig vond een enorme drol neer te leggen. Daar lig je op zondagochtend vroeg, met je rugzak om en je hond aan de lijn op straat met een plastic zakje stront te rapen.

Gelukkig lopen er alleen maar gelijkgestemden, dus geen minachtende blikken deze keer. Toen we bij het terrein waren  hebben Herman en honden een rustig plekje opgezocht en ik ben me gaan melden bij een daartoe ingerichte stand. Daar krijg je een plastic tas met de volgende inhoud: een proefzakje hondenbrokjes, een thermoskannetje (of een schort, maar ik heb gekozen voor het thermoskannetje) en het belangrijkste: de Catalogus. 

Nummer 39, reuen open klas, Ring 1, keurmeester Linda Harvey Major. 

In de ring krijg je een papiertje met je leeftijd erop (39) en dit nummer bepaalt meteen de volgorde van showen. 

Mrs Harvey Major had eerst nog wat  pups en jonge honden te keuren, dus we hebben onze klapstoeltjes op een rustig plekje uitgeklapt, de honden vastgelegd en het wachten begon.

Als we geïnstalleerd zijn, word ik altijd weer vrolijk, ik zie al die honden en ik raak er steeds meer van overtuigd dat onze Cas toch echt de mooiste is.

In de loop van ochtend melden onze supporters zich, Ben en Yolande en Annette en Karel.

Yolande is onze eigen Cesar Milan en Annette is eigenares van of Eastside Forest.

We waren pas om een uur of half een aan de beurt en Yoland en ik zijn nog even met Cas gaan lopen, om de rust er weer in te krijgen (in hem, maar vooral in mij).  Ze heeft hem even betast en zijn tandjes gecontroleerd (alleen bij hem, niet bij mij).

Toen richting ring, daar hebben Annette en ik een generale repetitie gehouden. Annette was de keurmeester en Cas ik waren gewoon onszelf.

Toen was het moment aangebroken dat Cas en ik ons kunstje moesten doen. Gelukkig waren we de eerste in onze klasse. Je staat daar enorm te zorgen dat je hond blijft staan, al zijn aandacht op jou richt en geen oogcontact maakt met rivalen.  Ik stond dat allemaal in volle overtuiging te doen toen hondnummer 40 (die baas zag er veel ouder uit) zich lostrok en Casper aanviel.

Cas is geen dominante of agressieve hond, maar hij laat ook niet over zich lopen, dus hij vocht terug. De ringmeester kwam aanstormen, ik moest Casper loslaten. Hart in de keel en knikkende knieën. De aanval hond weer aan de lijn en Casper was opgevangen door iemand in het publiek. Vechten is diskwalificeren, de keurmeester had het zien gebeuren en wist dat nummer 40 aanviel en Casper volstrekt normaal reageerde. Wij mochten ons plekje weer innemen. Onze stabiele Casper had zich meteen hersteld en tegen de verwachting van onze supporters in (en tot mijn eigen verbazing) was ik er ook snel overheen.

De keurmeester was very kind en zei nog "Take your time" en iets van "Your dog kon der niks an doen",

Cas liet zich betasten, liet zijn tandjes zien, bleef keurig staan en we huppelden samen de triangle (lang leve de sportbeha). Daarna mochten we samen de ring weer uit om te wachten op het oordeel van de keurmeester. 

Gelukkig hadden Yolande en Annette het zien gebeuren. Hond nummer 40 (volgens de catalogus Dutch Defender) had bij het betreden van de ring al een uitval gedaan naar een hond en een andere deelnemer wist te vertellen dat Dutch Defender zijn naam erg letterlijk neemt en vaker bij shows agressief gedrag vertoont.

Iets van attack is the best defend denk ik.

Baas nummer 40 stond zich intussen te beklagen over het feit dat hij gediskwalificeerd was en Casper niet. Het oordeel van de keurmeester was duidelijk en het keuringsrapport super, in het begin van de blog heb ik het voor jullie vertaald.

Casper is op twee shows als uitmuntend beoordeeld, hij kan "meermalen U" op zijn CV vermelden.

Ik trots op Casper, Yolande trots op mij, Annette trots op Wild Willow of Eastside Forest en Herman trots op ons allebei en Carlie begreep niet waarom zij haar blonde schoonheid niet mocht showen.

En ik heb me de hele dag  39 gevoeld. Hoewel, ik zit Caspers administratie bij te werken en ik zie net dat wij bij de vorige show nummer 91 hadden.

Het heeft dus toch niets met leeftijd te maken.

For ladies only

Zo meisjes, dit is een blog voor ons alleen. Voor alle vrouwen die weten wat het is het leven met een man te delen. Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar bij ons komt soms het stoom uit de oren.
Het ergste is dat je een routine ontwikkelt in het fenomeen echtelijke ruzie. Er is niets verrassends meer aan, ik weet vaak al wat Herman gaat zeggen. Herman kan mijn irritante gedrag waarschijnlijk ook lang van tevoren aan zien komen, maar als hij daar iets over kwijt wil schrijft hij zijn eigen blog maar.

Net nog, ik had Carlie uitgelaten en ontdek bij het thuiskomen dat ik mijn sleutels niet kan vinden. Sleutels kwijt is voor mij een garantie voor paniek. Herman heeft al een rekje gemaakt in de gang en hij heeft mij erop getraind sleutels op het rekje te hangen. Dat is handig, want dan weet je altijd waar je sleutels zijn.

Nou, bij mij gaat dat wel eens mis, zoals vanmiddag. Ik kom binnen door de schuifpui, ga naar de gang om riem en jas op te hangen (gek, dat gaat nou weer nooit fout) en zie dat mijn sleutels er niet hangen. Herman staat op het punt Casper uit te laten, maar eigenlijk verwacht ik op dat moment dat hij op miraculeuze wijze mijn sleutels terug tovert. Dat gebeurt natuurlijk niet en daar heb ik ook wel begrip voor.
Het ergste wat een man in zo'n situatie kan zeggen is: "Waarom heb je ze niet op het haakje gehangen"?.
Heren, dat is fout, dat is dodelijk. Natuurlijk weet ik dat ik ze op het haakje had moeten hangen, maar dat heb ik om de een of andere reden niet gedaan.  Als ik dan probeer kalm te blijven en in een poging tot deduceren zeg: "ik ben er vanmorgen mee binnengekomen", is het antwoord van mijn echtgenoot: "dan zijn ze in in ieder geval in huis" en vervolgens gaat hij over tot de orde van de dag.
Dan zijn ze in ieder geval in huis, wat heb ik daar nou aan?????
Ik weet niet waar ze zijn en dat is fout, dat is stressen, dat is doffe ellende. Uiteindelijk bleken ze in een jaszak van een jas te zitten die ik al dagen niet aan heb gehad.
Het is een raadsel, maar ze zijn er weer en mijn paniek is weg. Herman maakt dit soort uitbarstingen zo vaak mee dat hij op de automatische piloot reageert.

Tom, Truus en ik

De weg kwijtraken. Ik bedoel gewoon letterlijk de weg kwijtraken, man en vrouw samen in een auto, dan ben je gegarandeerd ook even de weg kwijt in je relatie. Herkennen jullie dat, dames?

Ik dank de hemel voor de navigatiesystemen. Topografie is nooit mijn sterkste kant geweest en zal het ook nooit worden. Zet mij voor een blinde kaart en ik wijs Moskou op Vlieland aan. Dit is een extreem voorbeeld, maar ik ben een extreem mens.
Ik moet er niet aan denken, met zijn drieën in een auto, Herman, de wegenkaart en ik. Als we naar het zuiden gaan moet ik de kaart omdraaien omdat ik anders links en rechts niet meer snap.
Wij hebben een losse navigatie, Truus. In onze auto zit ook een ingebouwde, Tom. We zijn net een midweekje naar de Ardennen geweest en voor alle zekerheid waren we met zijn zessen gegaan. Herman en ik, Casper en Carlie en Truus en Tom.
Ons logeeradres vonden we zonder problemen. We waren er al eerder geweest (Bed & Breakfast Chez Maranoa) . We kwamen in een prima stemming aan.
Op woensdag gingen we naar Luxemburg, we gingen naar Luxemburg om te tanken. Het was vorige week uitzonderlijk warm, dus we gingen vroeg. We vertrokken om 9.00 uur. Het is ongeveer 45 minuten rijden, dus we konden na twee uur terug zijn. We hadden samen met onze gastheer een wandeling uitgezocht met veel stromende beekjes, lekker voor de honden op zo´n warme dag.
Heenweg ging lekker, we hebben goedkoop getankt in Luxemburg, nog wat broodjes en drankjes gekocht en we gingen nog steeds gezellig en vreedzaam op de terugweg.

En daar was hij, na amper een kwartier, de Umleitung. Je hebt geen keus, je volgt de Umleiting. Truus was niet geïnformeerd over deze wijziging in de plannen en ze raakte steeds geïrriteerder Probeer om te keren, omkeren, rechtdoor, nu omkeren en uiteindelijk wanhopig over zoveel halsstarrigheid rechts, rechts, links. Tom erbij gehaald, die was het met Truus eens, en daar stonden we weer, voor dezelfde Umleitung.
Als wij beleefd tegen elkaar gaan doen, is dat geen best teken. En wat waren we beleefd.
"Weet jij het nog"
"Nou ik denk dat we zo en zo moeten"
"Ik denk van niet, volgens mij moeten we zo"

Ondertussen riep Truus of Tom wat instructies waar we op dat moment volstrekt niets aan hadden.
Herman snauwde "Hou je mond", nog net niet tegen mij maar tegen Truus. Dat was verstandig want Truus scheldt niet terug. Hoe weet ik niet meer, maar na een uur of vier (in plaats van twee) waren we zo ongeveer in de buurt van de uitgezette wandeling.
Toen moesten we aan de hand van de instructies die we ´s morgens van onze gastheer hadden gekregen het begin van de wandeling vinden. We wisten nog iets van een kerk, een watertoren, een camping en een wandeling gemarkeerd met een blauw kruisje, maar de volgorde was zoek. Toch nog gevonden. Boos op elkaar, maar eensgezind in onze zorg om onze honden die aldoor achterin de warme auto hadden gezeten.
De kanjers, ze hebben zich super gehouden.

Eindelijk water

Wat een wandeling zeg, mooi, heel mooi. In het begin zagen we dat niet zo erg, want we waren nog steeds boos. Gelukkig trekt dat bij ons wel gauw weer bij (Ik heb wat langer nodig dan Herman). Behalve mooi was de wandeling lang en steil.
Mijn artroseknieën waren het er niet helemaal mee eens. Op de terugweg naar de auto heeft Herman de honden, mij en de rugzak gedumpt op een stuk gras voor een kerkmuur. Alleen zou hij de auto sneller gehaald hebben. Daar zaten we, Cas, Carlie en ik. Carlie bleef uitkijken, Cas vleide zich tegen de rugzak aan en viel in een luidruchtige slaap. Ik keek naar de mooie omgeving en mijn modderige schoenen en toen het nogal lang duurde, dacht ik even:

We kunnen niet meer

Gewoon ff snurken

"Herman is het zat, hij is in de auto gestapt, rijdt naar huis en ik zit hier`. Ik had geen geld bij me, ik zag me al met twee honden en een blauwe rugzak voor de rest van ons leven door België zwerven. Net toen ik medelijden met ons begon te krijgen, kwam onze knalgroene auto de hoek om. Het had wat langer geduurd, want Herman was verkeerd gelopen.

Veel later dan we verwacht hadden strompelden we bij Chez Maranoa naar binnen, doodmoe en dorstig.
We konden ons verhaal even kwijt en zagen gelukkig een blik van herkenning in de ogen van onze toehoorders. Wat een rit, gelukkig  hadden we allemaal weer en dak boven ons hoofd en hadden we voordelig getankt in Luxemburg.

Chez Maranoa, Dinky en Casper

Vakantie met de honden

Dat was een echte blogstilte. In dit tempo haal ik mijn streef aantal blogs van minimaal acht per maand echt niet. We zijn afgelopen vrijdag teruggekomen van een midweek in de Ardennen en de ware inspiratie laat aardig verstek gaan.

Een midweek in de Ardennen is voor ons een verblijf in de Bed & Breakfast van Anneke en Marcel, Chez Maranoa. Als je op zoek bent naar een geweldig adres voor jezelf en voor je hond, hierbij de link www.chezmaranoa.be.

Grote tafel voor een groot gezin

Ik was afgelopen weekend wel begonnen aan een blog, maar het resultaat kon zo in een wat saaie reisgids, dus delete. Wat is het voltooid deelwoord van delete? Deleted, gedeleted, gedieliet, welke vervoeging hanteren jullie? Het komt erop neer dat ik de blog verfrommeld en weggegooid heb. Ik kan jullie natuurlijk vertellen dat Marcel en Anneke heel aardige en gastvrije mensen zijn, dat ze geweldig koken, dat de kamers leuk ingericht zijn. Ik kan ook zeggen dat ze in een prachtige omgeving wonen, dat ze een grote, omheinde tuin hebben en dat je honden bij Chez Maranoa meer dan welkom zijn. Er zijn genoeg reviews op internet om dit alles te beamen en als je even op de site kijkt, heb je een prima indruk.

Wij hebben Chez Maranoa gevonden door een advertentie in de Labrador Post en twee jaar geleden zijn wij er met onze, toen nog puberale, Casper een week geweest. We hadden daarvoor onze hondenvakanties in een bungalow doorgebracht en we wisten niet precies wat te verwachten van een B&B.
Anneke en Marcel zorgen ervoor dat iedereen zich meteen thuis voelt, honden en mensen, voor je het weet heb je het gevoel dat je een grote familie bent met een grote gezamenlijke interesse, namelijk honden.
Ik ben geen grote familie gewend en ik vind het wel wat. Je moet er wel aan wennen dat je steeds andere broertjes en zusjes hebt want de samenstelling van het gezelschap wisselt voortdurend.

Er waren ook dit keer een paar Belgische broertjes en zusjes bij. Wij kijken gelukkig graag naar Commissaris Witse dus ons Vlaams is redelijk. Dat kwam nu goed van pas want ze doen bij Chez Maranoa niet aan ondertiteling. Kijken jullie weleens naar Witse?  Echt een aanrader, alleen al om dat taaltje.
Ze gooien Frans en Vlaams gewoon door elkaar, ze zeggen rustig: "Ca va een beetje?"

Vlak voor ons was een echtpaar uit Noordwijk gearriveerd dat er twee jaar geleden ook was. Aardige mensen, veel gevoel voor humor en in het bezit van een Toy poedeltje met de toepasselijke naam Dinky.
Wij hebben, zoals bekend, een zwarte labrador met de naam Casper. Dinky en Casper hebben maar een ding gemeen en dat is de kleur. Twee jaar geleden, als pubers, waren ze al geen vrienden en ondanks hun volwassenheid was de antipathie tussen de heren helaas niet verdwenen.

Al vrij snel hadden ze de eerste aanvaring, Casper vindt Dinky een kleine schreeuwlelijk en Dinky vindt Casper een grote engerd.  Bij dat eerste treffen was Cas over Dinky heen gaan staan om zodoende zijn superioriteit te bevestigen en Dinky begreep en accepteerde dat. Wij allemaal blij, trots en rustig.

Op woensdagmiddag zaten Carlie en ik met Dinky en baasjes in de tuin. Herman had Cas uitgelaten, Casper kwam later de tuin in. In Caspers afwezigheid voelde Dinky zich de master of the garden en hij besloot Casper op de hoogte te brengen van de veranderde hiërarchie. Casper haalde zijn schouders op (bij wijze van spreken dan) en liep de andere kant op. Als Dinky het er toen bij had gelaten was er niets aan de hand geweest. Maar Dinky wilde zeker weten dat Cas de nieuwe verhoudingen goed begreep en bleef zichzelf maar herhalen.
Opeens schoot het Casper in het verkeerde keelgat, hij draaide zich om, vast van plan om Dinky terecht te wijzen.

Mr.Dinky

"Oeps" dacht Dinky "even vergeten, het is die grote zwarte engerd". Dinky besloot door te gaan met zijn scheldpartij richting Casper, maar voor de zekerheid toch wat steun te zoeken bij zijn vrouwtje. Het vrouwtje zat romantisch met haar man op een schommelbank. Deze idylle werd wreed verstoord doordat Dinky al blaffend tussen ze insprong, Casper had toen zo de pest in, het enige dat hij nog wilde was Dinky duidelijk maken dat hij zijn gedrag onacceptabel vond. Dinky kroop al blaffend achter zijn vrouwtje  Het vrouwtje van Dinky trok al haar armen en benen in maar Casper had, in plaats van Dinky, toch haar been te pakken.

Schrik, ellende, bloed, sterilon en schuldgevoel. Volgende dag toch maar even naar de Ardense huisarts voor een tetanusprik.
We hadden kunnen proberen de honden aan elkaar te laten wennen, mevrouw Dinky en ik zagen dat echt niet zitten en we besloten voor die laatste dag de honden gescheiden te houden. Dat was simpel, om de beurt op de kamer laten.
Net als mensen kunnen honden stomweg de pest aan elkaar hebben. Casper is geen dominante hond en hij gaat confrontaties meestal uit de weg, maar hij laat niet over zich lopen.
In dit geval was het verschil in grootte en kracht de reden om verdere confrontaties te mijden.

Als onze eigen Yolande erbij was geweest hadden we precies geweten wat we hadden moeten doen, nu vond ik het voor ieders rust beter de heren uit elkaar te houden.
Jammer is het wel, alle baasjes konden prima met elkaar overweg, Casper en Dinky hadden met de andere honden geen problemen.

Wij gaan beslist terug naar Chez Maranoa, de familie Dinky ook, we zullen het alleen volgende keer zo plannen dat de baasjes van Dinky en wij geen tijdelijke broertjes en zusjes zijn. Niet omdat wij problemen met elkaar hebben, maar omdat de zwarte neven elkaar niet moeten.