Chez Maranoa, Dinky en Casper

Vakantie met de honden

Dat was een echte blogstilte. In dit tempo haal ik mijn streef aantal blogs van minimaal acht per maand echt niet. We zijn afgelopen vrijdag teruggekomen van een midweek in de Ardennen en de ware inspiratie laat aardig verstek gaan.

Een midweek in de Ardennen is voor ons een verblijf in de Bed & Breakfast van Anneke en Marcel, Chez Maranoa. Als je op zoek bent naar een geweldig adres voor jezelf en voor je hond, hierbij de link www.chezmaranoa.be.

Grote tafel voor een groot gezin

Ik was afgelopen weekend wel begonnen aan een blog, maar het resultaat kon zo in een wat saaie reisgids, dus delete. Wat is het voltooid deelwoord van delete? Deleted, gedeleted, gedieliet, welke vervoeging hanteren jullie? Het komt erop neer dat ik de blog verfrommeld en weggegooid heb. Ik kan jullie natuurlijk vertellen dat Marcel en Anneke heel aardige en gastvrije mensen zijn, dat ze geweldig koken, dat de kamers leuk ingericht zijn. Ik kan ook zeggen dat ze in een prachtige omgeving wonen, dat ze een grote, omheinde tuin hebben en dat je honden bij Chez Maranoa meer dan welkom zijn. Er zijn genoeg reviews op internet om dit alles te beamen en als je even op de site kijkt, heb je een prima indruk.

Wij hebben Chez Maranoa gevonden door een advertentie in de Labrador Post en twee jaar geleden zijn wij er met onze, toen nog puberale, Casper een week geweest. We hadden daarvoor onze hondenvakanties in een bungalow doorgebracht en we wisten niet precies wat te verwachten van een B&B.
Anneke en Marcel zorgen ervoor dat iedereen zich meteen thuis voelt, honden en mensen, voor je het weet heb je het gevoel dat je een grote familie bent met een grote gezamenlijke interesse, namelijk honden.
Ik ben geen grote familie gewend en ik vind het wel wat. Je moet er wel aan wennen dat je steeds andere broertjes en zusjes hebt want de samenstelling van het gezelschap wisselt voortdurend.

Er waren ook dit keer een paar Belgische broertjes en zusjes bij. Wij kijken gelukkig graag naar Commissaris Witse dus ons Vlaams is redelijk. Dat kwam nu goed van pas want ze doen bij Chez Maranoa niet aan ondertiteling. Kijken jullie weleens naar Witse?  Echt een aanrader, alleen al om dat taaltje.
Ze gooien Frans en Vlaams gewoon door elkaar, ze zeggen rustig: "Ca va een beetje?"

Vlak voor ons was een echtpaar uit Noordwijk gearriveerd dat er twee jaar geleden ook was. Aardige mensen, veel gevoel voor humor en in het bezit van een Toy poedeltje met de toepasselijke naam Dinky.
Wij hebben, zoals bekend, een zwarte labrador met de naam Casper. Dinky en Casper hebben maar een ding gemeen en dat is de kleur. Twee jaar geleden, als pubers, waren ze al geen vrienden en ondanks hun volwassenheid was de antipathie tussen de heren helaas niet verdwenen.

Al vrij snel hadden ze de eerste aanvaring, Casper vindt Dinky een kleine schreeuwlelijk en Dinky vindt Casper een grote engerd.  Bij dat eerste treffen was Cas over Dinky heen gaan staan om zodoende zijn superioriteit te bevestigen en Dinky begreep en accepteerde dat. Wij allemaal blij, trots en rustig.

Op woensdagmiddag zaten Carlie en ik met Dinky en baasjes in de tuin. Herman had Cas uitgelaten, Casper kwam later de tuin in. In Caspers afwezigheid voelde Dinky zich de master of the garden en hij besloot Casper op de hoogte te brengen van de veranderde hiërarchie. Casper haalde zijn schouders op (bij wijze van spreken dan) en liep de andere kant op. Als Dinky het er toen bij had gelaten was er niets aan de hand geweest. Maar Dinky wilde zeker weten dat Cas de nieuwe verhoudingen goed begreep en bleef zichzelf maar herhalen.
Opeens schoot het Casper in het verkeerde keelgat, hij draaide zich om, vast van plan om Dinky terecht te wijzen.

Mr.Dinky

"Oeps" dacht Dinky "even vergeten, het is die grote zwarte engerd". Dinky besloot door te gaan met zijn scheldpartij richting Casper, maar voor de zekerheid toch wat steun te zoeken bij zijn vrouwtje. Het vrouwtje zat romantisch met haar man op een schommelbank. Deze idylle werd wreed verstoord doordat Dinky al blaffend tussen ze insprong, Casper had toen zo de pest in, het enige dat hij nog wilde was Dinky duidelijk maken dat hij zijn gedrag onacceptabel vond. Dinky kroop al blaffend achter zijn vrouwtje  Het vrouwtje van Dinky trok al haar armen en benen in maar Casper had, in plaats van Dinky, toch haar been te pakken.

Schrik, ellende, bloed, sterilon en schuldgevoel. Volgende dag toch maar even naar de Ardense huisarts voor een tetanusprik.
We hadden kunnen proberen de honden aan elkaar te laten wennen, mevrouw Dinky en ik zagen dat echt niet zitten en we besloten voor die laatste dag de honden gescheiden te houden. Dat was simpel, om de beurt op de kamer laten.
Net als mensen kunnen honden stomweg de pest aan elkaar hebben. Casper is geen dominante hond en hij gaat confrontaties meestal uit de weg, maar hij laat niet over zich lopen.
In dit geval was het verschil in grootte en kracht de reden om verdere confrontaties te mijden.

Als onze eigen Yolande erbij was geweest hadden we precies geweten wat we hadden moeten doen, nu vond ik het voor ieders rust beter de heren uit elkaar te houden.
Jammer is het wel, alle baasjes konden prima met elkaar overweg, Casper en Dinky hadden met de andere honden geen problemen.

Wij gaan beslist terug naar Chez Maranoa, de familie Dinky ook, we zullen het alleen volgende keer zo plannen dat de baasjes van Dinky en wij geen tijdelijke broertjes en zusjes zijn. Niet omdat wij problemen met elkaar hebben, maar omdat de zwarte neven elkaar niet moeten.