Croque

Mijn vijver met ex-collega's zit overvol. Vol met zebravinkjes, guppies en black mollies en hoe die zwemmende schatjes ook allemaal mogen heten. Nu ik dit teruglees begin ik meteen te twijfelen, je doute, is een zebravinkje een oiseau ou un poisson. Een vogel of een vis, je ne sais pas, ik weet het ff niet.

Ik begrijp dat jullie nu een vraag hebben, vous avez une question. Jullie vragen je namelijk af: "Pourquoi le Francais?"
Dat gaat duidelijk worden, il devient evident.

Dit blog gaat over een excollega en een tosti. Un ex collèque et un Croque Monsieur.
Ja, een uitzonderlijke combinatie, une combination extra-ordinaire.

Dit gaat over een jeune homme, een jonge man met wie ik van 2006 tot 2011 heb samengewerkt. Behalve hard gewerkt hebben we ook veel gelachen. Nous avions de plaisir.

Ce garcon had een vreemde hobby, il avait un passe-temps étrange. Zijn hobby was autoraces, formule 1.
Raar vond ik, extra-ordinaire, maar ja, ieder zijn meug et chaque-un son contre-coeur, zeg ik altijd maar en je le dis toujours. Voor het gemak noemde ik zijn hobby bzzzzbzzzz. Dat hoeven we niet te vertalen, bzzzzzbzzzz est international.
Op een dag klapte hij zijn stapel dossiers op mijn bureau, sur mon bureau en hij vertrok naar Belgie, il partais pour La Belgique pour le weekend, pour le bzzzzbzzzz.
Een van zijn mede bzzzzbzzzz liefhebbers was taalkundig niet zo onderlegd als mon collègue, gelukkig is hij zeer hulpvaardig en hij legde uit dat de vertaling voor "mijnheer" monsieur was, maar dat het beleefder was een heer aan te spreken met "croque monsieur".
Terug op kantoor vertelde hij me dit verhaal en jullie kunnen je niet voorstellen hoeveel lol we hierom hadden. Vous ne pouvez pas imaginer combien nous avons eu d'amusement.

Onze alter ego's waren geboren, vanaf dat moment waren wij Croque Monsieur et Croque Madame. We waren ook op slag tweetalig, wonderlijk wel, très special.
Het gebeurde wel eens dat we niet zo gauw op een frans woord konden komen, dan maakten we een voor ons aanvaardbare vertaling.

Bijvoorbeeld de vertaling voor ontnieter hadden we niet zonder meer paraat. De zeer ontwikkelde types onder jullie zullen misschien zeggen "Goh, weet je dat niet? C'est tres stupide, een ontnieter est un decapant discontue. Jullie hebben gelijk, vous avez raison, wij wisten het niet maar "deniteur" was voor ons ook claire en helder.

Wij werkten om de beurt op zaterdag, le samedi en dan werkte l'autre op maandag, le lundi. De zaterdagwerker werd geacht een verslag, un rapport van die dag te maken zodat de ander daar op maandag mee aan de slag kon.

We waren consequent, nous etions constamment en ook onze verslagen gingen in het frans. Dat was nog niet zo eenvoudig, ce n'est pas très simple. Vooral de namen leverden het nodige denkwerk op, surtout les noms ont été difficiles.
Een dame met een enorme schuddende onderkin was Madame Menton Tremblant en mijnheer Groenendaal heette Monsieur Val du Vert.

We moesten potdorie overwerken om die verslagen te schrijven. Dat deden we met plezier, avec plaisir, in de heerlijke wetenschap dat l'autre Croque op maandag alle zeilen moest bijzetten om het verslag te vertalen, pour traduire le rapport.

Hij nam ontslag, ik vond het vreselijk maar we hielden contact.
Et maintenant is hij helemaal een roteind weg. Il y a une route de roteind (ik betwijfel of deze vertaling correct is, maar volgens de vertaalsite klopt het).

Hij vertrok niet naar la douce France, non non. Hij heeft via de bzzzzbzzzz zijn liefde gevonden in Oklahoma.
En hij woont daar en naast het linedansen (ik neem toch aan dat hij deze kunst beoefent) doen hij en zijn Karen samen aan de bzzzzbzzzz.
Mijn Croque Monsieur is nu een English speaking people.

Dit zit voorin mijn map diploma's en certificaten

Wel uit het oog maar niet uit het hart. Pas loin des yeux loin du coeur, not out of sight out of mind.
We volgen elkaar via facebook, dat is heerlijk, ik weet precies waar in de States de leukste bzzzzbzzzz is.

I wish you all the luck Croque. Je te souhaite tout le bonheur, Croque Monsieur.

Je t'embrasse, Croque Madame.

Ee

In dit leven ontmoet je veel mensen, een heleboel reizen een klein stukje leven met je mee en stappen uit op een ander station of jij stapt eerder uit, je zwaait nog even en een aantal zie je vaak niet meer, aan sommigen denk je nog wel eens terug, sommigen hebben zo weinig indruk gemaakt dat je ze vergeet. Dat geeft niet, dat is gewoon. Je kunt onmogelijk met iedereen die je leven in en uit huppelt contact houden.
Voor sommigen van ons is het belangrijker dan voor anderen, contacten vasthouden.

Ikzelf noem mensen niet gauw vrienden. Kennissen, daar heb je er veel van. Kennissen komen en gaan, sommigen blijven en een enkeling wordt een vriend.

Mijn lagere schooltijd ligt enige decennia achter me, ik heb nog wat schoolfoto's, verder denk ik niet vaak aan mijn lagere schooltijd. Toch komt het voor dat ik wakker word en meteen denk:" Het is 18 maart, Yvonne is jarig".
Raar wel, Yvonne was jaren en jaren geleden mijn vriendinnetje, ik weet nog hoe ze er toen uitzag. Ik weet ook nog dat haar broertje Ronnie heette maar Elvis genoemd wilde worden. Idioot toch, ik was nog geen acht en ik denk daar jaarlijks op 18 maart aan.
Geen idee wat er van Yvonne geworden is, ik ben haar in ieder geval nooit vergeten.

Dat heb je ook met geliefden. Ik denk nog wel eens aan mijn eerste vriendje. Hij heette Joop en was huisschilder, ik heb hem na mijn zestiende nooit meer gezien en ik denk haast nooit meer aan hem, tot ik verse verf ruik. Dan is Joop even terug. Net zo jong en knap als ik toen ik zestien was.

Datzelfde heb je met collega's. Sommigen denk je nooit meer aan, een aantal blijf je af en toe zien en anderen vergeet je nooit.
Ik heb meerdere blogs gewijd aan ex collega's. Een van mijn meest dierbare collega;s was Jaap.
Jaap werd van collega  vriend en is dat gebleven. Jaap is een aantal jaren geleden overleden. Jaap speelt nog steeds een rol in mijn leven, al is het alleen maar door alle bijzondere uitdrukkingen die ik van hem heb geleerd.
Als er iets fout loopt in mijn leven, is mijn eerste impuls om Jaap te bellen. Nu weet ik uiteraard dat Jaap niet zal opnemen. Hij staat nog wel, compleet met foto, in mijn telefoon. Ik kijk nog wel eens naar die foto, maar ik weet dat hij me nooit meer belt.

Een vriend als Jaap is een zeldzaamheid in dit leven, een vriend die het waard was vriend genoemd te worden.

Jaap is er niet meer, maar ik heb een erfenis van Jaap. Natuurlijk zijn zoon Ronald. Een aantal van jullie zal
hem kennen of wel eens over hem gelezen hebben in mijn blog. En daar is Ee, Ee is op een bijzondere manier sinds kort terug in mijn leven.

Ik heb een aantal blogs gebundeld in een boekje en uit pure liefhebberij in eigen beheer uitgegeven. Bloggen is een hobby. Ik zou persoonlijk liever handwerken, maar op dat gebied liggen mijn talenten niet. Zo handig als je op een regenachtige middag even een rokje kan maken van een goedkoop stofje. Dat is voor mij niet weggelegd.
Afgelopen week kreeg ik een berichtje van Ee. Ee zit met man en dochters in O'rijk. Ee heet voluit Edith (O'rijk heet voluit Oostenrijk) en zij heeft, na mij, ook met Jaap gewerkt. Jarenlang hebben Ee en ik intensief contact gehad. Voornamelijk telefonisch. We kenden elkaar al behoorlijk goed voordat we elkaar in real life ontmoetten. We hebben lief en leed gedeeld. Op vrijdagmiddag luidden we samen het weekend in, we zaten op 75 km afstand van elkaar, allebei met een drankje en verbonden door de telefoon.
Jaap heeft in die tijd een aantal tragedies meegemaakt, en wij leefden mee, voelden zijn verdriet en troostten elkaar, per telefoon.

Wij konden ons verhaal bij elkaar kwijt en we zagen dezelfde humor in het leven.
Zoals zo vaak gebeurt  zijn we elkaar uit het oog verloren, maar zoals ik zei, ik kreeg een berichtje van Ee.Ee was al googelend op mijn boekje verzamelde blogs terecht gekomen. Waarschijnlijk door de titel "zodoende kreeg buurman kippen". Een Jaapterm. Ee zit in O'rijk zoals gezegd. We mailen nu de hele tijd herinneringen heen en weer.

En we gaan elkaar ontmoeten als ze terug is. Ik zal een exemplaar van "Zodoende kreeg buurman kippen" voor haar meenemen. Wat zullen we een lol hebben samen en wat zal Jaap van bovenaf meelachen.
Wat zal hij blij zijn dat die twee maffe wijven elkaar weer gevonden hebben. Hij zal wel zeggen:"Meiden neem een borrel op mij, want jullie weten, zodoende....".

Dag lieve Ee, tot gauw. We zien elkaar gauw. Zoals Jaap zou zeggen:"het is nu nog te doen om een muggepik".


Commentaar van Ee, uit O'rijk.

Lekker dan; zit ik op m'n laatste avondje Tirol, me voor te bereiden op een lange auto-dag morgen, nog éven een vers Bloggje van mijn opnieuw gevonden vriendinnetje te lezen, moet ik plotseling slikken tegen dikke keel, knipperen tegen vollopende ogen; Ik vergeet noooooit dat ik op een pikzwarte donderdagmiddag/avond met Bert het academisch ziekenhuis in Leiden binnen liep. Jaap in tranen aantrof en snikte; Hij heeft op je gewacht Ee!! Wat hadden we mooie jaren, maar dat wisten we toen nog niet.... En jij maakte daar ook deel van uit... Een zeer, zeer dierbare herinnering!! Je was er niet bij, maar toch ook weer wel....!

Xxx

Ik mag het nog een keer herhalen

In deze vrolijke zomertijd zit ik voornamelijk boven in ons studeerkamertje met studieboeken, naslagwerken en wetboeken om me heen. De deuren op de overloop zien er steeds gezelliger uit want ik teken, schrijf en print samenvattingen, berekeningen en handige weetjes die ik niet mag vergeten. Om het geheel wat gezelliger te maken gebruik ik verschillende kleuren en alle grote en kleine blaadjes plak ik op de deuren.
Tijdens het tandenpoetsen repeteer ik de voorwaarden voor het fiscaal partnerschap, als ik aan het föhnen ben herhaal ik de diverse artikelnummers van het Burgerlijk Wetboek.

Ik weet niet of jullie dat herkennen, maar ik zit in een leerflow. Het lijkt een soort verslaving. Ik leer en reken, zoek op, googel en herhaal.

 Hoewel ik de tijd niet kan missen had ik vanmorgen weer een afspraak in ons gezellige Flevoziekenhuis. Niet voor mijn linkerachterpoot, die is in handen van de orthopeed die niet kan wachten om er platen en schroeven in te zetten, maar voor mijn rechterachterpoot. Daar had ik enige tijd geleden een hardnekkige wond aan. De wond ging niet over, de medicijnen werkten niet lekker dus vond de huisarts dat ik naar de dermatoloog moest.

Gelukkig had ik mijn "eigen" dermatoloog, hij kent mij en mijn huid wel. Ik had even overwogen om hem af te bellen. De wond was bijna weg en ik vond het zonde mijn leertijd in een wachtkamer in het ziekenhuis te verdoen. Herman was het daar niet helemaal eens en aangezien mijn man meestal gelijk heeft (ja lieverd, hier staat het eindelijk zwart op wit) zijn we toch maar gegaan. De dermatoloog vond mijn bezoek absoluut niet overdreven, hij deed schilfers van mijn genezen wond in een buisje en dat stuurt hij op. Verder had hij wat vragen over zijn pensioen. Hij gaf ook een recept voor een zalfje en we hebben een afspraakje gemaakt voor over drie weken. Kunnen we het nog even hebben over mijn teen en zijn pensioen.

We hadden de keuze om met het receptje naar de Brug te gaan (zo heet de apotheek in het ziekenhuis) of naar de Binder (dat is onze eigen apotheek). We hebben eerst een nummertje getrokken bij de Brug en hebben daar min of meer geduldig een half uurtje gewacht.  De wachtkamer bij de apothekers zitten aardig vol sinds de overheid heeft besloten dat wij recht hebben op een uitgebreide uiteenzetting over elk pilletje en zalfje dat we halen. Die uitleg krijg je overigens niet voor niets, je betaalt ca. € 6,- per explicatie.

Eindelijk was ik aan de beurt en ik gaf het magere meisje achter balie 3 mijn recept. "Dat is een zalfje" zei ze blij, "voor een huidinfectie" kwam er opgetogen achteraan. Ze begon op vertrouwelijke stem te fluisteren: "dat moet u twee keer per dag aanbrengen, dun aanbrengen, dus niet denken dat een dikke klodder helpt, nee, dun aanbrengen, een a tweemaal per dag. Het beste is twee keer en dan heel dun aanbrengen".
Ze keek me even onderzoekend aan, ik begrijp dat wel, in mijn vak doen we dat ook. Controleren of wat je zegt ook overkomt. Ik knikte ernstig. "Goed" zei ze "en ik mag het nog een keer herhalen".
"Jeeezus" dacht ik. "Ga je gang" zei ik. Maar ze bedoelde het recept, niet de uitleg.
Ze keek op haar computerscherm en zei geschokt: "zo te zien hebben we het niet op voorraad". Ze ging dat nog even in real controleren, maar nee, geen zalfje voor mij.

Wij met recept naar apotheek nummer twee. Daar was het toch een partij druk. Maar ja, je hebt geen keus, dus wij zaten gezellig samen op het houten bankje, vlak bij de medicijnuitlegbalies. Het duurde lang, maar de tijd vloog, We kwamen ogen en oren tekort. Links vroeg een apothekermevrouw aan een oudere man met een afritsbroek of hij wist waar zijn oogdruppels inmoeten.  Vlak voor ons vroeg een andere assistente aan een mevrouw met een fout permanentje waar ze uitslag had. Dat ging die mevrouw zo plastisch uitleggen dat Herman en ik spontaan in zingen uitbarstten :" Hoofd, schouders, knieën teen, knieën teen".
Iedereen die kinderen heeft kent dit nummertje, ik heb zelf geen kinderen maar ik heb het geleerd toen mijn neefje klein was.
Die mevrouw deed het goed, heel goed, ze had wel veel uitslag In ieder geval op haar hoofd, schouders, knieën en teen. Arme vrouw. Toen we aan de beurt waren legde ik mijn receptje neer en riep meteen dat ik de uitleg al had gehad en dat de Brug het niet in voorraad had.  Nou, de Binder ook niet. Ze gaan het bestellen en ze bellen.

Veel later dan gepland zat ik in mijn leerhokkie, met uitzicht op de vrolijke deuren..

Ik verzoek de apothekers in het algemeen en die van de Brug en de Binder in het bijzonder eerst even de voorraden te checken en daarna aan de uitleg te beginnen. Anders heb je grote kans dat je de uitleg tweemaal krijgt, dat is € 12,- en in totaal toch gauw een half uur leertijd.

Gezellig, een groepje.

Zitten jullie ook allemaal op facebook? Ik wel, ik vind het leuk, meestal dan. Het leuke is dat je contact houdt met mensen die anders uit je leven zouden verdwijnen. Nog leuker is dat mijn vienden down under en wij per dag op de hoogte kunnen blijven van elkaars wel en wee.
Af en toe saneer ik de boel een beetje, want je kunt nu eenmaal niet alles en iedereen bijhouden.
Ideaal is dat je geen verjaardag meer hoeft te vergeten. Je hoeft ook niet naar de Bruna te rennen voor een vrolijke kaart en een postzegel.
Jammer is dat ook wel een beetje, de postbode heeft haast niets meer te doen.
Op je verjaardag krijg je felicitaties van mensen die zonder facebook absoluut niet zouden weten wanneer je jarig bent.
Soms kom je oude kennissen tegen en dat kan heel leuk zijn. Soms zoek ik wel eens oude vrienden en al wat ik vind zijn hun kinderen. Sommigen van die senioren zijn natuurlijk helemaal niet thuis op de computer en hebben al helemaal niets met facebook. Wij hebben een vriend die zelfs nog niet aan internetbankieren doet. Die vult elk maand zijn kasboekje in met een vulpen en schrijft gewoon een overschrijvingsformulier uit. Hij noemt het zelf nog steeds een "girootje". En hij doet twee keer per week zijn afschrift in een mapje.

Bij hem vergeleken ben ik erg vooruitstrevend. Ik doe aan facebook en Linkedin. Ik heb een Twitteraccount, maar daar ligt mijn hart niet. Ik zou haast zeggen, dat is mijn ding niet. Daar moet ik me nog eens in verdiepen want het hoort het er wel bij natuurlijk. Dat je naar elkaar twiet en retwiet en dan weer reretwiet. Voorlopig vind ik nog een heel gedoe. Ik kreeg vanmiddag nog een twiet van een excollega en bij het retwieten werd de tekst opeens rose. Twieten is niet geschikt als je breedsprakig bent.

Op facebook kun je je ook aansluiten bij groepen. In het normale leven ben ik niet zo'n groepjesmens maar ik heb mij aangemeld bij een aantal groepen. Een van die groepen heet: "Labradors". Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen waar de belangstelling  van die groep ligt. Jullie weten ook wel dat wij een Labrador hebben. Als je mijn vriend bent op facebook kan het je godsonmogelijk ontgaan zijn dat wij honden hebben.

De facebookgroep labradors bestaat dus uit een hele zooi mensen die houden van honden in het algemeen en van labradors in het bijzonder.
Een leuk idee wel, je zit allemaal wel eens met een vraag, die gooi je in je labradorgroep en voor je het weet heb je 40 of 50 verschillende adviezen.

Zo heb ik een keer de simpele vraag gesteld: "Wat doen jullie aan tekenbestrijding". Ik heb dagen voor mijn beeldscherm gezeten, er kwam geen eind aan, allerlei adviezen, bestrijdingsmiddelen en foto's van tekentangen kwamen langs. Al die adviseurs zijn het onderling vaak niet eens, dus opeens zit je middenin een tekentangdiscussie.

Zoals in elke groep is de een deskundiger dan de ander. De stellingen van de deskundigen worden niet altijd even sympathiek verwoord en opeens zitten we met zijn allen op een zonnige zaterdagmiddag in een venijnige woordenstrijd over de geoorloofde labradorkleuren. Mensen die voor het eerst een hond hebben kruisen de degens met ervaren fokkers. Dat gaat natuurlijk niet goed. Ik heb begrip voor beide groepen, maar ze spreken elkaars taal niet.

Eerder deze week was de stelling: "Zitten jij en je partner op een lijn wat betreft de opvoeding van je lab en als dat niet zo is, hoe gaan jullie daar dan mee om?". Ik heb verteld dat Cas ons prima opgevoed heeft en ons precies op ons eigen gebied heeft afgericht, dus dat er bij ons geen problemen zijn.

Het valt me voornamelijk op dat die mensen zo serieus zijn, er kan geen lachje af. Ik vind het leuk om de ervaringen van die mensen te lezen en de foto's van die honden te zien. Maar moet dat allemaal zonder humor? Die mensen zijn zo gevoelig als het over hun hondje gaat. Terwijl wij toch echt  de mooiste hebben. Over onze lab is niets negatiefs te melden en dat moet niemand proberen ook.

Leuk, zo'n groep, maar jammer dat al die mensen zo gevoelig zijn en niet tegen kritiek kunnen,

Tussen servet en tafellaken

Ik was niet de makkelijkste toen ik een jaar of dertien was. Trouwens ook niet toen ik 25, 16, 32 of 45 was. Ik ben gewoon niet de makkelijkste en geprezen zijn zij die het met mij uithouden. Maar toen ik dertien was had ik een excuus. Oma had me dat excuus gegeven. Ik zat tussen servet en tafellaken, zei oma. Het klinkt lief, maar toen ik 13 was vond ik het een achterlijke opmerking. Wij hadden thuis nooit een tafellaken, wij hadden een morsig plastic zeiltje op tafel. Dat kleedje werd vervangen als het te vies was. Wij hadden ook geen servetten, in het beste geval kregen we een onregelmatig afgescheurd stuk keukenrol. Veel later pas ontdekte ik de linnen tafellakens met bijbehorende servetten. Toen dacht ik ook weer terug aan de uitspraak van Oma.

Ik  ben allang geen dertien meer, we mogen wel stellen dat ik al heeeel lang geen dertien meer ben. Vreemd genoeg heb ik wel ongeveer hetzelfde probleem als toen ik dertien was.

Ik zit tussen naaldhak en steunkous. Ik ben voor het een te jong en voor het ander te oud. Niet voor mijn eigen gevoel, maar volgens een heleboel mensen om mij heen.

Ik vind het leuk om met een hond te huppelen en te zingen. Althans ik zing en huppel en de hond naast mij kijkt blij naar mij op en huppelt mee. "Dat jij dat nog doet, op jouw leeftijd", sprak een buurtgenoot misprijzend. Daar ben ik dus te oud voor blijkbaar.

"Volgens mij heb ik artrose" zei ik tegen de huisarts. Hij lachte en zei wat geringschattend: "Daar ben je te jong voor".

Weten jullie wat ook heel erg is? Als mensen zeggen: "Goh wat zie jij er goed uit". Je lacht stralend, want je vond zelf ook wel dat de maquillage vandaag uitzonderlijk goed geslaagd was. Maar dat er dan achteraan komt: "voor je leeftijd". Dat is erg.

Ik  ben gek op negerzoenen, ik eet ze heel raar. Ik eet eerst het koekje eraf en doe dan de chocola en daarna die witte bagger. Dan zit ik dus onder die witte bagger. Dat deed ik al toen ik vier was en dat doe ik nu nog, daar ben ik dus te oud voor.

Ik ben ontslagen, ik loop in de WW (in de WW loop je altijd), zelfs mijn werkcoach bij het UWV zegt dat het bijkans onmogelijk is voor mij een baan te vinden, daar ben ik namelijk te oud voor.

Ik heb de nodige problemen met mijn voeten, ik kan geen leuke, sexy schoenen meer aan. Ik loop op steunzolen en forma natura creaties. Daar voel ik mijzelf veel te jong voor.

Ik doe een opleiding, ik doe de opleiding tot Register Financieel Echtscheiding Adviseur. Ik vind het geweldig, ik leer en leer en word met de dag wijzer. Het is een pittige opleiding, als mensen horen dat ik met een opleiding op HBO niveau bezig ben, zie je ze denken. Ze zeggen :"wat goed, en dat op jouw leeftijd".

Ik ben daar elke keer weer verbaasd over, ik geniet ervan en droom ervan eind dit jaar mijn eigen bedrijf te beginnen.
Erkend Hypotheekadviseur en Geregistreerd Financieel Echtscheidingsadviseur.

Ik weet dat ik het kan, ik weet dat ik zal slagen, ik weet dat mijn bedrijfje een succes zal worden. En ik denk absoluut niet na over mijn leeftijd.

Gisteren kwam ik de buurvrouw tegen, ze zei: " Ik vind het zo goed van je". Ik ben gek op deze buurvrouw, maar ik keek haar dreigend aan en zei: "als je er nu achteraan zegt, op jouw leeftijd" ga ik slaan.

Maakt niet uit, over een paar maanden ben ik geregistreerd echtscheidingscoach, ben ik nog steeds up to date als Erkend hypotheekadviseur (want ook de permanente educatie heb ik gevolgd) en ontvang ik mijn klanten op steunzolen. En ik weet dat ik ze kan helpen, al mijn toekomstige klanten die in scheiding liggen (in scheiding lig je altijd) en al mijn klanten die een hypotheek nodig hebben.  Want ik heb de kennis, de kunde, de leesbril, de steunzolen, mijn wetboek, de tissues en de levenservaring. En dan krijgen ze mijn eigen boekje mee "Het is mooi geweest".

En tussen de gesprekken met mijn klanten door huppel ik met mijn honden door het bos. Te oud of te jong? En waarvoor?  Dat beslis ik zelf wel. En als ik heel tevreden ben ga ik op de bank zitten om naar Kabouter Plop te kijken met een doos negerzoenen op schoot. Voor Kabouter Plop ben ik natuurlijk ook te oud, maar ik vind het leuk, plopperdeplopperdeplop.

Voet

Dit was en is de week van de voet.Ten eerste natuurlijk het WK. Ik heb me nog nooit zo betrokken gevoeld bij zo'n voetbalevenement als nu. Dat komt voornamelijk door mijn nieuwe telefoon. Om een onduidelijke reden heeft Samsung besloten mij op de hoogte te houden van het verloop van het Wereld Kampioenschap. Dat doet hij goed, maar nogal cryptisch. Hij laat mij nu bijvoorbeeld weten dat Arg-Bel bezig is en hoe het ervoor staat. Aangezien Herman voor de t.v. zit blijf ik toch wel op de hoogte, maar ook als de TV niet aanstaat weet ik precies hoe het ervoor staat.

Ik zie de hele tijd al afkortingen voorbij komen waarbij ik mij afvraag welk land bedoeld wordt, dat ga ik dan uitzoeken, dus ik ben uitzonderlijk goed op de hoogte van de ontwikkelingen in Brazilie.

Vanavond om 22.00 uur Ned tegen CRC, spannend hoor. Ik heb net gelezen op mijn telefoon dat de coach van CRC zich nogal druk maakt om de Schwalbes van Robben. Ik had nog nooit gehoord van Schwalbes, ik weet pas sinds kort wat buiten spel is.

Voor degenen onder jullie die ook niet zo thuis zijn in deze populaire sport:
Een Schwalbe is een uit het Duits afkomstige voetbalterm, een speler doet net of hij slachtoffer is van een overtreding. Een goed Nederlands woord voor Schwalbe is trouwens fopduik.
Leuk woord, een fopduik. Logisch ook wel: "Was dit van Robben een duik of een fopduik?". Ik zal het straks, tijdens Ned-CRC eens aan Herman vragen.

Behalve voetbal was ik ook ernstig bezig met mijn eigen voet, mijn linkervoet. Ik heb jullie al redelijk doorgezaagd over mijn voetproblemen. Vrijdag had ik een afspraak bij dokter van Dommel in het Flevoziekenhuis. Een man van de snelle conclusies, die dr.van Dommel. Helemaal niet even small talk, ijsbreken of de klant (in dit geval patient) op zijn of haar gemak stellen. Dr. van Dommel kwam naast me zitten, nodigde mij uit mijn linkervoet op zijn schoot te leggen en hij begon te knijpen. De conclusie was zo getrokken, de oplossing had hij ook al: opereren. " we doen daar en schroef, daar een plaatje, die beknelde zenuw halen we weg en na een week of zes kunt u weer lopen".

Voor ik het wist stond ik bij de balie afspraken te maken over de operatie. Ik ben meermalen geopereerd in mijn leven, maar de laatste keer is al ruim twintig jaar geleden.
Er is nog al wat veranderd, zo bleek. Ik kreeg meteen een heel tijdschrift mee met de pakkende titel ZiekenThuis. De dame aan de balie keek naar mijn geboortedatum en sprak streng: "Op uw leeftijd krijgt u eerst een APK keuring". Dat stelt niet zoveel voor, bloedprikken en hartfilmpje. Ik kreeg ook een vragenformulier met de naam Pre-operatief voor volwassenen. Allemaal boeiende vragen over piercings, loszittende tanden, vermoedelijke zwangerschap en allergieën.

Gezien mijn leeftijd kreeg ik ook brochure 1214 met allerlei tips voor de oudere operatiepatiënt. Dat is een heel nuttige leaflet. Ik weet nu bijvoorbeeld dat je overdag je eigen kleding, bril en gehoorapparaat moet dragen. Wat denken ze dan? Dat je met je collega-patiënten een soort ruilhandel begint? Zo van: "Mag ik jouw duster, dan krijg jij mijn gehoorapparaat?".

Vroeger was een ziekenhuis alleen en uitsluitend een ziekenhuis. Er was een balie, er waren patiënten en twee keer per dag een zooi bezoekers, soms was er in een hoek een soort winkeltje met kranten, bloemen en de boeketreeks.
Nu lijkt een ziekenhuis een soort vakantieoord. In ons ziekenhuis zijn massages en bloemen, er is een manicure en een piano en je kunt een cadeaubon kopen. Een trouvaille wel als je geen verjaardagskadootje weet. Voor oom Kees een bon voor de uroloog en nicht Truus geven we een consult van € 50.- bij de KNO arts.

Ik ben me nu aan het beraden aan over het soort narcose, volledig of ruggenprik, Ik had  bijna besloten tot de ruggenprik, maar nu lees ik net in mijn ZiekenThuis dat je in de OK niet mag bellen, je mag ook je huisdieren niet meenemen. Goed dat ze dat even vermelden, ik zag het al voor me, Dr. van Dommel, een anesthesist, misschien een verpleegkundige om wat dingen aan te geven en Dr. van Dommel zijn voorhoofd af en toe te deppen en ik, mijn voet, mijn man, mijn honden en mijn nieuwe telefoon. Gezellig leek me wel. Dat gaat dus niet door, dan toch maar misschien helemaal onder zeil?

Ik weet het nog niet, maar ik heb nog even tijd voor deze beslissing. Straks eerst even naar Ned-CRC kijken.
Jammer voor Bel, Arg heeft gewonnen. Ik ga op de bank, mijn voet voelt de stevige hand van Dr. van Dommel nog. Als Ned-CRC niet erg spannend is en Robben zich inhoudt met de fopduiken ga ik de puzzel in ZiekenThuis vast oplossen.

Waar blijft de tijd?

Een noodkreet uit Australië van mijn vriendin Erika, de moeder van My en Mau. Nou ja, de moeder van Mau en de schoonmoeder van My. Dat jullie niet denken dat My en Mau zowel broer en zus als man en vrouw zijn.  Als jullie het niet meer weten hier is nogmaals het verhaal van My en Mau
We hebben met Australië een behoorlijk tijdsverschil. Van de zomer was het verschil tien uur. Dat wil zeggen toen het daar zomer was, nu hebben wij zomertijd en zij wintertijd en nu is het verschil acht uur.
Voor ik mijn nieuwe telefoon had rekende ik het altijd uit mijn hoofd uit. Ik had daar de volgende methode voor:
Bijvoorbeeld, het is hier acht uur 's morgens, dan is het over twaalf uur acht uur 's avonds. Daar haal je dan vier af. Acht min vier is vier, dus is het daar vier uur 's middags.
Nu zit de andere zoon van Erika op Hawaï en daar is het weer veel vroeger dan in Melbourne en aangezien het in Melbourne later is dan hier halen we elkaar bijna in.

Erika vroeg om even op mijn telefoon te verifiëren hoe laat iedereen het nu heeft, appeltje eitje voor mij, zelfs zonder telefoon, het zit als volgt, hier mijn uitleg aan Erika:

Hier is het 12.24, bij jou is 20.24 en bij Elmer 00.24 allemaal 2 juli, dus vandaag begint bij hem terwijl het over een paar uur bij jou morgen is en dan is het hier nog vandaag, dus voor jou gisteren.Als je nog iets wilt weten hoor ik het wel, ik leg het nogal duidelijk uit. xxx

38 minuten geleden · Vind ik leuk .

Dit is een facebook bericht, dus er staat "38 minuten geleden" onder. Dat is een momentopname. Op facebook telt de tijd van een bericht door,  in een blog niet.

Mijn tijdschema is trouwens toch aardig in de war, altijd als ik aan de studie ben val ik terug in mijn middelbare school ritme. Ik ben een ochtendmens, dus ik leer graag 's morgens vroeg. Vanochtend stond ik om half vier beneden. In Australië was het toen half twaalf vanmiddag, dus als ik daar geweest was had ik me verslapen.

Nu rende ik vannacht om de tafel heen omdat Casper en ik altijd beginnen met een rondje om de tafel, Casper met een krantje in zijn bek en ik er achteraan terwijl ik roep: "dat is mijn krantje". Dat doen we een keer of drie en om 4 uur zat ik met een bak koffie achter de computer met een wetboek binnen handbereik een vermogensverdeling te maken voor Isa en Diederik. Die kennen jullie niet en ik ook niet, maar ze gaan uit elkaar en wij moeten van alles voor ze berekenen.

Toen ik Herman op straat tegenkwam met Carlie kwam ik net terug met Casper. Het was toen half acht 's morgens. Ik voelde me even dichter bij mijn Australische vrienden dan hier. Want daar was toen half acht min vier is half vier. Herman was net op en ik had al een dag achter de rug.

Ik denk dat ik er vanavond vroeg in lig, dan sta ik ongeveer gelijk met Erika op en dan kunnen we Elmer vertellen wat er vandaag gaat gebeuren, want dan is het bij hem nog gisteren.

Als jullie iets willen weten over hypotheken, alimentatieberekeningen of tijdverschillen, jullie weten me te vinden.