Zitten jullie ook allemaal op facebook? Ik wel, ik vind het leuk, meestal dan. Het leuke is dat je contact houdt met mensen die anders uit je leven zouden verdwijnen. Nog leuker is dat mijn vienden down under en wij per dag op de hoogte kunnen blijven van elkaars wel en wee.
Af en toe saneer ik de boel een beetje, want je kunt nu eenmaal niet alles en iedereen bijhouden.
Ideaal is dat je geen verjaardag meer hoeft te vergeten. Je hoeft ook niet naar de Bruna te rennen voor een vrolijke kaart en een postzegel.
Jammer is dat ook wel een beetje, de postbode heeft haast niets meer te doen.
Op je verjaardag krijg je felicitaties van mensen die zonder facebook absoluut niet zouden weten wanneer je jarig bent.
Soms kom je oude kennissen tegen en dat kan heel leuk zijn. Soms zoek ik wel eens oude vrienden en al wat ik vind zijn hun kinderen. Sommigen van die senioren zijn natuurlijk helemaal niet thuis op de computer en hebben al helemaal niets met facebook. Wij hebben een vriend die zelfs nog niet aan internetbankieren doet. Die vult elk maand zijn kasboekje in met een vulpen en schrijft gewoon een overschrijvingsformulier uit. Hij noemt het zelf nog steeds een "girootje". En hij doet twee keer per week zijn afschrift in een mapje.
Bij hem vergeleken ben ik erg vooruitstrevend. Ik doe aan facebook en Linkedin. Ik heb een Twitteraccount, maar daar ligt mijn hart niet. Ik zou haast zeggen, dat is mijn ding niet. Daar moet ik me nog eens in verdiepen want het hoort het er wel bij natuurlijk. Dat je naar elkaar twiet en retwiet en dan weer reretwiet. Voorlopig vind ik nog een heel gedoe. Ik kreeg vanmiddag nog een twiet van een excollega en bij het retwieten werd de tekst opeens rose. Twieten is niet geschikt als je breedsprakig bent.
Op facebook kun je je ook aansluiten bij groepen. In het normale leven ben ik niet zo'n groepjesmens maar ik heb mij aangemeld bij een aantal groepen. Een van die groepen heet: "Labradors". Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen waar de belangstelling van die groep ligt. Jullie weten ook wel dat wij een Labrador hebben. Als je mijn vriend bent op facebook kan het je godsonmogelijk ontgaan zijn dat wij honden hebben.
De facebookgroep labradors bestaat dus uit een hele zooi mensen die houden van honden in het algemeen en van labradors in het bijzonder.
Een leuk idee wel, je zit allemaal wel eens met een vraag, die gooi je in je labradorgroep en voor je het weet heb je 40 of 50 verschillende adviezen.
Zo heb ik een keer de simpele vraag gesteld: "Wat doen jullie aan tekenbestrijding". Ik heb dagen voor mijn beeldscherm gezeten, er kwam geen eind aan, allerlei adviezen, bestrijdingsmiddelen en foto's van tekentangen kwamen langs. Al die adviseurs zijn het onderling vaak niet eens, dus opeens zit je middenin een tekentangdiscussie.
Zoals in elke groep is de een deskundiger dan de ander. De stellingen van de deskundigen worden niet altijd even sympathiek verwoord en opeens zitten we met zijn allen op een zonnige zaterdagmiddag in een venijnige woordenstrijd over de geoorloofde labradorkleuren. Mensen die voor het eerst een hond hebben kruisen de degens met ervaren fokkers. Dat gaat natuurlijk niet goed. Ik heb begrip voor beide groepen, maar ze spreken elkaars taal niet.
Eerder deze week was de stelling: "Zitten jij en je partner op een lijn wat betreft de opvoeding van je lab en als dat niet zo is, hoe gaan jullie daar dan mee om?". Ik heb verteld dat Cas ons prima opgevoed heeft en ons precies op ons eigen gebied heeft afgericht, dus dat er bij ons geen problemen zijn.
Het valt me voornamelijk op dat die mensen zo serieus zijn, er kan geen lachje af. Ik vind het leuk om de ervaringen van die mensen te lezen en de foto's van die honden te zien. Maar moet dat allemaal zonder humor? Die mensen zijn zo gevoelig als het over hun hondje gaat. Terwijl wij toch echt de mooiste hebben. Over onze lab is niets negatiefs te melden en dat moet niemand proberen ook.
Leuk, zo'n groep, maar jammer dat al die mensen zo gevoelig zijn en niet tegen kritiek kunnen,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten