De auto en ik, allebei burn out
Woensdag 24 oktober 2012 is he vandaag. Ik zit inmiddels twee weken min of meer overspannen thuis. Overspannen, overwerkt, niet helemaal duidelijk. Slaap al tijden heel slecht en voel me op mijn werk wat alleenstaand en overbelast,. dat gaat wel weer over maar het gaat erom dat ik in de ziektewet zit en van de huisarts slaappillen heb gekregen.
Na ruim een half jaar vanaf twee uur 's morgens in gedachten met werk en klanten bezig te zijn is het wel lekker om af en toe even door te slapen.
Op advies van de huisarts neem ik de pillen niet elke avond, maar maandagavond was een PILavond.
Ik ben om 10.30 naar boven vertrokken, heb nog even gelezen in mijn onvolprezen e reader en sliep tegen 11 uur, licht aan. ereader op het kussen, maar daar is mijn man aan gewend.
Om ongeveer 1.30 werd ik een beetje wakker, in plaats van dat hij vreedzaam naast me lag te snurken, zag ik mijn echtgenoot op een vreemde manier door de slaapkamer hupsen. Het leek soort dansje. In het kader van de slaappil wist ik niet of het echt gebeurde of dat ik droomde. Het was echt, ik hoorde hem van heel ver zeggen: er is brand aan de overkant.
Hoe het ook met me gaat, wat voor gevaren er ook dreigen in het leven, mijn eerste gedachte is altijd: de honden, hoe gaat het met de honden?
En terwijl ik me vanuit een diepe diepte naar de oppervlakte worstelde dacht ik: Casper.
Casper is op dit moment onze enige hond.
Vanuit het slaapkamerraam zag ik vlammen, volgens ons in de woonkamer van de overburen, buitengekomen bleek dat onze auto in de fik stond, onze oude trouwe Fordje ging ten onder aan de vlammen, de hele buurt in de meest vreemde outfits op straat. Ik heb korte pyamabroeken en badjassen gespot.
We zijn die nacht niet meer naar bed gegaan, gisterenochtend kwam de Technische Recherche en de brand is aangestoken. Omdat de overburen nog op waren en de beginnende brand hebben gezien is erger voorkomen. Je moet er nier aan denken wat er gebeurd zou zijn als het vuur overgeslagen was naar de auto's ernaast of de tuinen en de houten schuurtjes.
Mede in het kader van de slaappil is de rest van die nacht en de daaropvolgende dag als een droom aan me voorbijgegaan.
De auto is gisteren opgehaald, vandaag komt de schade expert.
De auto weg is lastig, wanneer er een andere komt weten we nog niet.
Lastig, maar niet onoverkomelijk, het ergste is dat iemand je dit zo maar aan kan doen, het ergste is dat je je opeens niet meer helemaal veilig voelt.
We hadden op de poort zo'n bordje met een zwarte labrador erop, dat bleek verdwenen, zo zag ik gisteren toen we met wat buren stonden na te praten over de afgelopen dolle nacht. Normaal zou ik denken, nou ja bordje weg, gejat ofzo. Geen drama. In mijn nevelige, oververmoeide en aangeslagen toestand gisteren begon ik het verdwenen bordje als deel van een complot te zien.
Ik heb vannacht beneden geslapen, op het geweldige luchtbed, we hebben dat bed een paar jaar geleden voor een paar tientjes gekocht. Als er een hond ziek is of onrustig doe ik dat vaker. Oudejaarsnacht is onze traditionele luchtbednacht.
Casper vond het enig, ik werd af en toe ruw wakker geschud door 40 kilo zwarte schoonheid dat met een klap op het bed terecht kwam of zelfs op mijzelf.
De vermoeidheid deed zijn werk en ik ben in slaap gevallen, om vroeg in de morgen wakker te worden, met een luid snurkende Casper op de bank en pijn in mijn hele niet meer piepjonge lijf.
De auto is verbrand en total loss, het bordje van de labrador is gestolen en het luchtbed is lek,
hoezo, tegenslag?
