De dag na Hemelvaart

Eindelijk is het zover, de dag na Hemelvaart. Ik weet dat ik daar in een blog gewag van heb gemaakt, ik weet alleen niet waar ik in mijn uitgebreide oeuvre moet zoeken. Als ik hem vind zal ik een linkje invoegen.
Te bedenken dat ik een jaar geleden geen idee had hoe dat moest en dat ik nu, op de dag na Hemelvaart 2014, zo nonchalantweg schrijf: "Ik zal even een linkje invoegen".
Maar afijn, hoewel dit  iets is om trots op te zijn, is dit niet het onderwerp van dit blogje.

Gevonden, het linkje en even ingevoegd

Wij hebben ons vanmorgen vroeg weer gemeld in het Gezondheidscentrum. Herman liep met soepele tred voor mij uit en ik schuifelde er als een soort verschrikkelijke sneeuwman achteraan op zijn voor mij veel te grote slippers.

De dermatoloog had gereageerd op de foto van mijn enge voetwond en het is een combi van twee soorten infecties tezamen. Twee infecties die hun krachten bundelen teneinde mij het leven zuur te maken. Ik zal jullie de details besparen, maar als de antibioticakuur op is (voor infectie 1) gaan we aan de volgende kuur (uiteraard voor infectie 2). Als het leed na de tweede kuur niet geleden is moet ik doorgaan met de pillen voor infectie 2, maar niet zonder dat de dokter mijn voet gezien heeft.

Tot zover mijn rechterpoot, we hebben het ook nog even over de linker gehad. Daar is een röntgenfoto van gemaakt. Hoewel de teen niet gebroken is heb ik toch een verwijskaart voor een podotherapeut. Die voet is dermate  misvormd dat er wel wat gebeuren moet.

Zo schuifelde ik met een recept en een verwijsbrief de spreekkamer weer uit.
Ik weet niet wanneer jullie voor het laatst bij een apotheker zijn geweest, maar de afhandeling daar is totaal anders dan vroeger.
Als je bij de drogist een doosje paracetamol koopt moet je al bijna een kennistest afleggen, bij de apotheek is het helemaal dramatisch.
Vorige week stond er enorme rij, er zijn twee receptenbalies. Iedereen krijgt minstens een kwartier onderricht over het voorgeschreven recept, dus op een drukke dag heb je al gauw een bak vol patiënten. Vandaag was het rustiger, vermoedelijk omdat het dag na Hemelvaart is.

Naast ons zat een apothekersassistente met luide stem een ouder echtpaar angst aan te jagen over allerlei mogelijke bijwerkingen. Die mensen werden steeds bleker, maar de moraal  van het verhaal was :"Dat kunt u krijgen, maar het hoeft niet".

De dame die ons hielp nam haar werk heel serieus, ze bestudeerde mijn recept, vouwde haar handen, fronste haar wenkbrauwen en zei: "Uw arts heeft u dit voorgeschreven", ja, briljant, ik kon niet anders dan haar gelijk geven. Ze boog voorover en begon met een zachte stem en een zeer ernstig gezicht de eventuele bijwerkingen op te noemen. Ze was waarschijnlijk bang dat ik haar niet begreep, want toen ze somber zei: "U kunt hoofdpijn krijgen" greep ze naar haar hoofd alsof zij het al voelde, de hoofdpijn die ik eventueel misschien zou kunnen krijgen. Na nog wat mogelijke ongemakken behandeld te hebben vroeg ze: "Heeft uw arts het met u besproken". "Ja" zei ik. Maar dat was niet voldoende, ik moest zeggen wat de dokter gezegd had. Ik verwachtte even dat ze op een lagereschooltoontje zou fluisteren " Ja goed zo in je eigen woorden, meisje".

Uiteindelijke wenste ze ons met een zorgelijke blik een prettig weekend en we mochten gaan.

Thuis even gegoogeld op podoloogjes. Er zit er een vlakbij. Dat is handig en deze podoloog is ook aangesloten bij Stichting Loop (haha), dat is een verzekeringseis. Er waren ook reviews, ik heb er maar eentje  gelezen en was onmiddellijk een fan van mevrouw Podozorg, ze legt namelijk duidelijk uit wat er in de voet aan de hand is.

Ik hoop dat jullie ook een leuke dag hebben, voor mij is deze dag na Hemelvaart al helemaal geslaagd.

Waarschuwing

Ik zit nog steeds met mijn poot omhoog, mijn voet doet pijn, klopt en trilt, bloedt en steekt.
Hoe groot de misère ook is, er is altijd een lichtpunt. Vandaag is dat lichtpunt mijn nieuwe telefoon. En niet eens de telefoon an sich. Die ligt aan de lader en vrijdag is pas de officiële Sim overdracht.
Vooruitlopend hierop ben ik vast de bijgevoegde gebruiksaanwijzing gaan lezen.

Als je om de een of andere reden, een pijnlijke voet of zo, niet helemaal lekker in je eigen vel zit kan ik je een gebruiksaanwijzing als deze aanbevelen.

Ze beginnen met wat technische aanwijzingen, dat zal handig zijn maar nog niet echt lollig.

Lollig wordt het pas bij de waarschuwingen.

Je mag het apparaat niet bloot stellen aan grote schokken, dat kan ik billijken, als wij een van onze pittige discussies hebben zal ik mijn telefoon zo snel mogelijk boven in mijn ondergoedlaatje leggen. Dan hoort hij ons niet, stel je voor dat we hem schokken.

Je moet de telefoon ook niet in de magnetron doen. Eerlijk gezegd zou dat ook niet in me opkomen. Dat je zegt: " Goh , ik warm de macaronischotel van gisteren even op en ik doe meteen mijn nieuwe telefoon even op de Parmezaanse kaas". Ik zou het niet  bedenken, jullie wel dan?
Hij mag ook niet in een hogerdrukcompartiment, dat hebben wij volgens mij niet in huis, dus dat is al een bedreiging minder.

Als het erg onweert en je denkt: "Kom, ik ga in dit  vreselijke weer even naar buiten met mijn nieuwe telefoon om Harry te bellen". NIET DOEN. Als je op dat moment bij dit weer Harry wil bellen, doe dat dan binnen of stuur Harry een mail, maar ga niet buiten staan bellen.

Wat ook niet aan te raden is, is om kinderen of dieren aan het apparaat te laten zuigen of kauwen. Ik weet natuurlijk niet of jullie dat wisten, maar dat je niet denkt: "Goh waar is kleine Tommy zijn speen? Nou ik geef hem voor het gemak maar even mijn nieuwe telefoon terwijl ik de speen zoek".
Of stel je voor dat Cas wel zin heeft in een buffelkluifje of een runderoortje en dat je geen zin hebt om op te staan, dat je dan tegen je hond zegt "Vrouwtje gaat na het nieuws een kluifje voor je pakken, kluif zolang maar op vrouwtjes telefoon".

De laatste waarschuwing is wel de allerergste, ik ga hier ook verder niet op in, dat zou echt te ranzig worden, ik geef jullie de waarschuwing wel even mee:

Steek het apparaat niet in oren of in andere lichaamsdelen.

Ik zit nog steeds met mijn poot omhoog, met mijn nieuwe telefoon in mijn hand. Ik heb me erg op zijn komst verheugd, maar ik bezie hem nu toch met wat andere ogen. Andere lichaamsdelen????

En oh ja, ook niet onbelangrijk, mocht je in explosiegevaar terecht komen, laat dan je eerste zorg zijn je telefoon uit te zetten. Explosies zijn niet goed voor hem. Wat er met jouzelf gebeurt zie je daarna wel.
Zet eerst je telefoon uit.
Zo voorkom je in ieder geval schade aan je apparaat.

In goede tijden en slechte tijden

Mijn rechtervoet heeft me vannacht ernstig geplaagd. Ben een paar keer naar beneden gestrompeld. De honden vinden het altijd gezellig als je 's nachts even beneden komt. Ze gaan er namelijk van uit dat je beneden bent om te kijken hoe het met ze gaat, dat je midden in de nacht wakker wordt om ze even te knuffelen. En als je dan ook nog gaat zitten denken ze dat je daar zit om ze een midnight snack aan te bieden. Ze vinden het niet raar als de je daar de wekker voor zet.

Ik ben vannacht een paar keer beneden geweest om te knuffelen, om te kijken hoe het met onze wereldwondertjes gaat en zelfs om een midnight snack in de smakkende bekkies te duwen. Omdat ik toch beneden was kon ik meteen iets drinken en een pijnstiller innemen.

Vanmorgen was de wond op mijn voet zo groot en afstotend dat ik al vroeg aan de telefoon hing met het Medisch Centrum. Mijn eigen huisarts zat vol maar ik kon om 8.50 terecht bij een vrouwelijke arts die met mijn huisarts samenwerkt. Omdat een voet niet binnen de vertrouwelijke band huisarts/patient hoort vond ik dat prima. Dus weer richting dokter met mijn achterpoten.

Ik was keurig gekleed, tot mijn enkels. Aan mijn voeten had ik tennissokken en Herman's slippers. Die zijn me te groot. Toen ik mij zo door het Gezondheidscentrum voortbewoog kon het voor iedereen duidelijk zijn dat ik daar was voor mijn voeten.

De arts die met mijn huisarts samenwerkte was een aardige dame die geschrokken naar mijn voet keek. Toen ze wat in de omgeving van de wond voelde en duwde viel mijn oog op haar armversiering. Ze had een beschaafde gouden armband om en aan dezelfde arm een veelkleurig plastic bandje.
Gisteren had ik van onze kapster Meniek geleerd, wat Loom is. Loom is een rage. Als je loomt maak je die plastic armbandjes.  Nadat ik haar met haar loomarmbandje had gecomplimenteerd (haar dochter maakt ze) gingen we terug naar mijn voet.
Ze vond het toch raadzaam om mijn eigen huisarts even te bellen. Ze hebben zich samen over de wond gebogen en wisten samen niet precies wat het was.
De huisarts wilde een foto van de wond, niet voor facebook maar om aan wondkenners te laten zien in de hoop dat iemand zegt: "Oh, dat is dat of dat".

Ik moet uiterlijk vrijdag terug, heb nu antibiotica en behalve de pijn voel ik me behoorlijk lamlendig.

Voor Herman is het ook niet alles, ik ben van weinig nut. Ik kan mijn eigen rondjehondje niet doen, ik kan niet stofzuigen, ik zit of lig met die enge poot omhoog.

Dat zijn de momenten dat een huwelijk zich bewijst, dan heb je een slechte tijd en dan voel ik me schuldig.

Ja, ik voel me schuldig, omdat ik voor meer slechte tijden zorg dan hij, dat hij vaker mijn taken over moet nemen dan ik van hem.

Toen zaten we vanavond naar RTLK Boulevard te kijken. We worden al tijden dagelijks op de hoogte gehouden van het huwelijk tussen Kim K. en Kanye W.
We weten allebei niet wie het zijn, maar wat een spektakel.
Er werd vanavond veel aandacht besteed aan haar weelderige kont. Weten jullie dat hij zo gek is op haar billen dat hij in de huwelijkse voorwaarden heeft opgenomen dat ze niet af mag vallen?

Nu weet ik wat ware liefde is, je blijft zo als je bent, je kont blijft mollig en zo niet, jammer meid. Dat is een reden voor echtscheiding.
Miljoenen kost dat huwelijk, maar haar achterwerk moet blijven zoals hij is en anders is het einde verhaal.

Herman, bedankt dat je me weer steunt in slechte tijden en ik beloof je plechtig dat ik niet mager zal worden.

Ik word echt vrolijk van dit inzicht. Als mijn voet me vannacht laat slapen ben ik helemaal gelukkig. Jammer voor de honden, maar dan word ik morgen wakker als een beter mens, als mijn eigen gelukkige zelf, compleet met dikke kont.

Ik hoop zo op een rustige, pijnloze nacht dat ik jullie de foto die ik naar mijn huisarts moest sturen zal besparen. Voor nu.

Achterpoten

"Godsammeliefhebbe" klonk het naast me. "Krijg nou de kolere" en "Se doene het niet op volgorde" en "Ik was hier eerder en hunnie worde eerder gehollepe".

Locatie: de wachtkamer bij de röntgenafdeling in het Flevoziekenhuis. Nadat de pedicure had geopperd dat mijn teen zo raar stond vanwege een fractuur ben ik naar de huisarts gegaan. Een foto van mijn linkerachterpoot was de eerste stap naar de diagnose en dus naar genezing. Dacht ik. Pijn in poot

Daar zijn ze, mijn pijnlijke achterpoten, maar met twee liefdevolle voorpoten erop

Afgelopen woensdag om 13.10 's middags had ik een afspraak op genoemde afdeling. Zoals mijn buurvrouw in de wachtkamer al met luide stem verkondigde, stelde het feit dat je een afspraak had niet veel voor.
Nou is het in het Flevo niet zo heel erg om te wachten. Ze hebben mooie wachtruimtes, in de hal van het ziekenhuis zat een mevrouw op een vleugel te spelen en in de hoek was een stemlokaaltje ingericht.

Herman en ik  besloten er een gezellig echtelijk uitstapje van te maken. Eerst de foto, dan stemmen en dan in het centrum even een broodje eten.
Ik werd om 13.30 geroepen (se deejen het niet op volgorde maar het viel nog alles mee). Ik hoefde alleen mijn schoenen uit te doen, de foto was zo klaar en wij konden richting stembureau.

Ik had voor de time being al een paar idioot grote laarzen aangeschaft. Mijn gebroken teen eiste de nodige ruimte. Ik had ook een paar uitgelopen ballerina's gevonden, dus het ging allemaal wel. In het weekend heb ik mij door het bos voortbewogen op Herman's gympen, een elegant maatje 44.
Omdat ik mijn zeer pijnlijke linkervoet bij het lopen wat ontzag,  heb ik mijn rechtervoet niet de nodige aandacht gegeven. Ik zag in het weekend wel een klein wondje op mijn rechter grote teen.

Dat wondje is uitgegroeid tot een blauwe, bloederige, kloppende massa. Dus morgen met mijn "goede" voet naar de dokter.

Ik heb ook de uitslag van de foto. Daar ben ik niet blij mee want, godsammeliefhebbe, het is artrose, het wordt niet beter zoals ik hoopte, het wordt alleen maar erger. Dat  betekent geen naaldhakken meer.
Daar had ik me al mee verzoend. Dat betekent ook geen pump met een truttig blokhakje meer, dat betekent geen goedkope, vrolijk gekleurde ballerina's meer.
Nee vrienden, dat betekent grote, platte en brede schoenen, dat betekent afzichtelijke modellen, dat betekent uitsluitend nog zwarte of beige sneeuwschuivers.

Op dit moment ben ik zo ziek van mijn gewonde rechterpoot dat het me even niet kan schelen.

Maar binnen afzienbare tijd zal het inzinken, dan zal ik me realiseren hoe mijn toekomst eruit zal zien.

Ik zocht nog een naam voor mijn op te richten bedrijf, wat denken jullie van "Katrien Duck Advies?"

Wat een ellende, of om met mijn buurvrouw uit het ziekenhuis te spreken: "Krijg nou de kolere".

Zeg mij uw naam

Hebben jullie dat ook wel eens, dat je iemand ziet en dat je denkt dat je hem of haar kent?

En dat die persoon helemaal niet de persoon blijkt te zijn die jij dacht te zien?

Ik heb laatst nog op een ochtend om 6.30 wandelend met een hond uitermate uitbundig tegen een soort zombie geroepen: "Heeee, goeiemorgen, kijk niet zo zuur joh". Was dit de vrouw geweest die ik dacht te zien was er niets aan de hand geweest. Nu werd de blik van de zombie nog zuurder, ze keek me misprijzend aan, ik zag haar denken: "Heb ik al een rotochtend met een vreselijk ochtendhumeur, kom ik ook nog eens zo'n blèrende debiel tegen". Ik wist niet hoe gauw ik door moest lopen en zei tegen mijn hond: "Dat is Yvonne helemaal niet".  Hond keek terug met een blik van :"Zielig mens, dat ruik je toch". Ja, hond wel, ik niet.

Een tijd geleden zag ik Frits in het winkelcentrum lopen, leuk, ik heb vroeger een aantal jaren met Frits gewerkt. In plaats van dat ik Frits voorzichtig benader en even controleer of het Frits wel is en of Frits mij zich nog herinnert, steiger ik op hem af, bler:" Hallooooooo, Fritssssssss, wat leuk, hoe is het en hoe is het met je vrouw en waar werk je nou en zie jij Fred nog wel eens?". De vage blik van Frits had mij kunnen waarschuwen. Als ik de vrouw was geweest die ik had willen zijn, had ik op dat moment moeten begrijpen dat Frits geen zin had in contact of dat Frits niet wist wie ik was (dat had gekund, onze samenwerking dateert van 30 jaar, 20 kilo en 36 haarkleuren geleden) maar ik ben nu eenmaal die ik ben en ik dender door.

Frits kuchte en toen ik eindelijk even mijn klep hield om adem te halen, zei Frits dat hij het leuk vond me te zien, maar dat dit volgens Frits de eerste keer was dat we elkaar zagen en dat deze Frits Hans heette.

Ik heb Hans gegroet en ben gegeneerd doorgelopen.

Het is ook vaak andersom. Ik kom vaak mensen tegen die ooit in de afgelopen 30 jaar als klant bij mij aan tafel hebben gezeten. Een aantal ken ik, daar weet ik nog van alles van. Dat zijn vaak klanten waar iets bijzonders mee was. Ook de klanten die heel aardig of heel lastig waren herinner ik me.

Er zijn ook klanten die ik nog vaag ken, ze hebben iets bekends maar daarmee houdt het op. Soms denken die mensen dat je nog precies weet wat je 15 jaar geleden met ze besproken hebt en ze beginnen je op de hoogte te brengen van het wel en wee van de laatste 15 jaar.

Ik knik en mompel in de hoop dat er opeens een belletje gaat rinkelen.

Ik heb nu een vrouw die mij kent. Ze kent me bijzonder goed. Ik kwam haar zo'n anderhalf jaar geleden tegen, ook weer tijdens een hondenwandeling, zij met haar hond en ik met de mijne. Ze wist heel veel van me, deze vrouw. Ze wist waar ik werkte en wist de naam van mijn man. Ze was buitensporig blij dat ze me tegenkwam, ze vond me een kanjer. Ze was zo lovend over me dat ik na drie kwartier gejubel niet durfde te bekennen dat ik geen idee had wat haar naam was en waar we elkaar hadden leren kennen.

Ik heb er een paar dagen over gepiekerd en daarna vergat ik haar. Tot de volgende keer dat ik haar zag, we zaten in de trein tegenover elkaar en hebben tot ik mijn bestemming had bereikt weer een vrolijk gesprek gevoerd. Ze is erg aardig, heel vrolijk en ze is duidelijk mijn enige fan.

Ik zie haar regelmatig en inmiddels weet ik ook vrij veel van haar. Behalve wie ze is en waar ik haar van ken. Het zou ook raar zijn als ik, nu we zo'n vriendschapsband hebben opgebouwd, zou bekennen dat ik geen flauw idee heb.

Kortgeleden had ik een workshop op een voor mij nieuwe locatie. Terwijl ik het terrein van het opleidingsinstituut oploop, blij dat ik op tijd op de juiste plek was gearriveerd, hoor ik roepen :"Heee, Marianne". 

En daar was ze, mijn vriendin. Ze deed ook een opleiding want je "Je weet hoe het op mijn werk is".

Nou nee dus. Ik weet niet wie ze is, laat staan waar ze werkt.

Ze had de grootste lol dat we elkaar tegenkwamen. We stonden ook nog een keer samen in de toiletruimte. Hilarisch vond ze het.

Ze riep nog: "Jij gaat wel slagen, jij bent zo'n kanjer".

Dank je wel vriendin en alsjeblieft, geef volgende keer een hint of een aanwijzing. Ik zal zo veel leuker met je kunnen praten als ik weet wie je bent.

En oh ja, jij bent ook een kanjer, dus je redt het wel met je opleiding.

In het teken van de tekentang

Caspers klacht


Carlie en ik hebben een leuk leven. Het is hier goed van eten en drinken. We krijgen op tijd eten, soms moet ik mijn vrouwmens wel even vermanend aankijken als het naar mijn gevoel wat te lang duurt, maar ach het is maar een mens. En waar mensen zijn worden fouten gemaakt.
Ik moet die mensen ook wel eens opdragen de waterbakken opnieuw te vullen.
Ze begrijpen niet dat ik buiten uit de meest gore sloten en modderplassen wil drinken maar dat ik wel een brandschone waterbak eis. Er hoeft maar een klein zwart dingetje in te zweven en ik zuip het niet meer.
Maakt niet uit, ik tik tegen mijn waterbak en de boodschap komt wel over.

Het ideale hondenleven is in balans. Dat geldt voor mensen ook, maar voor mensen schijnt het veel ingewikkelder te zijn dat te realiseren.
Wij willen het juiste evenwicht tussen bewegen en rust, tussen wilde spelletjes en tedere liefde.
Visite vinden wij gezellig als ze niet te laat weggaan, want 's avonds is de bank van ons.

Op een, voor ons, ideale avond zijn wij met zijn vieren thuis, mijn manmens zit op zijn ouwelullestoel en mijn vrouwmens in het hoekje van de bank. Tot een uur of tien mag ze daar van mij zitten, daarna stuur ik haar naar boven of naar haar eigen stoel. Carlie ligt meestal in haar bed en ik op de bank, naast mijn vrouwmens.

En..kriebelen maar!!!!

Afgelopen weekend begon op vrijdagochtend, zolang mijn vrouwmens niet werkt gaan we op vrijdag naar het Kottersbos. Ik heb al eens uitgelegd dat je in sommige bossen wel met de bal mag spelen en in sommige bossen niet. Ik weet niet precies wie dat verzonnen heeft, zal wel op zo'n bordje aan het begin van het bos staan. Mijn mensen kunnen lezen en ik niet, dus het zal wel.

Achter de tennisbal aanrennen is mijn grote hobby, iedereen met een passie begrijpt hoe gedreven ik ben.
Als we in een bos zijn waar aangegeven staat :"verboden met tennisballen te gooien", zoek ik iets anders te doen. Ik verplaats wat grote takken, jaag Carlie op, snuffel wat en til mijn poot op tegen daartoe uitverkoren bomen.
Het Kottersbos is een raar bos, halverwege de route komen we een grote heuvel tegen, wij zijn er zo op, die mensen doen er langer over (ik snap niet waarom ze met alle geweld alleen op hun achterpoten willen lopen, zo onhandig). Als ze eenmaal op die heuvel staan kan het feest beginnen, ze gooien die ballen naar beneden, wij erachteraan en we brengen ze terug. Jongens, dat is genieten, dat is topsport. Ik leef me helemaal uit op de vrijdagochtend. Na die heuvel blijven we gelukkig tot we bij de auto zijn met de bal spelen.

Het weekend begon goed en zaterdagavond was er iets dat mijn vrouwmens op de televisie wilde zien. Zij in mijn hoekje op de bank en ik naast haar. Dat is heerlijk, ik rol dan op mijn rug en mijn vrouwmens moet op mijn buik kriebelen. Vaak val ik dan in slaap, ik snurk maar dan zetten ze de tv maar wat harder.

Afgelopen zaterdag, ik had voor Carlie en mij nog een koekje gebietst, ga ik op mijn rug liggen en duw mijn kop tegen mijn vrouwmens aan om aan te geven dat mijn kriebelsessie kan starten. Opeens gaat ze rechtop zitten, ze voelt even goed, zet haar leesbril op, duikt zowat met haar neus in mijn vacht en zegt tegen mijn manmens: "Een teek!!!!"".

Ik begrijp heel veel woorden en bij het woord teek heb ik minder prettige associaties. Mijn manmens springt op en komt aanrennen met een bak vol gereedschap. De sfeerverlichting gaat uit, de operatielampen aan, ik word op een onaangename manier vastgehouden door mijn vrouwmens terwijl mijn manmens met die tangen de teek te lijf gaat. Ondertussen roepen ze::"GVD",(dan lukt het niet die teek te verwijderen en dat schijnt te moeten) en :"Casper is een grote hond, lieve hond, hoor, oh wat ben jij een grote kerel, straks krijg je een koekje".
Wat heb ik daar in godsnaam aan? Straks komt in mijn woordenboek niet voor, het koekje wil ik nu en skip de rest van deze ellende maar, dacht ik bij mezelf.
Of het allemaal al niet erg genoeg was vonden ze nog meer teken.

Carlie kwam even uit haar bed om te kijken wat er met mij aan de hand was, stom wijf, nu moest zij er ook aan geloven. Carlie heeft van dat lange blonde haar dus bij haar gaat het nog moeilijker.
Mijn  vrouwmens had om Carlie te paaien een handjevol hondenkoekjes op het tafeltje gelegd. Ook een stom wijf, wie verwacht nou dat Supercassie koekjes op vreetafstand laat liggen? Mijn ellende was voorbij, Carlie zoekt het maar uit, dacht ik. Ik heb er wat onverschillig bij staan kijken, kauwend op haar troostkoekjes.

Wat een rotavond, ik was blij toen ze naar bed waren. Ik moest ze de volgende ochtend wakker maken en om negen uur liepen we in een bos, gelukkig een bos zonder tennisbalbeperkingen. Ach, al met al is het leven wel goed en is Supercassie best in balans.

In het teken van de teken

Vroeger keek ik altijd naar het Songfestival, Herman en ik hadden het er gisteren nog over. Vroeger keek je met de hele familie naar een zwart/wit beeld. De liedjes waren geheim tot de avond zelf en iedereen moest in zijn eigen taal zingen. Prachtig vond ik het. Ik zie nog Milly Scott voor me met "Fernando en Filippo".
Geen succes vond ik. Ik was toen al francofiel, mijn beste herinnering aan de Songfestivaux van vroeger is France Gall met "Poupe de cire, poupee de son".
Ongeveer na het succes van Teach In met "dingdingedong" ben ik afgehaakt., Ik volgde het hele gebeuren op afstand, maar ging er niet meer een hele avond echt voor zitten.

Soms schakelde ik in tegen de tijd dat de puntentelling begon, dat vind ik erg spannend. Wie geeft wie de douze points?

De afgelopen week was er zoveel gedoe om het liedje van Waylon en Ilse dat ik, nadat duidelijk was dat Nederland in de finale zat, aan Herman mededeelde dat ik deze keer het hele festival wilde zien. En daar zaten we om 20.30 met een bak thee en Herman met wat leesvoer voor de saaie liedjes.
Gelukkig moesten we eerst 23 liederen aanhoren en aanzien voor onze Nationale Trots aan de beurt was.

Casper lag gezellig naast me op de bank op zijn ruggetje en ik krabbelde op zijn buikje. En daar was hij, de eerste van de avond. De eerste teek. Ik haat die krengen, het zijn heel kleine beestjes. Ze zuigen zich vast in de huid van je dierbare hond, drinken zijn bloed, blijven vastzitten en worden bollen ter grootte van een flinke doperwt. Soms vallen ze spontaan af en als je op zo'n volgezogen roterwt trapt spuit het bloed in het rond.
Casper had er drie en Carlie een stuk of vier.  Wij hebben tegenwoordig een gereedschapskist vol met tekentangen. Tijdens Wit-Rusland, Azerbeidzjan en IJsland hield ik Carlie's kop vast en was Herman met groot materieel bezig de hond aan het ontteken. We hebben even gepauzeerd, tot Polen, en toen hebben we op Carlie een nacontrole uitgevoerd. Je ziet niet alleen niets tijdens dit rotklusje, je hoort ook niets. Degene die aan het ontteken is moet vloeken en de vasthouder moet de hond bemoedigend en troostend toespreken.

We hebben even wat te drinken genomen en zijn rustig gaan zitten tijdens Griekenland, Oostenrijk en Duitsland.

Bij Zweden zijn we met Casper begonnen. Carlie blijft nog wel eens stilzitten, maar Casper worstelt, hij laat duidelijk merken dat hij het hele gebeuren bijzonder irritant vindt.,
Frankrijk tot en met Malta zijn volledig aan ons voorbijgegaan. Tijdens Denemarken hebben we toastjes gemaakt en een drankje ingeschonken. Nederland had onze volle aandacht.

Tijdens San Marino en de UK hebben we de honden ter compensatie iets lekkers gegeven en even vergaderd over een ander tekenmiddel. De puntentelling en de uitslag hebben we gezien.

Normaal gesproken laat Casper ons van onderaan de trap om een uur of zeven weten dat het tijd is voor actie maar ze waren zo moe van onze bijzondere Songfestivalavond, dat onze levende wekker pas tegen achten een teken van leven gaf.

En toen begon Moederdag. Ja, wij vieren dat. De honden geven ons een cadeautje met dit soort dagen.

Vandaag was het cadeau wel heel bijzonder, Herman had de foto van mijn vader en mij op Canvas laten zetten. Prachtig, ik was een maand of acht op die foto, hij is dus meer dan 30 jaar oud. Van de honden een hart van Dove met douchecrème en bodylotion. Een mooie foto en een hart, als dat geen teken van liefde is?

Poten

Onze week staat in het teken van de poten.

Begin van de week tijdens een boswandeling zagen we dat Carlie wat bloed had aan een voorpootje. Gezien de manier waarop dat span van ons door de bossen dendert is het niet vreemd dat er af een toe een wondje op een pootje zit. Maar in de loop van de week werd het een bultje. Voor de honden zijn wij echte dokterlopers, wij zijn dierenartslopers. Als we twee maanden niet geweest zijn maken ze zich al zorgen bij de Dierenkliniek Almere-Buiten. Herman heeft donderdagochtend gebeld en eind van de middag konden we terecht.
Na bestudering van het bultje was de diagnose gauw gesteld, het bultje is een histiocytoom. Voor alle zekerheid heeft de dierenarts met een naald wat vocht uit het bultje gehaald (nou ja dat hebben we met zijn allen gedaan, de dierenarts, twee assistentes en Herman en ik voor de vasthou en de peptalk). Carlie had  er nog het minste last van. Het vocht is onderzocht in Utrecht en gelukkig werd de diagnose bevestigd. Niet gevaarlijk, niet pijnlijk, af en toe wat zalf erop en dan moet het vanzelf overgaan.

Achterpoot

Zo zorgvuldig als ik ben met de medische zorg voor de honden, zo makkelijk ben ik voor mezelf. Het zou niet in me opkomen om met mijn eigen pijnlijke achterpoot naar onze huisarts te gaan. Sinds zo ongeveer een jaar heb ik behoorlijk veel pijn aan mijn linkervoet. Mijn voeten zijn toch al niet mijn beste onderdelen, dus ik probeer ze te negeren. 

Toen ik jong en eigenwijs was ben ik zo vaak gewaarschuwd voor de gevolgen van het lopen op naaldhakken dat ik altijd het gevoel heb dat ik boete doe als mijn voeten me hinderen.

"Later als je ouder bent, heb je er spijt van, dan krijg je last van je rug en heb je misvormde voeten".

Ik dacht dan " Ja hoor, zal wel, zoek het uit." En huppelde weg op mijn aardappelstampers. Nu ben ik ouder en die rug valt wel mee. Mijn achterpoten daarentegen.....Dat is mijn eigen schuld, denk ik vaak en ik lijd door.

Een paar weken geleden waren we op een bruiloft, een perfecte dag, ik had maar een persoonlijk minpuntje, mijn van ellende schreeuwende linkervoet in mijn keurige pump. Na deze dag kan ik nog amper schoenen aan, alleen mijn degelijke Gabor laarzen en zelfs daarmee ben ik na een paar uur bijna in tranen van de pijn.

In de hoop op een simpele en snelle oplossing ben ik gisteren op de behandelstoel van de pedicure geklommen. Ze bekeek zorgvuldig de pijnlijke voet en ze trok de conclusie dat ik al tijden met een gebroken teen rondloop. Van het breken zelf heb ik niets gemerkt, ik was waarschijnlijk te druk met de gezondheid van de honden, dus die teen is heel raar aan mekaar gegroeid.  Bovenop mijn voet is het dik. Dus het is niet echt raar dat ik pijn heb. Ik moet naar de huisarts en dan naar een podoloog, het kan zijn dat ze die teen weer gaan breken (volgens de pedicure). Elegant schoeisel kan ik in ieder geval vergeten.

Orthopedisch maatschoeisel

Omdat ik een verschrikkelijke doordraver ben (figuurlijk, even niet letterlijk) ben ik meteen gaan googelen op orthopedische schoenen. Dat is allemaal nog niet zo simpel. Er is een hele handleiding voor. In een poging tot geestigheid noemen ze dat "Uw schoenen stap voor stap"". Nou, ik kan er niet om lachen. 

Ze hebben een inloopschema voor je gemaakt, de eerste dag mag er 1 uur op lopen, dat voer je op en de vijfde dag kan je 3 x 3 uur lopen. Ja halloo, denken ze dat ik verder niets te doen heb?

Ik zie me al 3 x 3 uur lopen. Hoe moet je dat inpassen? Van 8.00 tot 11.00 uur, dan koffie-en lunchpauze, dan lopen van 13.00 tot 16.00 uur en dan 's avonds van 19.00 tot 22.00 uur? Ik hoop dat dit schema alleen geldt voor de inloopperiode.

En dan heb ik het nog niet over het uiterlijk van die schoenen. Mijn nieuwe rubberlaarzen (waar ik prima op voortkan) zijn ook niet elegant, maar minder erg dan de schoenen in de catalogus bladzijde 3 "Dames, orthopedisch, luxe".

Mocht het zo erg zijn als ik me nu voorstel, koop ik gewoon nog een zooi vrolijke rubberlaarzen. Ik heb mooie gezien met gouden sterretjes erop, dat kan best bij mijn chique zwarte jurk. Zo, het schoenprobleem voor het volgende feest is opgelost.

Om de ellende compleet te maken heeft Herman ook nog een likdoorn.

Dit is de week van de poten, vanavond lekker met sloffen aan voor de tv. Tenminste als ik weet waar Casper ze verstopt heeft.

Waar woon je?

Weten jullie wat een hodoniem is? Geeft niets hoor, als je het niet weet, ik weet het ook pas sinds een uur.
Een hodoniem is een woord om wegen of straten aan te duiden. In de negentiende eeuw werd de hodoniem in Nederland ingevoerd.
Als je moet vertellen waar je woont is een straatnaam natuurlijk ontzettend handig. Huisnummer erbij, in Tom en je komt er wel.

In een aantal Amerikaanse steden hebben straten nummers in plaats van namen. Dat werkt net zo goed en je hebt geen straatnaamcommissie nodig. In delen van Midden-Amerika worden straten aangeduid met lokaal bekende herkenningspunten, huisnummers kennen ze ook niet. Als je iemand een kaartje stuurt ben je er niet met :Dorpsstraat 17, maar je hebt hele lappen tekst nodig.
Bijvoorbeeld: bij de Buurtsuper doe je 3 stappen vooruit tot je bij de kapper bent, dan steek je schuin over naar de groentewinkel, dan 2 flinke stappen maar links, bij dat huis met de gele gordijntjes, daar woon ik.
Als de kapper zijn deuren sluit of als je een andere kleur gordijnen neemt klopt je hele adresaanduiding niet meer. Postbode in die landen is een arbeidsintensief beroep. Ze hebben ook extra grote enveloppen.

Hier in Almere is het redelijk overzichtelijk geregeld, we hebben buurten en wijken en die hebben een thema. Als je de Bach hebt gevonden weet je dat Beethoven in de buurt is en vlak bij de Lamastraat loopt de Antilopestraat.

Makkelijk toch? Al heb je nooit van Lieven de Key gehoord, je weet toch wat zijn beroep was

Jaren geleden had ik een klant die stuiterend van enthousiasme kwam vertellen dat hij zijn droomhuis had gevonden. Hij had een huis gekocht aan de Jakkestattilaan. Ik heb het hem meermalen laten zeggen terwijl ik me vertwijfeld afvroeg of er een bloem bestond die Jakkestatti heette, is er een Bouwmeester, een landgoed of een dier dat ik niet ken?. Ik feliciteerde mijn klant met zijn aankoop en vroeg terwijl ik het hypotheekprogramma opstartte: "In welke wijk ligt dat prachtige huis?". Klant keek me verwonderd aan en zei voorzichtig :"Ik had je slimmer ingeschat, Mar, in de Filmwijk natuurlijk".
Natuurlijk, de Fransen noemen Jakkestatti Jaques Tati. Vlakbij de Cinemadreef ligt de Jaques Tatilaan.

Makelaars moeten een vaktest doen, onderdeel van de test is dat ze een huis taxeren. Ik ken een makelaar die bij zijn vaktest het adres Hibiscusstraat opkreeg., Hij vond dat zo "componistachtig" klinken dat hij, met de examencommissie achterin, koers zette naar de Muziekwijk. Hij is die keer niet geslaagd.

Ik heb overigens diepe bewondering voor de straatnaamcommissie in onze stad. Ze hebben wat moeten verzinnen de afgelopen decennia. In de stripheldenbuurt zitten wel wat bijzondere namen.  Ik bedoel maar, wie neemt je serieus als je zegt dat je aan de Tante Pollewopstraat woont of de Brommy en Tommysingel?

Eens zijn ze toch ook door de thema's heen lijkt me zo.  De kleine kwaaltjesbuurt, lijkt me ook wel wat.

Je gaat op de Influenzasingel links af, het Diarreepad op, dat loop je af tot je bij de Migrainesingel komt, die loop je uit en dan kom je vanzelf op Likdoornplein, nou daar woon ik.

En nu vergeten we nooit meer wat een hodoniem is. Gek de spellingscontrole heeft er ook nog nooit van gehoord.

Dodenherdenking

Morgen is het 4 mei, morgen herdenken wij de doden die gevallen zijn in oorlogen. En op 4 mei herdenken wij voornamelijk de doden die vielen in de tweede wereldoorlog.

Voor de meesten van ons een wat abstract begrip, we herdenken, we proberen te begrijpen, maar we weten niet echt wat het was.

Ik denk terug aan 4 mei 1964. Mijn vader, mijn moeder, mijn broertje en ik stonden op ons balkonnetje aan de Stadhouderskade in Amsterdam. 's avonds gingen de straatlantaarns aan en wij moesten stil zijn.

Helemaal begrijpen deden wij het niet. Mijn vader was, zoals elk jaar in die eerste week van mei anders.Hij keek naar ons, maar het was net of hij ons niet zag. Hij was lichamelijk bij ons, maar in gedachten zat hij in een ander deel van zijn leven.
Hij praatte er niet over, hij vertelde ons niet over de oorlog, wij wisten niet wat hij meegemaakt had.

Wij wisten dat de eerste week van mei een sombere week was, wij wisten dat onze vader die week niet echt bij ons was. We wisten niet waarom.

Op die 4 mei 1964 stonden we op ons balkonnetje. Mijn moeder was wat geagiteerd en mijn vader was afwezig. Eigenlijk durfden we nooit iets te zeggen,  op de vroege avond van 4 mei.
Op 4 mei 1964 viel de gewenste stilte om 20.00 uur. Niet helemaal, een medelander op een brommertje tufte lekker voort over de Stadhouderskade. Hij merkte wel dat er iets anders was dan anders. Hij zag dat de straatlantaarns aangingen en dat alle auto's stilstonden. Hij wist niet waarom dus hij keerde zijn brommertje. Je zag de vertwijfeling. Hij wilde zich wel aanpassen maar hij wist niet wat er van hem verwacht werd. Zijn brommertje bleef hoorbaar, in die doodse stilte om 20.00 uur op 4 mei 1964.

Ik schoot in de lach, ik wist dat het niet mocht. Ik wist dat niets mocht in de eerste week van mei, ik wist alleen niet waarom. Mijn vader draaide zich naar me om en sloeg mij op mijn wang, Voor zover ik mij ik kan herinneren was dat de enige klap die ik van mijn vader kreeg, die klap op 4 mei 1964.

Mijn vader en ik

Later, veel later, begreep ik mijn vader, begreep ik de klap.

Mijn vader was in de tweede wereldoorlog getrouwd met zijn grote liefde. Zij is omgekomen bij een bombardement, mijn vader heeft drie dagen onder het puin gezeten.

Na de oorlog is hij getrouwd met een vrouw die het kanaal overzwom, zij heeft mijn vader verlaten voor haar Engelse zwemtrainer.

In 1951 heeft hij mijn moeder ontmoet en hij heeft met haar twee kinderen gekregen, eerst kwam ik en daarna mijn broertje.
Mijn vader is  oud en dement geworden. Toen hij oud en dement was, werden in zijn hoofd zijn drie geliefden een.
Mijn moeder was zijn grote eerste liefde, maar ook de vrouw die hem verlaten had.

Na zijn dood heb ik een en ander ontrafeld. Ik weet van zijn eerste liefde, ik weet van de vrouw die wegliep met de Engelsman en uiteraard weet ik van mijn moeder.

Elk jaar op 4 mei, denk ik aan die avond, 4 mei 1964 en ik denk aan mijn vader. Aan zijn grote verdriet dat hij niet met ons kon en wilde delen.

Morgenavond, 4 mei, denk ik aan al degenen die gevallen zijn in de tweede wereldoorlog, en ik kijk naar de foto van mijn vader en ik denk aan hem en zijn stille verdriet.

Watermeloen en Willlies

Portemonnee

Kennen  jullie die sites waar je voor kleine prijsjes artikelen kunt bestellen? Soms betaal je zelfs alleen de verzendkosten. Ik had er nooit zoveel vertrouwen in, Herman wel. Hij heeft laatst nog een AHABRA voor me besteld en voor ons samen opzetborsteltjes voor de tandenborstel. Als het artikel duurder is dan de verzendkosten heb je een goede deal. Ideaal voor uitkeringstrekkers.

Je krijgt een voucher en het bestelde artikel komt te eniger tijd jouw kant op.

Ik ben een verwoed internetshopper en ik ben gewend aan snelle levertijden. Zelfs Herman had ik binnen een paar dagen in huis (eerst op zicht, maar ik heb hem gehouden).

Als je via een kleineprijsjesclub artikelen bestelt moet je geduld hebben.

Zoals ik zei, ik bestelde er nooit wat. Ten eerste leek het me te mooi om waar te zijn en ten tweede is geduld niet mijn meest karakteristieke eigenschap, dus ik hou niet van die lange levertijden.

Nu wil het geval dat mijn portemonnee de geest heeft gegeven. Het is een mooie, donkerbruine leren portemonnee, de portemonnee zelf is nog in tact, maar de rits is stuk. Ik ben een gewoontedier dus ik blijf hem open en dicht ritsen. Alleen gaat hij al een hele tijd niet dicht, dus ik rits hem open en open.
Dat is niet handig en het staat ook wat knullig als je in een winkel eerst een postelastiek van je portemonnee moet halen voordat je aan je verplichtingen kunt voldoen.
Afijn, ik zit een paar weken geleden even te kijken op een kleineprijsjessite en daar was een aanbieding van mooie, grote portemonnees met voldoende vakjes. Ik kwam in de verleiding en ging voor de bijl.
Hij is er in diverse kleuren en ik probeerde te beslissen tussen de zwarte en bruine. In eerste instantie en uit gewoonte keek ik niet eens naar lichtgele of de turquoise. En toen zag ik hem: een heel goedkope, grote, praktische, watermeloenkleurige portemonnee.

Ik wed dat geen van jullie in het bezit is van een watermeloenkleurige portemonnee. Drie weken geleden heb ik heb hem besteld. Om precies te zijn, gisteren drie weken geleden. De levertijd kan 25 werkdagen zijn. Daar heb ik er nu vijftien van achter de rug. Dus met een dag of tien hou ik hem in mijn handen. Ik heb mijn vriendin Yolande moeten beloven haar meteen te bellen. We gaan er een feestje van maken.

Het is zo goed om iets te hebben om naar uit te kijken, ik zal jullie op de hoogte houden. Ik zet wel een foto op facebook, wat zullen jullie onder de indruk zijn.

Willies

Als je honden hebt zijn rubberlaarzen onmisbaar.

Herman en ik kijken graag naar Engelse Krimi's. Wij kunnen onszelf redelijk deskundig noemen als het gaat om Morse, Frost, Lewis, Midsummer Murders etc.
Het is wonderlijk hoeveel moorden er in de country gepleegd worden en hoeveel van die mensen rubberlaarzen hebben. Dat is handig als je een moord op moet lossen, want er staat altijd wel een voetafdruk van zo'n laars ergens. Dan is de schoenmaat bekend en vervolgens is het een peulenschil de moordenaar te vinden.
Een Engelse DCI (Detective Chief Inspector ) noemt die laarzen geen boots maar Willies, althans wij verstonden dat. En omdat dat leuker klinkt dan rubberlaarzen is het normaal als Herman tegen mij zegt: "Zal ik je Willies uit de schuur halen?".
Ik kwam er kortgeleden achter dat het geen Willies maar wellies is, maar ik hou het op Willies.
De laatste tijd krijg ik natte voeten in mijn Willies. Dat komt vermoedelijk omdat er gaten in de zolen zitten. Dus ik moet afscheid nemen van mijn oude, vertrouwde Willies. Ik heb er duizenden kilometers op gelopen de afgelopen twintig jaar. Met Jimmy, met Joy, met Casper en Carlie. Dus we gaan binnenkort even naar het tuincentrum voor  nieuwe Willies.

Het doet best een beetje pijn, want net al je eerste vent vergeet je je eerste Willies nooit.

Maar jullie zijn welkom hoor, watermeloenkleurige portemonnee en nieuwe Willies (misschien neem ik wel gebloemde dit keer).

Bon appetit

Bij ons in de straat woont een man, een beetje een rare snijboon. Een beetje zielig ook, sinds zijn moeder kortgeleden overleed moet hij zijn eigen boontjes doppen. Het is een wat oudere, forse
man en bepaald geen zacht eitje.
Zoals meerdere buurtbewoners ondervonden hebben is het met die man slecht kersen eten.
Niet iedereen pikt alles van deze azijnpisser, niet iedereen laat zich het kaas van zijn brood eten.

Wij hebben ook wel eens mot hem, over zaken waarvan een ander zou zeggen:"Het sop is de kool niet waard".  Hij heeft ook honden en tussen zijn honden en de onze botert het niet zo.
Wij houden onze honden bij ons als we hem aan zien komen, maar hij laat de zijne rustig los.
Ik vraag je: Lus je nou nog peultjes?
Een van onze honden is eens zo geschrokken van zijn honden die op haar af kwamen stormen dat ze zich dood hield. Wij waren in paniek en hij haalde zijn schouders op. Heb je het ooit zo zout gegeten?

Die hond heeft meerdere mensen en honden gebeten en dan probeer je aangifte te doen. Dat is nog niet zo makkelijk kan ik je vertellen. Maar we laten ons geen knollen voor citroenen verkopen en we hebben doorgezet.

Ik heb geprobeerd een gesprek met hem aan te gaan, wij zijn tenslotte niet te beroerd om wat water bij de wijn te doen. Hij werd zo rood als een kreeft en maakte me uit voor rotte vis. Ik schrok me dood.

Nou wordt de soep natuurlijk niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend, maar ik zat wel met de gebakken peren.

Ik kon er geen chocola van maken en om de situatie niet te laten escaleren heb ik maar eieren voor mijn geld gekozen.

Op een gegeven moment kregen we dreigbrieven van hem, we hebben de brieven doorgemaild naar de politie, We wilden er geen slaatje uitslaan, maar toen waren echt de rapen gaar.

De situatie is weer rustig in de buurt,  de ervaring doet het nog steeds goed als borrelpraat, ik kan wel zeggen: het gaat erin als koek.

Ja, onzelieveheer heeft rare kostgangers, dat heeft onze rare snijboon maar weer bewezen.