Mijn rechtervoet heeft me vannacht ernstig geplaagd. Ben een paar keer naar beneden gestrompeld. De honden vinden het altijd gezellig als je 's nachts even beneden komt. Ze gaan er namelijk van uit dat je beneden bent om te kijken hoe het met ze gaat, dat je midden in de nacht wakker wordt om ze even te knuffelen. En als je dan ook nog gaat zitten denken ze dat je daar zit om ze een midnight snack aan te bieden. Ze vinden het niet raar als de je daar de wekker voor zet.
Ik ben vannacht een paar keer beneden geweest om te knuffelen, om te kijken hoe het met onze wereldwondertjes gaat en zelfs om een midnight snack in de smakkende bekkies te duwen. Omdat ik toch beneden was kon ik meteen iets drinken en een pijnstiller innemen.
Vanmorgen was de wond op mijn voet zo groot en afstotend dat ik al vroeg aan de telefoon hing met het Medisch Centrum. Mijn eigen huisarts zat vol maar ik kon om 8.50 terecht bij een vrouwelijke arts die met mijn huisarts samenwerkt. Omdat een voet niet binnen de vertrouwelijke band huisarts/patient hoort vond ik dat prima. Dus weer richting dokter met mijn achterpoten.
Ik was keurig gekleed, tot mijn enkels. Aan mijn voeten had ik tennissokken en Herman's slippers. Die zijn me te groot. Toen ik mij zo door het Gezondheidscentrum voortbewoog kon het voor iedereen duidelijk zijn dat ik daar was voor mijn voeten.
De arts die met mijn huisarts samenwerkte was een aardige dame die geschrokken naar mijn voet keek. Toen ze wat in de omgeving van de wond voelde en duwde viel mijn oog op haar armversiering. Ze had een beschaafde gouden armband om en aan dezelfde arm een veelkleurig plastic bandje.
Gisteren had ik van onze kapster Meniek geleerd, wat Loom is. Loom is een rage. Als je loomt maak je die plastic armbandjes. Nadat ik haar met haar loomarmbandje had gecomplimenteerd (haar dochter maakt ze) gingen we terug naar mijn voet.
Ze vond het toch raadzaam om mijn eigen huisarts even te bellen. Ze hebben zich samen over de wond gebogen en wisten samen niet precies wat het was.
De huisarts wilde een foto van de wond, niet voor facebook maar om aan wondkenners te laten zien in de hoop dat iemand zegt: "Oh, dat is dat of dat".
Ik moet uiterlijk vrijdag terug, heb nu antibiotica en behalve de pijn voel ik me behoorlijk lamlendig.
Voor Herman is het ook niet alles, ik ben van weinig nut. Ik kan mijn eigen rondjehondje niet doen, ik kan niet stofzuigen, ik zit of lig met die enge poot omhoog.
Dat zijn de momenten dat een huwelijk zich bewijst, dan heb je een slechte tijd en dan voel ik me schuldig.
Ja, ik voel me schuldig, omdat ik voor meer slechte tijden zorg dan hij, dat hij vaker mijn taken over moet nemen dan ik van hem.
Toen zaten we vanavond naar RTLK Boulevard te kijken. We worden al tijden dagelijks op de hoogte gehouden van het huwelijk tussen Kim K. en Kanye W.
We weten allebei niet wie het zijn, maar wat een spektakel.
Er werd vanavond veel aandacht besteed aan haar weelderige kont. Weten jullie dat hij zo gek is op haar billen dat hij in de huwelijkse voorwaarden heeft opgenomen dat ze niet af mag vallen?
Nu weet ik wat ware liefde is, je blijft zo als je bent, je kont blijft mollig en zo niet, jammer meid. Dat is een reden voor echtscheiding.
Miljoenen kost dat huwelijk, maar haar achterwerk moet blijven zoals hij is en anders is het einde verhaal.
Herman, bedankt dat je me weer steunt in slechte tijden en ik beloof je plechtig dat ik niet mager zal worden.
Ik word echt vrolijk van dit inzicht. Als mijn voet me vannacht laat slapen ben ik helemaal gelukkig. Jammer voor de honden, maar dan word ik morgen wakker als een beter mens, als mijn eigen gelukkige zelf, compleet met dikke kont.
Ik hoop zo op een rustige, pijnloze nacht dat ik jullie de foto die ik naar mijn huisarts moest sturen zal besparen. Voor nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten