Afwijzing, wat vinden jullie?

Ik zit sinds een paar maanden in een bedrijfsverzamelgebouw.
Super, we hebben allemaal ons eigen kamertje, zeggen elkaar gedag en we profiteren van elkaars expertise. Een paar deuren verderop zit een boekhouder. Hij heeft een eventuele klant naar mij doorgestuurd.
Vorige week vrijdag zat ik met een zakenrelatie/vriendin te lunchen toen hij belde, de prospect.
Hij vroeg niet wanneer ik tijd voor hem had, nee hij vertelde dat hij per trein naar mij onderweg was.Mijn buurman had me verteld dat hij zelfstandig verpleegkundige was.
Ik moest daar al even over nadenken. Ik hou van zelfstandige ondernemers, maar een zelfstandige verpleegkundige? Het leek mij bijzonder.
Hij klonk vrolijk en sympathiek, ik zoende mijn zakenrelatie/vriendin gedag, liet haar achter met de rekening en het pinapparaat en rende terug naar kantoor.
Ik was maar net op tijd om mijn nieuwe klant te ontvangen, hij was verpleegkundige, compleet met witte jas.
Een aardige, Surinaamse man. Ik hou van Surinamers en Antillianen. Over het algemeen zijn ze slim en humoristisch.
Dat was deze man ook, Surinaams, slim en humoristisch.
Hij had zijn huurhuis gekocht. Een eigen huis was belangrijk voor hem. Dat begrijp ik wel.
Hij legde bij mij de mooie taak neer zijn hypotheek te regelen. Ik had zijn boekhouder als buurman, dus dat moest allemaal goed komen.
Een bank kijkt meestal naar het gemiddelde van de laatste 3 jaar inkomens. Op basis daarvan was de hypotheek niet haalbaar. Banken adverteren op dit moment met het feit dat ze naar de toekomst kijken en niet naar het verleden. Dus dat een ondernemer met 1 goed jaar en een geweldige prognose bij hun welkom is. Ze zijn wel welkom, maar dat wil nog niet zeggen dat ze een hypotheek verstrekken.
Mijn verpleger was bij zijn eigen bank geweest, hij kwam niet verder dan de balie. Ze wilden hem niet helpen. Hij wou zijn huis zo graag kopen dat hij wel al een koopakte had getekend.
3 weken na de ondertekening zat hij bij mij, in zijn witte jas en vol vertrouwen.
Ik heb me verdiept in de cijfers en het leek wel een uitdaging. Bijkomend probleem is dat de klant 55+ is. Dan dien je het pensioeninkomen op te geven. En los van alle cijfers en prognoses wordt hij op basis van de opgave van mijn pensioen.nl afgewezen.

Ik heb hem dat zo tactvol mogelijk mogelijk meegedeeld, ik kan niets voor hem doen, hij krijgt geen hypotheek, ik ga daar geen tijd in steken en hem geen kosten laten maken.

Probleem is dat hij in al zijn optimisme een akte heeft getekend en dat hij voor een bepaalde datum moet aantonen dat hij de hypotheek niet rond krijgt.

Om dit aan te tonen heeft hij conform akte twee afwijzingen nodig.
Hij vroeg mij vanmorgen om "even twee afwijzingen te regelen".
Daartoe moet ik bij twee geldverstrekkers twee absoluut overbodige offertes aanvragen.
Ik moet dus volledige aanvragen invoeren, dit kost me ongeveer twee keer 3 uur, ik moet voor gek staan voor die geldverstrekkers. Die vinden het raar dat een ervaren adviseur een dergelijke aanvraag doet. Ik moet met de banken praten en uitleggen waarom ik iedereen aan het werk zet voor een afwijzing.

Ik heb vandaag contact gehad met de makelaar, ik heb gemaild en gebeld, ik heb de stukken bestudeerd en contact met de klant gehad.
Kortom ik heb nu al zeven uur werk in een hopeloze zaak gestoken. Ik moet er nog minstens 6 uur insteken om afwijzingen te krijgen en door te sturen. Om aan de banken te verdedigen waarom ik een hopeloze aanvraag doe.

Hij wil wel wat betalen, hij dacht zelf aan € 300,-. Wat moet ik daarmee, 6 uur a € 125,- = € 875,-.

Dat zou een redelijke vergoeding zijn voor de tijdsinvestering. Maar dat kan en wil hij niet betalen.

Wat doe je met zo'n klant, een aardige man, die eerst een huis koopt en daarna ontdekt dat hij de hypotheek niet krijgt? Een optimistische man ook, hij dacht dat ik binnen een uur wel twee afwijzingen kon mailen.

Moet ik dit menselijk afhandelen voor een hemaprijsje, of moet ik hem het gewone tarief in rekening brengen?.

Kortom, draai ik op voor zijn onverantwoordelijke gedrag, regel ik afwijzingen (waar ik eigenlijk geen tijd voor heb) voor een laag prijsje, reken ik gewoon mijn uurtarief (dan wordt het te duur voor hem) of laat ik hem zijn eigen problemen oplossen?

Dan moet hij zelf zorgen voor zijn afwijzingen.

Probleem, los ik het menselijk, zakelijk, praktisch of sociaal op?

Ik hoor graag van jullie wat jullie ervan vinden.

Ochtendwater

Een aantal jaren geleden heeft mijn huisarts geconstateerd dat ik hoge bloeddruk heb. Dat kan, ik ben een namelijk een stresskip pur sang. En ik heb een stressvol beroep. Althans, ik maak er een stressvol beroep van. Ik stress voor mijn klanten. En daar ga ik soms erg ver in.
Ik kreeg dus pillen tegen hoge bloeddruk. Ik ben slordig met medicijnen. Ik neem ze een paar dagen trouw in en vervolgens vergeet ik ze in te nemen of ik weet niet meer of ik er al een genomen heb.
Gelukkig heb ik Herman, die legt als een gewetensgetrouwe pleegzuster bloedwijn elke dag onze pillen naast de kommen havermout.
Herman heeft ook hoge bloeddruk, een andere soort denk ik. Want hij heeft andere pillen.

Ik snap niet zoveel van de bloeddruk, Herman vertelt altijd dat hij zoveel over zoveel heeft. Ik weet alleen maar te hoog of te laag.

Als je hoge bloeddruk heb dien je je eenmaal per jaar te melden bij het Gezondheidscentrum waar een veel te dikke mevrouw je vertelt dat je af moet vallen en dat je bloeddruk nog steeds te hoog is.
Ik heb daar geen zin in, dus ik negeer die brieven.
Maar het zijn doorbijtertjes, daar bij het gezondheidscentrum. Ik kreeg nu wel een heel gedecideerde brief met het verzoek bloed, urine en bloeddruk te laten controleren.
Ze vinden me namelijk een hart-bloedvatpatiënt. Ik heb vorige week maar even gebeld voor een afspraak. De assistente constateerde ontsteld dat ik in 2010 voor het laatste bloed had laten prikken. Dat is niet waar, ik ben in 2014 geopereerd en dan doen ze ook de nodige research voor je op de operatietafel ligt.
Maar hier was in 2010 de laatste keer, zei het meisje berispend. Ok, dat zal. Ik weet niet hoe het met jullie is maar bij mij zijn de bloedprikmomentjes nu niet echt memorabele highlights in mijn leven.

Ik kon vorige week bij de balie van het gezondheidscentrum een formulier met bloedprikinstructies ophalen en een urinesetje.

Een urinesetje? Ja een urinesetje.

De laatste keer dat ik zoiets deed (zal misschien ook 2010 zijn geweest) kreeg je gewoon een plastic potje. Nu kreeg ik een compleet minilaboratorium mee.
Een geel potje, met een gat met een sticker eroverheen aan de bovenkant, drie buisjes en een instructiefolder.
Je moet in het potje plassen en dan het deksel er weer op doen.Vervolgens moet je de buisjes in het gat in het deksel doen en de buisjes vullen zichzelf. Dan moet je de buisjes drie keer draaien (????), daarna doe je de buisjes in het bijgeleverde plastic zakje, dan draai je het deksel weer op het potje, je plakt de sticker er weer op en je gooit het potje weg.

Wat een gedoe zeg, vanmorgen om 5 uur in de badkamer. Ik heb de buisjes ingeleverd, ze hebben bloed afgenomen en volgende week maandag wordt de procedure vervolgd. Dan gaan ze kijken hoe de bloeddruk is en dan hoop ik ze dat ze me weer een tijd met rust laten.