Boekenplankje bij de bieb

Sinds de komst van de e-reader ben ik niet meer in de bibliotheek geweest. Vroeger haalde ik regelmatig een stapel boeken en kreeg even regelmatig vermanende briefjes van de zeer correcte en stralende bibliotheekmevrouwen dat ik mijn boeken terug moest brengen. Als ik er aan dacht liep ik zelf even naar binnen om een verlengstempeltje te halen.

In de vakantieperiode mocht je tien boeken meenemen en ze wel vier weken houden. Als ik tijd heb zijn tien boeken geen uitdaging. Integendeel daar kom ik geen drie weken vakantie mee door.

Als je een vliegvakantie houdt op Tenerife ofzo neem je geen tien boeken mee. Dan zit je alleen al wat lectuur betreft aan je gewicht en een verschoninkje voor tijdens de vakantie is ook wel lekker.

Tijdens zo'n vakantie neem ik mij voor mijn leesvoer te rantsoeneren. Maar dat kan niet, zoals met alles ben ik ook met lezen mateloos. Met het gevolg dat je aan het eind van de vakantie gedwongen aan de Engelse Boeket- of intiemreeks gaat.

Als we met de honden naar een bungalowtje in de bossen of aan het strand gaan is er in de auto wel plek voor een stapel boeken. Heerlijk, lange boswandeling en 's middags de honden slapen en wij allebei met een boek op de bank. Voor mij de vakantie.

Tot we een aantal jaren geleden met onze Golden Joy en een nog jonge Casper twee weken naar Vlieland gingen. Op Vlieland mag je de auto niet meenemen. Dat is geen probleem want bagagevervoer is prima geregeld en ons huisje was op loopafstand. Maar je moet wel selectief zijn in wat je meesleept voor een vakantie.  We hebben al één koffer met hondenaccessoires (kussens, eten, bakken, kluiven en ballen). Dan hebben we samen nog een koffer. Maar veel ruimte voor boeken is er niet. Herman had dit probleem voorzien en op mijn verjaardag voor de vakantie op Vlieland kreeg ik een e-reader.

Je moet er even aan wennen, maar al gauw was ik volkomen verslaafd aan mijn roze boekje. Ik had twintig boeken bij me, gewoon in mijn handtas. Als je geen leesbril bij de hand hebt zet je de letters wat groter. Natuurlijk ken ik de argumenten van iedereen dat het zo'n bijzondere sensatie is een papieren boek in je handen te houden. Dat heb ik alleen met studieboeken, dan is het handig om terug te bladeren. Daarbij staat het interessant op de salontafel. Je maakt meer indruk met een naslagwerk over familierecht en een goed boek over NLP dan met een verslag over een sappige moord.

Verder heb ik geen last van het verlangen naar een papieren boek. Ik lees in bed altijd nog even en als ik in slaap val onthoudt mijn boekje waar ik was. Het is makkelijk hanteerbaar en je komt met een lichte aai op de volgende bladzijde.

Mijn roze boekje is zo intensief gebruikt dat hij wat traag werd in gebruik. Na mijn operatie kreeg van Herman een opvolger. Deze is nog mooier, hij heeft namelijk een verlicht scherm. Je hebt niet eens meer een leeslampje nodig.

Mijn roze boekje ligt hier nog wel, daar ben ik net zo aan gehecht als sommige mensen aan hun complete boekenkast.

Ik was helemaal gelukkig toen de bibliotheek ook overging op de e-boeken.
Maar dat heeft ook wel wat nadelen. Je mag maximaal vijf boeken per keer op je boekenplankje zetten en die vijf boeken kun je downloaden en via de computer op je e-reader zetten. Simpel hè?

Alleen als je vijf boeken hebt "geleend", kan er niets meer bij op je boekenplankje, Dus als je veel leest (bijvoorbeeld als je herstellende bent van een operatie) moet je drie weken wachten tot je boekenplankje leeg is.
Dus de oplossing is gedoseerd downloaden.
Dan ben je hersteld en het gewone drukke leven gaat zijn gang, dan zijn er weken dat ik niet meer lees dan een paar bladzijden per dag.
Het kan dan voorkomen dat je denkt: "He, lekker een paar uur lezen in het spannende boek waar ik mee bezig ben".

Je gaat er lekker voor zitten, je maakt je boekje wakker en stelt hem in op lettergrootte en lichthelderheid en je verwacht de laatst gelezen bladzijden te zien. Nou dat gaat niet door, niet bij een e-boek van de bieb.

Je ziet een wit schermpje met de botte mededeling : "Dit bestand kon niet worden geopend".

De leentermijn is voorbij en je zult nooit weten wie die dame heeft vermoord die zwaar mishandeld in een greppel is gevonden door een stel dat net van een bruiloft kwam.

Dat voelt als een klap in je smoel.  Dus met de boeken uit de bieb en de e-reader heb ik er een probleem bij, ik moet agenderen hoeveel tijd ik de komende tijd heb om te lezen en ik moet bijhouden wanneer welk boek van mijn boekenplankje wordt gegooid.

Ik heb het druk de komende dagen,ik ben weer uitgenodigd voor wat Permanente Educatie, dus ik heb vannacht doorgelezen. Anders had ik ook niet geweten wie de kunsthandelaar op bloedige wijze had afgeslacht.

Leuk dat de bieb meegaat met de vooruitgang. Nu nog een elektronisch verlengstempeltje.

Lieve friends en connections

Ik ben helemaal los op de Social Media, Op facebook zaag ik jullie door over de honden, zeur ik over een pijnlijke voet en laat ik jullie meegenieten van de kerstboom of een bos mooie bloemen.
Dankzij facebook weten we de meest vreemde dingen van elkaar. Ik weet wat jullie wanneer voor de lunch eten.  We weten wie wanneer slecht geslapen heeft en wanneer iemand naar de Toppers gaat.
Allemaal feitjes die we met de wereld delen. Ik vind het leuk. Zonder facebook wisten we veel minder van elkaar.

Zonder facebook was ik niet op de hoogte geweest van de motortocht van Peter en had ik niet geweten dat Natasja verkouden is. Dankzij facebook weet ik dat het bij Monique sneeuwt en dat Meniek binnenkort naar de bingo gaat. Nu weet ik dat Marjon sport op vrijdag en dat Simone tijdens haar vakantie heel vaak eet. Want zeg nou zelf, had één van jullie me gebeld om even een feedback te geven van al deze feiten?

Jullie hadden dan weer niet geweten dat ik vanmorgen met de honden in het bos ben geweest en jullie hadden de foto van de knotwilg gemist. En ik had jullie echt niet getelefoneerd om te vertellen dat de honden nieuwe kussens hebben.

Facebook is voor de gezellige onzin, zullen we maar zeggen. Op facebook delen we over het algemeen de vrolijke feiten des levens en de vakantiefoto's.

Dat is op Linkedin anders, op Linkedin ben je professional. Mijn relaties op Linkedin weten niet dat ik idolaat van mijn honden ben.  Op facebook heb je vrienden, op Linkedin connections.
Sinds mijn ontslag heb ik veel tijd gestoken in het perfectioneren van mijn Linkedin account. En dat werpt zijn vruchten af, op Linkedin vind je job opportunities, tenminste als je een interessante track record hebt.
Dat compliment kreeg ik van de week via mijn Linkedin account: "Je valt op, interessante track record heb je opgebouwd".
Dat is toch even een opsteker. Je wilt gezien worden op Linkedin, dus ik volg groepen. Vind af en toe iets wat iemand zegt interessant en ik maak regelmatig nieuwe connections. Daarvan word mijn hele netwerk dan ook weer op de hoogte gesteld. Super om te weten dat bijvoorbeeld John een nieuwe connectie heeft.

Ik ben zelfs aan de twitter. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn twitteraccount nog wat aandacht behoeft.
Je hebt dan ook een twitter naam nodig.  Fantasie is onontbeerlijk vandaag de dag, ik besteed veel energie aan het verzinnen van accountnamen en wachtwoorden. Mijn twitternaam is Marlie CC.

Mijn dag begint tegenwoordig met een rondje social media. Eerst kijk ik hoe het met mijn vrienden is, en dan controleer ik of mijn connections nog iets te melden hebben, vervolgens check ik het aantal lezers op mijn blog. Twitter moet ik in deze ronde nog integreren.

Je moet wel zorgvuldig zijn in wat je met wie op welk medium deelt vind ik. Ik ben zelf altijd terughoudend over mijn gewicht en mijn leeftijd. Gewicht is op de social media niet zo'n item, maar tot mijn schrik zag ik vanmorgen op facebook mijn geboortedatum  (compleet met jaartal) staan en voor degenen die moeite hebben met hoofdrekenen stond mijn leeftijd er gewoon achter.

Ik hou daar niet van, ik vind het niet nodig. Iedereen mag weten dat ik op 25 februari jarig ben, maar daar wil ik het dan ook bij laten. Zelfs als ik het ergens moet vertellen, in het ziekenhuis ofzo, fluister ik het jaartal. Toen Herman onze nieuwe verjaarkalender in ging vullen had hij bij mijn verjaardag het jaar erbij vermeld. Ik heb het onmiddellijk doorgekrast.

Ik heb op facebook meteen mijn maatregelen genomen. Vroeger kon je op facebook het jaar weghalen, ik weet ook niet hoe het komt dat het jaartal er opeens bijstond. Ik heb het veranderd. Eerst had ik als geboortedatum 2000, maar dan moet ik voor van alles toestemming aan mijn ouders vragen. Dat lukt niet meer. Hooguit via Derek Ogilvie, maar dat vind ik teveel gedoe.

Op facebook ben ik vanaf vandaag 22.

Ik wens al mijn facebookvrienden, Linkedin connections en vooral degenen die zowel het één als het ander zijn een fijne zondag.

Ik ben een meisje van 22 met een veel te oude kop en een interessante track record, eigenlijk ben ik alles waar ik ooit van droomde.

Execution Only

Execution Only?  Alleen als ik zeker weet dat je het helemaal begrijpt.

Sinds een paar jaar geldt in ons vak (financieel advies) bij de meeste producten een provisieverbod. Vroeger was het streng verboden om op een andere manier dan door provisie beloond te worden.
Veel klanten dachten dan ook dat wij van de liefde en de lucht leefden. Dat wij betaald werden door een bank of een verzekeraar zagen ze niet, dus die kostenpost was er niet.

Ik heb dat altijd apart gevonden want op de hypotheekafrekening van de notaris stond altijd wel een bedrag vermeld dat van de hypotheek werd ingehouden.

Via het vaak ondoorzichtige pad van de transparantie kwam op een dag het provisieverbod.
Er wordt nu geen bedrag meer ingehouden bij de notaris maar de klant moet de adviseur rechtstreeks betalen.

Nu zijn er klanten die vinden dat ze jouw advies niet nodig hebben. Klanten die weten wat ze aan hypotheek willen hebben en bij welke bank ze dat willen lenen. Ze willen dat jij de administratie van het hypotheektraject op je neemt. Ze geven je opdracht een offerte aan te vragen en stellen geen prijs op enige uitleg van jouw kant. Dat kan, dat noemen we Execution Only. De adviseur moet inschatten of de klant tot zo'n beslissing in staat is. We moeten de klant examineren. Als het allemaal klopt, laat je de klant tekenen en je doet wat je opgedragen is.

Als klant heb je de keuze tussen een totaaladvies en Execution Only.

Pilletje? Alleen als ze zeker weten dat je weet wat je slikt.

Niet alleen in ons vak is de laatste jaren veel veranderd, ook op medisch gebied zien we een andere klantbehandeling.
Vroeger bij de drogist graaide ik bij elkaar wat ik nodig had en legde dat op de toonbank. Als ik aan de beurt was en ik vroeg nog om een doosje paracetamol deed de verkoopster dat erbij in het plastic tasje, ik betaalde en ging.  Nu verloopt het proces hetzelfde tot aan de paracetamol.
Dan moet ik een kennistest afleggen over het gebruik van de paracetamol.

Bij de apotheek is het nog erger. Tegenwoordig betaal je € 6,- voor een uitleg van elk pilletje en zalfje waar je een recept voor neerlegt. Een apotheekbezoek is een duur en tijdrovend klusje tegenwoordig.

Operatie?  Je merkt het wel.

Ik zat langer bij de apotheek voor de pijnstillers na de operatie dan dat ik bij de chirurg zat voor de diagnose. Na een kortaf: "Ik zie het al, daar een plaat, daar een schroef en daar een zenuw eruit, maak maar een afspraak". stond ik bij de balie om een afspraak voor een operatie te maken. Een paar maanden later zag ik de orthopeed weer, ik lag met een wit mutsje op de operatietafel en hij stond met een groen mutsje op naast me. Ik was niet helemaal mijn eigen flamboyante zelf en zijn behoorlijk uitgebreide uitleg ging voornamelijk langs me heen.

Na het eerste bezoek, de snelle diagnose en het volkomen ontbreken van enige, voor een leek begrijpelijke, uitleg beschouwde ik de operatie als een soort uitgebreide pedicurebehandeling.

Toen de eerste verpleegkundige die ik na de operatie sprak onmiddellijk met een morfinespuit aankwam en mij beval bij pijn meteen te bellen voor een extra portie begon ik te begrijpen dat ik de operatie misschien iets te luchtig was ingegaan.

De volgende dag kreeg ik recepten mee voor pijnstillers. Ik ben een stoere meid dus ik zei tegen de fysiotherapeute dat ik zo'n pil alleen in zou nemen als het nodig was. Ze keek me geschrokken aan en zei: "niet doen hoor, want als je onder een bepaalde pijngrens zakt, moet je daar weer uit zien te komen".

Eenmaal thuis (nadat Herman nog een uitgebreid bezoek aan de apotheek in het ziekenhuis had gebracht) heb ik braaf op de aangegeven tijden de pijnstillers geslikt.
Maar wat als ik die toevallige opmerking niet had gemaakt?

Van een verpleegster hoorde ik dat ik de eerste twee weken helemaal de voet niet mocht belasten, Van een andere dat de genezing van een drievoudige voetoperatie een half jaar zou gaan duren. Die wist me ook te melden dat douchen absoluut verboden was.

Het was niet anders, ik kon niet anders dan me erbij neerleggen. Ik had geen keus, want de voet moest omhoog en probeer dat maar eens staand te doen.
Vorige maand had ik een afspraak met de orthopeed, de schroef moest eruit. De voet zag er goed uit, ik had een lijstje met vragen. Daar ben ik niet aan toegekomen. De orthopeed rent door het leven (anders dan de meesten van zijn patiënten) en na een wat geïrriteerd: "het is pas zes weken geleden" stond ik zonder schroef en antwoorden weet buiten.

Het is niet dat ik twijfel aan de deskundigheid van de orthopeed, integendeel, het punt is meer dat ik graag van tevoren had geweten wat me te wachten stond. Dan had ik sommigen dingen, zoals zakelijke afspraken en cursussen, anders kunnen plannen.

Ik ben nu bijna op de helft van de herstelperiode, ik kan een paar uur achter elkaar gewone schoenen aan (nog steeds niet de hele dag).

Ik heb het gevoel dat ik opdracht heb gegeven voor de operatie op basis van Excution Only. Ik heb geen voorlichting en advies gekregen.

Snappen jullie wat ik bedoel? Voor het sluiten van een hypotheek of een verzekering moet je bewijzen dat je weet wat je doet, voor een paracetamolletje moet ik bevestigen dat ik op de hoogte ben van de gebruikswijze, voor een pijnstiller op recept krijg ik een college van een half uur, maar ik kan een operatie in zonder enige voorlichting.

Ik hoor me nog zeggen, de dag voor de operatie: "Over twee weken kan ik weer mee het bos in".

Dat gaat dus een half jaar duren. Ik moet zeggen als ik van tevoren alles geweten had en als ik een inschatting had kunnen maken van de pijn, was ik misschien wel met de oude pijn door blijven hobbelen.

Dus hulde aan het Flevoziekenhuis, De klantbehandeling is geweldig. Maar wat mij betreft (en ik spreek alleen voor mijzelf) is voorlichting aan operatiepatiënten een verbeterpuntje,

De PEst in

Sinds een aantal jaren dien je als hypotheekadviseur gediplomeerd te zijn.

Toen ik al een jaar of 15 vrolijk hypotheekadviserend door het leven ging werd de Stichting Erkenning Hypotheek Adviseurs geboren.  

Het leek me wijs te streven naar Erkenning en na een opleiding bij het Hooge Huys in Baarn toog ik in de zomer van 2000 naar de jaarbeurs in Utrecht waar ik met talloze mede-adviseurs een enorme hoeveelheid vragen moest beantwoorden.

Dit ging nog gewoon met bladen vol meerkeuzevragen, je had een pen en een telmachine bij je en dat was het.

Gelukkig ben ik daar meteen voor geslaagd, ik kreeg een ingelijst diploma met mijn SEH nummer erop (7218), een plastic bordje met het SEH logo voor op de deur en stickers voor op je visitekaartje en briefpapier.

In de praktijk maakte het niet zoveel uit. Begin deze eeuw was het leven nog redelijk simpel. Je deed je best, deed je werk op integere wijze en geen van mijn klanten kon het wat schelen dat ik opeens een blijk van Erkenning aan de muur had. 

De meesten van ons gingen serieus met het vak en de klanten om. Voor de meesten van ons was het centraal stellen van het klantbelang normaal. Daar hadden we geen wet en waakhond voor nodig,

Dat gold niet voor iedereen. Er zijn adviseurs geweest die hun klanten dure koopsompolissen lieten sluiten, die zonder blikken of blozen en onnodig hypotheken oversloten.  

Dat waren de handige jongens, ondernemers als vrolijke Dirkie, die er lekker aan verdienden.

Ik  ben van mening dat klanten zelf ook een bepaalde verantwoording hebben, het is mij wat te makkelijk om te roepen dat je "genaaid" bent, Je was er namelijk zelf bij, je hebt zelf je handtekening gezet. Ik heb klanten wel eens afgeraden tot de aankoop van een te duur huis over te gaan. Ze waren woedend om mijn negativiteit en ze gingen wel naar een ander.
Een jaar later zag ik ze op de televisie bij een consumentenprogramma. Ze hadden hun huis maar niet meer te eten. De zenuwachtige adviseur, die ook in beeld was, had ze genaaid.
Ze vergaten erbij te melden dat ze het advies hadden gekregen naar een wat betaalbaarder huis uit te kijken en eerst een te hoge lening af te lossen.

Dat de voorlichting vaak tekort schoot is trouwens volkomen waar, dat deze adviseurs alleen bezig waren met hun provisie en niet met de klant is ook waar.

Maar er waren niet veel die zo werkten. Ze hebben wel gezorgd voor een slechte naam van ons allemaal. 

In 2007 kregen we de Wet Financieel Toezicht. De uitvoering van deze wet ligt bij de Autoriteit Financiële Markten. De AFM wilde alle adviseurs jaarlijks toetsen.

Dat wilde de SEH ook. We hebben een paar jaar lang een zeer ingewikkeld systeem van Permanente Educatie gehad. We wisten allemaal niet meer welke certificaten nog geldig waren en welke we wanneer nog moesten halen.

Omstreeks 2008 had ik het allemaal weer duidelijk voor ogen, ik moest voor de SEH een certificaat vaardigheid doen, we dienden ons elk jaar bij een opleidingsinstituut te melden. De laatste jaren deed de SEH aan vaardigheden. De praktische kennis werd bij de WFT PE dagen bijgespijkerd.

Ik moest voor de WFT de PE punten basis, consumptief, leven en hypothecair doen. Bij de WFT PE moest je na elke cursusdag een toets afleggen. Een extra moeilijkheidsfactor was dat sommige certificaten een jaar geldig waren en andere anderhalf jaar.

Net toen we het allemaal snapten en toen we allemaal regelmatig aan elkaar vroegen:"Heb jij al punten en welke moet je nog?" kwam de minister met een verbijsterende mededeling.

Al onze diploma's en certificaten stellen niets meer voor. Er is namelijk een nieuw Vakbekwaamheidsstelsel voor ons ontworpen.

Wij moeten nu op al onze vakgebieden WFT plus examens doen. Die examens worden vanaf vorig jaar januari al afgenomen. Het slagingspercentage was in het begin bedroevend laag.
Ik moet nu dus een aantal opleidingen doen van honderden euro's per stuk en vervolgens een pittig examen afleggen om beroepskwalificaties te halen.

Hypotheekadviserend Nederland wemelt van de wanhopige collega's. Er zijn adviseurs met een eigen kantoor en een zeer tevreden klantenkring die al jaren in het vak werkzaam zijn, in het bezit zijn van een ordner vol certificaten en die nu al meerdere malen gezakt zijn voor een WFT plus examen.
Stel je voor, je hebt veel tijd moeten spenderen (gaat ten koste van je klanten en je bedrijf) je hebt weet niet hoe veel geld aan opleidings-en exameninstituten overgemaakt (geld dat betaald moet worden door je bedrijf en dus je klanten) maar het lukt je niet de vergezochte vragen goed te beantwoorden en je mag straks je werk niet meer doen.

Wij moeten allemaal nieuwe WFT (plus) examens doen.  als we die gehaald hebben kunnen we onze bestaande diploma's en alle certificaten inwisselen voor beroepskwalificaties. Tegen betaling natuurlijk.

Ik doe in januari de SEH PE punten. Vermoedelijk wilde de SEH niet achterblijven bij het compliceren van ons leven. De titel wordt anders, straks ben je geen Erkend Hypotheek Adviseur meer, maar Erkend Financieel Adviseur.
De Erkenning is een bovenwettelijk diploma, bij de PE was ook nooit een eindtoets.
Daar is nu het volgende op gevonden: we moeten een toelatingstoets doen.
We hebben over de mail een syllabus van 152 bladzijden gekregen die we dienen door te worstelen. Dat gedaan hebbende moet je middels de per separate mail ontvangen codes inloggen en dan doe je toelatingstoets.

Zak je voor de toets, mag je niet naar de Permanente Educatiedagen waar je inmiddels wel € 400,- voor betaald hebt. Als ik zak voor de toets ben ik de Erkenning kwijt en € 400,-.
Ik had vanmorgen een lang telefoongesprek met een collega.  We gaan maandag samen de toets doen. Als we het halen zijn we weer een jaar Erkend.

Natuurlijk begrijp  ik dat de branche (zo noemen we dat onderling, de branche) imagoschade heeft opgelopen door de provisiejagers en de woekerpolisaffaire (ik heb mijn eigen mening over de de woekerpolisaffaire en die is wat genuanceerder dan die van mijn vriendin van Radar). Natuurlijk ben ik voor Permanente Educatie en natuurlijk moet het Klantbelang centraal staan,

Maar wij zijn inmiddels 30 uur met een simpel dossier bezig, wij besteden veel tijd aan het ons indekken, wij laten de klant voor alles tekenen, zodat geen klant kan beweren dat je iets niet gezegd hebt wat je wel gezegd hebt.

Is dat het klantbelang centraal stellen? Nee, we vergeten in die enorme hoeveelheid wet-en regelgeving en permanente educatie, dat onze klanten mensen zijn. Mensen die je hulp nodig hebben en die mensen zijn de reden dat ik dit werk doe. Het contact met de klant, de klant die centraal staat.

Het gekke is, zei ik vanmorgen tegen mijn collega, dat we het allemaal doen, dat we allemaal de cursussen doen, de examens afleggen en er grof geld voor betalen.

Misschien moeten we maar eens in opstand komen. We zijn bang, bang dat we straks ons werk niet meer mogen doen, dat we onze bedrijven moeten sluiten.

Hoezo klantbelang centraal? De regeltjes staan centraal, de angst staat centraal.
En voorlopig hobbel ik nog mee. Ben nu al weer veel te lang voor de lol bezig, Ik moet me wijden aan 152  bladzijden tekst voor de toelatingstoets voor een bovenwettelijke titel.

PE plus kost meer, veel meer.


Het lijkt zo simpel:


Datum: 20 december 2013

Onderwerp: Verklaring Erkenning en Beleggen A

Geachte mevrouw Croes,

Hierbij verklaart de Stichting Erkend Hypotheekadviseur (SEH) dat u vanaf 1-1-2001

SEH Erkend bent.

Vanàf deze datum hebt u alle jaren onafgebroken uw SEH-erkenning geldig gehouden

door het volgen van de door de SEH verplichte Permanente Educatie.

Volgens de gelijkstellingsregeling van het CDFD voldoet u hiermee aan het

Inhaalprogramma Beleggen A.

Deze verklaring kunt u vanaf 2014 gebruiken bij de omwisselactie in het kader van de

nieuwe Wft Vakbekwaamheid.

Met vriendelijke groet, 

Decembergekte

Casper vertelt:


Gelukkig is het januari en ligt de raarste maand van het jaar weer achter ons.
Mijn mensen zijn niet veel waard vandaag, dus ik wens jullie namens mijn mensen en Carlie een heel gelukkig nieuwjaar.

Veel van mijn collega-honden zullen met mee eens zijn dat mensen soms moeilijk te volgen gedrag vertonen.
Ik heb diverse trainingen met ze gevolgd en ik heb geleerd dat je ongewenst gedrag moet negeren.
Meestal lukt het wel, maar in december vertonen ze ernstig afwijkend gedrag. Gedrag dat direct invloed heeft op onze dagelijkse routine en daar houd ik niet van.

Ik  ben gesteld op orde en regelmaat en ik wil dat ze zich aan mijn schema houden.
Om 7 uur 's morgens dienen ze beneden te komen. Meestal is mijn vrouwmens eerst, ik wacht haar op met een krant in mijn bek, Dat vindt ze leuk, het is haar krant want ze roept elke dag weer :"dat is mijn krantje". Ik laat haar een paar rondjes achter mij aan om de tafel rennen. Als we die onzin achter de rug hebben wil ik heel hard op mijn rug net boven mijn start gekriebeld worden. Dat is zoooo lekker. Dan gaat ze naar Carlie, die zit op de bank met haar eend in haar bek te wachten tot ze heel zachtjes geaaid wordt.

Dan komt mijn manmens naar beneden en voer ik de krantjes komedie nogmaals op. Hij roept dan dat het zijn krant is, het wordt tijd dat ze  beslissen wie zijn krant het nu eigenlijk is.

Dan ga ik met mijn manmens een rondje lopen. Toen mijn vrouwmens nog gewoon liep ging zij met Carlie. Tegenwoordig gaat mijn manmens met ons allebei. Als we maar goed uitgelaten worden heb ik er geen moeite aan dat ze hun schema's in onderling overleg aanpassen.

Het hele jaar door liggen de zaken hier redelijk duidelijk. dan wordt het half december en zetten ze allerlei grote dozen in de kamer. In één doos zit een bomenbouwpakket en mijn mensen zetten samen gezellig een boom in elkaar. Dat vind ik al achterlijk. Bomen buiten zijn om tegenaan te piesen, maar een namaakboom binnen is raar. Het wordt nog gekker, ze doen een snoer lichtjes in die boom en vervolgens hangen ze er allemaal dingen in. Die boom moet op de plek van mijn mand staan, dus mijn mand staat tijdelijk naast die van Carlie. Dat vind ik zelf een betere locatie want vanaf die plek zie ik de tuin en de kamer en kan ik mijn mensen goed in de gaten houden.

Jammer genoeg gaat mijn mand in januari altijd weer naar zijn gewone plaats. Maakt me niet veel uit, ik lig toch meestal op mijn bank.  Ik moet een foto leveren voor de kerstkaart, ik heb deze mensen al bijna mijn hele leven dus ik heb al 5 kerstkaarten met als thema Supercassie.

Het summum van de decembergekte is de laatste week. Er is veel lawaai buiten en het ruikt ook gek, Ik ben niet bang voor die knallen maar Carlie wordt in de loop van de week steeds zenuwachtiger.
De laatste dag van het jaar laat mijn manmens ons 's avonds nog even uit. Gisterenavond durfde Carlie niet naar buiten, ze hebben geprobeerd haar in de tuin te laten plassen, zelfs dat durfde ze niet.
Ze klom zelfs bij mijn vrouwmens op schoot. Zo kinderachtig. Ik hou niet van dat gedrag. Ik wil zelf niet op schoot maar ik vind het ook niet prettig dat zij bij mijn vrouwmens zit. Daar zeg ik op een gegeven moment wat van.  Eén wafje is voldoende en Carlie springt op de grond.

Geen gezicht toch, twee van die wijven op één stoel

Supercassie slaapt er gewoon doorheen. Ik word alleen wakker als er iets te eten is.

Vanmorgen was alles weer rustig, buiten maar vooral ook binnen. Niet vooruit te branden die mensen op 1 januari. Morgen wordt die boom weer afgetuigd en uit elkaar gehaald, mijn mand gaat terug naar zijn gewone plek en wij kunnen gelukkig ons normale leven hervatten.

Hahaha, Carlie moest toch nodig piesen vanmorgen, joh.

Morgen gaan we over tot de orde van de dag en hebben we een jaar rust. Nog 12 maanden en dan beginnen ze weer aan het volkomen overbodige decemberritueel.

Carlie en ik wensen al onze medehonden een goed geregeld jaar toe, met je eten op tijd en regelmatig een flinke boswandeling. En zorg dat je je mensen goed onder controle houd.

Lebbers van Carlie en een kwispel van Supercassie.