Help

Hoe vragen jullie om hulp?

Gisteren ving ik een telefoongesprek op, gesprekken van vreemden kunnen een bron van inspiratie zijn. Zelfs als je maar een kant van het gesprek hoort. Het gesprek van mijn telefoonkant (het was een jonge vrouw) ging als volgt:

 ja ik denk ik bel je even want 6 juni ben ik de hele dag vrij

dat is over twee weken zo ongeveer

ja en nou dacht ik zomaar, misschien wel leuk als je komt die dag. Kom je met de koffie en dan zorg ik tussen de middag voor een lekker broodje

en ik dacht als je nou toch komt, wil je dan je gereedschapskist meenemen, want ik heb lekkage in een keukenkastje. Niet zo erg hoor, maar er moet wel wat aan gebeuren

en ik heb ook een Ikea kastje gekocht, maar ja dat moet nog wel in elkaar natuurlijk en ik ben zo onhandig in die dingen

nee, het tijdstip mag je zelf bepalen, maar ik vind het echt niet erg om voor de lunch te zorgen

en als je geen haast hebt, ik heb ook nog een grote spiegel die in de hal opgehangen moet worden, veel te zwaar voor mij

ok, zie ik je 6 juni, een uur of tien, maken we er samen een gezellig dagje van

ja doei hoor, doedoei

Ik zat het aan te horen en kon niet anders dan bewondering hebben voor de manier waarop "mijn telefoonkant" iemand ronselde voor haar rotklusjes. Het is eigenlijk briljant. Je bent eindelijk een dag vrij en in plaats van lekker te chillen nodig je iemand uit voor de koffie en de lunch. Als de uitnodiging in dankbaarheid aanvaard is kom je met je takenlijstje. En je sluit het gesprek jubelend af met : "we maken er een gezellig dagje van".

Deze manier van hulp vragen is geniaal, maar sommige mensen vinden het lastig om om hulp te vragen. Ik had dat vroeger ook maar sinds ik me gerealiseerd heb dat het ergste wat je kan gebeuren een weigering is durf ik eerder om een  uitgestoken hand te vragen.

Soms wil ik niet om hulp vragen maar dan wil ik wel dat de omgeving beseft dat ik lijd. Ik lijd omdat zij niet zien dat ik hulp nodig heb en omdat zij hun assistentie niet spontaan aanbieden

Slachtoffer

Ik schiet dan in de slachtoffermodus, ik zucht, steun en ik beklaag mezelf dat ik alles zelf moet doen. Met veel gevoel voor theater zak ik in een put van zelfmedelijden. Jammer dat later vaak blijkt dat de omgeving helemaal niets van mijn tragedie heeft gemerkt. Laat staan dat er iets van schuldgevoel merkbaar is. Eigenlijk heb ik op dat soort momenten een hekel aan mijzelf en de rest van de wereld. Als ik gewoon gezegd had: "Hee joh, help eens even", was  er niets aan de hand geweest. Volkomen overbodige aanstellerij van mijn kant dus.

Zelf zal ik zelden mijn hulp weigeren, sterker nog, ik dring mijn ondersteuning soms schaamteloos op. Het geeft namelijk een goed gevoel als anderen je nodig hebben.

Mijn moeder

Mijn moeder had regelmatig praktische hulp nodig. Ze zocht iemand die boodschappen wilde doen of een lampje op kon hangen. Ze had een aparte manier van hulp vragen. Ze vroeg hulp via een tussenpersoon. Als we allemaal bij elkaar waren en ze wilde dat ik boodschappen voor haar deed zei ze tegen mijn broer:"ik denk dat ik Marianne vraag of ze even voor me naar de Albert Heijn gaat". Of ze zei tegen mij : "misschien dat ik Hans vraag of hij dat lampje even voor me ophangt".
Toen we jonger waren werkte dat systeem, Hans hoefde niet tegen mij te zeggen wat er van me verwacht werd, ik zat er gewoon bij en ik ging. Andersom werkte het net zo.
Toen we ouder en moediger werden zeiden we rebels tegen moeder: "Ik wacht wel tot je het aan mijzelf vraagt".  Een provocatie waar moed voor nodig was. Toen we omstreeks de dertig waren durfden we dat af en toe.

Castratie is hulp?

Ik heb de synoniemenlijst van helpen eens nagekeken. Interessant wel, het woord helpen kan op veel manieren uitgelegd worden.

Wat ik zelf altijd vreemd vind is dat iemand die geopereerd moet worden zegt dat hij geholpen wordt. Als je de synoniemenlijst erbij haalt dan lijkt het te kloppen. Helpen is ook genezen of redden. Daar kan ik me nog iets bij voorstellen, al zal ik het zelf nooit zeggen.
Maar castreren of steriliseren omschrijven als helpen?  Ik vind het raar.
Toch vraagt iemand wel eens onderweg als we met onze mooie zwarte Labradorreu Casper lopen: " is hij geholpen?".

Vreselijk, hij is niet geholpen op de manier waarop men dat bedoelt. Wij helpen hem door hem niet te laten helpen, Rustig maar Cas, jouw ballen blijven van jou.

Zelfs een intacte reu moet wel eens even rusten

Kom je gauw weer?

Ik heb in ieder geval veel geleerd van het afgeluisterde gesprek. Als je van mij een uitnodiging krijgt zou ik in het vervolg even een slag om de arm houden, wacht eerst maar even af wat de voorwaarden zijn.
En als je dan toch komt, joh dan maken we er een gezellig dagje van.

Chocolaatjes

Toen deze vrouw een vrouwtje was

Ik kreeg net chocolaatjes van mevrouw van Dijk, ik heb haar hypotheek omgezet en ze kwam even bedanken. Het was een werkje van niets en toch kwam ze bedanken. Ik krijg wel vaker een cadeautje van klanten, maar van  de chocolaatjes van mevrouw van Dijk sprongen de tranen in mijn ogen.

Veranderde wereld

In de loop van de afgelopen drie decennia  is mijn werk nogal veranderd.
Ja, ik ben al ruim 30 jaar hypotheekadviseur, ik ben namelijk op mijn negende begonnen. Dat zeg ik er altijd bij, dan lijk ik wat jonger.

Toen ik 30 jaar geleden ingewijd werd in de wondere wereld van de hypotheken hadden we drie hypotheekvormen: lineair, annuïteit en leven. We hadden een telmachine, een blocnote, een ordner met tabellen en een pen. Met deze attributen berekenden we de bruto-en netto maandlast. Talloze premieregelingen heb ik meegemaakt. Voor een premie A woning moesten enorme formulieren in drievoud ingevuld worden, dat deden wij voor de klanten. Drie keer hetzelfde formulier met de pen invullen en dan zelf de formulieren met bijlagen naar de gemeente brengen. Nu hebben we computers, printers en e-mail.

Vrouwtje

Ik weet nog de eerste klant waar ik zelfstandig een berekening voor maakte. Het was een man van middelbare leeftijd en hij vond het maar niets. Hij was van de oude stempel, voor hem was elke vrouw een "vrouwtje". Vrouwtjes op een kantoor tikken een briefje, zorgen voor de koffie en zijn decoratief. Vrouwtjes gaan geen  moeilijk mannenwerk doen zoals een hypotheekberekening. Deze man bekeek me dermate wantrouwend dat ik aanbood mijn mannelijke collega er even bij te halen. Jaap kwam op zijn eigen joviale manier binnen, bekeek met een ernstig gezicht mijn handmatige berekening, zei een paar keer: "mm, mmmm. ja, ja" en riep toen stralend "perfect meid, ik had het niet beter kunnen doen".
Ik kwam die klant nog vaak tegen en elke keer haalde hij mijn berekening uit zijn portemonnee en riep dan: "kijk vrouwtje, heb ik altijd bij me, ik laat die berekening wel eens aan vrienden zien en dan zeg ik: "Kijk eens, dat heb een meid gedaan en het klopt ook nog".

Hij bedoelde het goed, maar ik heb nooit geweten of ik nu gevleid of boos moest zijn. Het was een aardige man dus ik ben nooit boos geworden.

Hypotheekofferte

Vroeger belden we een bank, we gaven NAW gegevens en een hypotheekbedrag door en er werd een offerte gebracht of gefaxt. Alle bijlagen kwamen later wel. Nu moeten er uitgebreide aanvragen met bijlagen opgestuurd worden voor een bank er zelfs maar naar kijkt.

Ook toen ging er natuurlijk wel eens iets fout, een rekenfout of er werd iets vergeten. Als ik een vergissing had gemaakt  besprak ik dat met de klanten en ik zocht een oplossing. Problemen werden in onderling overleg en naar ieders tevredenheid opgelost.

Veel, heel veel diploma's

Begin deze eeuw was het niet meer voldoende om hypotheekadviseur te zijn, we moesten erkend worden. Middels een opleiding en een examen in de Jaarbeurs werden de meesten van ons "Erkend Hypotheekadviseur".

In het dagelijks werk maakte het niets uit, je had een vignet op de deur en een logo op je kaartje.
Halverwege het vorige decennium deed de WFT (Wet Financieel Toezicht) zijn intrede. Het toezicht wordt uitgevoerd door de Autoriteit Financiële Markten.
Fijn dat je erkend bent maar er kwamen nog wat deskundigheidseisen bij, we moeten nu behalve de permanente educatie voor de erkenning ook de permanente educatie voor de WFT vergunningen halen. Allemaal niet erg, het is belangrijk dat je kennis up to date is.

De AFM legt nog meer op. We hebben richtlijnen inzake het adviestraject en voor we aan het echte adviseren toe zijn moeten we al heel veel met de klant doorgenomen hebben.
Maakt niet uit, we doen het.

In de afgelopen jaren zijn er talloze hypotheekvarianten geboren en weer gestorven, sinds januari hebben we nog maar twee vormen: annuïteit en lineair.
Weer is er van alles veranderd in ons werk. Geeft niet, dat is de tijd, we bewegen wel mee.
In juni heb ik weer een opleiding, 5 vrijdagen naar het Reaal College en 10 uur studie per week. Het is nodig dus we doen het.

Klachteninstituut

Waar ik moeite mee heb is de grimmigheid van deze tijd, onder invloed van de media zijn klanten doorlopend bang om belazerd te worden. Mensen hebben producten gesloten in de overtuiging dat ze er beter van werden. Als dat tegenvalt zoeken ze een zondebok. Natuurlijk zijn er adviseurs geweest die de zaken mooier voorgesteld hebben dan ze zijn. Maar de meesten van ons hebben in volle overtuiging het klantbelang zo goed mogelijk gediend.

Zoals gezegd: vroeger had ik wel eens klant met een klacht aan tafel of er was een misverstand. Als ik een fout had gemaakt maakte ik het goed. Misverstanden ruimde ik uit de wereld. Want mijn motto is nog steeds: als de klant iets niet begrijpt, doe ik het niet goed.

Dagvaarding

We hebben niet alleen de AFM we hebben ook het Kifid (Klachteninstituut). Ik heb nu klanten waarbij een en ander mis is gegaan en dan voornamelijk door hun eigen nonchalance en halsstarrigheid. Zij zijn niet alleen schuldig, ook bij de bank ging van alles mis, ik ben ook wat vergeten en zelfs de post kwam niet aan.

De mensen komen nu niet meer met je praten, ze gaan naar het Kifid. De ombudsman van het Kifid heeft de klacht van de klant ongegrond verklaard. De klant accepteert dit niet en heeft mij gedagvaard. De zaak wordt behandeld door de Beroepsaansprakelijkheidsverzekeraar en er wordt weer een verweerschrift gemaakt. Misschien komt er nog een hoorzitting, dan moet ik daar met de advocaat heen.

Ook daar kom ik wel doorheen, zo'n hoorzitting levert vast een blogje op. Toch vind ik het vervelend en onnodig. Als ze me de kans hadden gegeven was alles opgelost. Ik had het opgelost maar op mijn schriftelijke uiteenzetting heb ik nooit een antwoord gekregen. En geloof me, het was een goede oplossing.

Het lijkt wel of ik me door de chocolaatjes van mevrouw van Dijk pas realiseer hoe grimmig de wereld in enkele tientallen jaren geworden is.

Bedankt mevrouw van Dijk, met uw chocolaatjes heeft u dit vrouwtje weer wat vertrouwen in de mensheid en plezier in haar werk gegeven.

Aika

Een Japanse vriend

Wij hebben voor een paar dagen 3 honden. Mijn ex-echtgenoot Jan kreeg van het Flevoziekenhuis de uitnodiging een paar dagen gezellig te komen logeren. Hij kon dit aanbod onmogelijk afslaan, de reden van deze logeerpartij zal ik jullie besparen.

Aika, onze Japanse vriend

Oppas voor de hond

Soms kom je als hondeneigenaar in de situatie dat je ergens heen moet zonder je hond, dan is het handig als je iemand hebt die voor je hond of honden wil zorgen.
Als het nodig is zorgen Jan en wij voor elkaars honden.
Jan heeft een Jack Russell Terriër die luistert naar de naam Aika. Mooie naam, ik vind het leuk als namen een betekenis hebben, Aika betekent vriend in het Japans. Hij heeft een wat bijzonder uiterlijk, het is een bruin/wit hondje met een staand en een hangend oor.
Maandagmiddag heeft Jan Aika bij ons afgeleverd, compleet met mand, etensbak, voer, hondenkoekjes en een fles witte wijn. De wijn was trouwens voor ons.

Carlie en de logeerhond

Voor Carlie is het de eerste keer sinds ze bij ons woont dat we een logeerhondje hebben. Ze moest even wennen maar nu gaat het prima. Aika loopt trappen, onze honden niet en het leek ons rustiger als Aika boven sliep. Gisterenavond lag Aika keurig in zijn mandje naast mijn bed.
Ik werd vanmorgen om 5.30 wakker van het geneurie van Carlie afgewisseld door de zware blaf van Casper. Het mandje van Aika was leeg. Spijkerbroek en trui maar vast aan en naar beneden.

Aika lag riant in het midden van Carlie's bed, Carlie en Casper protesteerden eensgezind tegen deze vrijpostigheid.
Aangezien ik toch wakker en aangekleed was besloot ik met Carlie en Aika vast een flinke wandeling te maken, dan kon Herman later Casper nog wat quality time geven.
Toen Carlie, Aika en ik na een minuut of tien bij de Vaart waren heb ik de honden losgelaten. Carlie rent als een hinde langs de vaart en jaagt alle slapende eenden terug het water in. Begrijpelijk, we zingen niet voor niets "alle eendjes zwemmen in het water".
Ik vond het best een fijn begin van de dag, niet koud buiten, lekker rustig en twee blij rennende honden.

Tot Aika ging zwemmen

Ik wist het nog wel, natuurlijk wist ik het nog. Ik was het vergeten of had het verdrongen, op het moment dat Aika te water ging, dacht ik: `Oh god, nee he`. Ja  wel dus, Aika zwemt meteen naar het midden van de vaart, gaat met zijn pootjes in het water slaan en maakt een geluid dat nog het meest doet denken aan een eend met buikpijn. Hij wordt gek, blind en doof als hij in het water dobbert.
Daar stond ik dan afwisselend vleiend, lief, gebiedend, boos en wanhopig de hond van mijn ex te roepen. Ik heb geprobeerd hem te lokken met koekjes. De koekjes werden en passant door Carlie uit mijn hand gerukt.

Kun je het je voorstellen: een vrouw van wat genoemd kan worden extra middelbare leeftijd, verward haar, nog niet opgemaakt, oude kleren, een been in het water, de andere knie op de modderige wal, ze roept alsmaar het Japanse woord voor vriend en wisselt dit af met grove vloeken.

Daaromheen springt een vrolijke Golden Retriever die niet begrijpt waarom ze opeens zoveel koekjes krijgt maar dankbaar misbruik maakt van de situatie.

Ik moet eerlijk zeggen dat Carlie haar best deed, ze sprong af en toe het water in en dreef Aika naar de kant. Uiteindelijk hebben we hem er zo samen uitgekregen, zij zwom hem klem en ik heb hem aan zijn staartje op de kant getrokken.

Zo mag hij alleen nog het water in

Ik was veel later dan gepland weer thuis, met twee natte honden. Ik heb Carlie verteld dat ik trots op haar ben omdat ze zo goed hielp en mijn Japanse vriend heb ik meegedeeld dat hij in de buurt van water niet meer van de lijn afkomt.
Vanmiddag gaan we even naar het Flevoziekenhuis, op bezoek bij Jan. We kunnen in ieder geval vertellen dat het goed gaat met Aika.

Reïncarnatie

Wat de toekomst brengen moge

Het zal met het ouder worden te maken hebben, maar tegenwoordig denk ik wel eens aan de dood.
Je ontkomt er ook niet aan natuurlijk, er zijn steeds meer herinneringen aan vrienden die niet meer bij ons zijn.

Mijn vader is in 1990 overleden, ik was erbij en sinds die dag ben ik niet meer bang voor de dood. Ik zag zijn gezicht rustig worden, de rimpels wegtrekken en ik dacht bij mezelf "de dood kan niet erg zijn".
Zo geruststellend ook dat je toch nog ongerimpeld eindigt.

Het is meer de vraag "en daarna?" die me bezig houdt. En dan bedoel ik niet wat er daarna met de achterblijvers gebeurt. Die zitten bij elkaar aan mijn kist, ik neem aan dat Herman zorgt voor een gezellig bloemetje, sommigen zullen spreken en vervolgens gaat iedereen op mijn verzoek aan de borrel.
Ik hoop dat er gelachen wordt, niemand hoeft zich verplicht te voelen een lachbui te onderdrukken. Ik weet hoe dat voelt, dus wie lachen wil lache.
Misschien kijk ik wel toe en spreek ik bij mezelf de gouden woorden die ik ooit op een grafsteen zag staan :"leuk dat ik er was, jammer dat ik moest gaan".

Het gaat mij erom wat er met mij gebeurt als mijn geest zich bevrijdt en naar boven fladdert. Als we Derek Ogilvie mogen geloven kunnen we nog best wat invloed uitoefenen.
Ik weet niet of het waar is, maar als hij gelijk heeft ga ik helemaal los.
Ik ga met deuren klapperen, met lichten flikkeren en doen wat ik verder nog aan ongemakken voor jullie kan verzinnen. Wat zal ik een lol hebben.

Het kan ook zijn dat ik bekenden tegenkom, sommigen zal ik vol vreugde omarmen (of omvleugelen), voor anderen zweef ik even een wolkje om. En ik hoop dat ik de hondenhemel gauw gevonden heb en dat mijn overleden honden met flapperende oren op me af komen rennen.

Ik kom terug

Ik heb zelf diep in mijn hart altijd geloofd dat we meerdere levens hebben. Ik weet niet of ik hier al eerder geweest ben maar er zijn mensen die zich vorige levens kunnen herinneren.
Jammer dat ik er niets van weet. Maar ach, voorbij is voorbij en we kijken naar de toekomst.
Ik vraag me af of ik voorkeuren kan opgeven, ik heb zelf namelijk wel wat ideeën voor mijn volgende keer op aarde.

Als hond

Mijn toekomstige baas

Ik heb ooit met mijn hond Jim afgesproken dat hij in ons volgende leven mijn baas zou zijn en ik zijn hond. Ik vind het niet bezwaarlijk als hond terug te komen, maar ik wil wel inspraak over mijn plaatsing. Aangezien mijn honden weten hoe een gelukkig hondenleven moet zijn zullen zij mij dat ook willen geven.
Heerlijk lijkt me dat:  je bent ´s morgens uit geweest, je hebt je behoeftes gedaan, je mocht van je baas even lekker rennen en je hebt aan de achterwerken van wat soortgenoten gesnuffeld. Je hebt met eindeloos geduld de bal, die je baas maar blijft gooien, teruggebracht. Je hebt je brokken gehad en duikt weer lekker je mand in. Je baas verkleedt zich en gaat de deur uit. Hij of zij legt nog even uit dat hij/ zij gaat werken of boodschappen doen en je denkt bij jezelf  "whatever", je kwispelt even en kruipt nog wat dieper in de kussens. Tegen de tijd dat de baas moe weer thuis komt sta je blij bij de deur, je pakt je riem vast en maakt zo duidelijk dat het tijd is voor de volgende wandeling.

Als Antilliaanse

Hier ga ik in mijn vrije tijd liggen

Dat lijkt me super, als vrouw op een eiland in de Antillen te wonen. Dan heb ik een prachtige donkere huid en ik kan mijn huidige kont gebruiken (alleen de kleur moet aangepast worden), want ze houden daar van stevige achterwerken. Het is altijd warm en ik schommel gezellig over mijn eiland met mijn 6 kinderen van verschillende mannen. Ik wil dan een groot huis met een porch en drie honden uit het eilandasiel.

In tegenstelling tot alle andere honden op het eiland mogen mijn honden naar binnen. Ik eet veel kreeft en garnalen en drink elke dag Pina Colada.

Als jullie dan ook weer terug zijn en jullie hebben zin in een Caribisch weekje, Bon Bini.

Als Franse zangeres

Ik kan in dit leven niet zingen. Ik mocht op de lagere school al niet meezingen. Jammer want ik doe het graag. Ik ben ook erg tekstvast, vooral als het om franse chansons gaat. Het lijkt me heerlijk om klein, slank en tenger op een podium te staan en met veel gevoel voor drama te zingen: "Non rien de rien, non je ne regrette rien".

Ik kan nu a. niet zingen en b. ook niet beweren dat ik nergens spijt van heb. Dus die reïncarnatie lijkt me in meerdere opzichten heel aantrekkelijk. Dan wil ik ook een hele serie franse minnaars en elke  middag met du pain, du vin en eventueel du boursin (maar liever Camembert) op een terras aan de Champs Elysees zitten.

Leuk he, als je nadenkt over volgende levens, ik wil hier als mezelf nog wel een tijd blijven, maar voor daarna zijn er mogelijkheden genoeg.
Ik kan natuurlijk ook als man terugkomen, dat idee moet ik nog even uitwerken en daar kom ik op terug.

Op dit moment wensen wij iedereen een fijn een weekend en wij zeggen:  Waf, bon dia en au revoir.

Mariska

Wie wil stemmen?

Degenen die mijn blog wel eens lezen kennen Yolande. Voor degenen die nu pas inschakelen stel ik haar nog even voor. Ik ken Yolande en haar man Ben ruim 20 jaar. Ze zijn beiden hondenliefhebbers- en trainers.

Als mijn honden gedrag vertonen dat ik niet begrijp en waar ik geen raad mee weet bel ik Yolande. Om vervolgens van haar te horen dat de hond het goed doet maar dat ik nog wat scholing nodig heb.

Ben en Yolande zijn niet alleen onze vrienden en deskundigen op het gebied van honden, zij zijn ook ouders. Intussen zelfs grootouders. 

Ze hebben twee kinderen. De oudste, een zoon, heeft inmiddels zijn eigen gezin. De jongste, dochter Mariska, heeft een beperking. Mariska is een mooie, jonge en intelligente vrouw. Ze is afhankelijk van haar rolstoel en de hulp van anderen.

Het is een trotse en onafhankelijke meid en uiteraard wilde ze op een bepaalde leeftijd op zichzelf wonen.

Elke ouder zal zich zijn leven lang zorgen maken om kinderen, in het geval van Ben en Yolande gaat de bezorgdheid voor Mariska verder. Het min of meer loslaten van een kind dat zorg nodig heeft is een moeilijke opgave. Toch hebben ze het gedaan, Mariska woont zelfstandig. Ze heeft een levendiger sociaal leven dan menig leeftijdgenoot. Ze heeft een leuke vriend en ze heeft haar konijn Simba.

Het zal jullie niet verwonderen dat ze ook een geweldige hulphond heeft. Hij heet Don en is uiteraard door haar moeder getraind.

Mariska is een dochter om trots op te zijn.

Mooie Mariska

WoonMere

Natuurlijk moest een zelfstandige woonruimte voor Mariska aan bepaalde eisen voldoen. Er moet dag en nacht begeleiding zijn en de woning moet rolstoelvriendelijk zijn. Stichting WoonMere bestaat uit ouders van jongeren met een aangeboren beperking. De stichting heeft 16 appartementen in beheer. Het spreekt vanzelf dat een dergelijk project niet zomaar van de grond komt. Ben, Yolande en de andere ouders hebben de nodige energie en tijd in dit projekt moeten steken.

Het is gelukt: eind maart 2010 konden Mariska en haar vrienden hun eigen appartement betrekken.

WoonMere ligt aan de Nederlandstraat in Almere Poort, met alle voorzieningen op loopafstand.

Het initiatief voor WoonMere ligt bij de ouders en dankzij hun doorzettingsvermogen hebben Mariska en anderen jonge mensen hun eigen huis. Wil je meer lezen over dit unieke project: www.woonmere.nl.

Geld voor extra voorzieningen blijft nodig.

Sport-en spel materiaal WoonMere

De Rabobank Almere heeft onder andere een Coöperatiefonds. Dit fonds stelt € 50.000,- per jaar beschikbaar aan initiatieven die bijdragen aan verbetering van de samenleving. Het totale bedrag wordt verdeeld over diverse categorieën.

Tussen 1 februari en 1 april  kon een aanvraag ingediend worden, uit alle aanvragen zijn er 25 geselecteerd.

Stichting WoonMere heeft een aanvraag ingediend voor het "Sport- en spelmateriaal WoonMere" project, de aanvraag is gehonoreerd en is ondergebracht in de categorie Zorg & Welzijn.

De eerste ronde zijn ze door maar nu de tweede ronde nog. Nu moet er nog gestemd worden door de leden van Rabobank Almere. Van 20 mei tot 1 juli kunnen wij onze stem online uitbrengen via de beveiligde omgeving van internetbankieren.

De € 50.000,- wordt verdeeld over 5 projecten. Per categorie kan 1 stem uitgebracht worden. Het project met de meeste stemmen krijgt € 5000,-. 

Het zal duidelijk zijn, we hebben jullie stem nodig. Een stem voor Mariska en haar vrienden.

De periode van 20 mei tot 1 juli is lang, daarom zetten wij regelmatig een berichtje op Facebook. 

Op www.rabobank.nl/almere lees je meer over dit goede initiatief van de Rabobank.

En willen jullie meer weten over Mariska?  Dat is eenvoudig, ik ben met haar bevriend op Facebook.

Mariska en Don

Dus nu plaatsen we dit blog in zijn geheel en daarna regelmatig een herinnering met het vriendelijke verzoek te delen, veel plezier met het lezen van avonturen van Mariska op Facebook, want schrijven kan ze.