Help

Hoe vragen jullie om hulp?

Gisteren ving ik een telefoongesprek op, gesprekken van vreemden kunnen een bron van inspiratie zijn. Zelfs als je maar een kant van het gesprek hoort. Het gesprek van mijn telefoonkant (het was een jonge vrouw) ging als volgt:

 ja ik denk ik bel je even want 6 juni ben ik de hele dag vrij

dat is over twee weken zo ongeveer

ja en nou dacht ik zomaar, misschien wel leuk als je komt die dag. Kom je met de koffie en dan zorg ik tussen de middag voor een lekker broodje

en ik dacht als je nou toch komt, wil je dan je gereedschapskist meenemen, want ik heb lekkage in een keukenkastje. Niet zo erg hoor, maar er moet wel wat aan gebeuren

en ik heb ook een Ikea kastje gekocht, maar ja dat moet nog wel in elkaar natuurlijk en ik ben zo onhandig in die dingen

nee, het tijdstip mag je zelf bepalen, maar ik vind het echt niet erg om voor de lunch te zorgen

en als je geen haast hebt, ik heb ook nog een grote spiegel die in de hal opgehangen moet worden, veel te zwaar voor mij

ok, zie ik je 6 juni, een uur of tien, maken we er samen een gezellig dagje van

ja doei hoor, doedoei

Ik zat het aan te horen en kon niet anders dan bewondering hebben voor de manier waarop "mijn telefoonkant" iemand ronselde voor haar rotklusjes. Het is eigenlijk briljant. Je bent eindelijk een dag vrij en in plaats van lekker te chillen nodig je iemand uit voor de koffie en de lunch. Als de uitnodiging in dankbaarheid aanvaard is kom je met je takenlijstje. En je sluit het gesprek jubelend af met : "we maken er een gezellig dagje van".

Deze manier van hulp vragen is geniaal, maar sommige mensen vinden het lastig om om hulp te vragen. Ik had dat vroeger ook maar sinds ik me gerealiseerd heb dat het ergste wat je kan gebeuren een weigering is durf ik eerder om een  uitgestoken hand te vragen.

Soms wil ik niet om hulp vragen maar dan wil ik wel dat de omgeving beseft dat ik lijd. Ik lijd omdat zij niet zien dat ik hulp nodig heb en omdat zij hun assistentie niet spontaan aanbieden

Slachtoffer

Ik schiet dan in de slachtoffermodus, ik zucht, steun en ik beklaag mezelf dat ik alles zelf moet doen. Met veel gevoel voor theater zak ik in een put van zelfmedelijden. Jammer dat later vaak blijkt dat de omgeving helemaal niets van mijn tragedie heeft gemerkt. Laat staan dat er iets van schuldgevoel merkbaar is. Eigenlijk heb ik op dat soort momenten een hekel aan mijzelf en de rest van de wereld. Als ik gewoon gezegd had: "Hee joh, help eens even", was  er niets aan de hand geweest. Volkomen overbodige aanstellerij van mijn kant dus.

Zelf zal ik zelden mijn hulp weigeren, sterker nog, ik dring mijn ondersteuning soms schaamteloos op. Het geeft namelijk een goed gevoel als anderen je nodig hebben.

Mijn moeder

Mijn moeder had regelmatig praktische hulp nodig. Ze zocht iemand die boodschappen wilde doen of een lampje op kon hangen. Ze had een aparte manier van hulp vragen. Ze vroeg hulp via een tussenpersoon. Als we allemaal bij elkaar waren en ze wilde dat ik boodschappen voor haar deed zei ze tegen mijn broer:"ik denk dat ik Marianne vraag of ze even voor me naar de Albert Heijn gaat". Of ze zei tegen mij : "misschien dat ik Hans vraag of hij dat lampje even voor me ophangt".
Toen we jonger waren werkte dat systeem, Hans hoefde niet tegen mij te zeggen wat er van me verwacht werd, ik zat er gewoon bij en ik ging. Andersom werkte het net zo.
Toen we ouder en moediger werden zeiden we rebels tegen moeder: "Ik wacht wel tot je het aan mijzelf vraagt".  Een provocatie waar moed voor nodig was. Toen we omstreeks de dertig waren durfden we dat af en toe.

Castratie is hulp?

Ik heb de synoniemenlijst van helpen eens nagekeken. Interessant wel, het woord helpen kan op veel manieren uitgelegd worden.

Wat ik zelf altijd vreemd vind is dat iemand die geopereerd moet worden zegt dat hij geholpen wordt. Als je de synoniemenlijst erbij haalt dan lijkt het te kloppen. Helpen is ook genezen of redden. Daar kan ik me nog iets bij voorstellen, al zal ik het zelf nooit zeggen.
Maar castreren of steriliseren omschrijven als helpen?  Ik vind het raar.
Toch vraagt iemand wel eens onderweg als we met onze mooie zwarte Labradorreu Casper lopen: " is hij geholpen?".

Vreselijk, hij is niet geholpen op de manier waarop men dat bedoelt. Wij helpen hem door hem niet te laten helpen, Rustig maar Cas, jouw ballen blijven van jou.

Zelfs een intacte reu moet wel eens even rusten

Kom je gauw weer?

Ik heb in ieder geval veel geleerd van het afgeluisterde gesprek. Als je van mij een uitnodiging krijgt zou ik in het vervolg even een slag om de arm houden, wacht eerst maar even af wat de voorwaarden zijn.
En als je dan toch komt, joh dan maken we er een gezellig dagje van.