Papa en Mama

Op de Facebookpagina van de Labradorvrienden is een topic gestart. Een topic is een discussie, de labradorvrienden wordt verzocht hun mening te geven en tegelijk de mening van de mede-labradorvrienden te respecteren. Daar gaat het bij sommige groepen nog al eens mis.

De topic is: "hoe spreekt je hond je aan?". Als je die vraag zo stelt is het natuurlijk niet zo ingewikkeld, een hond zegt woef, waf, grrr of piep. Als hondeneigenaar weet je best wat je beest bedoelt, of hij blaft uit waakzaamheid, gromt van woede of piept vanwege pijn of hoge nood, je begrijpt hem.

De vraag is meer hoe spreek je jezelf aan als je tegen je hond praat.
Is het jullie wel eens opgevallen dat mensen met jonge kinderen zichzelf mama of papa noemen. Iemand die tegen zijn kind praat (of schreeuwt) zegt nooit: "ik wil dat je nu even je kop houdt" maar wel: "mama wil dat je nu even rustig bent". Bijzonder dat met het moederschap ik verdwijnt en mama verschijnt.
Gek wel als je erover nadenkt hè?

Nou is het geen geheim dat hondenmensen extreem van hun honden houden en op een zwaar overdreven manier met de schatjes omgaan. Soms worden honden als mensen behandeld. Dat is fout natuurlijk. Je hond is een hond met hondse rechten, zoals in de modder rollen, in het water springen, af en toe snoepen van de poep van een soortgenoot en lekker achter de konijnen aan door het bos rennen.

In het topic wordt gesteld dat het te ver gaat om jezelf papa of mama te noemen met betrekking tot je hond.

Dat vind ik ook te ver gaan, sterker nog ik vind het volkomen belachelijk.
Wat ik nog erger vind, wat ik ook helemaal niet kan is mijzelf "vrouwtje" noemen. Ik ben een volwassen en stevig wijf, ik ben absoluut niet het vrouwtjestype. Ik zou niet zonder gene op straat kunnen roepen: "Kom maar bij het vrouwtje". Ik denk dat Casper ook om zich heen zou kijken of hij ergens een vrouwtje ziet. Dus buiten beperk ik me tot commando's en korte mededelingen. Zo van: zit, blijf, wacht of hier. Ik zeg rechtsaf of linksaf en soms hebben we een discussie. Over al dan niet een koekje bijvoorbeeld.

Herman is voor de honden het manmens en ik ben het vrouwmens. Maar dat bekt niet lekker als je tegen je hond praat. En wat hier ooit als een grapje is begonnen is nu gewoon geworden.

Ik zeg tegen de honden: "Papa gooit de bal heel ver voor jullie" en Herman zegt op Moederdag tegen de honden: "Kijk geef dit cadeautje maar aan Mama".

Maar ze mogen wel rennen, vies worden, zwemmen en nat binnenkomen, door de modder rollen (en dan nog een keer zwemmen). Ze mogen achter de konijnen aanrennen. Dat poepeten hebben we liever niet.

Dat mag dan weer niet van papa en mama.

Voor altijd slapen.

Rico gaat voor altijd slapen, dat schreef het vrouwtje van Rico de Labrador zaterdag op facebook.

Alleen als je honden hebt of hebt gehad weet je hoe het voelt. Weet je hoe groot het verdriet is als je hond overlijdt. Weet je hoe zwaar de beslissing is je hond in te laten slapen.

Wij hebben het de afgelopen jaren tweemaal meegemaakt. Op twee heel verschillende manieren. Onze terriër, Jimmy, had de ziekte van Cushing. dat hoorden we toen hij 14 was. De gemiddelde overlevingstijd met Cushing is 22 maanden. Hij heeft na de diagnose nog 18 maanden een goed leven gehad. Toen was hij 15 geweest en totaal op. Hij gaf het zelf aan. Wij hadden geen twijfel, verdriet, maar geen twijfel.

Twee jaar later overleed onze Golden Retriever, Joy. Wij hebben niets hoeven beslissen, de dierenarts kwam er niet aan te pas. Joy is in haar slaap overleden. Ze lag gewoon in de kamer of ze sliep. 

Gewoon op een zondagochtend werd ze niet meer wakker.

Op de facebookpagina van de Labradorvrienden leven we met volslagen onbekenden mee. We maken ons collectief zorgen om een hotspot, we vragen elkaar advies over halsbanden. Soms zijn er discussies bijvoorbeeld over opvoedingsvraagstukken en soms is de toon van die discussies wat minder vriendelijk.

Maar op een punt waren we allemaal een. We leefden allemaal mee met Lucia en maakten ons zorgen om Rico.

Bij Rico is een tijd geleden kanker geconstateerd. Als je een nog jonge hond hebt, doe je er alles aan om hem te redden.

Dat hebben de baasjes van Rico gedaan. Rico heeft allerlei behandelingen ondergaan. Lucia en haar man zijn zelfs meermalen met Rico naar België geweest voor een behandeling die hier niet gegeven kon worden. Ze hebben al die tijd tussen hoop en vrees geleefd. 

En wij hebben met ze mee geleefd. Als we een tijdje niets hoorden, was er altijd wel iemand die postte: "Wie weet hoe het met Rico is?".

Als we wisten dat Rico weer bij de dokter was geweest zaten we te wachten op de uitslag. Wij allemaal, allemaal verschillende mensen uit het hele land. Allemaal mensen die elkaar niet kennen en die maar 1 ding gemeen hebben: de liefde voor hun labrador.

Een tijdje geleden was Rico opgegeven. Wat waren we blij toen Lucia ons liet weten dat hij toch weer opknapte. 

Maar twee dagen geleden schreef Lucia: "Morgen gaat Rico voor altijd slapen".

Ik denk dat niemand van het labrador facebook clubje gisteren niet aan Rico en zijn baasjes heeft gedacht.  En er is niemand die vanmorgen niet met tranen in de ogen heeft gelezen dat Rico gisteren met zijn knuffel en zijn kluifje door het huis liep, Er is niemand die geen kippenvel kreeg bij het idee dat Rico zich wilde verstoppen voor de dierenarts. Hij was gek op de dierenarts, maar hij wist, hij voelde...

We weten allemaal hoe het voelt als je hond voor altijd gaat slapen. Maar weinigen weten hoe groot de vertwijfeling is die beslissing te nemen als je hond nog gewoon kwispelend om je heen loopt.

We leven allemaal intens mee met Lucia en haar man. Diep respect voor de zorg en liefde die ze hun hond hebben gegeven. En eerbied voor hun beslissing, een zware  beslissing genomen uit liefde.

Lucia, wij huilen allemaal met jullie mee en we gedenken Rico.

Verboden vruchten

Ik ben een make-up vrouw. Ik ben zo'n muts die zich liever niet in het openbaar vertoont zonder oorlogskleuren.
Mijn eerste lipstick kocht ik bij onze drogist in de 1e Jacob van Campenstraat in de Pijp. Ik was een jaar of 14 en de lippenstift had de kleur Pepermunt. Gekke naam he?
De namen van de kleuren van die lipsticks waren ontleend aan een liedje van Ronnie Tober of Ronnie Tober zong het liedje naar aanleiding van die lippenstiften. Geen idee. Een soort kip/ei vraagstuk.

Ze smaakt naar kersen (kersen), sinaasappel (sinaasappel), cola (cola) 
Pepermunt (pepermunt), caramel (caramel), ananas (ananas) 
Maar ik zeg er wel bij 
Verboden vruchten, verboden vruchten 
Verboden vruchten, voor iedereen behalve voor mij 
Verboden vruchten, verboden vruchten 
Verboden vruchten, voor iedereen maar niet voor mij 

Make-up is aan mode onderhevig en dat hebben wij, smeerders, wel eens iets te laat door. Sommige vrouwen krijgen het nooit door.
Toen ik de uitgaansleeftijd had  bereikt had ik mijn dramatische periode. Dat wil zeggen: een compleet zwarte garderobe, opgestoken haar en zwaar omlijnde ogen. Ik was in de ban van de eyeliner. Wat een werk joh, uren was ik bezig voor een avondje soos van de Lutherse Kerk.

Wat later werd de oog make-up kleuriger, ik liep er regelmatig bij of ik een kleun voor mijn harses had gehad. Toen ik halverwege de 20 was heb ik een cursus visagie gedaan. De "gevaarlijke" kleuren (blauw en groen) gingen hierna meteen in de ban.
Sindsdien is de oog make-up subtieler. Wat ook uit schijnt te zijn is het oogpotloodlijntje onder de ogen. Aan die modegril doe ik niet mee. Ik voel me doodongelukkig zonder dat lijntje. Er is zelfs een tijd geweest dat ik een hond in hoge nood 's nachts pas uitliet nadat ik mijn smoel had voorzien van een lijntje en lipstick (geen pepermunt meer maar nr.657)

Opmaken is een routine, inmiddels heb ik al jaren dezelfde routine. Eyeliner krijg ik nooit meer goed, dus dat gebruik ik niet. Ik heb wel een palet ogenschaduw. En natuurlijk het lijntje koolpotlood onder de ogen.

Gisteren heb ik nieuwe foto's laten maken voor de website. Dan word je opgemaakt, heerlijk, prachtig en zwaar. Als ik het me ooit kan veroorloven parkeer ik een visagiste op zolder.
Maar aan alles komt een einde en mijn mooie make-up heb ik gisterenavond weggepoetst.

Met het oog op de foto had ik afgelopen vrijdag een  bezoek aan de schoonheidsspecialiste ingelast.
Ook heerlijk en ook de opvattingen over huidverzorging zijn anders geworden de afgelopen tijd.

Nachtcrème is onzin, wisten jullie dat? Je huid herstelt zich helemaal uit zichzelf gedurende de nacht.

24 uurs crème moet je hebben en wel op natuurlijke basis, die heb ik nu.

"Je hebt best wel veel talgvorming nog" sprak mijn schattige schoonheidsspecialiste afkeurend.
Ik wilde me net verontschuldigen voor deze tekortkoming toen ze vervolgde: "voordeel daarvan is dat je haast geen rimpels krijgt" .

Ik vind dat niet alleen een voordeel, ik vind dat reden voor een feest.

Als nu de fotograaf mijn wallen een beetje wegfotoshopt moeten de foto's goed gelukt zijn.

Ik zit thuis, aan het werk. Herman is boven aan het werk want behalve levenspartners zijn we nu ook collega's bij Marianne Croes Advies.

Voor ik achter de laptop kruip, ben ik opgemaakt. Op mijn eigen manier. Maquillage a la Marianne.

Casper's liefde.

Chemische castratie, volgens de mensen en....

Onze Casper is nu ruim 5 jaar. Onze Casper had last van zijn hormonen. Naar voor de hond, onrust en frustratie. Vervelend voor zijn vrouwelijke (geholpen) medehond. Zij begrijpt niets van de uitbundige en overdreven uitingen van affectie van Casper. Onhandig voor de baasjes, want Casper denkt maar aan twee dingen: loopse teven en zijn tennisbal.
Gelukkig hebben wij de tennisbal, hij loopt niet weg, hij blijft bij ons in de buurt. Want wij voorzien in zijn eten, zijn warme slaapplek en zijn tennisballen.

Wij hebben Casper chemisch laten castreren. Een echte castratie is definitief en het is niet zeker dat een castratie de problemen oplost. Middels een chemische castratie kunnen we ondervinden of Casper rustiger wordt en of een castratie voor ons een oplossing zou zijn. Aanstaande maandag is het zes weken geleden dat de dierenarts middels een prikje het implantaatje bij Casper inbracht. Hij had het alleen maar druk met de dierenartsassistente in te pakken, te kwispelen en koekjes te krijgen. Van de hele procedure en de uitleg van de dierenarts heeft hij niets meegekregen. Dat boeit hem ook niet, hij is gek op de dierenarts, de aandacht en de koekjes.

Wij hebben de behandeling met gemengde gevoelens ondergaan. De eerste weken merkten we niets. Maar nu, na bijna zes weken, begint onze man te veranderen. Hij wordt liever. Onze Cas was nooit zo'n knuffelkont. Ja, op door hem gekozen momenten. Maar verder was hij veel te stoer voor knuffelen. Sinds gisteren komt hij vragen om een knuffel, hij legt zijn poot op je arm, hij komt tegen je aan liggen. De stoerheid is een beetje minder, de klefheid slaat toe. Hij wordt aanhankelijker.
Bij hem is die verandering geleidelijk gegaan. Wij moeten even wennen, onze macho wordt een watje.

...en volgens Casper

Bij ons in de buurt wonen veel lekkere wijven, ik ruik ze van verre. Ik ruik ze zelfs voor ze loops zijn en ook nadat de loopsheid weer over is. In deze tijden snuffel ik aan elk grassprietje, ik onderzoek elke teef en ik grauw naar elke rivaal. Thuis ben ik nog onrustig. Ik heb thuis ook een leuke meid zitten, maar ze is een soort van mijn zuster. Dus als ik haar bespring krijg ik op mijn lazer.

Een paar weken geleden gingen mijn mensen met mij naar de dierenarts. Ik ben gek op de dierenarts en op de assistente. Ik kwispel mijn staart er zowat af. Het maakt mij niet uit wat ze met me doen, ze vinden me allemaal leuk en ik krijg lekkere koekjes. Ik weet dus niet wat er precies gebeurd is, de laatste keer bij de dierenarts. Het zal nu een week of zes geleden zijn. En in de afgelopen dagen voelde ik me zo raar worden. Ik ben helemaal weg van mijn mensen. Ik wil alsmaar knuffelen (dat wilde ik vroeger alleen maar als niemand het zag). Ik ga naast ze zitten en leg mijn poot op hun arm. Ik heb er niet zo'n behoefte meer aan achter de wijven aan te zitten en de reuen af te blaffen.

Ik wil dicht bij mijn mensen

zijn en lief voor ze zijn, Dat hebben ze ook nodig, want ze hebben wel een grote bek, maar eigenlijk zijn het een stel watjes. Ze hebben liefde nodig. Liefde en aandacht. Van Casper. En dat krijgen ze.

Adieu

Zoals jullie weten hebben wij honden. En met honden spreek je mensen die je anders nooit tegen zou komen. Zoals schippers op de pleziervaart, zoals motorrijders hebben wij, hondenbezitters, onderling een band. Dat hoeft niet direct een gezellige band te zijn. Wij gaan allemaal voor onze honden door het vuur. Niet alle honden gaan leuk met elkaar om dus de contacten kunnen ook minder prettig zijn.
Daar wil ik het nu niet over hebben, ik wil jullie vertellen over twee ontmoetingen die ik afgelopen week had.

Afgelopen vrijdag kwam ik Karin tegen, ik kom Karin al 20 jaar regelmatig tegen want zolang heb ik honden. Karin heeft altijd meerdere honden en behalve haar eigen honden heeft ze ook vaak een hulphond in opleiding. De laatste hulphond die ze had (een wat hitsige zwarte reu die nogal verrukt was van Carlie) was vrij plotseling weg. Toen ik afgelopen vrijdag  Karin tegenkwam had ze alleen haar eigen twee teefjes bij zich. Ze had de hulphond voortijdig ingeleverd omdat haar moeder ging sterven. Haar moeder was oud en dement. Mijn vader was ook dement. Een mensonterend einde. De geest gaat eerst, de verwarring slaat toe, de waardigheid verdwijnt. Een dementerend mens gun je een snelle dood.

Ik ben niet erg  bang uitgevallen, maar ik ben bang voor dementie. Ik heb me verdiept in euthanasie en verklaringen daartoe. Als je bij je volle verstand, zo'n beetje ongeveer zoals ik nu ben, op papier zet dat je dood wilt als de dementie toegeslagen heeft, als je aan je naasten en je huisarts vertelt dat je het niet wilt. Dat je de aftakeling jezelf en je omgeving wilt besparen, dat je dementie beschouwt als uitzichtloos en ondraaglijk lijden en dat je dus dan uit dat lijden verlost wilt worden, dan heeft dat geen enkele zin.
Want op het moment dat jij wilt dat je dierbaren naast je zitten met een lekkere borrel en dat de huisarts komt met de pil, het drankje, de spuit of whatever, nou dan kan je wel van mening veranderd zijn, denken ze. Maar je kunt het niet meer zeggen. Want je hebt geen duidelijke mening meer.
Dus wordt je wens niet meer serieus genomen en je kunt jarenlang "3 kleine kleutertjes" zingen, met je lepel op tafel timmeren en in je blootje door de gangen strompelen, want je kunt op dat moment wel erg aan het leven hangen, denken ze. Dat is niet te controleren en een gesprek is niet met je te voeren, dus je moet in alle eenzaamheid door de ontluistering tot eindelijk, eindelijk, je hart het opgeeft.

Vanmorgen kwam ik Carolien tegen. Carolien woont bij ons om de hoek en haar hond Saartje is enige tijd geleden overleden.  Wij hondenbaasjes kennen het verdriet. En wij zijn allemaal blij dat Carolien weer een hond heeft. Een leuke, vrolijke en zeer uitbundige Airdale Terriër. Ik vind het leuk dat ik Carolien weer regelmatig tegenkom. Het is een leuke, humoristische vrouw.
We hebben dezelfde dierenarts en Carolien is bevriend met een van de assistenten.
Die assistente had begin juli ernstige buikpijn, Die pijn bleek te komen door alvleesklierkanker, uitgezaaid naar andere organen. De vrouw is opgegeven en heeft pijn, veel pijn. Zoveel pijn dat ze haar dochter 's nachts niet in huis wil hebben. Want dan kan ze, dan wil ze niet gillen. De oncoloog die haar verteld heeft dat het afscheid nabij is, kan of wil haar niet helpen. Haar huisarts is net met pensioen en de nieuwe huisarts moet zich nog inwerken in de situatie.

En deze vrouw, die weet dat het einde nabij is, ligt 's nachts te schreeuwen van de de pijn. Want geen enkel middel is sterk genoeg om de pijn te bestrijden.

En deze vrouw heeft haar hele leven met dieren gewerkt, ze heeft mij drie keer met een doodzieke hond de praktijk binnen zien komen. Ze heeft me drie keer getroost en verteld dat ik het beste deed voor het zieke dier. Want een hond waar je van houdt laat je niet lijden.

En juist zij wordt nu in de steek gelaten, juist zij is het slachtoffer van allerlei regeltjes.

Wordt het geen tijd dat wij onze mensen net zo'n waardig afscheid gunnen als onze honden?

Naald, draad en familiediner

Ik vind de zondag een heerlijke dag. Wij beginnen altijd vroeg met een boswandeling. En als ik zeg vroeg, bedoel ik vroeg. De hele straat is nog in diepe rust als wij in de auto stappen.  Vaak is de hele straat nog steeds in rust als wij thuiskomen.
Dan gaan we allevier ontbijten en vervolgens is het voor mij hobbytijd, strijktijd. Ik weet dat jullie me voor gek verslijten maar ik ben gek op strijken.
Ik strijk in de slaapkamer met op de televisie een programma dat wel boeit maar niet teveel afleidt. Dan moeten jullie denken aan iets als het Familiediner. Eigenlijk het soort programma's waarvan ik liever niet wil dat jullie weten dat ik er naar kijk.

Terwijl Bert de Leeuw allerlei beledigde types met een olijk cadeautje probeert over te halen aan te schuiven aan het diner met familieleden waar ze al jaren ruzie mee hebben, leef ik me uit met mijn plankje en boutje.

Af en toe moet ik zo lachen dat ik mijn strijkwerk even moet onderbreken. Bijvoorbeeld als ergens een bom geëscaleerd is.
Ik ben altijd heel tevreden als alles weer netjes en gestroken in de kast hangt en ligt,
Ik moet tot mijn schande bekennen dat ik zelfs de hoeslakens strijk, zelfs mijn echtgenoot vindt dat idioot, maar ik vind het heerlijk.

Ik ben een multitasker, dus terwijl ik strijk, meeleef met de ruziënde families, bedenk ik dat de herfstgarderobe wat aandacht behoeft. Al struinende in de klerenkast kwam ik een zwarte broek tegen waar een stuk zoom uithangt. Na het strijken heb ik de broek en naaidoos mee naar beneden genomen om dat k.klusje meteen even te klaren.

Zo gek als ik ben op strijken, zo'n hekel heb ik aan alles waar draden en naalden aan te pas komen.
Ik heb een jaar of 15 geleden bij de Zeeman een plastic naaidoosje gekocht voor fl. 1,99. Gek dat sommige items zo lang meegaan.  De margrietcursus is ook nooit iets geworden dus ik heb de hoop opgegeven ooit verder te komen dan een klein zoompje en een knoop aanzetten. Dat zijn voor mij al prestaties van formaat.

Ik heb de inhoud van het doosje een tijd geleden aangevuld met hobbynaalden. Ik vond het vroeger al moeilijk een draad in een naald te krijgen maar tegenwoordig is het absoluut onmogelijk.
Als ik dat probeer komen draad en naald nooit bij elkaar en neem ik mijn toevlucht tot de nietmachine.

Met de hobbynaald, een groene draad (zwart is op) en grote steken heb ik het zoompje gerepareerd. Gelukkig is de broek nu zo gekreukt dat ik nog even mag strijken: Bert, here I come.

Mannelijk geslacht

Als je kinderen krijgt, als je zo'n weerloze baby in je armen hebt, denk je er nog niet aan dat het schatje ooit een puber wordt. Althans, dat stel ik me zo voor. Ik heb alle vijf mijn kinderen gekregen toen ze zindelijk en al wat ouder waren. Ik heb stiefkinderen. Ik hou veel van allemaal, maar ik heb ze nooit als weerloze baby in mijn armen gehouden.

Dat is natuurlijk een gemis. Dat gemis wordt je deels aangepraat en is deels echt waar. Voor mij dan, ik had in een bepaalde periode in mijn leven behoefte aan een weerloos en afhankelijk wezentje.

Ik heb dat gemis gecompenseerd met pups. Daar heeft iedereen een mening over en dat is prima. Ik kon mijn moedergevoel kwijt aan mijn jonge honden. Ik vind dat een uitstekende oplossing, als je maar beseft dat je hond hond is en geen mens met een vacht. Als je dat niet doorhebt doe je de hond tekort.

En het is net zoals met kinderen, als je een weerloze, afhankelijke pup in je armen hebt, denk je er niet aan dat je knuffeltje ooit een volwassen hond zal zijn.
Ik deel mijn leven inmiddels ruim twintig jaar met honden. En ik ben zover dat ik een pup super vind bij een ander, maar dat ik blij ben als mijn eigen honden volwassen zijn.
De band die je met een hond kunt hebben is geweldig, ze begrijpen je en jij weet wat zij willen en bedoelen. Maar ze hebben ook een stukje leven buiten jou om.
Ook een hond wordt namelijk een volwassen en seksueel wezen. Dat is voor een baasje niet altijd eenvoudig.

Je schattige teefje wordt op een gegeven moment loops. Je loopt als aangeschoten wild door de buurt met je hond aan de lijn, alsmaar roepend: "ze is loops, hoor", zodat de eigenaren van de willige reuen hun mannen kunnen aanlijnen.
In de tweede week van de loopsheid ontwikkelt je teef zich tot een ware bitch. Bij elke aantrekkelijke reu gaat de kont omhoog en de staart opzij. Je bent gelukkig als de loopsheid voorbij is, het broekje weer uit kan en als je geen fokplannen hebt is het aan te raden de dame te laten steriliseren.

Jimmy was mijn eerste reu. En Jimmy was niet te hanteren als er loopse teven in de buurt waren, hij zat in de hal te jammeren, at niet en ging achter de dames aan. Kortom Jim liep zijn pik achterna.
Op een gegeven moment had Jim een voorhuidontsteking. Wij samen naar de dierenarts alwaar wij, tot groot plezier van de dierenarts, een spuitje kregen waar spul in moest. Dat spul moest in het pikkie en daarna diende het hondenpiemeltje gemasseerd te worden. Dat kon tussen duim en wijsvinger ( Jimmy was een klein kereltje), maar het moest wel gebeuren. En dat gedurende twee weken en dat drie keer per dag.

Gelukkig was deze ontsteking eenmalig en Jimmy is als complete man gestorven.

Wij hebben nu een teef en een reu. De teef is "geholpen" dus wij lopen niet het risico van een nest vol bastaards ( Casper is een rashond, Carlie is van twijfelachtige afkomst).

Maar Caspers hormonen werkten op volle toeren, buiten besnuffelt hij elk grassprietje en als er loopse teven in de buurt zijn, wordt hij heel onrustig. Dat kunnen wij ons mannetje niet kwalijk nemen. Hij is een man in de bloei van zijn leven en hij wordt bestuurd door zijn hormonen.
Deze situatie is heel vervelend voor hemzelf (hij wordt er erg onrustig van) voor Carlie (zij wordt gebruikt als opblaasteef) en voor ons (honden zijn onrustig en wij dus ook).

Wij hebben Casper nu chemisch laten castreren. Als het helpt gaan we de definitieve castratie toch overwegen. Volgens ons wordt hij echt wat rustiger, het duurt 6 weken voor het werkt.

Dat er veel meer hondenbezitters met dit probleem worstelen lees ik op mijn labrador facebook pagina.  Ik lees die berichten met veel aandacht. Het geeft een gevoel van verbondenheid als je je eigen problemen bij een ander leest.

Zoals ik vanavond las:
"Mijn reu heeft last van zijn mannelijk geslacht"

Ik voel mee, met de reu en de baasjes, al zou ik het zelf iets anders omschrijven.

Pack Leader Collar

Schadeverzekeringen, niet mijn grote liefde maar soms krijg je ermee te maken. Het kantoor waar ik een tijdje freelance heb gewerkt had een redelijk grote schadeportefeuille.
De raarste meldingen krijg je. Wonderlijk hoeveel mensen met hun smartphone in het bad liggen.Nog wonderlijker dat mensen dan een verdronken smartphone vergoed willen hebben.

Er was ook een verzekerde die een weekend met zijn vriendin naar Brussel was geweest. Gezellig natuurlijk, jammer dat haar portemonnee gerold was.
Altijd lastig natuurlijk, je moet meteen van alles blokkeren, aangifte doen en nieuwe pasjes regelen.
De vriendin had behalve de pasjes ook € 400,- aan contanten in haar, op haar laatste verjaardag gekregen, dure echtlederen portemonnee. Uitzonderlijk lijkt me tegenwoordig, wij hebben wel wat kleingeld mee op een stedentripje en verder de pinpassen.
Behalve het contante geld had de vriendin ook een hele serie cadeaubonnen bij zich van onder meer de Bijenkorf, een totale waarde van ca. € 750,- aan cadeaubonnen.
De klant had zelf al een optelsom gemaakt en verlangde van de verzekeringsmaatschappij een uitbetaling van ruim € 1200,-.

Eigenaardig wel dat de maatschappij niet onmiddellijk tot betaling overging. Hij moest aantonen dat hij € 400,- had gepind, Dat kon hij niet want hij had dat geld bijna een jaar geleden voor zijn verjaardag gekregen en had het in een laatje gelegd tot er tijd was voor een weekendje Brussel.
Cadeaubonnen zijn al helemaal niet verzekerd en voor de portemonnee wilden ze ook niet het door hem geschatte bedrag vergoeden.
Hij kreeg € 50,- voor het geld en € 15,- voor de portemonnee.
Klant boos, verzekering opgezegd.

Ik begreep de maatschappij wel, ook ik vond het verhaal van de klant ontzettend onwaarschijnlijk.

Maar Herman en ik hebben nu net zoiets, het is allemaal waar. Maar als ik het verhaal vertel geloof ik mezelf niet. De situatie is als volgt:

Wij hebben honden (jaja) en onze Labrador Casper is heel sterk en is soms aan de lijn moeilijk te hanteren. Ik heb het zelf niet zo met de slipketting en we hebben op advies van een medehondenbezitter bij de Cesar Milan een Pack Leader Collar besteld.
Duur maar voor onze Cas is niets te gek en na een paar weken werd ons Amerikaanse pakket bezorgd. Het gaat me te ver de werkingen van deze roedel leider halsband uit te leggen, maar hij werkte prima.
Drie keer werkte hij prima, drie keer hebben wij ontspannen met onze Labrador rondgewandeld. En toen brak de ring waaraan de riem bevestigd was. Cas had de collar nog om zijn neck en Herman had de riem in zijn hand. De connectie tussen baas en hond was verbroken zeg maar. Dat is niet handig en op de openbare weg zelfs levensgevaarlijk voor je hond.
Onze collar is een Cesar Milan original en dus behoorlijk expensive.

We hebben een foto gemaakt van de defecte collar en naar de Customers division van de hondenfluisteraar gemaild met een omschrijving van onze complaint erbij.
Dat hebben we zelfs een paar maal gedaan, de customers division reageerde niet echt prompt en adequaat, sterker nog, no reaction at all.

Tot gisteren, op onze zoveelste mail kregen we de melding dat ze allemaal very sorry zijn maar dat geen van onze mails zijn binnengekomen op de juiste place.

Ons werd verzocht nogmaals de foto te mailen. En nu komt het:

De foto is gemaakt met het fototoestel, in het fototoestel zit een kaartje, kaartje past in de laptop en foto verschijnt op schermpje. Tot zover duidelijk? Niets aan de hand zul je zeggen, maaaaar:
laptop is ziek, ernstig ziek, zijn harde schijfje is zo slecht dat vermoedelijk een schijftransplantatie de enige oplossing is. Arm laptopje, pas anderhalf en nu al zo ziek. Laptopje is ter genezing naar de Mediamarkt gebracht.
Gelukkig is laptopje niet alleen, neeeee, het schijfje uit het fototoestel zit er nog in.
Jaja, compleet met de picture van de defecte Pack Leader Collar.

De foto staat niet in the cloud, dus we hebben die foto niet.

Herman heeft de collar gerepareerd met een stuk ijzer en ik heb net een nieuwe foto gemaakt. Straks send ik de complaint together met de picture nogmaals naar de hondenfluisteraar, want dit verhaal vertalen in het English en dan nog verwachten dat hij ons believes?
Daar heb ik geen faith in. Ben wel benieuwd of en wat voor reaction er nu komt from the States.
We will keep you posted.