Alleen als je honden hebt of hebt gehad weet je hoe het voelt. Weet je hoe groot het verdriet is als je hond overlijdt. Weet je hoe zwaar de beslissing is je hond in te laten slapen.
Wij hebben het de afgelopen jaren tweemaal meegemaakt. Op twee heel verschillende manieren. Onze terriër, Jimmy, had de ziekte van Cushing. dat hoorden we toen hij 14 was. De gemiddelde overlevingstijd met Cushing is 22 maanden. Hij heeft na de diagnose nog 18 maanden een goed leven gehad. Toen was hij 15 geweest en totaal op. Hij gaf het zelf aan. Wij hadden geen twijfel, verdriet, maar geen twijfel.
Twee jaar later overleed onze Golden Retriever, Joy. Wij hebben niets hoeven beslissen, de dierenarts kwam er niet aan te pas. Joy is in haar slaap overleden. Ze lag gewoon in de kamer of ze sliep.
Gewoon op een zondagochtend werd ze niet meer wakker.
Op de facebookpagina van de Labradorvrienden leven we met volslagen onbekenden mee. We maken ons collectief zorgen om een hotspot, we vragen elkaar advies over halsbanden. Soms zijn er discussies bijvoorbeeld over opvoedingsvraagstukken en soms is de toon van die discussies wat minder vriendelijk.
Maar op een punt waren we allemaal een. We leefden allemaal mee met Lucia en maakten ons zorgen om Rico.
Bij Rico is een tijd geleden kanker geconstateerd. Als je een nog jonge hond hebt, doe je er alles aan om hem te redden.
Dat hebben de baasjes van Rico gedaan. Rico heeft allerlei behandelingen ondergaan. Lucia en haar man zijn zelfs meermalen met Rico naar België geweest voor een behandeling die hier niet gegeven kon worden. Ze hebben al die tijd tussen hoop en vrees geleefd.
En wij hebben met ze mee geleefd. Als we een tijdje niets hoorden, was er altijd wel iemand die postte: "Wie weet hoe het met Rico is?".
Als we wisten dat Rico weer bij de dokter was geweest zaten we te wachten op de uitslag. Wij allemaal, allemaal verschillende mensen uit het hele land. Allemaal mensen die elkaar niet kennen en die maar 1 ding gemeen hebben: de liefde voor hun labrador.
Een tijdje geleden was Rico opgegeven. Wat waren we blij toen Lucia ons liet weten dat hij toch weer opknapte.
Maar twee dagen geleden schreef Lucia: "Morgen gaat Rico voor altijd slapen".
Ik denk dat niemand van het labrador facebook clubje gisteren niet aan Rico en zijn baasjes heeft gedacht. En er is niemand die vanmorgen niet met tranen in de ogen heeft gelezen dat Rico gisteren met zijn knuffel en zijn kluifje door het huis liep, Er is niemand die geen kippenvel kreeg bij het idee dat Rico zich wilde verstoppen voor de dierenarts. Hij was gek op de dierenarts, maar hij wist, hij voelde...
We weten allemaal hoe het voelt als je hond voor altijd gaat slapen. Maar weinigen weten hoe groot de vertwijfeling is die beslissing te nemen als je hond nog gewoon kwispelend om je heen loopt.
We leven allemaal intens mee met Lucia en haar man. Diep respect voor de zorg en liefde die ze hun hond hebben gegeven. En eerbied voor hun beslissing, een zware beslissing genomen uit liefde.
Lucia, wij huilen allemaal met jullie mee en we gedenken Rico.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten