IM Jimmy

Dit is een weekend om terug te denken. Om 20 jaar terug te gaan in de tijd. 20 jaar geleden stond mijn leven in het teken van mijn eerste pup.
Op 9 oktober 1994 was hij geboren en op 3 december mochten we hem halen: Jimmy of his Master's Choice.

Vroeger noemden we dit ras een Parson Jack Russell Terriër, tegenwoordig worden ze Parson Russell Terriërs genoemd.

Toen Jimmy bij ons kwam moest hij nog van alles leren en wij ook. Hij leerde sneller dan wij en om hem bij te houden hadden we ons opgegeven voor een puppencursus. 20 jaar geleden volgde ik mijn eerste hondentraining.

De eerste les begon in een zaaltje met een man of 15 en net zoveel pups, Allerlei soorten pups, herders, boxers en labradors. En een enorme Newfoundlander die Blossom heette. We zaten in een kring en de zitting werd geleid door een dame met een zwarte Koningspoedel die luisterde naar de naam Oprah. Mijn Jim was verreweg de kleinste van het gezelschap en hij gedroeg zich ook het beste. Vond ik. Ik herinner me nog mijn trots toen de honden tegenover ons één voor één begonnen te blaffen en te piepen, terwijl mijn hondje rustig tussen mijn voeten zat toe te kijken. Ik had gewoon met al die baasjes te doen. Opeens stormde de bazin van Oprah naar ons toe, pakte mijn hond op en zette hem op mijn schoot. "Hou die hond met zijn kop naar je toe, hij zit gvd de hele zooi te fixeren".
Wist ik veel dat mijn engelenkoppie de hele club de baas was en dat alleen zijn blik voldoende was om dat tot allemaal te laten doordringen. De fokker, Marco, had ons gewaarschuwd. Dit is een grote hond in een kleine verpakking.

Voor mevrouw Oprah was het duidelijk dat het nooit iets zou worden met Jim en mij en gelukkig mochten we naar een andere trainer.

En het is wel wat geworden met Jim en mij. Er zijn jaren geweest dat we alleen elkaar hadden, jaren dat we 24 uur per dag samen waren.
We hebben heel veel meegemaakt samen, ik heb veel met hem gelopen, heb doodsangsten uitgestaan als hij weer eens een stunt uithaalde, Zoals die keer dat hij plotseling een talud oprende om te kijken hoe de wereld er vanaf de spoorbaan uitzag.
En de keer dat hij verliefd werd op een Duitse Herderdame en ik een hele middag door de buurt heb gezworven om uit vinden waar zijn grote liefde woonde, Ik vond hem terwijl hij voor de deur van zijn vriendin zat te wachten.

Hij is 15 jaar, 4 maanden en 13 dagen oud geworden en dit weekend is het precies 5 jaar geleden dat ik afscheid moest nemen van mijn kleine vriendje. Hij was ziek en hij wilde niet meer. Ik heb dat weekend, 5 jaar geleden, urenlang met hem op schoot gezeten, ik heb hem geaaid en zachtjes tegen hem gepraat. Hij had bijna aldoor zijn ogen dicht, af en toe keek hij me even aan en gaf me zachtjes een likje over mijn wang.
Hij liet me weten dat het tijd was, dat hij oud en ziek was en dat hij geen Jimmywaardig leven meer had.

Met veel verdriet maar zonder twijfel hebben we hem in de middag van 22 februari laten gaan.
Ik heb wat spullen van hem in een vrolijk mandje gedaan, een speeltje, een tennisbal en zijn laatste halsbandje en riem. Ik heb in tranen een fotoboek gemaakt,  Een boek van Jimmy's leven.
Ik pak dat boek af en toe en dan zie ik 15 mooie jaren voorbij komen.

Meestal moet ik lachen bij de gedachte aan Jimmy en soms moet ik huilen. Zoals nu.
Ik heb heel veel van hem geleerd over hondengedrag, trouw en echte vriendschap.

En ondanks het verdriet om het afscheid, had ik geen seconde van 15 jaren Jimmy willen missen.