Yolande

Mijn facebook en mijn blogs zijn ofwel zakelijk ofwel vrolijk. Het zakelijk facebook gebruik ik voor actualiteiten op mijn vakgebied, de zakelijke blogs gaan ook over ontwikkelingen op hypotheekgebied. Mijn privé facebook account toont de blijde plaatjes en de mooie wandelingen. Die zijn er ook, de blijde plaatjes, de leuke momenten en de mooie wandelingen. Mijn privé blog dient voornamelijk om mijzelf en mijn dagelijkse probleempjes te relativeren en ik hou ervan mijzelf  te belachelijk te maken.
Dat lukt, de meeste blogs helpen mij om grote en kleine vraagstukken in een bepaalde context te plaatsen.

Er zijn niet veel blogs waarin ik mij kwetsbaar opstel.  Humor gaat mij beter af dan kwetsbaarheid. De blogs waar ik zelf bij moet slikken zijn bijvoorbeeld herinnering aan mijn vader en  grote broer.

En nu wil ik jullie toch deelgenoot maken van een deel van mijn leven dat niet grappig is.

Dit is een blog over Yolande. Ik heb diverse blogs over Yolande geschreven. Yolande is mijn beste vriendin. En Yolande is ziek. Een half jaar geleden is bij Yolande non-hodgkin vastgesteld.
Zoals dat bij Yolande hoort ging ze vol moed de strijd aan, de strijd van chemo, van mutsjes, van bijverschijnselen, van ziek zijn en van hoop.

Ze is prachtig, Yolande, als het enigszins kan ziet ze er mooi uit, met een mutsje dat matcht met haar outfit, met haar humor, met belangstelling voor de mensen waar ze van houdt en met de liefde voor haar dieren.

Ze moest 8 chemokuren ondergaan, met alle bijwerkingen van dien, Ze is ziek geweest, heel ziek.
Ze moest een paar keer naar het ziekenhuis, vanwege koorts of hartproblemen.

Maar ze zette door. In juli had ze de laatste chemokuur. Daarna kon ze de maand augustus gebruiken om weer een beetje op krachten te komen. In september krijgt ze een onderzoek waarbij vastgesteld kan worden of en in hoeverre de chemo geholpen heeft.

Daar waren wij allemaal op voorbereid, een rust periode, even de tijd om sterker te worden.
Dat was haar niet gegund. Afgelopen weekend werd ze opgenomen met hoge koorts. Gisteren kreeg ze vreselijke pijn in haar buik en rug.
Geweldige timing van de galstenen die zich wel al hadden voorgesteld maar het nu pas nodig vonden van zich te laten horen.
Operatie was niet mogelijk, er is vandaag een drain geplaatst om de afvalstoffen af te voeren. Over een paar weken wordt alsnog de galblaas verwijderd.

Dit is teveel, dit is niet eerlijk. Maar we kunnen ook dit wel weer aan.

Want Yolande moet beter worden, deze echtgenote, moeder en grootmoeder kan niet gemist worden.

En ik, ik heb niet zoveel wensen, ik wil volgend jaar samen met Yolande alle pioenrozen uit de bloemenwinkel opkopen, ik wil met Yolande en haar dochter Mariska lunchen, naar de film en winkelen, ik wil lachen om stomme dingen, ik wil mijn zorgen met haar delen. ik wil me zorgen om haar kunnen maken en weten dat zij zich zorgen om mij maakt.

En dat gaat ook gebeuren, volgend jaar verkopen we alle mutsjes op de vrijmarkt, we kopen alle pioenrozen die we kunnen vinden, we gaan lunchen en naar de film, en we prijzen je om je nieuwe kapsel en we zijn blij met elkaar, jij, Marisje en ik, en alle anderen waar we van houden. We gaan met de honden het bos in. Nog een paar maanden, meid, en we kunnen er weer tegenaan.

Ik ben zo trots op je,

Marianne

Mis Schoen

De hersteloperatie aan mijn voet is inmiddels ruim een maand geleden. Ik ben de orthopeed in de Bergman kliniek heel dankbaar, want de pijn die ik afgelopen 20 maanden heb gehad is weg. Ik kan weer gewoon lopen en word niet meer wakker van de pijn.  Dat komt mijn dagelijks functioneren uiteraard zeer ten goede. Ik heb eindelijk de energie om me te richten op de cursus PE HK. Voor degenen onder jullie die niet gebukt gaan onder de regels van de Wet Financieel Toezicht:

Permanente Educatie Hypothecair Krediet, betekent dat.

Het is niet genoeg dat we de stof tot ons nemen, er dient ook nog een examen afgelegd te worden. Tussen het werk door leer ik. Ik maak sommen die je alleen en uitsluitend vlak voor een examen maakt en ik bereid me zodoende voor op de examentraining eind deze maand.

Daarnaast heb ik twee keer per week een afspraak met Fons de fysiotherapeut. Dat is gezellig, Fons draait aan en knijpt in mijn voet en daarna gaan we de zaal in. De zaal is een sportzaal en dan gaan "we" fietsen, lopen en roeien. Fons zegt aldoor "we", dat is niet helemaal correct, want ik werk me uit de naad, terwijl Fons gezellig keuvelend naast me staat.

Eigenlijk gaat alles goed, maar het is in het leven zo, dat als een groter probleem is opgelost de kleinere zorgjes de ruimte krijgen.

Hebben jullie je dat wel eens gerealiseerd? Toen Herman en ik ons moeizaam door het leven sloegen met allebei een gewonde poot, maakte ik me niet druk om mijn outfit.

Onze poten zijn genezen, we functioneren weer. Ik hoef niet meer op die vreselijke ziekenhuisslipper. Positief toch? Maar ik kan ook niet alle schoenen aan die ik wil, terwijl Fons mij voorzichtig voorbereidt op een platteschoenentoekomst, loop ik op mijn vrolijke nieuwe gympen. Stevige schoenen met als vrolijk detail knalroze veters. Ik vind ze leuk, echt waar. Maar ze passen niet bij alles. 

Behalve een rare voet heb ik namelijk ook een kleurfobie. Ik vind dat ik zwarte gympen met roze veters niet bij alles aankan. Dus ik zoek naar een andere roze detail om mijn outfit mee op leuken. Zoals een knalroze sjaal. Een knalroze sjaal kan naar mijn gevoel alleen bij zwart of wit of zwartwit.

Rokken en jurken zijn sowieso al uitgesloten op dit moment, alleen bij broeken wil ik gympen dragen. Een broek met een leuk, pastelkleurig bovenstuk kan niet, want daar kan knalroze niet bij.

Een spijkerbroek met een tuniek in aardetinten? Leuk setje, maar belachelijk bij mijn veters. 

Fons heeft mij verteld wat voor schoenen ik aan mag. 

Jullie hebben gelijk, het is een probleem van niks, waar zeur ik over? Ik leef weer zonder pijn en daar gaat het om. Dat vertel ik mezelf ook aldoor.

Maar als ik de schoenen zie die op dit moment in aanmerking komen, komt er maar 1 gedachte bij me op:

"Wilt u nog een strijdkreet, meneer?".

Dus als jullie me 's avonds tegenkomen met een stapel folders, dan zwerf ik van kroegie naar kroegie, met de strijdkreet en op stevige stappers.

Webcam

Als je wat ouder en wijzer wordt. realiseer je af en toe wat je allemaal aan veranderingen hebt zien voorbijkomen.
Ik bedacht dat vroeger al eens over mijn opa en oma. Oma hield niet van moderne fratsen. Oma ging niet naar de supermarkt maar kocht vlees bij de slager, kaas bij de kaasboer, brood bij de bakker, ijs bij Marja op de Admiraal de Ruyterweg (oma noemde deze weg de Krommerd) en de rest op de markt.
Oma had geen vertrouwen in banken en bewaarde haar spaarcentjes onder een matras en als het veel werd naaide ze een stapeltje geeltjes in een kussen. Gelukkig was ze net zo handig en precies met naald en draad als ik, het was broddelwerk, dus na haar verscheiden begrepen de erfgenamen dat de kussens open getornd dienden te worden.
Ik weet nog hoe wantrouwend oma ook stond tegenover de eerste telefoon en als ze voor de televisie zat naar Toon Hermans te kijken werd de hele familie gemaand mee te klappen, omdat die man zich daar niet voor niets stond uit te sloven.

Naarmate ik ouder word ga ik steeds meer op oma lijken. Ik denk terug en herinner me de tijd zonder computer, mobiele telefoon, email en webcam, zonder vaatwasser en zonder BSN nummer.

Begin jaren 80 zat ik me, in mijn toenmalige dienstbetrekking, te verbijten achter een telex, elke vrijdag moest er een bestelling naar een fabriek in Duitsland. Het was al bijzonder dat die Leute in Aken sofort konden lezen wat ik nodig had, maar het was een drama als het strookje met al die puntjes scheurde.

Toen ik begon in de mooie wereld van de hypotheken hadden we 2 hypotheekvormen, annuïteit en lineair, een boek met tabellen en een telmachine. Klanten kregen een kladje mee met een opgave van de bruto en netto maandlasten en zetten vrolijk hun handtekening. Een doorslag van het kladje ging naar de bank en binnen de kortste keren hadden we een offerte van twee A viertjes.

Ik wantrouwde de computer die op een gegeven moment ons werk kwam opleuken, ik ben een tijd bezig geweest mijn vertrouwde kladjes te vergelijken met de berekeningen op een enorm beeldscherm. Het zweet breekt me nog uit bij de herinnering aan de Matrixprinter, met een rol met gaatjes aan de zijkant. Die rol liep er regelmatig uit en dan kreeg ik hem nooit meer recht in het apparaat.

Ik werk dat vind ik leuk en ik blijf zo lang mogelijk werken. Ik ben gewend aan de laptop. Ik heb de talloze hypotheekvormen van de afgelopen decennia verdrongen, we sluiten weer annuïteit en lineair. De computer rekent de bruto en netto maandlasten uit. De klanten krijgen een adviesrapport van minstens 50 bladzijden. De offerteaanvraag wordt digitaal verzonden en de offerte komt via de mail ook weer binnen. Je hebt een goede printer nodig want de geldverstrekkers maken werk van een offerte, soms spuugt de printer 101 bladzijden uit.

De AFM heeft besloten dat we allemaal weer examen moeten doen en ja, het moet weer, de bruto en netto maandlast op een kladje uitrekenen. We moeten zelfs van een bruto inkomen naar een netto besteedbaar inkomen kunnen komen, allemaal op een kladje.
We gaan met onze tijd mee, maar sommige oude waarden worden in stand gehouden.

Ik mail, app en sms dat het een lieve lust is. En ik ga nog verder.  Behalve het hypotheekadvies gezellig hier aan tafel, ga ik adviseren via de webcam. Ik werd vrijdag gebeld door webcamdeskundige en ik heb gisteren een demo gehad.
Bijzonder joh, om 13.00 uur kreeg ik een melding op mijn beeldscherm dat Rick zich om 14.00 uur bij me zou voegen. Dat was fijn, ik kon nog even make-up bijwerken en mijn haar fatsoeneren. En om 14.00 uur zat ik voor het eerst achter de webcam. Ik heb wel een gehoord van huisvrouwen die met cam wat bijverdienen, maar dat is niet met hypotheken.
Het was wel even wennen om vrolijk terug te zwaaien naar mijn beeldscherm waar Rick naar mij zat te zwaaien. Gezellig was wel dat ik naast Rick in het klein zat mee te zwaaien.

Ik zit hier dus hartstikke modern te zijn, in een bedrijfsverzamelgebouw, met een laptop, een webcam en mijn mobiele telefoon. Ik onderhoud zelf mijn website en heb een zakelijke facebook pagina.
De wereld is enorm veranderd, de technische vooruitgang schrijdt voort en ik schrijd met haar mee.

Behalve op het gebied van annuïteiten, als iemand van jullie het op prijs stelt dat ik even op een kladje zet hoeveel je van een hypotheek met een rente van 3,4% en een looptijd van 30 jaar, na 23 jaar en twee maanden hebt afgelost, laat maar weten. Want dat kan ik nog, of eigenlijk weer, zonder computer.