Joost en Alicia

Joost is getrouwd. Oh, zullen jullie zeggen. Leuk maar wat moeten wij met die wetenschap. Ik zal jullie even uitleggen waarom dit voor mij belangrijk is.

Joost is de zoon van My en Mau. Oude en dierbare vrienden. Ze zijn jaren geleden naar Australië geëmigreerd. Dat was al pijnlijk en ze namen ook nog hun zoons mee. Bas en Joost. Joost is hun oudste zoon en mijn petekind. Nou zou je denken dat je als peetmoeder wel iets van inspraak krijgt. Niet dus. Ze vertrokken met Bas en vooral met Joost,
Ik mis ze, ik mis My en Mau,  Om de zaak compleet te maken vertrok ook de moeder van Mau naar down under.

vlnr, My, Joost,Alicia,Mau en Bas, zo ver weg en toch zo dichtbij.

Ik zie ze natuurlijk niet meer dagelijks, maar ik zag ze ook niet dagelijks toen ze nog vlak bij woonden.
Ik mis ze nu vaak, ik mis ze anders. Ze zijn ver weg. Ik heb contact via facebook en per mail. En zo blijven de herinneringen levend. Ik heb de trouwdag kunnen volgen, ik weet dat mijn Mylene er prachtig uitzag, dat Erika een mooi rood jasje aanhad en dat Maurits keurig in het pak was. Ik had ze allemaal even willen knuffelen.

Erika, Mamso van Mau, en ik waren jaren geleden idolaat van baby Joost. We keken vertederd naar hem als hij in de box zat, we liepen in aanbidding achter hem aan als Mau hem in het bad zette, we zaten in stille aanbidding aan zijn bedje.
Als hij sliep doken wij samen een hoek in met een glas wijn en een sigaret. We zaten gedachteloos met knikkers te spelen, te drinken en te roken en te praten.

Joost was mijn petekind, Joost kwam logeren. De eerste keer was hij nog heel klein. Ik verheugde me er op. Joost was ook wel echt mijn kindje. Jammer dat de Margriet die week een artikel publiceerde over wiegendood. Ik heb niet geslapen bij de eerste logeerpartij van Joost. Ik heb alleen maar gecontroleerd of Joost nog ademde.

Joost ademde gelukkig na die nacht nog. Joost ademt nu al jaren in Australië, Joost is gisteren getrouwd met zijn Alicia. Ik heb de foto's op facebook en via de mail talloze keren bekeken.

Ik zie de foto's van My en Mau, ik zie Erika, ze zijn zo ver weg en toch ook zo dichtbij. Ik zie Bas. En ik zie Alicia en Joost.
Een mooi, jong bruidspaar. Ik wens ze alle geluk en ik kijk naar de foto's van baby Joost, van kleuter Joost, van puber Joost.  En ik weet dat ze allemaal bij mijn leven horen. My, Mau en Bas. Uiteraard Erika, aan wie ik alles kwijt kan. En Joost, mijn petekind, mijn cadeautje, Je was een mooie baby, een prachtige jongen en je bent een geweldige man geworden.

Ik heb op afstand genoten van je trouwdag en ik wens jullie allebei alle geluk van de wereld.
En vergeet nooit dat jullie hier altijd welkom zijn, net als My en Mau en Erika.

Bungelen

Therapie

Het woord Therapie komt van Therapeia, een oud-Grieks woord. De betekenis hiervan luidt ongeveer:Het geven van zorg en aandacht aan een ander door te pogen naast of met die ander te staan als hij of zij in de wereld is en zijn leven leeft. (Evans, in: Dialogue with R.D. Laing, Praeger, New Y...
Gevonden op http://www.idee-pmc.nl/psychotherapie/therapie_over.html

Afgelopen maandag ben ik op advies van de orthopeed naar de fysiotherapeut geweest. Ik heb vaak met woorden dat ik me opeens afvraag waar ze vandaan komen, misschien hebben jullie dat ook, ik stuur jullie af en toe het resultaat van mijn bevindingen. Lijkt me wel interessant voor jullie.
Natuurlijk is het duidelijk dat het woord Therapie uit het Grieks komt, maar de verklaring hierboven is wel heel bijzonder.

"het geven van aandacht aan een ander door te pogen naast of met die ander te staan als hij of zij in de wereld is en zijn leven leeft".

Dat is wel logisch natuurlijk, ik kan me niet indenken dat ik nog last van mijn knie heb als ik niet meer in deze wereld mijn leven leef.

Terepieten

Toen ik de MMS bezocht waren wij in hetzelfde pand gevestigd als een school voor fysio-therapeuten. De kantine in het pand werd beheerd door een echte Amsterdamse dame, zij noemde de studenten van de therapie-opleiding terepieten.  Gek, ik heb geen idee meer hoe die vrouw heette maar ik zie haar zo voor me. In mijn ogen was ze stokoud, dus ik denk dat ze omstreeks de 35 was. Ik hoor haar nog zeggen: "Effe dooreten meiden, straks hebben die terepieten pauze en dan is het gedaan met de rust".

Bungelen

Afijn, ik ging dus maandag met mijn verwijsbrief naar de terepiet. Aardige jongen met duidelijke instructies. Maximaal 5 minuten lopen, met kruk. 's Morgens naar beneden, 's avonds naar boven en de trap verder negeren.
Elk half uur bungelen. Kennen jullie dat nog, bungelen?
Dat betekent dat ik twee keer per uur op tafel moet klimmen en mijn aangedane been moet laten zwiepen. Nou is dat thuis nog wel te doen, gelukkig hebben wij een solide eettafel. Maar het betekent dus ook dat ik mijn buitenlocaties moet selecteren op bungelfaciliteiten.

En dan maar afwachten hoe mijn klanten reageren als ik me al uitleggend en rekenend af en toe op een tafel hijs om te bungelen. Ik spreek wel eens af bij een eetcafé hier in de buurt. De tafeltjes zijn laag maar ze hebben wel een bar dus dat moet geen probleem zijn.
Als ik bij klanten thuis afspreek zal ik moeten informeren naar de mogelijkheden.

Ik denk dat ik een extra vraag opneem in de inventarisatielijst :

a. Heeft u ooit een hypotheek gehad?
b. Hoeveel arbeidsjaren heeft u gehad na 1998?
c. Heeft u een stevige eettafel?
d. Heeft u al een overlijdensrisico verzekering?

Dat lijkt me het beste, weet ik meteen of ik toch niet beter met ze de kroeg in kan.Ik zal mijn klanten en de barman uitleggen dat ik handel in opdracht van mijn terepiet. Aardige jongen, in mijn ogen is hij piepjong, ik denk dat hij omstreeks de 35 is.

Nummertje

BSN 

Het hele leven bestaat tegenwoordig uit cijfers en cijferreeksen. In mijn vak heb je doorlopend te maken met de cijferterreur. Van elke klant moet het BSN nummer ingevuld en opgegeven worden.

Afgelopen week belde ik met het Preventiecentrum om een afspraak te maken voor fysiotherapie. Ik heb geen zin in therapie, ik heb er geen tijd voor en ik twijfel aan het nut. Voor ik het Preventiecentrum (in mijn geval valt er weinig te preventeren trouwens) heb ik onderzocht in hoeverre de aanvullende verzekering zou bijdragen aan mijn nieuwe hobby.

Ik heb een 3 sterren aanvullende verzekering en ik krijg 27 rondjes therapie vergoed. 

Dat is weer een groot voordeel van deze tijd, je hoeft niet meer een boekwerk aan polisvoorwaarden door te worstelen, maar tegenwoordig log ik in op mijn Zilverenkruis en dat doe ik middels mijn DigiD.

De mevrouw van het preventiecentrum vroeg naar mijn postcode/huisnummer. Ook zoiets, niemand vraagt meer naar je adres maar naar je postcode/huisnummer combinatie. Daarna vroeg ze naar mijn BSN nummer. Gelukkig stond dat op de verwijsbrief van mijnheer de orthopeed. Terwijl ik zat na te denken over het ontstaan en het nut van het BSN nummer riep Yvette van het preventiecentrum: "U heeft recht op 27 behandelingen per jaar".

Makkelijk maar ook een tikkie eng. Yvette tikt mijn BSN nummer in en weet meteen waar ik basisverzekerd ben en ook voor hoeveel sterren aanvullend.

Ik heb me net verdiept in het  verschijnsel BSN nummer. In 1988 kregen we allemaal een Sofi nummer, in 2007 werd dit vervangen door het BSN nummer. Een BSN nummer is  breder inzetbaar dan het Sofinummer.

Het is altijd een 9 cijferig nummer bestaande uit een volgnummer en een controlegetal en is altijd een veelvoud van 11. Hoe dat werkt ga ik niet uitleggen, maar op internet is de explicatie te vinden. Als je 1 cijfertje verkeerd tikt bij een hypotheekaanvraag krijg je meteen een foutmelding. 

Er is dus goed nagedacht over het BSN nummer.

BTW nummer

Als je bij de Kamer van Koophandel je eenmanszaakje inschrijft krijg je behalve een KvK nummer (hoera nog een nummer) een BTW nummer. Gelukkig is het BTW nummer het BSN nummer met een toevoeging.  Dat is best handig, want er komt ook een zakelijke bankrekening. Met uiteraard een nieuw bankrekeningnummer. We hebben niet gewoon meer een bankrekeningnummer, we hebben een IBAN nummer. 

Ik was toch bezig, dus heb meteen maar even nogmaals de diepere gedachte achter het IBAN nummer en de Sepamachtiging onderzocht/ Een bank wil voor de incasso van de hypotheektermijnen niet meer gewoon een incassomachtiging, maar een Sepamachtiging. Ik vind het een leuke, frisse naam. Zowel de IBAN als de Sepa zijn het gevolg van de financiële eenwording van Europa.

Postcode

Ik ben van voor de postcode. Ik kom uit de tijd dat je gewoon je adres moest opgeven. Ik begrijp dat het voor de mensen die post moeten sorteren handig is om dat op volgorde van postcode te doen. Maar weten jullie dat de postcode een bron van informatie is?  

De postcode kan doorslaggevend zijn bij het al dan niet verstrekken van bijvoorbeeld een hypotheek.

Bedrijven die iets willen verkopen betalen een klein bedrag voor een postcode.

Op basis van je postcode wordt vastgesteld of je bijvoorbeeld begrensd of ambitieus bent. Er wordt aan de hand van je postcode een complete profielschets van je gemaakt.

Een dienst of een product mag niet geweigerd worden uitsluitend op basis van een postcode, dus ze moeten er nog een reden bij verzinnen.

Laatst werd een klant van mij geweigerd voor een hypotheek omdat hij alleenstaand was, dat is ook een te mager argument om iemand af te wijzen. Iemand mag niet geweigerd worden op basis van een groepskenmerk. Nu had mijn klant ook nooit een lening gehad, dus ze hadden reden genoeg voor een weigering (TP Croes).
In de meeste landen hebben honderden of duizende dezelfde postcode, in Nederland maar gemiddeld zeventien, interessant wel hè?

De nieuwe generatie weet niet hoe het leven was zonder internet of mobiele telefoon, maar ook niet hoe het leven was voor de lange nummers..
Vroeger had je genoeg aan je geboortedatum, je telefoonnummer en je gironummer. De twee laatste waren ook nog veel korter dan de cijferreeksen van nu.

Papegaaitje

Mijn knie is  beoordeeld in een prachtige kliniek in het Gooi door een gedistingeerde orthopeed, een echte heer. In tegenstelling tot de bottendokter die mijn voet heeft geopereerd kon deze praten.

Hij praatte zelfs heel veel. Hij nam alle tijd om uit te leggen en aan te wijzen wat er aan de knie was.

Tot mijn grote verwondering was de artrose nog in het beginstadium, daar had ik niet op gerekend. Een aantal jaren geleden is in het Flevo vastgesteld dat er in mijn rechterknie helemaal geen kraakbeen meer zat.

Dat is blijkbaar op duistere wijze weer aangegroeid, want van rechts heb ik totaal geen last.

De keurige dokter gisteren liet me door de knieën zakken, op 1 been staan en doorbuigen. Omdat hij alle bewegingen meedeed begon het verdomd een beetje op Nederland in Beweging te lijken.

Jammer dat Herman en de assistente bleven zitten.

Er is iets niet goed met de meniscus en we gaan het als eerste proberen met pijnstillers en fysioherapie.

Als dat niet helpt hebben we nog de kijkoperatie en injecties in het vooruitzicht en als laatste redmiddel toch nog de nieuwe knie. 

Ik moet ook een beetje aan mijn gewicht denken, gaf hij nog als aardige suggestie mee. Hij moet eens weten hoe vaak ik door de jaren heen aan mijn gewicht heb gedacht.

Wij gingen opgelucht weer richting huis en we hebben onderweg de apotheek aangedaan.

Als ik ergens een hekel aan heb is het een bezoek aan de apotheek. We hadden vorige week al € 6,37 betaald aan een meisje dat vertelde dat ik een bepaalde pil 's morgens moest innemen en nu stond ik er weer.

Ik kon al vrij gauw mijn receptje inleveren en daarna begon het wachten op de pillen, 30 pijnstillers. Terwijl ik zat te wachten heb ik uitgerekend dat ze ongeveer een minuut per pil nodig hadden. Dat bleek nog te optimistisch ingeschat want ik kreeg maar 20 pillen.

Die tien extra vond mevrouw de apotheker onverantwoord. De pijnstillers vond zij niet matchen met een ander medicijntje op mijn lijstje. Het is goed dat ze opletten maar ik vond de gang van zaken en de manier waarop nogal betuttelig en dat heb ik verteld ook. Ik werd een apart hokje ingeduwd en mevrouw de apotheker ging met een streng gezicht tegenover me zitten.

Mevrouw vond me lastig, ze begon uitgebreid uit te leggen wat voor complicaties en ellende mij met deze pijnstillers konden overkomen. Ik vond het raar dat heer dokter ze voorgeschreven had, ik had deze pijnstillers al eerder gehad en ik was er niet aan overleden. Ik kan me zelfs geen enkel bijverschijnseltje herinneren.

De letterlijke woorden van mevrouw waren :"ik zeg niet dat u morgen al dood neervalt". Ze keek erbij of ik van deze mededeling ontzettend op moest knappen.

Ik had vreselijk de pest in, vooral omdat ik net die ochtend voor veel geld een vrijwillige ziektewet verzekering had gesloten (als zelfstandige heb je anders nergens recht op). Ik bedacht nog dat ik beter mijn uitvaartverzekering had kunnen verhogen.

Ik was toch een beetje van slag van deze ongetwijfeld goed bedoelde maar wat minder subtiele waarschuwing.

Vanmorgen vroeg Herman voorzichtig: "Leef je nog?" En niet jolig met Ia Dea erachteraan. Dan had ik "Poef" kunnen roepen en waren we de dag vrolijker begonnen dan nu.

Ik ben vanmorgen gewoon lekker aan het werk gegaan (want de omzet van nu valt natuurlijk gewoon in mijn nalatenschap) en besloot de waarschuwing even te parkeren. Mevrouw de apotheker zou de heer Dokter bellen en mij verwittigen.
Om een uur of 11 ging de telefoon, mevrouw de apotheker, ze had het nog even nagekeken en ze had zich vergist. Ik mag gewoon de pijnstillers slikken en ze is dolblij dat ze helpen. De overige 10 legt ze ook nog klaar  Ze vond dat we het prima opgelost hadden, zij en ik. Ze had heer dokter helemaal niet hoeven bellen, want mijn pijnstillers zijn gewoon veredelde ibuprofennetjes, Vergissen is menselijk, zelfs voor arrogante apothekersmevrouwen.
Maandag de eerste fysiotherapie en over 30 pillen weer contact opnemen met heer dokter.
Ik vraag wel of Herman die 10 pillen gaat halen.

Ja, nee, geen mening.

Ik heb best snel overal een mening over. Als ik heel eerlijk ben wel eens te snel. Daar wordt aan gewerkt. Ik heb zelf ook de ervaring dat mensen een mening over me kunnen hebben die totaal niet klopt. Vroeger vond ik belangrijk hoe iedereen over me dacht. Nu vind ik het  belangrijk wat bepaalde mensen van me vinden. Mensen die belangrijk voor mij zijn.

Als ik een uitslag van een enquête zie verwondert het me altijd dat er een groepje zonder mening. Hoe kun je nou geen mening hebben?  Gebrek aan interesse?

Op dit moment zit ik in de rare positie dat ik geen mening heb. Eigenlijk heb ik wel een mening, maar die mening is niet standvastig. De ene keer denk ik "Ja", dan weer "Nee" en vervolgens "Ik weet het niet, geen mening".

Ik heb ja, nee, geen mening over de vluchtelingen.
Proberen jullie je wel eens voor te stellen hoe het moet zijn? Je huis achter te laten en alleen met wat handbagage met je hele gezin op stap te gaan?
Denk je eens in dat je van hot naar her wordt gestuurd, dat je heel Europa doorreist en dat je eindelijk in een bus zit op weg naar een noodopvang en dat je daar belaagd wordt door woedende en angstige inboorlingen.
Ik vind het gruwelijk en natuurlijk moeten we die mensen opvangen. Natuurlijk ken ik de argumenten dat er veel economische vluchtelingen bij zijn. Ja, nou en, denk ik dan. De nood moet wel erg hoog zijn als je zo'n onderneming aangaat.
Niemand  begint aan een loodzware reis met een onzeker einddoel, niemand sleept zijn kleine kinderen mee voor een betere CAO. Ik zeg Ja, opvangen.

Maar dan hoor je weer de verhalen  van onze eigen mensen die weet niet hoe lang op een woning moeten wachten. Dan realiseer je je hoeveel geld de opvang van vluchtelingen kost terwijl we nog bezig zijn uit een diepe crisisput te klimmen. Daar is ook weer iets voor te zeggen.

Ik denk niet meteen Nee, maar misschien iets minder.

En dan zie ik op de televisie een dame met ontbloot middenrif naast de auto van de staatssecretaris liggen krijsen. Dan zie ik vanmorgen de commentaren in Purmerend en dan hoor ik een dame zeggen dat ze bang is aangerand te worden en ik zie de beelden in Woerden waar een opvangcentrum voor Asielzoekers bestormd wordt.

Dan schaam ik me voor ons.
Dan schaam ik me  voor mij, dat ik nog steeds geen duidelijke mening heb en dat ik niets doe om te helpen.

Of is het toch zo dat Nederland bekend staat als een soort hof van Eden, hebben vluchtelingen een te rooskleurig beeld van de welvaart hier?

Moet de voorlichting niet wat beter, onbekend maakt onbemind tenslotte.

Ik blijf erover nadenken, voor nu heb ik even geen mening.

Piep

Veiligheid voor alles

Aan de ene kant ben ik een echte controlfreak en aan de andere kant kan ik behoorlijk nonchalant zijn. Toen ik nog alleen woonde controleerde ik 's avonds een keer of 28 of de voordeur wel op slot zat en dan ging ik ook nog wel eens mijn bed uit omdat ik het de 29e keer pas echt zeker wist.
Er is een jaar geweest dat ik er na de winter achterkwam dat de voordeur aldoor stevig op slot zat, maar dat de schuifpui gewoon een heel seizoen open had gestaan.
Stom, maar er is niets gebeurd.
Ik heb natuurlijk altijd een of twee honden in huis en daar houden inbrekers niet van.
Ik weet nog dat Jimmy de Jack op een nacht als een gek tekeer ging. De volgende dag bleek er in meerdere huizen in de straat ingebroken te zijn. Mijn kleine Jim had ze uit onze tuin verjaagd.

Wij hebben klemmen op de deur, een extra slot en rookmelders. En we hebben honden. Honden hebben, net als mensen, wel eens spontaan last van hun darmen en dan waarschuwen ze de baas. Honden willen hun eigen nest niet bevuilen en ons huis is ons nest.

Afgelopen week moest Carlie de Golden er 's nachts om half twee uit. Carlie heeft geen blafje. Ze is een herplaatser. Wij weten niet of het ontbreken van het blafje een psychische of een lichamelijke oorzaak heeft. Wij hebben haar een keer, op 21 juni om 10.30 's morgens een geluid horen maken dat een blaf genoemd kon worden, maar normaal communiceert ze via een soort geneurie.

Vannacht waarschuwde ze ons met een soort piepgeluid dat mensenhulp gewenst was. Voor de tweede keer deze week heeft Herman zich aangekleed en een rondje met haar gelopen. Ze heeft netjes meegewandeld, heeft een plas gedaan en verder niets.

Toen hij weer in bed lag, hoorden we weer een piep. dit was de piep van de rookmelder om aan te geven dat zijn batterijtje bijna leeg was. Daarna begon Carlie weer te piepen. ik heb mij in mijn huispakje gehesen en ben met Carlie naar buiten gegaan. Ze liep weer keurig naast me, keek me af en toe wel aan met een verbaasde blik. Ze vroeg zich overduidelijk af waarom op deze nacht al haar mensen met haar naar buiten wilden.

Laten jullie me nu alsjeblieft even slapen

We kwamen onverrichter zake weer thuis. Ik besloot even beneden te blijven en te wachten tot de honden weer rustig sliepen. Ik zat met de Ereader en Casper op bank en Carlie  lag aan mijn voeten toen de rookmelder weer een piep gaf. Carlie sprong onmiddellijk op, begon rond te rennen en mee te piepen.

Rookmelder verwijderd en batterij eruit. Carlie piepte uit angst voor de piep. Herman was inmiddels ook weer beneden. Wij hebben een glas wijn genomen, de honden een kluifje en de rest van de nacht verliep gelukkig zonder een piep. Ik  ben er nog wel een paar keer uitgegaan om te controleren of de voordeur weer op het nachtslot zat.

Actief en Vitaal

Jullie zullen allemaal het gevoel wel kennen dat het leven soms een beetje tegenzit. Ik ben druk bezig met de opbouw van mijn bedrijfje en dan begint mijn knie dwars te liggen. En als mijn knie 's nachts dwarsligt doet dat pijn en word ik er wakker van.

Vannacht zat er een hond te piepen. 's Nachts piepen is poepen. Dus een van de mensen dient iets aan te trekken en een nachtelijke wandeling te ondernemen. Ik lag wakker, dus ik ben eerst even naar beneden gestrompeld.  Carlie stond te springen bij de voordeur en Casper huppelde, ter verhoging van de feestvreugde, al kwispelend rond.
Normaal zou ik wat kleren aanschieten, hond aanlijnen en lekker even wandelen. Nu moet ik terug naar boven, Herman porren (die is niet op zijn meest flamboyant als hij om twee uur 's nachts wakker geschud wordt) weer naar beneden, deur van het nachtslot doen, hond aanlijnen en wachten tot het mopperende manmens beneden is.

Ik heb nog even iets gedronken en even met Cassie geknuffeld en ben weer naar boven gegaan om de slapeloze nacht te vervolgen. Vrijdag is  boswandelingdag en ik kan niet mee. Kortom, een dag voor zelfmedelijden.

Op zo'n moment blijkt maar weer dat er na regen zonneschijn komt, dat elke wolk een zilveren
randje heeft en dat de zon achter de wolken schijnt. Er ligt op de eettafel namelijk een brief.
Persoonlijk aan mij gericht. Ik barst van de emailboxjes waaruit ik elke dag veel leeswerk haal, maar in ons reallife brievenbusje ligt steeds minder.
Maar nu was er dus een brief, een brief van Aktiv & Vital, vrij vertaald Aktief en Vitaal.

Ze beginnen met de volgende zin:
"zoals u ongetwijfeld in de media vernomen heeft, viert Aktief en Vitaal haar 25jarig jubileum.

Nou probeer ik echt op de hoogte te blijven van het belangrijkste nieuws, maar op de een of andere duistere wijze is dit me ontgaan. Ik heb het niet in de krant gelezen, geen nieuwsflits via internet ontvangen en niet op het journaal gezien. Jullie wel?

Gelukkig dat ze me nog even een persoonlijke brief sturen. Ik ben uitgenodigd voor een Jubileum verloting. Eind oktober is een geweldige jubileumpresentatie in onze regio voor mij en mijn gasten. Ik mag nog introducees meenemen ook. En al mijn gasten ontvangen een goedgevulde boodschappenmand.  Ikzelf krijg nog een LED televisie en digitale camera.

Als jullie mee willen, stuur me even een mailtje. We moeten er om 9,30 zijn en we kunnen een gezellig feest verwachten waar ons kostelos een maaltijd wordt aangeboden. Het feest duurt ongeveer twee uur, dus we moeten het ontbijt die dag maar vergeten.

 Behalve de boodschappentas krijgen alle aanwezige paren/echtparen kostelos een waardevolle premie in form van een koffiezet apparaat.

Ik begrijp dat jullie allemaal graag meewillen, mail me maar even en als alle aanmeldingen binnen zijn krijgen jullie het verzamelpunt door.

Weg is mijn gevoel dat het leven een beetje tegenzit, ik voel me meteen weer helemaal Actief en Vitaal.
Als mijn  verwachtingen uitkomen, kunnen we meteen door naar Radar. Ik heb Antoinette altijd graag eens de hand willen schudden.

Met al deze vooruitzichten ga ik stralend, actief en vitaal het weekend in.

Berichtenservice

Jullie maken tegenwoordig zeker ook allemaal gebruik van een berichtenservice toch?

We bellen niet meer, we mailen minder, we sms'n zelden nog (weet nooit hoe ik dat moet schrijven) maar we appen. We "Whats appen".

Ik weet nog niet precies of ik gelukkig ben met dit fenomeen of niet. Ik  ben zo'n oude muts die vroeger met twee kwartjes voor een telefooncel de deur uitging. Een kwartje om te bellen en eentje voor reserve. Ik was al lang volwassen toen ik mijn eerste mobiele telefoon kreeg en ik weet nog hoe verbijsterd ik was toen een klant mij, tijdens een hypotheekgesprek, vertrouwd maakte met het verschijnsel SMS.
Ik vind dat ik me best aardig heb aangepast, mijn telefoon is nooit buiten handbereik. Hij piept, klopt, zoemt en rinkelt. Al die geluiden betekenen iets anders. Als hij aanklopt komt er een mail binnen, als hij zoemt is er iets te lezen op facebook en als hij rinkelt is er een appje. Er zijn nog meer geluiden die iets betekenen, maar die kan ik nog niet thuisbrengen. En hij geeft ook nog een hele riedel weg als er iemand belt. Hij riedelt niet alleen, ook het beeldscherm licht op en je moet over een groen rondje schuiven om het gesprek te beantwoorden.
Dat gaat wel eens mis, maar dan bel ik terug. tenminste als je niet anoniem belt. Maar dan kun je weer een voicemail inspreken. Dan bel ik een mevrouw die vertelt hoeveel nieuwe berichten en hoeveel bewaarde berichten er zijn.

Gisterenavond had ik een Whats app conversatie, ik  bedoel een chat, met een kennis/zakenrelatie. Zij heeft vanwege vervelende omstandigheden haar bedrijf moeten sluiten en ze stuurt me af en toe een klantje.
Ze mist het zakendoen. Dat begrijp ik en ik ben haar dankbaar voor de aangebrachte klandizie.
Er is een nadeel, ze wil zich er gedurende het hele traject wel mee bemoeien. Dus ze belt met instructies.

Gisterenavond had ze zich blijkbaar ernstig over iets opgewonden want ze appte in een voor mij vreemde taal. Ze begon met "Hai amst". In de volgende alinea "hoor dat geweeammmmmci"
Ik was het er niet helemaal mee eens maar ik besloot nog even niet te reageren.
"waa mij wens uk heb cikj gehoord wtc".

Ja toen werd het wel ernstig, vooral toen de volgende zin foutloos maar dwingend bleek "hoor van je".

Ik heb haar vanmorgen een mail gestuurd met een antwoord op wat ik denk dat haar vraag is en wacht maar even af. Wat ik geleerd heb van deze ervaring is dat ik niet app als ik een wijntje op heb.

Dan  bel ik wel, is ook niet leuk voor jullie, maar jullie kunnen het dan in ieder geval niet nalezen. Of jullie blijven van het groene rondje af, dat is misschien nog het allerbeste.

sidiuewnfokwnaw, denken jullie ook niet?

Strompelen in stijl.

In het blog van gisteren heb ik jullie voorgesteld aan artroosje. Onvoorstelbaar hoe een vaag zeurend gevoel via irritante pijn binnen een paar dagen tot een complete kreupelheid leidt.
Vorige week nog voelde ik artroosje wel een beetje en vandaag beheerst ze mijn dagen en nachten. Op advies van mijn goede vriendin en tevens ervaringsdeskundige Erika heb ik besloten vast krukken aan te schaffen.

Vorige keer hebben we krukken gehuurd. Wij hebben in het winkelcentrum zo'n welzijnswinkel waar je allerlei hulpmiddelen kunt huren. Omdat ik ze nu in het pre-operatieve stadium vast ga gebruiken heeft Herman (behalve mijn echtgenoot ook hoofd boekhouding) een rekensommetje gemaakt.

Je huurt krukken voor € 4,- per week, je koopt ze voor ca. € 40,-. Dan heb je gewoon je eigenste krukken en hoef je niet aldoor (zoals vroeger bij de bibliotheek) de leentermijn te verlengen.
Herman vindt kopen beter, ook al omdat ik nog een knie heb die wellicht eens vernieuwd wil worden.

Dus na een korte ochtendstrompeling in de dichte mist hebben wij een onderzoek ingesteld naar krukken. Er gaat een wereld voor je open.

Ik heb reviews gelezen over krukken. Mensen die schrijven dat ze zo blij met hun krukken zijn en mensen die positieve reacties krijgen over de uitstraling van hun krukken.
Er was ook iemand die schreef dat ze hoopte lang plezier van de krukken te zullen hebben.
Dat vind ik een wat dubieuze opmerking. Ik hoop ze weer gauw aan de kant te kunnen doen.
Er zijn natuurlijk mensen die de rest van hun leven met een mobiliteitshulpmiddel moeten doen, ja dan hoop je natuurlijk er lang plezier van te hebben.

Omdat je moet proberen zelfs het onaangename te veraangenamen en omdat oog voor detail belangrijk is heeft Herman krukken besteld bij de krukkenkenner in de kleur van het logo van Marianne Croes Advies.
Mijn kleding voor de laatste profielfoto was aangepast bij het logo, dus nu passen de krukken bij de foto die weer harmonieert met het logo.

We kunnen ze morgen halen en hoe raar het ook klinkt:
Ze hebben een geweldige uitstraling, ik ben er blij mee en ik verwacht er veel plezier van te hebben. In ieder geval de komende maanden.

Ik geef je een roosje artroosje

Voor sommige dingen heb je meer aanleg dan voor andere. Dat is niet erg, we hebben allemaal wel ergens aanleg voor.
Ik heb bijvoorbeeld aanleg voor artrose. Ik heb ook aanleg voor taal, als je het woord artrose ontleedt zou je denken dat ik het over een kunstroos heb.

Dat is niet zo. Het woordenboek geeft de volgende omschrijving:

Artrose is Grieks voor slijtage van het kraakbeen van de gewrichten. Deze aandoening wordt gekenmerkt door o.a. deformatie van het gewrichtsbot.

Een jaar of acht geleden ben ik al eens met Artroosje naar een orthopeed geweest. Mijn rechterknie was zo gedeformeerd dat alleen een operatie nog uitkomst kon bieden. De operatie heb ik vanwege een andere kwaal moeten cancelen. Nadat de andere kwaal genezen was bleek de pijn in mijn knie ook bijna verdwenen. De kwaal was beter dan het middel, zeg maar.

En net nu mijn linkervoet wat minder pijn doet na de operatie bloeit in mijn linkerknie Artroosje welig. Mijn knie is helemaal dik, en dan bedoel ik niet het natuurlijke dik dat bij de rest past. Nee, mijn knie heeft uitstulpingen. Dat maakt me niet zoveel uit, ik draag allang geen minirokken meer. Maar Artroosje is een aandachtvragertje, ze laat aldoor weten dat ze er is. Ze steekt bij het wandelen en maakt me 's nachts wakker.

Acht jaar geleden vroeg de orthopeed of ik van plan was lang te leven. Een kunstknie gaat een jaar of 15 mee, dus het is praktisch de operatie zo laat mogelijk in je leven te doen. Des te meer kans heb je dat een nieuwe nieuwe knie niet meer nodig is. Mijn orthopeed vroeg zich af of hij een nieuwe knie al dan niet in het cement kon gieten. Als je wel zo lang leeft dat er een vervolgknie nodig is heb je met cement natuurlijk meer hak-en breekwerk.

Ik zit me op deze zonnige zaterdagochtend te verdiepen in kunstknieën, ziekenhuizen en operaties. Ik lees reviews van ervaringsdeskundigen.

Ik vind die operatie niet zo erg en zo te lezen is de revalidatie minder ingrijpend dan na de voetoperatie van vorig jaar oktober. Ik zie op tegen de tijd die het kost, ik ben net lekker met mijn bedrijfje bezig en dan komt Artroosje mijn leven weer verstoren.

Een positivo zou zeggen dat je alles moet omarmen en verwelkomen dat op je pad komt.

Dus ik zeg maar zo: Welkom terug en ik geef je een roosje Artroosje.

Ochtendmens

Wij hebben 's morgens altijd Nederland 1 aanstaan. Je bent meteen nieuwstechnisch bij en Herman heeft de kans wakker te worden. Ik ben de morgenster hier in huis. Ik  ben vroeg wakker en op. Ik ben ook meteen spraakzaam en vrolijk.
Ik ben ook wel eens niet vrolijk. Dat is dan geen ochtendhumeur maar gewoon een pestbui die de hele dag duurt.
Hoe later het wordt hoe meer wij van rol wisselen, Herman wordt steeds levendiger en vrolijker en ik word alsmaar slomer. De dialogen die er toe doen voeren wij midden op de dag.
Sinds ik thuis werk zit ik al vroeg achter mijn laptopje in de woonkamer terwijl de dames van Goedemorgen Nederland in herhalingen vervallen.
Ik ben nu alleen (nou ja met twee slapende honden) in de woonkamer en Goedemorgen Nederland is voorbij maar de tv nog niet uit.

Dan komt het, het deuntje waardoor ik meteen in actie kom. Dan komt Nederland in Beweging. Ik heb in real life nog nooit zo'n blij tiepje ontmoet als Olga. Van zoveel vrolijkheid word ik acuut chagrijnig. Ik kom dan ook uitsluitend in beweging om de tv uit te zetten.
Ik stond al met de afstandsbediening in mijn hand toen Olga met de haar zo typerende  blijde glimlach riep: "wat geweldig te bedenken dat er nu duizenden voeten met ons mee stappen, stap links en rechts en links en rechts en links en rechts en links en rechts en 4 en 3 en 2 en 1 en dribbelen."

Kennen jullie iemand die dat doet?  Is er iemand in Nederland die na Goedemorgen Nederland de salontafel aan de kant schuift en het voorbeeld volgt van de volgzame mensen die op een ronde schijf staan na te doen wat Olga en haar even gelukkige collega voordoen?
De collega deed een oefening waarbij je met halfvolle flesjes in je handen de armen naar voor en achter zwaait.

Nu staan ze met zijn allen in-en uit te ademen terwijl ze hun voeten spreiden en sluiten. Om de ademhaling te demonstreren ademt Olga met heel veel lawaai terwijl ze al glimlachend bewegend Nederland instrueert over het spreiden en sluiten van de voeten.

Jammer, dat was het weer voor vandaag, ik  begon het net leuk te vinden. Maar morgen is het er allemaal weer:  Goedemorgen Nederland in Beweging.

Ik denk dat ik morgen maar vroeg met een hond naar het bos ga, dan heb ik mijn beweging ook gehad.