Ja, nee, geen mening.

Ik heb best snel overal een mening over. Als ik heel eerlijk ben wel eens te snel. Daar wordt aan gewerkt. Ik heb zelf ook de ervaring dat mensen een mening over me kunnen hebben die totaal niet klopt. Vroeger vond ik belangrijk hoe iedereen over me dacht. Nu vind ik het  belangrijk wat bepaalde mensen van me vinden. Mensen die belangrijk voor mij zijn.

Als ik een uitslag van een enquête zie verwondert het me altijd dat er een groepje zonder mening. Hoe kun je nou geen mening hebben?  Gebrek aan interesse?

Op dit moment zit ik in de rare positie dat ik geen mening heb. Eigenlijk heb ik wel een mening, maar die mening is niet standvastig. De ene keer denk ik "Ja", dan weer "Nee" en vervolgens "Ik weet het niet, geen mening".

Ik heb ja, nee, geen mening over de vluchtelingen.
Proberen jullie je wel eens voor te stellen hoe het moet zijn? Je huis achter te laten en alleen met wat handbagage met je hele gezin op stap te gaan?
Denk je eens in dat je van hot naar her wordt gestuurd, dat je heel Europa doorreist en dat je eindelijk in een bus zit op weg naar een noodopvang en dat je daar belaagd wordt door woedende en angstige inboorlingen.
Ik vind het gruwelijk en natuurlijk moeten we die mensen opvangen. Natuurlijk ken ik de argumenten dat er veel economische vluchtelingen bij zijn. Ja, nou en, denk ik dan. De nood moet wel erg hoog zijn als je zo'n onderneming aangaat.
Niemand  begint aan een loodzware reis met een onzeker einddoel, niemand sleept zijn kleine kinderen mee voor een betere CAO. Ik zeg Ja, opvangen.

Maar dan hoor je weer de verhalen  van onze eigen mensen die weet niet hoe lang op een woning moeten wachten. Dan realiseer je je hoeveel geld de opvang van vluchtelingen kost terwijl we nog bezig zijn uit een diepe crisisput te klimmen. Daar is ook weer iets voor te zeggen.

Ik denk niet meteen Nee, maar misschien iets minder.

En dan zie ik op de televisie een dame met ontbloot middenrif naast de auto van de staatssecretaris liggen krijsen. Dan zie ik vanmorgen de commentaren in Purmerend en dan hoor ik een dame zeggen dat ze bang is aangerand te worden en ik zie de beelden in Woerden waar een opvangcentrum voor Asielzoekers bestormd wordt.

Dan schaam ik me voor ons.
Dan schaam ik me  voor mij, dat ik nog steeds geen duidelijke mening heb en dat ik niets doe om te helpen.

Of is het toch zo dat Nederland bekend staat als een soort hof van Eden, hebben vluchtelingen een te rooskleurig beeld van de welvaart hier?

Moet de voorlichting niet wat beter, onbekend maakt onbemind tenslotte.

Ik blijf erover nadenken, voor nu heb ik even geen mening.