Pisces

Lezen jullie je horoscoop wel eens? Ik wel. Vroeger las ik de dagelijkse horoscoop in de Telegraaf. Als het positief was leefde ik volgens de horoscoop, als het negatief was deed ik het af als onzin.
En natuurlijk is het onzin, toch? Het zou toch raar zijn als al mijn mede vissen hetzelfde mee zouden maken als ik.

Ik heb ook een tijdje mijn bioritmegedoe gevolgd. Dat duurde inderdaad maar een tijdje, het is godsonmogelijk je leven te leiden aan de hand van je bioritme, Dan dient iedereen in je omgeving zich aan te passen aan jouw bioritme. Dat is niet leefbaar. Met vrienden en familie is dat misschien nog te regelen, maar om nou tegen een zakenrelatie of een klant te zeggen:

" U wilt een afspraak op woensdag 27 juli? Tja, ik weet niet, agendatechnisch gaat het wel, maar ik moet even mijn bioritme op de die dag checken. Is het goed als ik zo even terugbel?".

Zeg nou zelf, dat is niet professioneel. Ik zou zelf weinig vertrouwen hebben in een adviseur die de afspraken plant op geleide van haar bioritme.

Ik lees wel altijd de jaarhoroscopen, dan weet ik aan het begin van het jaar wat mij en mijn collega-vissen te verwachten hebben op het gebied van carrière, financiën en liefde.

Soms zit ik in gedachten een klantenprobleem op te lossen en soms zit ik dan intussen een beetje te klooien op internet.
Dan bekijk ik uitermate goedkope kleren die er op het scherm prima uitzien en in het echt afzichtelijk zijn ( ja, ik spreek uit ervaring). Of ik lees wat zweverig teksten die wel leuk lijken op het eerste gezicht maar waar je bij nader inzien geen moer aan hebt. Of ik lees mijn horoscoop, een tijd geleden las ik mijn horoscoop

Een gratis horoscoop, want je gaat natuurlijk niet betalen voor die onzin.

Bij deze horoscoop kreeg ik meteen een vriendin. Deze vriendin blijft me mails sturen en ondertekent ook met : "Uw vriendin, Mona Luisa".

Mona Luisa belooft mij voorspoed en geld. Mona Luisa vindt dat ik daar recht op heb.

Ik heb echt geprobeerd van Mona Luisa af te komen, maar ze heeft het beste met me voor.

Ik kan er niet af, maar ik verwijder haar mailtjes, ze raakt nu wat geirriteerd, mijn vriendin Mona Luisa.

Ik kan namelijk door de interventie van Mona Luisa een ongekende ervaring meemaken.  Zij kan zorgen dat ik binnen 40 dagen krijg waar ik al zolang naar op zoek ben.

Wij zijn met 7 personen uitverkoren en mijn 6 collega-uitverkorenen hebben allang gereageerd.

Mona Luisa kan niet langer wachten, er zijn maar 7 plekkies en Mona Luisa gaat op reis naar Egypte om zich te verenigen met 6 andere mediums opdat haar 7 uitverkorenen kunnen gaan genieten van een ongekend kansmoment.

Daartoe dienen haar 7 uitverkorenen wel een bedrag over te maken
Ik  ben best wel spiritueel, ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde, ik weet dat ik een typische vis ben.
Maar lieve, nieuwe vriendin, Mona Luisa, ik heb toch wat twijfels, bedankt voor je vriendschap, maar ik verwijder je mails en ik maak geen cent aan je over.

Ik lees af en toe mijn horoscoop, haal eruit wat leuk is en vergeet de rest,  Jou wens ik een fijne tijd in Egypte met je collega's.

Veel lieve groeten van je ex vriendin

Marianne Helena.

Op geleide van de pijn.

Kennen jullie die uitdrukking: Op geleide van de pijn?
Ik hoorde hem afgelopen vrijdag voor het eerst toen een jolige jonge man in de Bergman Kliniek het verband van mijn getergde linkervoet knipte.

Ik ben een ongeduldig tiepje, dus ik vroeg aan de knipper wanneer ik weer een gewone schoen aan zou kunnen en wanneer ik weer uren met de honden het bos in zou kunnen.

"Op geleide van de pijn" was het antwoord.

Vanmorgen diende ik mij te vervoegen bij de fysiotherapeut, ik had de instructiebrief van de orthopeed bij me. Door alle verwikkelingen in huize De Jong/Croes en honden had ik me in het verdere genezingstraject nog niet ernstig verdiept, dus vanmorgen las ik pas de instructiebrief.
En daar stond het:

"Voet mag belast worden, onder geleide van pijn en zwelling en krukken".

Ik had een afspraak met de voetentherapeut in het preventiecentrum. Fysiotherapeuten hebben zo hun specialismen. Die van de knie had ik vorig jaar en nu had ik Fons voor de voet. Voetenfons zeg maar.

Dat is nog geen sinecure joh, dit traject.
Fons begon mij te complimenteren met mijn mooie, roze kruk. Ik heb krukken in de kleur van mijn logo, dus knalroze en opvallend.
Fons nam de instructiebrief door en begon me te interviewen.
Fons vroeg wat na deze tweede voetoperatie mijn ultieme doel was. Ik heb hem er maar ingegooid:

"moeiteloos op pumps met naaldhakken een middag door de stad lopen".

Ik ken Fons pas net, maar ik zag meteen dat ik de lat iets te hoog legde, We hebben er nog even over door gepraat maar die truttige pumps met een klein blokhakje is in dit leven nog het hoogst haalbare.

Vervolgens heeft Fons mijn voet bekeken en betast. Ik moest de diverse soorten pijn beschrijven en een cijfer geven.

Ik kreeg ook instructies voor oefeningen en mijn voet moet meerdere malen per dag gekoeld worden.
Dat zegt zo'n knul wel simpel maar ik had toch wat toelichting nodig.
Want hoe stellen jullie je dat voor? Twee keer per dag onder de koude kraan of in een bak ijsblokjes?

Maar nee, het is eenvoudiger, het kan met doppertjes, diepvriesdoppertjes wel te verstaan. Fijn dat hij dat er even bijvertelde anders had ik Herman misschien een pot Hack mee laten nemen.

Het koelingsprobleem heb ik anders opgelost, ik leen Caspers koelband af en toe.

Vervolgens moet de voet draaibewegingen maken en moeten mijn hersens weer contact maken met mijn grote teen die door de onbeweeglijkheid van bijna twee jaar  vervreemd is geraakt van de rest van mij. Dat doe ik door de teen meerdere malen per dag te aaien en om jaloezie te voorkomen dient rechts ook geliefkoosd te worden.

Tenslotte vroeg ik Fons: hoe lang gaat dit allemaal duren?

Nou dat valt vreselijk mee, over een maand of vier ben ik weer normaal, kan ik ook weer normale schoenen aan en kunnen de krukken weer naar zolder. Daarvoor nog wel een sessie of 20 bij Fons, en vier maanden oefenen en koelen.

Dit alles op geleide van de pijn natuurlijk.

Acquisitie

Een poging om iemand iets te laten kopen of doen

Verwerven of verkrijgen van nieuwe opdrachten

Wij ondernemers, we moeten het allemaal. We moeten acquireren. Het is natuurlijk super, zoals nu in mijn geval, dat er een aantal dossiers is afgerond en dat ik even met mijn geopereerde been en ziekenhuisslipper op mijn lauweren kan rusten. Dat moet natuurlijk niet al te lang duren. Er moeten nieuwe klanten, nieuwe dossiers en  nieuwe uitdagingen komen. Uiteraard voor de uitdagingen, voor de spanning die elk dossier met zich meebrengt, voor al die geweldige mensen die mijn kantoortje binnenwandelen. Maar natuurlijk ook omdat simpelweg ook hier de schoorsteen moet branden en brood op de plank moet komen.

Ik hoef niet zo actief te acquireren, er zijn wat makelaars die klanten naar me doorsturen en ik heb mijn tevreden klanten. die voor me acquireren, Ik heb mijzelf een maximum gesteld van vier klanten per maand en daar zit ik meestal boven.

Ik krijg in mijn zakelijke email heel veel rare acquisitiemails binnen, echt hoogst eigenaardig. Een paar in het Engels maar de meeste in het Duits.

Zo kreeg ik een mail van een Engelsman die erg geïnteresseerd was in mijn profile en endproducts, hij wilde purchasen van mij en was benieuwd wat mijn minimum order was en hoe of dat ik de payments wilde hebben.

Wonderlijk toch? Wat zal ik antwoorden, dat hij 5 mortgages af kan nemen en dat de payments gewoon via factuur en notary gaan?

Ik had ook een mail van ene Paul, die ten dode is opgeschreven en als gift aan de mensheid mij 4 miljoen dollar wilde overmaken. Hij kon zodoende in rust sterven en ik kon zelf bekijken wat ik met dat geld zou doen. Heel gek, ik heb die man niet geantwoord, ik wens hem all the best, maar helemaal vertrouwen doe ik het not.

De Duitse mails zijn gemuetlicher. Ik kreeg alleen al deze week een Sonderangebot voor een Werbeklappschilder (€ 37,15) Maria Roth had een geweldige aanbieding voor Werbekugelschreiber en Gerd Klein biedt Rauchmelder aan voor een hemaprijsje, Dan wil ik jullie de Klappwerkzeug van Annette Kraft natuurlijk ook niet onthouden.

Mochten jullie interesse hebben in een van deze Angeboten, mail me en ik stuur het Angebot durch.

Het meest bijzondere staaltje van acquisitie kwam van een clubje dat mij verzocht de door mij opgegeven advertentie te controleren, voor akkoord te ondertekenen en het geheel te retourneren.

Deze praktijken ken ik nog van mijn vorige bedrijf. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er destijds eens ingetuind ben. Ik had toegezegd te adverteren in een krantje voor een goed doel ( je hebt ons altijd te pakken met een goed doel) mijn advertentie zou in een krantje komen dat in heel Almere Buiten verspreid zou worden. Ik diende de mensheid en mijn bedrijf werd op de kaart gezet. Ik kreeg een present exemplaar van dat krantje en echt, werkelijk waar, het zag er prima uit. Jammer alleen dat het exemplaar dat ik had gekregen het enige en unieke exemplaar was. Wel leuk natuurlijk, je kunt zeggen dat het een zeldzaam collectors item is. Maar uiteraard stelt dit in het kader van acquisitie niet veel voor.

Toen ik de advertentie van een vaag clubje van de week over de mail kreeg, gingen alle alarmbellen rinkelen. De advertentie klopte niet, het adres klopte niet eens. 

Mail teruggestuurd dat er geen moer van klopt en mail naar acquisitiefraude. Daar was het clubje al bekend. Jammer dat je zo op je hoede moet zijn en jammer dat er nog steeds mensen zijn die zich willen verrijken onder het mom iets te doen voor de minder bedeelde medemens.

Dan bestel ik voor dat geld nog liever een Klappwerkzeug oder so etwas

Gruess Gotti und schoene Feierabend.

In de aap gelogeerd

De meesten van jullie hebben wel begrepen dat de afgelopen week er niet direct een was om met een gouden pen in ons persoonlijk geschiedenisboekje te schrijven.

Vanmorgen, zondag, toch maar even de honden ingeladen en naar het bos gereden. Het bos zelf kunnen we niet in, dat is niet raadzaam met die open ziekenhuisslipper en blote tenen die vrolijk uit het verband piepen.
We zijn voor het bos op een kruispunt gaan staan en hebben met ballen gegooid. Ook dat gaat niet als anders Herman gooit verder dan ik, maar met links ook niet optimaal.

Terwijl ik op een kruispunt op mijn roze kruk stond te leunen, Herman met zijn linkerhand de bal wierp, de honden zich overduidelijk afvroegen waarom we niet gewoon het bos ingingen, dacht ik opeens : "we zijn wel in de aap gelogeerd".
Hebben jullie dat ook, dat je opeens moet weten waar zo'n maffe uitdrukking vandaan komt?

Gelukkig hebben we genootschap Onze Taal. Waar deze uitdrukking vandaan komt is niet precies bekend. Er is vermoedelijk wel eens een herberg geweest met deze naam waar het niet goed toeven was. Dat had ik nog wel kunnen bedenken, sorry, een nadere uitleg heb ik niet kunnen vinden.

Ons verblijf in de aap begon vorige week vrijdag met de operatie aan mijn voet, alles zag er rooskleurig uit tot Herman zijn hand verwondde aan de tuinpoort en de avond van dezelfde vrijdag doorbracht op de spoedpost. Hij kwam terug met hand in verband en acht hechtingen.
We hebben het echt sportief opgevat, we hebben elkaar en onszelf belachelijk gemaakt en we waren erg tevreden over onze positieve levenshouding in deze tijd van tegenspoed.

Tot dinsdagavond, toen begon Herman's hand serieus pijn te doen en woensdag, na een rondje huisarts en chirurg in het ziekenhuis kwam hij terug met zijn inmiddels enorm dikke hand in een mitella en een tas van de apotheek met verband en een flinke voorraad antibiotica.

Donderdagochtend had ik minder pijn dat hij, dus ik heb de honden uitgelaten. Het huis behoeft ook af en toe wat onderhoud. Dus ik kon met het lichtpunt uit ons leven van dit moment, onze gloednieuwe Dyson steelstofzuiger in de weer. Dan ook maar even afstoffen en dweilen. Dat heeft mijn voet me niet in dank afgenomen en dat laat hij merken ook, de wraak van de muis hadden we, toen al achter de rug.

Omdat we ook moeten eten en de chefkok met zijn hand omhoog zat heb ik gekookt, gezond en verantwoord. Een schaal gegrilde groenten. Ik vind dat heerlijk ruiken. paprika, uien, tomaten en aubergine. Ik pakte de schaal voorzichtig, balancerend op 1 been, uit de oven en zette hem tevreden op het aanrecht. Vervolgens pakte ik schaal op, jammer alleen dat ik de ovenwanten even vergat. In een reflex liet ik de schaal los en moest vloekend ons gezonde maaltje van de keukenvloer schrapen (gelukkig net gedweild).
Volgens mij is het manneneigen om je op zo'n moment nog even te vertellen dat je een hete schaal niet zonder ovenwanten aan had moeten pakken. Hij had gelijk, het was alleen niet het goede moment dat te melden.

De volgende ochtend besloten allebei 1 hond uit te laten. Toen ik met Carlie de deur uit wilde gaan, hield ik de deurkruk in mijn hand. Niet erg, wel irritant en mijn toch al tanende positivisme kwam zwaar onder druk te staan.

Het is niet makkelijk om gezellig en vrolijk te blijven als je allebei pijn hebt, lang niet alles kan wat moet en als je ook nog moet dealen met je schuldgevoel ten opzicht van twee honden die gewend zijn aan lange en frequente boswandelingen.

Vrijdagavond was ook niet de gelukkigste uit ons huwelijk. Nou ja, nachie slapen, even praten en wat gezondheidsinformatie uitwisselen en aan de dag beginnen. Eerst richting douche, been in condoom gehesen, douche aanzetten. Toen ik onder de douche wilde stappen hield in een deel van het douchescherm in mijn handen.

Er zijn ergere dingen, ik weet het. Over een paar maanden lachen we erom, ik weet het. Over een paar weken lopen we weer vrolijk al ballen gooiend door het bos. We mogen niet klagen en alles gaat voorbij. En je moet je zegeningen tellen, kijken naar wat wel goed gaat, Allemaal adviezen die ik jullie zou geven als je een beetje pech had.

Ik weet het allemaal, maar voor nu heet ons huis even "In de aap" met als lichtpuntje en grootste zegening een Dyson steelstofzuiger.

Wij houden de diverse ledematen omhoog en we wensen jullie een ongecompliceerde zondag.

De wraak van de muis

Omdat het leven gewoon doorgaat, gewonde poten of niet hebben we vanmorgen besloten dat Herman compleet met mitella een klein rondje met Casper zou doen en ik compleet met ziekenhuisschoen een klein rondje Carlie.
Een klein rondje is 20 minuten tot een half uur.
De heren vertrokken eerst vanmorgen, ik dronk mijn koffie op en ging toen naast een huppelende Carlie al strompelend ook de deur uit.

Het zal jullie niet verwonderen, snel gaan we niet.Ik vond het dan ook vreemd dat de mannen nog niet thuis waren toen wij weer binnenkwamen.

Ik heb Carlie thuisgelaten en ben de straat weer opgegaan.
Eerst naar links, toen naar rechts. Ik stond op de laan om de hoek vertwijfeld op een kruising toen er boven me een raam openging. Het hoofd van mevrouw Muis kwam tevoorschijn.

Muis is een zwaar irritante chihuahua en geen vriend van Casper. Er is tussen de heren al een jarenlange vete gaande. De kleine hondjes blaffen, grauwen en irriteren. Bazen van kleine hondjes doen vaak niet aan opvoeding. Ze tillen hun schatjes gewoon op. Een aantal jaar geleden is het eens gekomen tot een confrontatie tussen Muis en Casper. Casper wilde alleen maar even laten merken dat hij toch echt superieur aan Muis was. Dit conflict heeft niets opgelost, dus wij mijden elkaar, de familie Muis en wij. Wij vinden Muis een klein, irritant ettertje en de familie Muis vindt Casper een groot en gevaarlijk monster, dus er is geen contact.

Tot vanmorgen, toen ik met mijn pijnlijke poot en volledig in paniek onder het slaapkamerraam van de muisjes stond, het raam openging en mevrouw Muis mij aansprak

"Jullie hond ging die kant op met een jongetje, maar zonder je man".

Toen sloeg de paniek pas echt toe. Ik greep naar mijn keel en dacht de wonderlijke gedachte:

"Mevrouw Muis der haar zit beter dan eerst".

Een rare gedachte inderdaad, volkomen niet interessant en al helemaal niet relevant.

Ik hinkelde de kant op die mevrouw Muis had aangewezen en vond noch Herman noch Casper.
Maar weer naar huis en bedenken wie ik zo vroeg om hulp kon vragen. Jan, mijn ex, was geen optie want Jan mijn ex moet donderdagochtend biljarten en zelfs als de wereld ten ondergaat, als de derde wereldoorlog uitbreekt of als alle dijken tegelijk doorbreken, zal Jan zijn oorspronkelijke plan niet wijzigen. Eventuele rampen dienen zich niet op maandag-of donderdagochtend te voltrekken, want dat zijn de biljartochtenden.

Dus ik heb mijn allerbeste vriend Ronald gebeld, Ronald komt. Als ik hulp nodig hebt komt Ronald en als Ronald hulp nodig heeft kom ik. Daarbij doet Ronald niet aan biljarten.

Ik heb weer even de straat afgespeurd en heb vervolgens de politie gebeld.

Ik weet het, volslagen paniekvoetbal. Als mevrouw Muis niet met haar mededeling gekomen was had ik nog even gewacht, denk ik.

Nu was ik weer slachtoffer van mijn eigen levendige fantasie. Ik zag Herman bloedend en bewusteloos in de goot liggen terwijl Casper ontvoerd was door een bende die honden steelt als oefenmateriaal voor hondengevechten (dat gebeurt echt).

Ik heb de beschrijving van mijn mannen doorgegeven aan de meldkamer en ben weer naar buiten gegaan om te kijken en op Ronald te wachten.

Eenmaal buiten hoorde ik twee bekende stemmen. De ene was van Linda de buurvrouw en de andere, wat denken jullie?

Juist dat was Herman. Mijn man stond gezellig met de buurvrouw te keuvelen en Casper stond er kwispelend naast. Ze hadden wat verder gelopen dan ze van plan waren.

Ik heb de politie gebeld om te zeggen dat ze weer iets nuttigs konden gaan doen en dat ze niet meer hoefden rond te rijden om uit te kijken naar een man met een mitella, al dan niet in gezelschap van een zwarte labrador. En niet meer naar een zwarte labrador, al dan niet in gezelschap van een man met mitella.

Ik heb Herman verzocht mij even te verwittigen van onverwacht langere wandelingen zolang de hand niet genezen is en ik vraag mij af:

Was dit de ultieme wraak van de muis? Dan kan ze tevreden zijn, opzet geslaagd.

IJzerwaren

Afgelopen vrijdag is de plaat

uit mijn voet gehaald. Ondanks de operatiepijn was het een enorme opluchting.


Ik was om een uur of vijf weer thuis, poot omhoog, prima humeur, wit wijntje en een bak nasi in het vooruitzicht.
Na de nasi ging Herman eerst een rondje Cas, door mijn noodgedwongen rust  moet hij ook met de dame de sanitaire rondes doen.

Mijn voet en ik hadden ons net geïnstalleerd voor de cliffhanger van GTST, met het heerlijke gevoel dat voettechnisch gezien mijn GT gingen komen.

Herman ging de deur uit met Cas en was per kerende post weer terug. Iets vergeten, dacht ik. Vermoedelijk beloningsbrokjes want veel meer nemen we niet mee op een rondje piesen/poepen.

Herman stond met een verwilderde blik en een bloedende hand in de kamer.
Wij hebben een poort waarmee de tuin afgesloten is, dan kunnen we de humpies met een gerust gevoel buiten laten. De poort sluit met een ijzeren klink.
Toen Herman met Casper door de poort wilde, zag Cas een kat. Cas vindt katten in een straal van 500 meter van zijn huis een grove schending van zijn privacy en hij dacht dat de betreffende felix meteen even duidelijk te maken. Katten zijn snel, dus Cas moest ook even vaart maken. Gedurende dit proces bleef Herman, die met Cas verbonden was door de riem, met zijn hand hangen achter het stuk ijzer van de poort.

De buren en wij kunnen altijd op elkaar rekenen in geval van calamiteiten dus ik probeerde Linda te bellen. In gesprek. Ik ben dus op mijn elegante ziekenhuisslipper links en oude schoen rechts over het pad gerend, maar de buren.
Linda reageerde snel en ze vertrokken richting ziekenhuis, Herman met een zachtblauwe handdoek om zijn hand.

Ik heb al strompelend een emmertje sop gemaakt en bedacht voor de zoveelste keer wat goed het is dat onze vloer hondbestendig is. Ik bedoel maar, een hoogpolig beige carpetje was dramatisch geweest.

Ik wist niet hoelang Herman weg zou blijven en ik bedacht dat ik dan toch maar de honden moest gaan uitlaten. Ik vond een miss Etam tas (nog eentje van plastic) en een vershoudclip. Prima om een net geopereerde, in dik verband gewikkelde voet mee in te pakken. De zachte motregen maakte plaats voor een stortbui en ik betwijfelde of miss Etam dat aan zou kunnen. Dus iets anders verzinnen.

Normaal bel ik in dit soort noodgevallen mijn dierbare vriendinnetje Yolande, zij is zo ongeveer de enige waaraan ik mijn kostbare levende have toevertrouw.

Maar Yoland is ziek, erg ziek. Zij heeft net haar 7e chemo achter de rug. Ze vecht als een tijger en ik ben razend trots op haar. Ik ga regelmatig naar haar toe en ondanks alle ellende ziet ze er prachtig uit. Altijd opgemaakt en een mutsje in de kleur van haar outfit.  Ik ben blij zijn dat we over een half jaartje weer eens de stad in kunnen, winkelen, lunchen, kleppen en lachen. Maar ja, ze is nu even niet beschikbaar als vaste hondenbegeleidster. Natuurlijk had ik haar man Ben kunnen vragen. Maar die heeft in deze situatie ook het een en ander aan zijn hoofd.

Dus Jan gebeld. Jan kwam, zoals Annette Schreuder (de fokker van Cas) op fb schreef:

Dat het zo handig is dat ik op zo goede voet sta met mijn ex. Ze vond het zelf wel een leuke opmerking in dit verband. 

Herman weer thuis in de loop van de avond, honden waren gelukkig al uit geweest.dus wij naar bed, inclusief gewonde en verbonden voorpoot voor het manmens en gewonde en verbonden achterpoot voor mij.

We zijn het weekend goed doorgekomen, we zijn zelfs nog even naar Yoland geweest, waar Ben als enige gezonde de koffie verzorgde.

Het ging goed, ik doe wat klussen voor mijn werk, ik loop een beetje door het huis. Ik doe de dingen die Herman niet kan. Normaal is dat niet veel maar nu zijn er toch wat zaken die mij handiger afgaan.

Jullie zagen het al: het ging goed. Tot gisterenavond. Herman zijn hand zwol op en wij zijn met een gezinsverpakking paracetamol naar de slaapkamer vertrokken. Onrustig nachtje wel.
Ik had vanmorgen minder pijn dan Herman, dus na een douche (met linkerbeen in enorme condoom) heb ik mij aangekleed en heb ik eerst Casper uitgelaten. Het lopen gaat wel, maar als Casper een schuiver neemt naar een boom die begeurvlagd moet worden of naar een soortgenoot die begroet of afgebekt moet worden, voel ik dat toch in de voet.
Met Casper had ik een van mijn beeldschone krukken bij me, Carlie is bang voor regenschermen en krukken, dus Carlie een rondje zonder hulpmiddelen. Door het ontbreken van macho gedrag is dat best te doen.

Gevolg: weer pijn aan de voet die bijna pijnloos was.

Om 11 uur vertrok Herman naar de huisarts die hem verwezen heeft naar het ziekenhuis. Jan weer van stal gehaald en Herman zit nu in het ziekenhuis, ik wacht op bericht, waarna ik Jan weer kan bellen die hem weer ophaalt en thuis aflevert.  De chirurg moest naar de hand kijken en Herman moet vermoedelijk aan het infuus (met wat weet ik niet).

We komen er wel weer door, ik had even de neiging om weg te zakken in een poeltje van zelfmedelijden, maar nu ik jullie deelgenoot heb gemaakt van de laatste ontwikkelingen in huisje weltevree, voel ik me een stuk beter. Kan er zelfs weer een beetje om lachen.

Maar in een ijzerwarenwinkel zullen jullie me voorlopig niet zien.