Conditioneer je mensen

Ik ben Casper, bij de meesten van jullie wel bekend. Ik ben niet de eerste hond bij mijn mensen thuis, ik was ook niet de eerste pup. Ik ben wel de meest bewerkelijke, volgens mijn mensen.

Dat zien ze verkeerd, ik  ben gewoon de slimste en dat noemen zij bewerkelijk.

Toen ik nog pup was...

Toen mijn mensen mij haalden was ik nog een kleine zwarte Casje. Mijn mensen vonden zichzelf ervaren pup-opvoeders. Ze hadden geleerd dat pups het snelst leren als je ze de woorden leert van wat ze toch al doen. Dus als je als pup op je kontje gaat zitten, roepen die mensen: "Dat is zit, dat is knap, groooooote jongen, wat knap". 

Als je in je mand gaat liggen jubelen ze: "Dat is je mandje, jaaaa, dat is lig, knap hoor".

Dat zijn maar een paar voorbeelden, zo maf doen ze bij alles. Zelfs als je alles allang doorhebt blijven ze zich zo aanstellen.

"Dat is zit"

Voor wat hoort wat

Omdat ze zo enthousiast waren over toch vrij simpele handelingen van mijn kant, vond ik dat ze me wel een blijk van waardering konden geven. Dus ik hield gewoon mijn schattige koppie schuin en haalde mijn zachtroze tongetje over mijn bovenlip. Ze zijn niet gek, mijn mensen. Dus al snel gaven ze me een koekje als ik iets had gedaan wat in hun ogen een topprestatie was.

Jong geleerd is oud gedaan

Ik ben blij dat ik mijn mensen vanaf het begin goed geconditioneerd heb. Het is hard werken geweest, maar ik heb er dagelijks plezier van. 

Mijn eigen kamer

Wij hebben een klein halletje voor de trap naar boven, daar lig ik altijd als ik even rust wil (je hebt niet altijd zin in dat onzinnige gekakel van die mensen) ik lig er ook als ik het in de kamer te warm vind. Als de deur dicht is ga ik ervoor staan en ik kijk om met een gebiedende blik. Dan vragen ze, volkomen ten overvloede, "Oh Casper, wil jij in je kamer?". Ja, anders ging ik daar niet staan, of wel soms?

Snack 4 dogs

Mijn vrouwmens heeft nieuwe snacks voor ons ontdekt. Lekkerrrrrr joh. Ze hebben gedroogde vissen en stukjes wild en kippenpoten. Veel beter voor ons, zegt mijn vrouwmens. Dat zal wel. Ik vind ze voornamelijk lekker. Ik eet sneller dan Carlie, dus als ik mijn kluifje op heb, kijk ik of ik bij haar nog wat jatten kan. Tenslotte ben ik de reu in huis. Mijn mensen vinden dat niet goed en nu hebben ze bedacht dat ik mijn lekkere snacks in mijn eigen kamer krijg. Ik vind het goed, als ze iets heel lekkers voor ons pakken, ren ik vast naar mijn kamer. Als Carlie uitgekloven is doen ze de deur weer open. Ik lig gewoon te wachten en als ik de kamer weer binnenkom kwispel ik even naar ze als blijk van waardering.

En nu komt het..

Nu heb ik pas echt plezier van mijn training van vroeger. Als zij rustig zitten en ik vind het tijd voor een kippenpoot ofzo, ga ik op de drempel van mijn kamer staan. Ik kijk ze doordringend aan, met dat schuine koppie (dat doet het altijd bij mijn mensen) en als ze kijken doe ik een vage kwispel. En ja hoor, mijn vrouwmens zegt tegen mijn manmens :"Casper wil een snack". Dan lopen we met zijn allen naar de keuken en één van de twee gaat met snack mee naar mijn kamer en de ander geeft Carlie de hare.

Goed hè?

Een kwestie van trainen en volhouden. 

.

Shit

Joy

Ons huidige hondenbestand bestaat uit Casper de Labrador en Carlie, een kruising Golden.

Voordat Carlie ons leven binnenhuppelde hadden we Joy. 

Joy was een volbloed Golden, compleet met stamboom en met de officiële kennelnaam "Overjoyed".

De kennel waar JOY geboren is, is hier in de straat. Dat was handig, in de weken dat ik een soort van in verwachting was van Joy kon ik regelmatig bij mijn pupje kijken.
Een bijzondere gewaarwording wel, een woonkamer qua grootte gelijk aan de mijne  maar bevolkt door ca.14 redelijk grote, langharige blonde honden. Daartussendoor dartelden 10 prachtige puppy's.

Op Hemelvaartdag 2001 mocht ik Joy halen. Het was een aanbiddelijke pup en ze is uitgegroeid tot een mooie en stabiele dame. Ik was heel blij met Joy. Ik was niet blij met de controlerende functie van de fokker, Ze was te mager of te dik, ze liep te veel of te weinig en de halsband was niet goed.
Ik hield dus wat afstand van de familie fokker, maakte met Joy lange wandelingen en ze ging lekker mee op vakantie.
Tot voor kort was er achter onze straat een groot grasveld. Dat was handig vooral voor de fokker. De honden werden per 4 of 5 op dat veld uitgelaten. Jullie zullen begrijpen dat het voor een normaal mens niet aan te raden was over dat veld te lopen of er kinderen te laten spelen. Wij lieten onze honden er ook niet lopen. Zelfs voor honden was het veld te goor.

Sinds een paar maanden staan er hekken om het veld, er wordt gebouwd.
De honden moeten elders poepen. De fokker sjouwt nu met zijn verzamelingen door de wijk. Het maakt de honden niet uit, als ze moeten, moeten ze. Het gevolg: grote drollen op de trottoirs.

Ik zal jullie bekennen dat onze honden ook poepen. Dat doen ze meestal op daartoe geëigende plekken en ongelukjes ruimen we op.

Er is altijd veel te doen om hondenpoep. Hondeneigenaren roepen: " Er kakken ook katten in me tuin en ik betaal hondenbelasting". Mensen zonder hond vinden dat eigenaren de stront zelf maar moeten opruimen.
Daar ben ik helemaal voor. Maar natuurlijk vraag ik me ook wel eens af waarom wij 2 x € 104,75 hondenbelasting betalen.

Ik ben absoluut bereid de uitwerpselen van mijn schatjes op te pakken met een kakzak. Ik ben niet bereid om ruim een uur met een bungelend warm zakje rond te wandelen.

Als de gemeente voor al die honden die allemaal € 104,75 per jaar betalen nu her en der wat kakbakken neerzet waar wij onze kakzakken in kunnen gooien, denk ik dat het probleem is opgelost.

Het probleem van de kennelhouder evenwel niet. Het is een onmogelijke opgave om je kakzak uit te vouwen, te bukken, te rapen,  kakzak dicht te doen en tegelijk 4 of 5 honden in bedwang te houden.
En dat vier keer per wandeling en dan 3 of 4 wandelingen. Dan moet je dat ritueel minstens 16 keer herhalen. En dat ook nog eens minstens 3 keer per dag. Dat maakt een totaal van 48 volle kakzakken.
En al die 48 kakzakken moet je ook nog eens meesjouwen naar huis, want in onze buurt staan geen kakbakken. En ik kan je vertellen dat je een kakzak met inhoud niet even in je achterzak propt.

Gisterenavond met de laatste ronde met Carlie besloot ze op het laatste moment nog iets neer te leggen op een niet zo fijne plek en de kakzakken zaten in mijn andere jas.

Je staat al ongemakkelijk om je heen te kijken terwijl je hond uitermate ontspannen zit te poepen op een plek waar je dat niet wilt en dan heb je ook nog geen kakzak bij je. Ik heb mijn kakmadam thuisgebracht en bent met de zakken teruggerend. Ik had wel gekeken voor welk huisnummer het lag.
Want strontrapen ok, maar wel van mijn eigen honden.

Op de terugweg met mijn zak bedacht ik dat ook dat geen optie voor de fokker is. Want hoe onthou je de locatie van 16 drollen per wandeling?

De oplossing zie ik in die oranje vlaggetjes van kinderfietsjes. Tijdens de ronde plant je in de berg een vrolijk vlaggetje en dan doe je de ronde nog een keer, zonder honden maar met een grootverpakking kakzakken.

De buren gaan mopperen natuurlijk over de straatvervuiling, dat wacht ik even af, fijn dat ik al een oplossing heb.

En daar is de foto

Foto voor de website

Zoals ik jullie vorige week liet weten is afgelopen zaterdag de foto gemaakt. 

De fotograaf was nog bezig met een lief jong koppeltje dat een foto liet maken om hun geregistreerd partnerschap, hun nieuw huis en hun kind in wording te vieren.

Voor ons lag dat iets anders, ik ging voor een redelijk natuurlijke foto voor de website. Hij staat nog niet op de website. Wel op fb en linkedin. Ik wil mijn vrienden die niet aan sociale media doen het resultaat niet onthouden, dus ik plaats hem hier nog een keer.

Kledingsetjes

Ik had een verschoninkje bij me, voor het geval de meester mijn kleding zou afkeuren. Als accessoires had ik mijn tas vol gepropt met voldoende sjaals om een erotische dans mee te doen. Maar wat ik aanhad kwam direct door de ballotage. Ik mocht op de foto in mijn comfortabele tricot bloemetjes jurk met mijn stoere pilotenjack. Een vreemde combi misschien voor een meelevende oudere muts, maar de fotograaf vond deze outfit bij me passen.

Kwabje

Omdat er beslist werd tegen de sjaals, maakte ik me wat zorgen om mijn kwabje, Als je wat rijper wordt hou je op miraculeuze wijze een stukje vel over onder je kin. Normaal merk ik er niets van, maar als ik met mijn haar föhn voor de spiegel word ik geconfronteerd met mijn kwabje. Ik zei het nog tegen de fotograaf: "Maar mijn kwabje dan". Hij lachte geruststellend. Tijdens het maken van de foto's begreep ik waarom. Je draait je bovenlijf naar links, je hoofd een tikkie naar rechts, je kin naar links en je neus naar rechts. Dan klinkt ingewikkeld maar tijdens de shoot gaat dat vanzelf. En mijn kwabje is onzichtbaar op de foto.

Gisteren hadden we de foto's op de mail en zelfs ik ben tevreden, dat moet ook wel. Want het is vermoedelijk mijn laatste staatsieportret. Dank je wel Remco van Studio 87, als je mij  behoorlijk op een foto krijgt ben je een vakman.

De laatste foto

Vroeger was dat niet zo, maar tegenwoordig staat bij elke crematie een foto van de overledene op de kist.  Zo geruststellend voor Herman, dat ik die al heb. 

Een leuke foto, goed in de make-up en geen kwabje te zien.

Een goede investering deze foto, voor de rest van mijn leven en voor daarna.


Als Herman gewoon thuis een foto van me wil maken weet ik nu wat ik moet doen:
Het is een kwestie van weten en flexibiliteit:

• bovenlijf naar links
• hoofd een tikje naar rechts
• kin naar links en naar voren
• neus naar rechts

Probeer het maar eens en mail mij de foto.

Blackbird has spoken

Poesiealbum

Mijn poesiealbum blijft een bron van inspiratie. Gisteren liepen we langs de vaart en ik maakte een foto van een zwarte vogel op een tak. Ik dacht meteen aan Cat Stevens:
"Morning had broken, like the first morning, blackbird has spoken, like the first bird".
Nu deed deze blackbird zijn bek niet open, maar hij bleef braaf zitten tot ik de foto genomen had en vloog daarna met krachtige wiekslag weg.

Weer eens wat anders voor mijn facebookvrienden op zondag. Meestal krijgen ze weer een hondeninhetbos impressie. Die kregen ze er nu ook wel bij, the blackbird was een onverwachte verrassing.

Op elke wandeling weer zie je zo veel dingen die de moeite waard zijn. Zoveel dingen waar je blij van wordt. En toen dacht ik aan Janny.
Eigenlijk niet aan Janny, want ik heb geen idee meer wie Janny is of was. Ik dacht aan het rijmpje dat Janny heel lang geleden in mijn poesie-album schreef:

Wees bevriend met kleine dingen

met de kleine bloem die bloeit

met de vogeltjes die zingen

met het vlindertje dat stoeit

met de hel'dre regendroppel

met de vriendelijke zonneschijn

En ik voelde me blij, omdat ik het vermogen heb van al die kleine, gewone dingen te genieten.

Ik  ben blij dat ik dat geleerd heb, van mijn vader en Janny. 

Ik kan gelukkig worden als ik een paar vlinders door de tuin zie fladderen. 

Zeker in wat minder makkelijke tijden kan dat vermogen je redding zijn. Een gedichtje, een glas koude witte wijn, een wandeling, een bos bloemen, een spannend boek,  

Ik hoorde laatst iemand antwoorden op de vraag hoe haar vakantie was geweest: "Ach, als je in Europa blijft, ben je toch niet echt met vakantie".

Triest, vinden jullie niet? En iets om over na te denken. Ik heb genoten van een rondreis door Mexico, maar ik ben net zo gelukkig met twee weken Toscane of een midweek Veluwe of zelfs met een vakantie in onze eigen achtertuin.

Als ik de honden in de tuin achter elkaar aan zie rennen denk ik aan de geweldige dichtregels van Godfried Bomans:

"Ik zit mij achter het vensterglas onnoemelijk te vervelen, ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen" . Ik vind het elke keer weer een geniale zin, om blij van te worden.

Dan zit ik ons tuintje, met een spannend boek, luister naar de vogeltjes en kijk naar mijn spelende honden en naar Herman.  Dan neem ik een glas koude witte wijn en pak een spannend boek.

Janny had gelijk:

Wees bevriend met kleine dingen

en je zult gelukkig zijn.

Foto voor de website

Foto voor de buitenwereld

Ik ben absoluut niet fotogeniek. Ik vind het trouwens ook wel een raar woord. Fotogeniek betekent niet dat je geniale foto's maakt maar dat je een beetje leuk op een foto staat.

Er zijn in de loop der jaren best wel foto's gemaakt waar ik jolig op sta. Maar dat zijn foto's die buiten mijn medeweten gemaakt werden. Foto's waarvan ik niet gemerkt heb dat ze gemaakt werden.

Du moment dat ik me ervan bewust ben dat er een fototoestel in de buurt is zakt mijn kapsel in, loopt mijn mascara door en krijg ik kramp in mijn kaken.

Ik ken een gezin dat bij het zien van een camera zich vanzelf groepeert in een voordelige positie, ze leunen wat naar elkaar toe, iemand legt losjes een hand op een schouder, ze houden hun blijde hoofdjes een beetje schuin en zetten een natuurlijke glimlach op.

Als je door het fotoalbum van dat gezin bladert is perfectie al wat je ziet. Je zou zweren dat die mensen nooit een rotbui hebben. Het lijkt er op alsof er nooit een onvertogen woord is gevallen. 

Als je het album van mijn leven zou zien denk je dat mijn hele verleden één grote buikkramp is geweest. 

Ik heb wel weer veel geniale foto's van honden. Maar het is raar om bij mijn Linkedin profiel een foto van een zwarte labrador te zetten.

Foto voor social media

Om mijn website een beetje op te leuken en meteen mijn profielen op de social media te voorzien van een wat actueler plaatje, heb ik een afspraak gemaakt met een beroepsfotograaf. Ik gebruik nu een trouwfoto waar ik Herman vanaf geshopt heb. Want je zet op Linkedin geen foto van je privé of van jezelf op vakantie. Dat is één van de "don'ts" van Linkedin.

Ik had deze bezoeking lang voor me uit geschoven, maar morgen gaat het gebeuren.

Er kwam een mail met instructies ter voorbereiding van de fotoshoot. Er is een visagiste in de aanslag om de rimpels en oneffenheden weg te plamuren. Dan dien ik diverse kledingsetjes mee te nemen en bij de setjes behorende sieraden en accessoires.

Daar beginnen de problemen. Ik maak me altijd zelf op en ik ben uitermate tevreden over mijn dagelijkse maquillage.

Opmaakcursus

Ik heb jaren geleden eens een cursus visagie voor eigen gebruik gevolgd. Wat mij het beste is bijgebleven van deze zeer nuttige opleiding is hoe je een goede arcade-of regenboog maakt en dat onze docente ons allemaal "meis" noemde. We waren met zijn achten dus ze gebruikte een subtitel zodat we wisten welke meis ze bedoelde. Bijvoorbeeld: "meis in de hoek" of "meis in de witte bloes".

Sieraden, accessoires en setjes

Ik heb geen bij diverse setjes bijpassende accessoires en sieraden. Ik heb mijn trouwring, een gouden ketting en gouden oorringen. 

Ik heb nooit behoefte gehad aan een hele verzameling kettingen, oorbellen en armbanden. Ik heb ze ook niet. Ik heb niets met al dat gewissel van sieraden en handtassen en het enige accessoire dat ik me kan voorstellen is een vrolijk gekleurde colsjaal, die slinger ik bij een saaie outfit wel eens om mijn nek.

Dus met de sieraden en accessoires ben ik klaar. 

Nu moet ik me nog verdiepen in diverse kledingsetjes. Ik bezweer jullie dat ik elke dag aangekleed de deur uitga en ik loop echt niet altijd in hetzelfde. Maar nu ik geacht word setjes samen te stellen klap ik dicht.

Geen idee, een rok en een blazer, een jurk? Een broek en een bloesje? Ik pas mijn kleding altijd aan bij mijn stemming. 

Gaan de fotograaf en de visagiste nu beslissen wat mijn stemming is?

Jullie horen en zien het wel, de beroepsfoto. Of niet, dan hou ik mijn gefotoshopte trouwfoto, daar sta ik in ieder geval vrolijk op.

Eigenwijs

Feestje

We hebben vanmiddag een feestje, Onze favoriete buurman is afgelopen november 50 geworden. Aangezien ik mijn 42e verjaardag 20 jaar na dato gevierd heb, vind ik het feit dat onze buurman zijn verjaardag 4 maanden later viert absoluut niet gek.

Ik ben een "jonge" ondernemer, misschien is het woord "startend" meer op zijn plaats, maar ik hou het even op "jong". Ook leuk voor Herman, die heet de Jong. Ik vind Herman de Jong ook beter klinken dan Herman de Startende. Dus ik ben een jonge ondernemer.
En als jonge ondernemer heb je een druk leven. Ik ben met marketing bezig, ik schrijf teksten voor de website, heb een freelance baantje, heb inmiddels 3 klanten en ik heb mij gestort op het zakelijk bloggen en natuurlijk ben ik als een gek aan het netwerken.
Herman is gestart als boekhouder en administrateur in ons jonge bedrijf
Kortom, ondernemer ben je twentyfour seven.

Zonnestudio

Om er vanmiddag in het Eksternest (de feestlocatie) een beetje stralend uit te zien heb ik besloten tot een ochtendje Wellness.  Eerst een boswandeling, nu ben ik net terug van een rondje zonnen en dan doe ik straks nog een lekker ontspannend badje.

Mag ik u even iets vragen?

Op de terugweg van de zon naar huis stopte een auto op een onlogische plaats. Ik was niet de enige die dat vond, want de 3 automobilisten erachter maakten een enorme herrie. Er kwam een mevrouw uit de gestopte auto gestruikeld. Ze keek boos naar de toeterende auto's en riep "joehoe, joehoe". Ik was op deze ijskoude zondagochtend de enige voetganger in de wijde omgeving, dus ik begreep dat ze naar mij joehoede. Ze had een briefje in haar hand en ze riep: "mag ik u even wat vragen?"

Ik ben de beroerdste niet, dus ik bleef gewillig staan. 

Op het briefje stond: Willem Dreesweg, postcode 1314ennogwat. Ze zei:"Weet u waar de Willem Dreesweg is? Het moet hier in de buurt in Almere-Buiten zijn".

Ik wist het niet precies, maar de Willem Dreesweg is in stad en niet in Buiten. "Nee, het moet hier zijn" hield ze vol. Ik wees haar op de postcode, een echte stadse postcode.

"Ik moet naar het UWV" zei ze.

Nu heb ik het afgelopen jaar intensief contact gehad met het UWV en ik wist dus zeker dat ze buiten werktijden niet aanspreekbaar zijn. 

"We rijden er alleen maar heen, om te kijken hoe we morgen rijden moeten".

"Maar het UWV zit daar niet meer"

"Ja hoor" zei mevrouwtje eigenwijs, "het staat toch op dit briefje"?.

"Het UWV zit sinds kort in het Stadhuis op het Stadhuisplein (hoe logisch kan het leven zijn) in Stad."

"Nou we zien wel, we gaan eerst naar de Willem Dreesweg" en ze strompelde over het gras terug naar de auto. 

Ze ziet maar, heeft ze het geluk een UWV deskundige tegen te komen en dan gelooft ze me niet. Het is trouwens wel goed dat die mensen op zondag gaan onderzoeken waar ze op maandag moeten zijn.

Gelukkig hebben een navigatiesysteem, dus het Eksternest kunnen we vinden.

Nog even een badje en op naar de jarige buurman.

Goedemorgen Overheid

Gezag

Ik ben mij de laatste weken ernstig bewust van de Overheid. Ik ben zelfs bewust over het woord gaan nadenken: "De Overheid".
De Overheid is volgens Google een met gezag bekleed persoon of lichaam. Waarbij dat lichaam niet aan de beklede persoon hoeft toe te behoren.
Dan hebben we ook nog autoriteiten. Dat vind ik helemaal een naar woord, autoriteit doet me denken aan een gezagswellustig persoon.
De overheid en diverse autoriteiten mengen zich schaamteloos in mijn leven.

Stemmen

We moeten woensdag weer stemmen. Ik vind dat moeten, ik stem altijd sinds ik daar oud genoeg voor ben. Dus ik heb al heel wat tijd in stemhokjes doorgebracht. Gezellig, die drie ambtenaren die in volmaakte coöperatie vaststellen wie je bent, je naam aankruisen op hun uitdraaien en je het stembiljet overhandigen. De laatste jaren moet ik met leesbril op stemmen. Leuk, dat ouderwetse rode potlood dat aan een touwtje boven het stemtafeltje bungelt. We hebben een aantal jaren gestemd via de stemcomputer maar dat was niet helemaal veilig.

Gelukkig, ik vind het wel geruststellend in dit digitale tijdperk, dat rode potlood.

Woensdag stemmen we voor de Provincie. Ik heb dit jaar geen twijfels, ik weet op wie ik ga stemmen. Ik ga terug naar D66. Dat doe ik al jaren maar ik ben bij de laatste verkiezingen ontrouw geweest. Dus wees gerust, Alexander, ik ben er weer bij dit jaar.

De provinciale stemmingen staan toch wat verder van me af dan de landelijke, maar ik ga.

Bij de gemeentelijke stemmingen kleur ik altijd een rondje rood voor een gemeentelijke partij.

Waterschap

We moeten dit jaar ook stemmen op een Waterschap. Dat vind ik raar. We hebben de Overheid niet voor niets, die kunnen ook de autoriteiten van de Waterschappen onder controle houden.

Ik moet jullie eerlijk bekennen dat ik me nog nooit had verdiept in het fenomeen Waterschap.

Nu dus wel, Dus ik kan gerust deze zondag in, mijn stem voor het Waterschap gaat naar Werk en Water van Theo Hogendoorn. En niet alleen omdat Theo er wel leuk uitziet, nee, mijn keuze is middels een kieswijzer bepaald. 

Betutteling en onderzoeken

Behalve dat de Overheid heeft bepaald dat alle kroegen rookvrij moeten zijn, beslist de Overheid ook op welke ziektes we preventief getoetst moeten worden. Dat van de rookvrije kroegen vind ik pure betutteling. Ik heb jaren gerookt, dus ik weet hoe gelukkig een mens kan worden van een glas koude witte wijn en een peuk, Ik heb het roken opgegeven, niet omdat het van de Overheid moest, maar op mijn eigen autoriteit. Ik vind dat iedereen zelf mag beslissen of hij naar een rookvrije kroeg gaat of juist niet.

Ik ben druk bezig met diverse bevolkingsonderzoeken. De uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek borstkanker lag gisteren in de brievenbus. Dat onderzoek heb ik meermalen ondergaan. In een soort camper die ze tijdelijk in een wijk neerzetten verzamelen de oudere meisje uit de buurt zich voor een foto met ontbloot bovenlijf, een buste zeg maar,

Volgende maand mag ik weer en ik heb vorige week net mijn bijdrage geleverd aan het bevolkingsonderzoek darmkanker.  Ik zal jullie de details besparen, maar ik vond het een gedoe. Als je alle instructies hebt opgevolgd moet je naar de brievenbus met een lichtgrijze plastic envelop.

Mijn gedachten waren bij de medewerkers van de post.

Belasting

Het is ook weer tijd voor de belastingaangifte. Dat kan tegenwoordig allemaal digitaal. Vroeger nam ik een dag vrij en zat ik met de ordner administratie, enorme formulieren, een telmachine en een pen een dag aan de eettafel, 

In die tijd had je nog het gevoel dat je de overheid nog wat te vertellen had. Nu log je in met je DigiD en ze blijken alles al van je te weten. Je moet het alleen nog even controleren. 

Een grijze envelop per post en de belastingaangifte per mail. Ik heb totaal geen geheimen voor de overheid.

Mind your mail

Mail versturen? Wees voorzichtig!

Hebben jullie ook wel eens ondervonden dat je in alle onbevangenheid een mail beantwoordt of doorstuurt en dat je er dan niet aan gedacht hebt dat er in alle voorgaande mail iets staat dat niet voor de ogen van een nieuwe ontvanger bestemd is?

De kandidaat

Ik heb dat een aantal jaren eens meegemaakt bij een bedrijf waar ik als hypotheekadviseur werkzaam was. Ik had een collega-adviseur nodig. Voor deze functies is maar één goed bemiddelingskanaal en dat is je eigen legertje accountmanagers. In mijn vak heb je regelmatig vertegenwoordigers van banken en verzekeringsmaatschappijen aan tafel die willen weten hoe het met je is en waarom je niet meer productie bij hun eigen clubje onderbrengt.

Ook deze vacature had ik bij de lieden onder de aandacht gebracht en met succes. Binnen een week belde een accountmanager met een geschikte kandidaat, de kandidaat zou mij mailen.

En inderdaad, dezelfde dag had ik een mail van de kandidaat. Het eerste contact is bedoeld om kennis te maken. Ik ging niet over salarissen en vakantiedagen.

Kandidaat vond de arbeidsvoorwaarden veel interessanter dan de functie en collega's. Bij de zoveelste mail vol vragen, was ik er klaar mee. Ik had het beredruk. Als dat niet het geval was geweest hadden we de hele mailwisseling niet gehad natuurlijk.

De laatste mail stuurde ik door naar de office-manager. Ik stuurde de mail door met de volgende toelichting:

Hee, Alice, die vent begint nu wel erg te zeiken, wil jij even antwoorden?

De volgende ochtend bij mijn dagopening thuis, las ik een mail van de betreffende accountmanager. Kandidaat wilde niet bij ons werken, kandidaat wilde zelfs geen contact meer.

Wat bleek? Hoofd Human Resources had een antwoord boven aan de mailwisseling geplakt en de hele zwik verzonden aan kandidaat.

We waren allebei totaal in shock, Natuurlijk bedoelde ik het niet persoonlijk, ik kende die zeikerd niet eens. En daarbij had ik niet verwacht dat Alice de mail zo zou doorsturen.

Als ik dit verhaal vertel zie ik de herkenning om mij heen, iedereen heeft wel eens zo'n stunt uitgehaald. Iedereen heeft wel eens iets gezegd dat een klant beter niet kon horen terwijl de telefoonlijn nog openstond.

Ik controleer de laatste jaren altijd of de telefoonverbinding wel echt verbroken is. Ik stel altijd een verse mail op naar zakelijke relaties.

Tot gisteren. Ik had met een zakenrelatie over een klant gesproken, ik had gewoon wat advies nodig. Een paar dagen tevoren hadden de zakenrelatie en ik het samen over andere gezamenlijke klanten die nogal precies waren. Nu is er niets mis met precies in ons vak, maar als je moet uitleggen waarom er een komma op een bepaalde plaats staat kan de irritatie toeslaan.

Mijn zakenrelatie zei na een sessie die drie keer zolang had geduurd dan nodig: "Mar, ik hoop dat je volgende klanten iets nonchalanter met de zaken omgaan".

Ik mailde mijn zakenrelatie over de volgende klant. Ik mailde opgewekt dat deze klanten absoluut makkelijker waren dan de vorige. En ik mailde de klant, jullie raden het al, compleet met deze jolige opmerking. Althans, jolig als je de voorgeschiedenis kent.

In de haast had ik de hele mailwisseling doorgestuurd. Nu was het in dit geval geen drama. Dat was de vergissing van Hoofd Human Resources wel.

Ik doe het nooit meer, om alle misverstanden en blunders te voorkomen krijgt iedereen die mij mailt een verse mail terug. Ben je meteen van het gedoe af dat als je één mailtje wilt printen er meteen 6 A viertjes uit de printer komen.

Doorsturen? Ik doe het niet meer, ik tik de benodigde tekst nog liever over.

Je zult mij niet meer op dit soort nonchalance betrappen.

Vierkante borden.

Van oude mensen, dingen die voorbij gaan...

Op 1 juni vieren wij, Herman en ik onze trouwdag. De meesten van jullie weten wel dat 1 juni 2007 niet de eerste mooiste dag in ons leven was. Voor Herman was het de tweede en voor mij zelfs de derde. Een mens kan niet genoeg mooiste dagen in zijn leven hebben tenslotte.

Toen ik heel jong was werd ik verliefd op Henk, ik ging van Henk houden en ben op 24 augustus 19langgeleden met Henk getrouwd. Een paar jaar lang was Henk mijn wereld, het centrum van mijn leven.  En een paar jaar lang was ik ervan overtuigd dat het niet zou duren. Ik ben altijd bang geweest, ik heb altijd geweten dat ik Henk kwijt zou raken.

Ik vergeet nooit die ene avond, een feestje bij ons thuis, Henk stond voor me met zijn nieuwe collega. Marion Bennet, een ondernemende Australische die een tijd in Nederland woonde en bij Henk werkte. Ik zie hem daar nog staan. Een vent van achterin de twintig, Hij deed denken aan een puber die zijn eerste vriendinnetje aan zijn moeder voorstelt. Maar hij zei niet: "Kijk Marion, dit is mijn moeder", hij zei:  "Marion,this is my wife". 

Ik denk dat het feestje voor zijn of mijn verjaardag was. Januari of februari. Ik weet nog dat ik op dat moment dacht: "Dat is haar, het is bijna zover, hij is bijna bij me weg".

Ik wilde dat niet, ik duwde die gedachte weg en we gingen een vreemde zomer tegemoet. Henk, Marion en ik. Henk vond dat we haar moesten opvangen en kennis moesten laten maken met Nederland. 

We gingen naar de Keukenhof, naar musea, ze bleef bij ons eten en slapen. En aldoor hing er een vreemde spanning in de lucht. 

We zaten nachten naar langspeelplaten te luisteren op de etage aan de Nieuwe Herengracht van Henk en mij. Ik hoor Marion nog zingen met haar charmante accent: "Hee Tante Julia, ik ben al weer veel ouder....".

Op een nacht vol alcohol, zongen ze tegen de ochtend samen: "So long, Marianne".

Dat so long kwam niet veel later. Ik zal ook nooit de pijn vergeten van mijn eerste grote verdriet, de pijn was gewoon lichamelijk. Ik zie me nog staan op de tramhalte in de Bilderdijkstraat in Amsterdam, terwijl er messen in mijn lijf omgedraaid werden. Verdriet heeft trouwens nooit meer zo'n pijn gedaan.

De jaren verglijden en de pijn verzacht, het verdriet wordt vergeten, De herinneringen blijven, de herinneringen vervagen en af en toe is er iets waardoor ik terugdenk aan dat hele verre verleden.

Ik zag een folder met serviesgoed met vierkante borden en ik dacht even aan Henk. Ik moest lachen. Henk en ik hadden tijdens ons huwelijk vierkante borden. 

Henk en Marion zijn kort na de scheiding getrouwd en naar Australië vertrokken. Ze zijn nog samen. Gelukkig. Anders had ik misschien het gevoel gehad dat ik toen niet hard genoeg geknokt had.

Ik hield van Henk en ik hield ook van Marion. Los van de pijn vond ik het allebei geweldige mensen.

We zijn nu heel veel jaren verder en we zijn allebei onze eigen weg gegaan, met anderen in ons hart en in ons huis. Hij woont met Marion ten zuiden van Sidney en ik hier, in Almere, met Herman en de honden.

We zijn weer aan het mailen, Henk en ik. Hij mailde dat hij aan mij dacht toen hij in een winkel vierkante borden zag. 

Hij schreef dat ze het goed hebben samen, dat gun ik ze.

Ik vind het leuk om iets van hem te horen, ik vind het leuk dat vergeten herinneringen weer boven komen. Zonder pijn en zonder scherpe kantjes.

Ik heb het altijd een mooie zin gevonden van één van mijn favoriete schrijvers, Couperus:

Van oude mensen, dingen die voorbij gaan.... .. Herinneringen aan vroeger.

Bijzonder dat twee mensen, gescheiden door lange tijd en afstand aan elkaar denken, door vierkante borden.

Hij in Australië met zijn Marion, en ik in Almere met mijn Herman.

I wish you all the best, mate. Love to you en your wife.