Vierkante borden.

Van oude mensen, dingen die voorbij gaan...

Op 1 juni vieren wij, Herman en ik onze trouwdag. De meesten van jullie weten wel dat 1 juni 2007 niet de eerste mooiste dag in ons leven was. Voor Herman was het de tweede en voor mij zelfs de derde. Een mens kan niet genoeg mooiste dagen in zijn leven hebben tenslotte.

Toen ik heel jong was werd ik verliefd op Henk, ik ging van Henk houden en ben op 24 augustus 19langgeleden met Henk getrouwd. Een paar jaar lang was Henk mijn wereld, het centrum van mijn leven.  En een paar jaar lang was ik ervan overtuigd dat het niet zou duren. Ik ben altijd bang geweest, ik heb altijd geweten dat ik Henk kwijt zou raken.

Ik vergeet nooit die ene avond, een feestje bij ons thuis, Henk stond voor me met zijn nieuwe collega. Marion Bennet, een ondernemende Australische die een tijd in Nederland woonde en bij Henk werkte. Ik zie hem daar nog staan. Een vent van achterin de twintig, Hij deed denken aan een puber die zijn eerste vriendinnetje aan zijn moeder voorstelt. Maar hij zei niet: "Kijk Marion, dit is mijn moeder", hij zei:  "Marion,this is my wife". 

Ik denk dat het feestje voor zijn of mijn verjaardag was. Januari of februari. Ik weet nog dat ik op dat moment dacht: "Dat is haar, het is bijna zover, hij is bijna bij me weg".

Ik wilde dat niet, ik duwde die gedachte weg en we gingen een vreemde zomer tegemoet. Henk, Marion en ik. Henk vond dat we haar moesten opvangen en kennis moesten laten maken met Nederland. 

We gingen naar de Keukenhof, naar musea, ze bleef bij ons eten en slapen. En aldoor hing er een vreemde spanning in de lucht. 

We zaten nachten naar langspeelplaten te luisteren op de etage aan de Nieuwe Herengracht van Henk en mij. Ik hoor Marion nog zingen met haar charmante accent: "Hee Tante Julia, ik ben al weer veel ouder....".

Op een nacht vol alcohol, zongen ze tegen de ochtend samen: "So long, Marianne".

Dat so long kwam niet veel later. Ik zal ook nooit de pijn vergeten van mijn eerste grote verdriet, de pijn was gewoon lichamelijk. Ik zie me nog staan op de tramhalte in de Bilderdijkstraat in Amsterdam, terwijl er messen in mijn lijf omgedraaid werden. Verdriet heeft trouwens nooit meer zo'n pijn gedaan.

De jaren verglijden en de pijn verzacht, het verdriet wordt vergeten, De herinneringen blijven, de herinneringen vervagen en af en toe is er iets waardoor ik terugdenk aan dat hele verre verleden.

Ik zag een folder met serviesgoed met vierkante borden en ik dacht even aan Henk. Ik moest lachen. Henk en ik hadden tijdens ons huwelijk vierkante borden. 

Henk en Marion zijn kort na de scheiding getrouwd en naar Australië vertrokken. Ze zijn nog samen. Gelukkig. Anders had ik misschien het gevoel gehad dat ik toen niet hard genoeg geknokt had.

Ik hield van Henk en ik hield ook van Marion. Los van de pijn vond ik het allebei geweldige mensen.

We zijn nu heel veel jaren verder en we zijn allebei onze eigen weg gegaan, met anderen in ons hart en in ons huis. Hij woont met Marion ten zuiden van Sidney en ik hier, in Almere, met Herman en de honden.

We zijn weer aan het mailen, Henk en ik. Hij mailde dat hij aan mij dacht toen hij in een winkel vierkante borden zag. 

Hij schreef dat ze het goed hebben samen, dat gun ik ze.

Ik vind het leuk om iets van hem te horen, ik vind het leuk dat vergeten herinneringen weer boven komen. Zonder pijn en zonder scherpe kantjes.

Ik heb het altijd een mooie zin gevonden van één van mijn favoriete schrijvers, Couperus:

Van oude mensen, dingen die voorbij gaan.... .. Herinneringen aan vroeger.

Bijzonder dat twee mensen, gescheiden door lange tijd en afstand aan elkaar denken, door vierkante borden.

Hij in Australië met zijn Marion, en ik in Almere met mijn Herman.

I wish you all the best, mate. Love to you en your wife.