De dokter is ziek

Op 2 december werd de schroef uit mijn geopereerde voet gehaald. De orthopeed is een man van weinig woorden. Hij  bekeek mijn voet, was tevreden, trok met een combinatietang de schroef uit mijn teen, zei dat de volgende controle over 3 maanden was, keek op zijn horloge, stond op en voor het wisten stonden we weer op de gang. Zonder schroef en zonder antwoorden op mijn vragen.

Een controle bij mijn orthopeed is niet echt een tijdrovend klusje, een vervolgafspraak maken daarentegen is niet 1 2 3 gebeurd.

Het was 2 december, dat zei ik al, drie maanden later is 2 maart. Nou hoeft dat niet op de dag af 3 maanden te zijn, maar een afspraak begin maart is logisch.

Dat vond de mevrouw die de afspraken moest inplannen ook. Er was alleen één klein probleempje:
Eind 2014 liet de computer maar een paar maanden van 2015 zien. En maart was niet één van die maanden. In de aanbieding had ze januari, februari en juni.
Dus een afspraak begin maart was niet in te plannen op 2 december. De afsprakenmevrouw haalde er wat collega's bij. Ze deden hun best met zijn allen, ze drukten op toetsjes, gooiden een andere computer in de strijd maar uiteindelijk was de collectieve conclusie dat maart nog niet beschikbaar was.

Maar ook aan de balie van de afdeling Orthopedie maakt het out of the box denken opgang. De mevrouw bedacht dat 27 februari niet erg lang voor 2 maart was, dus we hebben met algemene instemming een afspraak ingepland op vrijdag 27 februari.
De datum werd op mijn kaartje genoteerd, ik kreeg nog een formulier voor de röntgenafdeling mee en gisterenochtend vervoegden wij ons keurig op tijd in het Flevo bij de fotograaf. Voordeel van de automatisering is dat de orthopeed de afbeelding van mijn voet meteen op zijn schermpje krijgt.

Ze hebben nagedacht bij de indeling van het ziekenhuis want de afdeling Orthopedie zit op de begane grond. Als je de wachtenden in de wachtkamer ziet begrijp je waarom. De wachtkamer was trouwens wonderlijk leeg,

Ik meldde me bij de balie bij de dienstdoende afsprakenmevrouw. Ze pakte mijn kaartje aan keek op haar beeldscherm op de juiste dag, 27 februari 2015.  Ze begon wat zenuwachtig op toetsjes te tikken en net toen ik wou vragen of ze maart al gevonden hadden, vroeg ze met hoogrode wangen: "Bent u gebeld vanmorgen?".

Rare vraag vond ik en ik kon er ontkennend op antwoorden. "U staat niet in de agenda"  stotterde ze, "gek hè?" . Ja dat vond ik ook wel gek gezien de tijd die wij hadden genomen om die afspraak in te plannen.

Het arme kind werd steeds roder "Ik begrijp er niets van", zei ze met een vragende blik naar mij. Jammer, ik kon haar niet helpen, ik begreep het namelijk ook niet.

"De dokter is ziek en we hebben geen andere orthopeed, maar ik ga eerst uitzoeken waarom u niet in de agenda staat".
Aangezien er geen dokter voor mijn voet voor handen was leek het mij overbodig veel tijd te besteden aan het oplossen van de vraag van de verdwenen afspraak. Daarbij vind ik een afspraak met de orthopeed altijd zonde van de reistijd, je staat op de gang voor je het weet.

Nieuwe afspraak gemaakt, 20 maart 2015.
Want dat kon, ze hebben maart gevonden. Gelukkig.