scherven brengen geluk?

Yolande, Cas, Carlie en boerenbont

Carlie is nu zeven weken bij ons en ze doet het geweldig. We hadden zaterdag visite en ze laat zich zonder problemen aanhalen.
Ze is wel wat schrikachtiger dan Casper, we kunnen natuurlijk niet verwachten dat ze in twee maanden net zo rustig en stabiel is als onze zwarte man.
Zaterdagochtend liep ik met Carlie door een ijskoude Oostenwind. We liepen langs een flat onder balkons door. Er waaide met een klap iets van een van de balkons en Carlie schrok zich een ongeluk.
Cas zou daar ook even van schrikken, hij kijkt dan wat de baas doet, loopt de baas zonder blikken of blozen door weet Casper dat er niets is om bang voor te zijn.
Zou dat ooit goed komen met Carlie, kan ze ooit net zo stabiel worden als Casper?

Ik denk het niet, ik ben bang dat een verkeerde start in dit leven sporen nalaat.

Ik kan van Carlie niet verlangen dat ze geen last meer heeft van de frustraties van haar puppytijd als ik op mijn leeftijd nog steeds last heb van mijn minder leuke kindertijd.



Mijn ouders hadden niet echt een gelukkig huwelijk. Echtelijke ruzies gingen vaak gepaard met het gekletter van brekend serviesgoed. Wij hadden boerenbontservies dat betrokken werd van de Hema in de Ferdinand Bolstraat. Ik zal niet zeggen dat de Hema alleen op ons draaide, maar de afdeling serviezen draaide in Ferdinand Bol  beduidend beter dan bij andere vestigingen van de Hema. We haalden toch regelmatig een nieuwe stapel boerenbont.
Gevolg is niet alleen dat ik de kriebels krijg als ik dat rood/groen/blauwe boerenbontmotiefje zie, maar ook dat ik in de paniek schiet als er serviesgoed breekt en als ik mensen met stemverheffing ruzie hoor maken.

Mijn kindertijd ligt decennia achter me. Voor Carlie is alles pas heel kortgeleden. Zelfs als je de kortere levensverwachting van de hond in aanmerking neemt herstelt ze zich wonderlijk goed.

Daar mogen wij natuurlijk ook wel een beetje trots op zijn. Onder leiding van Yolande zorgen wij ervoor dat Carlie een goed en gelukkig hondenleven leidt. Wij zorgen ervoor dat ze zonder angst het leven door kan.

De les van maandag

Yolande, Denver, Paddy en Jimmy, lang geleden

Yolande was trots op ons, Casper en Carlie gaan op commando liggen en ze lopen allebei goed aan de lijn.
Als ze apart lopen, dat wel. Als Herman en ik de honden uitlaten lopen we niet gezellig samen. Nee, de een gaat linksaf en de ander rechtsaf. We ontmoeten elkaar dan thuis weer. De honden willen allebei voorop lopen en dat zorgt voor nogal wat trekken aan de riem en correcties.
Dit is de nieuwe uitdaging, we leren met zijn vieren lopen. Hier op het pad ging het goed. Toen vond juf Yo het nodig dat ik alleen met twee honden liep. Na enige oefening ging dat heel redelijk. Voordeel is dat er een rechts en een links loopt. Dan hoef ik daar niet over na te denken.
Toen twee honden aan een kant. Dat was geen succes, als er een gecorrigeerd moet worden moet je eerst zoeken aan welke riem wie vastzit. Dus dan maar aan beide kanten een hond.
Eerst ik met Carlie links en Casper rechts, toen Herman. Het ging echt goed.

Vol goede moed gingen we vanmiddag met zijn vieren op stap. Carlie en ik, Herman en Casper.

Sorry Yoland, dat was dramatisch. Ze schoten alle kanten op en van enige aandacht voor de baasjes was geen sprake. We hebben het tot het eind van de straat gered. Toen hebben we onze wegen maar weer gescheiden. Herman rechtsaf, ik linksaf. Jij richting flat, riep Herman nog voor alle zekerheid.
Want hij weet nooit zeker of ik ook linksaf ga als ik linksaf zeg.
Dus dat wordt volgende les weer met de hele groep marcheren.

's Middags was ik alleen met de honden thuis, de honden lagen te slapen en ik stootte in al mijn onhandigheid een vaas van tafel. Carlie en ik schoten geschrokken overeind, Casper deed even een oog open, rolde zich behaaglijk op zijn rug en snurkte verder.
Bewijs geleverd: een veilige kindertijd verloochent zich niet.

Kunnen jullie dit?

Hartstikke leuk

Tijdens mijn schooltijd werd erg veel aandacht besteed aan een correct taalgebruik. Ook mijn vader hechtte aan een goed gebruik van de Nederlandse taal.

“Hartstikke” bijvoorbeeld vond hij een ordinair woord. Tegenwoordig zeg ik het wel eens, ik roep bijvoorbeeld “hartstikke bedankt”. Ik voel me nog altijd een beetje ondeugend als ik “hartstikke” zeg.

Die kan je wel

Een dierbare vriend die helaas kort geleden overleden is had moeite met kennen en kunnen. Hij had er eigenlijk geen moeite mee. Hij wist niet beter dan dat mensen elkaar kunnen of niet kunnen. Hij kon iedereen en riep regelmatig tegen me:

Dat is Piet, die kan je toch wel?  Dramatisch, ik zeg het zo vaak dat mensen denken dat ik echt niet beter weet.

DE

Er kan zomaar een massale wijziging optreden in ons taalgebruik. Wij hebben ons hele leven gesproken over De HEMA, V & D en Albert Heijn. Tegenwoordig zegt iedereen “DE Albert Heijn” en “DE V&D”. Raar he? Iemand moet ermee begonnen zijn en vervolgens heeft iedereen dat overgenomen. Herman en ik noemen Albert Heijn kortweg DE.

Irriteren

Een paar jaar geleden hoorde ik het een collega voor het eerst zeggen: “Ik irriteer me aan haar”.

Een combinatie van Ik erger me aan haar en ze irriteert me.

Hetzelfde gaat op voor beseffen en je realiseren. Vanmorgen zei een advocaat het nog op het nieuws:

"Mijn cliënten beseffen zich". Ik kan er niet aan wennen.

Sommige taalfouten en verkeerd gebruikte uitdrukkingen zijn super, die vind ik zo leuk dat ik ze ga gebruiken. Nadeel is dat je na verloop van tijd van sommige uitdrukkingen niet meer weet hoe het ook weer moest. Dat besef ik me dan weer wel.

Tijdens mijn werk als hypotheekadviseur kom ik in aanraking met heel veel verschillende mensen. Sommige klanten zorgen voor taalkundige hoogstandjes.

Jaren geleden zat ik op een zomerse zaterdag te wachten op de klanten die niet kwamen. Tegen het sluiten van de markt kwam er een man mijn kantoortje binnen. Hij was op het warme weer gekleed, een glimmend sportbroekje en een hemd zonder mouwen. Een klant is een klant, dus ik bood hem een zitplaats en een glas cola aan en nodigde hem uit te vertellen wat ik voor hem kon doen. Mijnheer wilde wel eens weten hoeveel hypotheek hij kon krijgen. Ik voerde zijn inkomen in en op het scherm van de computer kwam zijn maximale leenbedrag te staan. Dat was bij lange na niet voldoende voor de aankoop van wat voor huis dan ook. De man zuchtte, keek mij boos aan en zei: "Dat komt allemaal door de infrastructuur".

Een klant ga je niet verbeteren, laat staan uitlachen. Dus ik vroeg voorzichtig wat hij daarmee bedoelde. Het bleek dat de infrastructuur ervoor zorgde dat de hoge heren geld als water hebben maar dat de kleine man geen huis kan kopen. Dit was voor mij een openbaring.

Jong stel

Starters op de woningmarkt worden vaak begeleid door ouders. Begrijpelijk. Het wordt pas moeilijk als er een jong stel tegenover me zit met de ouders van een van de twee. Het `schoon`kind wordt vaak volkomen genegeerd in de gesprekken. Ik moet altijd mijn uiterste best doen de mening van beide kandidaat kopers te horen te krijgen. Laatst had ik weer zo´n combinatie in mijn spreekkamertje gepropt.

Twee ouders met hun zoon en een stil, nerveus meisje. Telkens als ik het meisje wat vroeg kreeg ik een uitgebreid antwoord van de aanstaande schoonmoeder. De schoonvader in spe werd duidelijk ook niet geacht een eigen mening te hebben en diende alleen ter decoratie.

Eigenlijk is het enige advies voor zo´n meiske: maak het uit en zoek verder. Deze jongen zal nooit los van zijn moeder komen. Midden in een betoog van moe stond het meisje op en stamelde terwijl ze haar handen tegen haar buik hield “waar is de WC?” Toen het meisje weg was, hing moe over tafel en fluisterde op vertrouwelijke toon: “Ze is een Bourgondiër zie je”. Ik zag dat niet, ik zag totaal het verband niet tussen het magere, zenuwachtige meisje en een uitbundige levensstijl.

Waarschijnlijk zag schoonmama dat ik haar niet begreep, dus ze gaf bereidwillig een nadere toelichting: “als ze een plekkie op d’r smoel heb denk ze dat ze kanker heb”.

Oh, is dat een Bourgondiër?

Scheiding

Mijn collega’s en ik worden in deze tijd veelvuldig geconfronteerd met klanten die uit elkaar willen. De toename in ongelukkige huwelijken zal best iets te maken hebben met de economische crisis. Maar in verband met dezelfde crisis is het voor de meeste mensen geen handige tijd om een huwelijk op te breken.

Tijdens een workshop over hypotheek en echtscheiding waren mijn collega-adviseurs en ik het volkomen eens. Je kunt je klanten in deze situatie het beste adviseren het nog een tijd te proberen. Raad ze een therapietje aan en hoop dat de romantiek weer opleeft.

Dat werkt niet altijd zoals laatst een verslagen man bij de vervolgafspraak met tranen in zijn ogen zei:

"We hebben ons best gedaan, maar afgelopen weekend is de bom toch geëscaleerd".

Een blog mag niet te lang worden, dus hoewel ik nog barst van de voorbeelden van bijzonder taalgebruik stop ik nu. Dit blog heeft al heel wat voeten in de aarde gekost.

Ik ga er een vervolgblog van maken, tenminste als jullie het ook leuk vinden, ik wil niet dat jullie je aan mijn blogs gaan irriteren.

Een hond is geen dolfijn

Een lesje voor Carlie

"Clickertraining wordt gebruikt voor dolfijnen, en zoals de aanhef al zegt:

een hond is geen dolfijn"

Het was vanmorgen weer tijd voor een les van Yolande. We hadden veel vragen over Carlie.

Zoals ik al verwachtte gaat Carlie ons nu uitproberen. Het nieuwe is eraf, ze is thuis, ze is veilig en ze gaat nu haar grenzen verleggen. Zoals elke hond gaat ze kijken hoe hoog ze kan komen in de hiërarchie.

Ons analfabeetje

Daarbij is onze Carlie natuurlijk volkomen ongeschoold. Een honden-analfabeetje zeg maar.

Alle termen en commando's die voor Casper gesneden koek zijn moet zij nog leren.

Dankzij Yolande pakken we haar gedrag aan voordat het zich kan ontwikkelen tot probleemgedrag. Je merkt aan de hond dat ze het leuk vindt om voor je te werken, ze vindt het leuk als je trots op haar bent.
Daarbij is ze erg slim en leert heel snel.

Carlie zingt

Carlie neuriet, 's morgens vlak voor we beneden komen en als we wat langer weg zijn. Een paar dagen geleden kwamen we thuis en op het pad hoorden we Casper al blaffen. Cas blaft zelden. We keken door het raam en daar zaten Cas en Carlie, tegenover elkaar. Carlie hard neuriend en Casper blaffend. Net als in de mensenwereld vaak voorkomt luisterden ze niet naar elkaar.

Dit vinden wij geen aanvaardbaar gedrag. Niet dat ze niet elkaar luisteren, maar dat ze met zoveel geluid communiceren.

Carlie kwam altijd goed als ze los was, maar als ze nu een andere hond ziet kunnen we het schudden. Ook dat moet anders. Gisteren in het bos kwamen we weinig honden tegen en dan komt ze zich vanzelf melden. Toen stuitten we op een club jachthonden met bazen die zich aan het verzamelen waren voor de training, Carlie ging richting club en was op slag een beetje doof. We moesten haar gaan halen.

Ze leert het wel

We hebben vanmorgen de standaardoefeningen gedaan, de commando's die de meeste honden als pup al onder de knie hebben. 

Carlie gaat nu bij het commando "af" keurig liggen, bij het commando "blijf" blijft ze zitten waar ze zit. Casper doet gezellig mee. Ze zitten keurig naast elkaar en gaan collegiaal samen in de ligstand.

Terwijl Carlie en ik aan het oefenen waren had Casper mijn sjaal te pakken gekregen. Ik moet daar altijd erg om lachen. Fout, fout. Yolande heeft het blog over de sjaal ook gelezen en wist dus van Casper en de sjaalproblemen. Ze deed mijn sjaal om en ging heel raar met de sjaal staan doen. Cas kreeg zijn  bekende fanatieke blik en  greep de sjaal. Yolande raakte Cas even aan, zei op strenge toon "niet doen". Wat denk je, Cas laat de sjaal vallen en loopt weg.

En ik zit anderhalf uur later nog steeds met mijn sjaal om zonder dat Cas pogingen gedaan heeft mij te wurgen.

Hij doet wat ik zeg

Ik moet weer een bekentenis doen, Herman was onder de bezielende leiding van Yo met Carlie een oefening aan het doen en Yoland zei nonchalant: roep Casper even bij je en laat hem even liggen.
Ik doe altijd wat Yo zegt dus ik riep Casper. Hij kwam. Ik zei af en hij deed het.
Nu zul je zeggen hij doet wat je zegt, niets om je over te verbazen.
Nou ik verbaas me wel, sterker ik vind het een klein wonder. Ik was ook buitensporig trots op ons. Als ik dit soort stunts als normaal ervaar ben ik op de goede weg denk ik.

Yolande en Cesar

We hebben het gehad over de diverse methoden om honden op te voeden, de trend is tegenwoordig het ongewenste gedrag te negeren en het goede gedrag te belonen.  Daar ben ik al van teruggekomen toen Cas een ondernemende pup met scherpe melktandjes was. Ik kwam al negerende onder de open wonden te zitten.  De negeer-en beloontactiek was nog niet populair toen ik mijn eerste hond had en ook de clickermethode heeft me nooit aangesproken.

Hoewel ze elkaar niet persoonlijk kennen hanteren Cesar Milan en Yolande al jaren dezelfde opvoedingsmethoden. Hij op de televisie, zij houdt het intiem. Het effect is hetzelfde.
Je leert de baas hoe hij zich moet gedragen om een goed aangepaste hond te hebben.
Yoland, ik wil je nu wel even zeggen dat ik de grens trek bij de skateboard, je ziet Milan wel eens een hond uitlaten op een skateboard. Dat doe ik echt niet!!!!

Verder doe ik alles wat je zegt.
We willen twee honden die gelukkig en veilig zijn en blijven en we willen zelf ontspannen met ze om kunnen blijven gaan. Samen met Yoland zijn we op de goede weg.

Als Carlie de standaardoefeningen beheerst ga ik misschien wel een cursus behendigheid met haar doen. Daar is ze echt een hondje voor.
Leuk de mannen jagen, de vrouwen sierlijke oefeningen doen en 's avonds met zijn allen een lekkere kluif.

wat een plaatjes.

Wijn, reizen en relatieplanet

Doe eens gek

Soms brengt een blog van een medeblogger mij terug in de tijd.

Zomer 2006

Ik kende Herman nog niet zo lang en mijn vriendin (ik dacht toen een goede vriendin) kwam op zaterdagmiddag even langs op de fiets. Dat deed ze vaak, altijd leuk, altijd welkom.

Zij en ik waren een aantal jaren bevriend, allebei single, we gingen samen naar het theater, uit eten en vaak op vakantie. We hebben zelfs een aantal jaren samen op Relatieplanet gezeten.
Af en toe reserveerden we een avond om de nieuwe items in de mannencatalogus door te nemen.

Vakanties

Ik noem deze vriendin Willy. Zo heet ze niet maar in het kader van de privacy noem ik haar Willy.
Al tijdens de eerste vakantie samen bleek dat Willy een behoorlijk dominant tiepje was. Ik paste me daar voor die paar vakantieweken altijd bij aan.


Ik hobbelde achter haar aan.  Bijvoorbeeld op zoek naar de beste plek aan het zwembad. Als ik een plek aanwees was die toch nooit goed, dus ik liet haar de beste ligstoelen kiezen. Ik zag toch het verschil niet tussen de ene en de andere stoel.
Eens raakte ze op Tenerife slaags met een dikke Duitser. En ik bedoel dan ook slaags, echt slaan en schoppen, terwijl ze allebei aan een kant van een plastic ligstoel trokken. De ervaring had me geleerd dat mijn sussende woorden niets hielpen, dus ik deed in dit soort situaties net of ik er niet bij hoorde. Ik bestudeerde de golven, telde de vogels en keek als enige in het hele zwembad niet naar het partijtje vrij boksen.

Dat was dag twee van onze vakantie en meteen het tweede incident. Bij dit soort vakanties word je van het vliegveld per bus naar je accommodatie vervoerd. Het vertrek van de bus duurde te lang vond Willy. Ik heb haar nog een kwartier in toom kunnen houden, maar toen greep ze haar handbagage en mijn arm en struinde door het gangpad naar de uitgang. Ik, muts, liet mij meeslepen. Stond er wat onbenullig bij toen ze de chauffeur op hoge toon gebood onze koffers uit het binnenste van de bus te plukken. Voor ik wist wat er gebeurde zaten we in een taxi, die trouwens tegelijk met de bus bij ons appartementencomplex aankwam.

Rondreis

We hebben ook eens een geweldige tocht door Belize, Guatemala en Mexico gemaakt. Voor ons allebei de eerste groepsreis. Met een zooi onbekenden in een hobbelige bus. Het was een schitterende reis en na een dag was er een echt groepsgevoel ontstaan.
Iedereen had lol en maakte foto's van de omgeving en van de groep. Ik had het enorm naar mijn zin, alleen Willy was erg dwars.  Als Willy het idee had dat er een camera op haar gericht werd barstte ze uit in een onverklaarbare woedeaanval. Ze wilde niet in het fotoalbum van mevrouw Jansen uit Spijkenisse of de heer de Bruin uit Tilburg terechtkomen.
Haar lichtelijk hysterische gedrag drukte de vrolijke vakantiestemming toch wat.

Het lijkt misschien vreemd dat ik zo vaak met haar op vakantie ging, maar er waren ook een heleboel pluspunten. Het grootste pluspunt was wel haar gevoel voor humor. We hebben voornamelijk heel veel gelachen.

Relatieplanet

Zoals eerder in deze blog te lezen is hadden we ons in 2005 allebei ingeschreven op Relatieplanet. Vrijheid is leuk, maar alleen is maar alleen, om er maar eens een cliché in te gooien.

De relatieplanetperiode was een bijzondere tijd. Ik zal daar nog eens apart blog aan wijden. Als je regelmatig inlogt op RP heb je geen verder vertier nodig. Maar daarover vertel ik in een volgend blog meer.
Na de nodige dates heb ik Herman gevonden. Herman kwam, zag en overwon.
We woonden al snel samen en zijn in 2007 getrouwd.

Ik begrijp volkomen dat het voor Willy niet leuk was, ik heb mijn uiterste best gedaan haar overal bij te betrekken. Herman begreep dat ik tijd voor haar zou blijven vrijmaken.

Het begin van het einde van de vriendschap

Nu ben ik terug in de tuin, bij het incident in de zomer van 2006.

Wij zouden gaan barbecueën en zaten met een hapje en een drankje aan de tuintafel toen Willy met fiets de tuin binnenkwam. Gezellig, gauw een glas wijn ingeschonken en uitgenodigd voor het eten.
Willy zat op haar tuinpraatstoel en vond het die middag leuk om mij een beetje belachelijk te maken.
Dat was ik wel van haar gewend, maar in het bijzijn van mijn nieuwe lover viel het bij mij volkomen verkeerd.
Ik werd kwaad, heel erg kwaad. Ik werd koud van woede, mijn keel zat dicht van woede.

De woede nam mij over

Opeens zag ik mijn hand mijn glas wijn pakken(een groot glas), richten en het volgende moment zat Willy met een nat gezicht en druipend haar tegenover.
Ik weet niet wie het meest verbijsterd was, Herman, Willy of ikzelf.

Willy lachte een beetje schaapachtig, ik kreeg nieuwe wijn en we gingen over tot de orde van de zonnige middag. We hebben het er zelfs nooit meer over gehad. Niet met Willy dan. Zij verdween na enige tijd uit beeld.  Herman en ik hebben het er nog wel eens over.

Ondanks al mijn pogingen heb ik de vriendschap niet kunnen redden. De herinnering blijft: aan Willy, aan de reizen en aan relatieplanet. Ik hoop van harte dat het goed met haar gaat.

Ik denk nog wel eens aan Willy. Aan de leuke dingen die we hebben meegemaakt. Dan schiet ik vaak weer in de lach, dat is goed want een ander veelgelezen cliché op Relatieplanet is:

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

klantvriendelijkheid

Nieuw formuliertje

Het leven van een hypotheekadviseur gaat niet over rozen. We worden overspoeld met regeltjes en gewijzigde formuliertjes.

Ik ben bezig voor klanten hun hypotheek over te sluiten. Het hele traject afgewerkt, dossier compleet bij bank dus de hypotheekakte bij de notaris kan getekend worden. Dacht ik. Gisteren een telefoontje naar de bank voor een laatste controle. Ik was in de veronderstelling dat het dossier al doorgezet was. Als een dossier doorgezet is wil dat zeggen dat mijn contactpersoon bij de bank het dossier gemaild heeft naar het hoofdkantoor. Het hoofdkantoor stuurt de hypotheekstukken digitaal naar de notaris en voila, de klanten kunnen bij de notaris hun handtekening zetten. Al dan niet in aanwezigheid van hun betrouwbare en servicegerichte adviseur.

Helaas, in de werkgeversverklaring is pasgeleden een zinnetje toegevoegd. De werkgever moet nu aangeven of er op het loon van zijn werknemer loonbeslag is gelegd.
De bank heeft de werkgeversverklaring al twee maanden geleden ontvangen, maar het oude modelletje, dus zonder het loonbeslagzinnetje. Modelletje nr.4/ 2013 was toen nog niet verschenen.

Omdat het inkomen door dit ene zinnetje niet wijzigt vraag ik beleefd aan de bank of ze het dossier toch niet kunnen doorzetten. Dat kan niet want als er controle komt is het dossier doorgezet voor het compleet is. En dat schijnt enorme ellende te kunnen veroorzaken voor mijn relatie bij de bank.

Mijn klant werkt bij een groot bedrijf met meerdere vestigingen, de werkgeversverklaring moet verzonden worden naar het hoofdkantoor. Het hoofdkantoor bevindt zich in Brabant.
In het kader van de klantvriendelijkheid bel ik wel vaker met personeelsafdelingen. Voor ik een klant iets heb uitgelegd wat ik zelf ook onzin vind maar wat wel moet gebeuren, heb ik het zelf al vaak geregeld.

Gisteren gooi ik mijn servicegerichtheid maar weer in de strijd en bel met Brabant. Brabanders heten aardige mensen te zijn (ik ben zelf een halve) dus ik verwacht geen problemen.
Ik krijg inderdaad een stralende Brabantse dame aan de telefoon en ik vraag naar degene die op de eerste werkgeversverklaring als contactpersoon staat. "Helaas, die is vrij, maar ik verbind u door met iemand anders."

Vervolgens krijg ik een heer met een onverstaanbare naam aan de telefoon, ik leg, op uiterst charmante wijze, mijn probleempje voor en toen kwam de volgende reactie:

`Wij worden helemaal schijtziek en kotsmisselijk van die werkgeversverklaringen die we moeten invullen, en dan zijn ze nog vaak niet goed, moeten we er weer een invullen. Denkt u soms dat we niets te doen hebben? Nee vanmiddag gaat dat niet, daar heb ik helemaal geen tijd voor, u denkt toch niet dat ik dat zelf ga doen?`

Nou dacht ik helemaal niets in die richting maar uit de verontwaardigde toon was op te maken dat ik de importantie van mijn gespreksgenoot onderschatte.

`Wat, u wilt hem mailen?`

Nou u doet maar, naar deheerx@.nl en dan kijkt die wel of hij er morgen zin in heeft, 
En misschien willen jullie er voortaan rekening mee houden dat dit soort geneuzel bij ons geen prioriteit heeft.`

Afijn, ik heb de werkgeversverklaring met een zeer beleefde mail gestuurd naar de heer X, heb hem nog niet terug, het is nu halverwege `morgen`.

Nog een keer bellen lijkt me niet effectief. Ik ga me in al mijn klantvriendelijkheid niet nog een keer laten uitkafferen.
Wij moeten aan alle kanten voldoen aan onze zorgplicht, het lijkt niet onlogisch dat een bedrijf ook een bepaalde zorgplicht naar zijn werknemers tentoon spreidt.

Er zijn mij twee dingen duidelijk geworden:

1. Mijn charme komt niet van mijn Brabantse kant
2. Als we weer een niet al te duur vloerkleed willen hebben, gaan we niet naar de zaak waar mijn klant werkt. Jammer voor vestiging Almere maar de schuld ligt bij het hoofdkantoor in Brabant.

Reuma

Ik ga collecteren

Eigenlijk vind ik het wel tijd worden iets te doen voor de medemens en het algemeen nut.

Voor vrijwilligerswerk heb ik te weinig tijd, anders zou ik best bereid zijn boodschappen te doen voor een oudere bejaarde of gezellig met iemand in een rolstoel door het centrum te denderen. Om toch een bijdrage te leveren ga ik collecteren.

col - lec` te - ren
(«Frans) (collecteerde, h. gecollecteerd)

1

inzamelen, geld ophalen voor armen of noodlijdenden, met de schaal rondgaan; loterijloten verkopen;

Volgens de encyclopedie op internet ga ik geld ophalen voor armen of noodlijdenden. 

Een besluit is een ding, een goed doel een ander. Je moet natuurlijk wel  gemotiveerd zijn dus je moet gevoel hebben voor het uitverkoren goede doel.

Sinds een aantal jaren weet ik dat ik artrose heb. Artrose op jonge leeftijd is vaak een erfelijke kwestie (jong is in dit geval 70-). Toen ik mij met pijnlijke knieën bij mijn huisarts meldde en om zijn taak wat te verlichten vast zei dat het volgens mij artrose was, zei hij vermanend: Nee, voor artrose ben je te jong.

Jullie zullen dit nog niet ondervonden hebben maar je komt op een leeftijd waarop het leuk is te horen dat je ergens te jong voor bent. Al is het maar artrose.

Een onderzoek in het ziekenhuis leerde dat ik toch gelijk had. Ik heb het nog uit kunnen stellen maar de tijd van de kunstknieën komt eens.

Dus volgende week ga ik met rammelende bussen en knieën door de buurt. Ik ga de bussen vanmiddag halen en krijg dan meteen een toelichting en een route.

Terwijl ik de afgelopen weken toeleefde naar mijn eerste collecte kreeg ik spijt. Spijt van al die keren dat ik toch wat geïrriteerd reageerde. Herken je dit: dat je net aan het eten was begonnen, aan de telefoon zat, net koers zette richting toilet en dat de bel ging. En dat daar een blij mens met een vrolijk rammelend busje voor de deur stond en stralend vroeg: heeft u wat over voor Jantje Beton/De Hartstichting/ De Dierenbescherming?

En dat je dan je portemonnee niet kon vinden en dacht... dat je iets onaardigs dacht.

Ik zal deemoedig langs de deuren gaan met mijn rammelende busje. Ik hoop dat de mensheid aardig  voor mij en het Reumafonds is. En ik zal mijn best doen bij de zoveelste geïrriteerde reactie niet met mijn busje op het chagrijnige hoofd te timmeren. Dat hebben al die vrolijke collectanten bij mij ook nooit gedaan.

Ik beloof ook  voortaan elke collectant met respect en geduld te ontvangen en ik hoop dat jullie dat ook doen, want wij collectanten zetten ons vrijwillig in voor de noodlijdenden.

Heb net de bus gehaald, ik hoorde van de collecte-coördinator dat onze straat niet populair was bij degene die hier vorig jaar liep. Die zal mij wel op een verkeerd moment getroffen hebben. Mijn geluk is dat ik niet thuis ben als ik loop te collecteren, dus voor mij zal onze straat beslist makkelijker zijn.

Hondentraining van Yolande

Een uurtje wandelles met je hond.


We zijn weer terug na een week in de Brabantse bossen. Ik ging verkouden weg en kwam verkouden thuis. Hardnekkig griepje dit jaar heb ik al gehoord. Het is erger dan verkouden en minder erg dan griep zeg maar.

Voor de honden was het geweldig natuurlijk. Casper was er al eerder geweest maar voor Carlie was het een openbaring. Wat heeft die meid gerend. Vandaag  ben ik nog vrij, morgen weer aan het werk.

Vanmorgen tijd voor een les van juf Yolande. We stonden al in de startblokken, ik had zelf het idee dat Herman met Casper voorop zou lopen, Carlie en ik erachteraan terwijl Yolande ons vanaf de zijlijn zou coachen.  Ongeveer zoals ze bij roeien doen.

Maar nee, mevrouw Milan van de lage landen had bedacht dat ik eerst even ernstig toegesproken moest worden.
Ik heb namelijk een hondentrauma, dit behoeft enige uitleg.

In 1998 is Jimmy, de Parson, ernstig toegetakeld door twee grote honden. Ik liep tussen de middag met Jim terug naar mijn kantoortje toen er uit het kantoorpand naast ons een  Bordeaux Dog en een Bull Mastif kwamen rennen. De een greep Jim voor en de ander achter. Ik kan er 15 jaar later nog steeds niet goed over praten. De angst in zijn ogen zal ik nooit vergeten. Ik maak er ook geen groot verhaal van nu, Jim is genezen en heeft nog 12 jaar vrolijk geleefd. Ik was bang voor grote honden geworden. De eerste jaren heb ik als aangeschoten wild door de buurt gelopen. Als ik een hond zag gingen Jim en ik rechtsomkeert. De angst werd minder toen Joy er eenmaal bij was, maar helemaal vrij van de angst ben ik nooit meer geweest.
Ik houd me in met Casper, doe mijn best maar ik schijn toch nog wat angst op Cas over te brengen.

Dat is natuurlijk fout, hond voelt dat en wordt onrustig en vindt dat hij attent moet zijn op elke vorm van gevaar.
Het gekke is dat ik die angst nooit met Joy heb gehad en nu ook met Carlie niet heb, die meiden zijn toch iets anders in de omgang.

Het komt erop neer dat ik de angst moet loslaten, dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Na aldus vermanend toegesproken te zijn gingen we op pad. Meteen grof geschut want ik moest met Casper lopen.
Het begint al met weggaan, hond zitten, baas eerst over de drempel, dan mag hond op commando volgen.

Als hond niet netjes volgt moet je corrigeren. Rechtdoor lopen ging wel, maar toen kwamen de bochtjes erbij. Eerst linksaf en dan rechtsaf.
En nu moet ik jullie een bekentenis doen: ik heb moeite met links en rechts. Niet als ik erover nadenk, ik heb van mijn oom Eugene ooit geleerd dat links is waar je horloge zit. Als ik de tijd heb naar mijn horloge te kijken gaat het prima.
Maar als je met een grote hond naast je en met een opgeboste (ja zo heet dat) lijn in twee handen die je ook nog ontspannen moet houden opeens achter je hoort "Linksaf", nou dan doe je maar wat.

Het was des te verwarrender omdat Casper rechts van me liep en ik op de eerste cursus met Jim heb geleerd dat de hond links moet.

De reden snapte ik toen al niet, maar de uitleg "rechts heb je je geweer" was volkomen bevredigend, ik vond het toen meteen al een stomme vraag van mij, natuurlijk heb je rechts je geweer. Jullie ook, neem ik aan.

Nadat ik Herman en Yoland uitgebreid geamuseerd had met de links-rechtsverwarring besloot Yoland er nog een schepje bovenop te doen, we moesten rechtsomkeert. Dat was helemaal een drama. Ik wist helemaal niet dat er ook een linksomkeert bestond. Ik maakte er zo´n zooitje van dat Herman Casper kreeg en Yoland en ik baas en hond speelden. Wie wie was moet ik nog even navragen.

Vermoeiend lesje, maar we hebben het door, Cas en ik, we moeten in de showmodus. Als we samen in de ring lopen wil ik dat hij goed en netjes loopt. Dat doet hij dan ook. Dat moet dus altijd.
Ik heb vandaag geleerd dat Cas niet dacht bij een show: leuk, een show, ik zal even laten zien dat ik keurig kan lopen. Nee Cas loopt keurig omdat ik dat afdwing. Dus mijn leven met Casper is vanaf nu een doorlopende ringtraining. Dat wordt dus ook standaard de sportbeha aan.

Yolande merkt duidelijk dat we met Casper veel cursussen gedaan hebben. `die hond hoef ik niets meer te leren` zei ze met een vermanende blik naar mij.  Typisch Yo, je hond is super, maar aan jou moet nog hard gewerkt worden, ze had het net zo goed hardop kunnen zeggen.
.
Toen nog even met Carlie, zo getraind als Cas is, zo weinig onderricht heeft Carlie gehad. De hond is door en door goed, ze gaat zitten als je het zegt en ze komt als je roept, maar verder moet ze alles nog leren.
Ze is slim en na een paar correcties loopt ze keurig naast je.
Tijdens de avondwandeling liep ze keurig naast me, keek af en toe even op met een blik van "wat doen we het goed samen, he?"

Dank je Yoland, het gaat helemaal goed komen met ons.

We hebben nog wat lessen nodig, Cas echt, we doen ons best net zo goed als jij te worden.

Vanmiddag naar het Almeerderzand met de honden, de eerste keer lekker in het water. Beredruk daar voor een doordeweekse dag, heel veel honden uiteraard.

Maar ook heel veel mannen alleen, fascinerend, ze kwamen van alle kanten af, en soms liepen er twee achter elkaar richting bosjes. Snap er niets van, wat doe je als man alleen daar zonder hond?

Heerlijk, twee Retrievers in het water