Hondentraining van Yolande

Een uurtje wandelles met je hond.


We zijn weer terug na een week in de Brabantse bossen. Ik ging verkouden weg en kwam verkouden thuis. Hardnekkig griepje dit jaar heb ik al gehoord. Het is erger dan verkouden en minder erg dan griep zeg maar.

Voor de honden was het geweldig natuurlijk. Casper was er al eerder geweest maar voor Carlie was het een openbaring. Wat heeft die meid gerend. Vandaag  ben ik nog vrij, morgen weer aan het werk.

Vanmorgen tijd voor een les van juf Yolande. We stonden al in de startblokken, ik had zelf het idee dat Herman met Casper voorop zou lopen, Carlie en ik erachteraan terwijl Yolande ons vanaf de zijlijn zou coachen.  Ongeveer zoals ze bij roeien doen.

Maar nee, mevrouw Milan van de lage landen had bedacht dat ik eerst even ernstig toegesproken moest worden.
Ik heb namelijk een hondentrauma, dit behoeft enige uitleg.

In 1998 is Jimmy, de Parson, ernstig toegetakeld door twee grote honden. Ik liep tussen de middag met Jim terug naar mijn kantoortje toen er uit het kantoorpand naast ons een  Bordeaux Dog en een Bull Mastif kwamen rennen. De een greep Jim voor en de ander achter. Ik kan er 15 jaar later nog steeds niet goed over praten. De angst in zijn ogen zal ik nooit vergeten. Ik maak er ook geen groot verhaal van nu, Jim is genezen en heeft nog 12 jaar vrolijk geleefd. Ik was bang voor grote honden geworden. De eerste jaren heb ik als aangeschoten wild door de buurt gelopen. Als ik een hond zag gingen Jim en ik rechtsomkeert. De angst werd minder toen Joy er eenmaal bij was, maar helemaal vrij van de angst ben ik nooit meer geweest.
Ik houd me in met Casper, doe mijn best maar ik schijn toch nog wat angst op Cas over te brengen.

Dat is natuurlijk fout, hond voelt dat en wordt onrustig en vindt dat hij attent moet zijn op elke vorm van gevaar.
Het gekke is dat ik die angst nooit met Joy heb gehad en nu ook met Carlie niet heb, die meiden zijn toch iets anders in de omgang.

Het komt erop neer dat ik de angst moet loslaten, dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Na aldus vermanend toegesproken te zijn gingen we op pad. Meteen grof geschut want ik moest met Casper lopen.
Het begint al met weggaan, hond zitten, baas eerst over de drempel, dan mag hond op commando volgen.

Als hond niet netjes volgt moet je corrigeren. Rechtdoor lopen ging wel, maar toen kwamen de bochtjes erbij. Eerst linksaf en dan rechtsaf.
En nu moet ik jullie een bekentenis doen: ik heb moeite met links en rechts. Niet als ik erover nadenk, ik heb van mijn oom Eugene ooit geleerd dat links is waar je horloge zit. Als ik de tijd heb naar mijn horloge te kijken gaat het prima.
Maar als je met een grote hond naast je en met een opgeboste (ja zo heet dat) lijn in twee handen die je ook nog ontspannen moet houden opeens achter je hoort "Linksaf", nou dan doe je maar wat.

Het was des te verwarrender omdat Casper rechts van me liep en ik op de eerste cursus met Jim heb geleerd dat de hond links moet.

De reden snapte ik toen al niet, maar de uitleg "rechts heb je je geweer" was volkomen bevredigend, ik vond het toen meteen al een stomme vraag van mij, natuurlijk heb je rechts je geweer. Jullie ook, neem ik aan.

Nadat ik Herman en Yoland uitgebreid geamuseerd had met de links-rechtsverwarring besloot Yoland er nog een schepje bovenop te doen, we moesten rechtsomkeert. Dat was helemaal een drama. Ik wist helemaal niet dat er ook een linksomkeert bestond. Ik maakte er zo´n zooitje van dat Herman Casper kreeg en Yoland en ik baas en hond speelden. Wie wie was moet ik nog even navragen.

Vermoeiend lesje, maar we hebben het door, Cas en ik, we moeten in de showmodus. Als we samen in de ring lopen wil ik dat hij goed en netjes loopt. Dat doet hij dan ook. Dat moet dus altijd.
Ik heb vandaag geleerd dat Cas niet dacht bij een show: leuk, een show, ik zal even laten zien dat ik keurig kan lopen. Nee Cas loopt keurig omdat ik dat afdwing. Dus mijn leven met Casper is vanaf nu een doorlopende ringtraining. Dat wordt dus ook standaard de sportbeha aan.

Yolande merkt duidelijk dat we met Casper veel cursussen gedaan hebben. `die hond hoef ik niets meer te leren` zei ze met een vermanende blik naar mij.  Typisch Yo, je hond is super, maar aan jou moet nog hard gewerkt worden, ze had het net zo goed hardop kunnen zeggen.
.
Toen nog even met Carlie, zo getraind als Cas is, zo weinig onderricht heeft Carlie gehad. De hond is door en door goed, ze gaat zitten als je het zegt en ze komt als je roept, maar verder moet ze alles nog leren.
Ze is slim en na een paar correcties loopt ze keurig naast je.
Tijdens de avondwandeling liep ze keurig naast me, keek af en toe even op met een blik van "wat doen we het goed samen, he?"

Dank je Yoland, het gaat helemaal goed komen met ons.

We hebben nog wat lessen nodig, Cas echt, we doen ons best net zo goed als jij te worden.

Vanmiddag naar het Almeerderzand met de honden, de eerste keer lekker in het water. Beredruk daar voor een doordeweekse dag, heel veel honden uiteraard.

Maar ook heel veel mannen alleen, fascinerend, ze kwamen van alle kanten af, en soms liepen er twee achter elkaar richting bosjes. Snap er niets van, wat doe je als man alleen daar zonder hond?

Heerlijk, twee Retrievers in het water