En toen was er licht

Vanmorgen keek ik op de wekker, de wekker keek niet terug. Zijn rode lettervakje was egaal zwart. Wekker stuk, dacht ik. Het licht in de badkamer deed het ook niet. Jawel, stroomstoring. Geen koffie en een koude douche. De laptop ging wel aan, maar hij zei chagrijnig: "geen internetverbinding".
Gezegend zij mijn Samsung, daar kon ik gewoon op Google. Zo simpel, even intikken: stroomstoring Almere buiten en ik wist welke postcodes de dag zonder koffie moesten beginnen en ik kon ook meteen lezen dat de storing naar verwachting om 8.15 verholpen zou zijn.

Geen probleem (behalve de koffie) we waren nog vroeger in het bos dan anders. In een nat en verlaten bos. Toen we terugkwamen was de storing inderdaad voorbij.

Ik zit nu dus met de derde kop koffie naast me aan de laptop. En ik dacht aan tante Fietje.
Tante Fietje woonde vroeger vlak bij mij in de buurt. Tante Fietje had ook een hond.
En bij calamiteiten ging tante Fietje uit van het principe "gedeelde smart is halve smart". Een stroomstoring vond Tante Fietje mee te leven mits ik ook een stroomstoring had. Als er iets fout liep in het leven van Tante Fietje belde ze mij.
"Ik ben zo verkouden" piepte ze eens door telefoon tegen me. "Ik ook" snotterde ik terug. "Dan is het goed" riep Tante Fietje gerustgesteld.


Ze belde me eens op een onchristelijk vroeg tijdstip. "Komt er bij jou ook bruin water uit de kraan".
"Weet ik veel, ik slaap nog, ga zo wel even kijken".
"Nee, nu" zei tante Fietje beslist "Ik moet zo de deur uit", Ik strompelde de badkamer in, deed de kraan open en ja, het water zag er goor uit. Ik was er niet blij mee, tante Fietje wel. Want gedeeld goor water is minder goor.

Als tante Fietje individueel door een rampje getroffen werd was de ellende niet te overzien. Ze belde eens om te vertellen dat de elektriciteit uit gevallen was. Niet alleen bij haar, ook bij mij. Omdat ik op dat moment gewoon met het licht aan naar de tv zat te kijken kon ik niet anders dan opbiechten dat ik nergens last van had.
Ze stond binnen de kortste keren bij me op de stoep om met eigen ogen vast te stellen dat de tv inderdaad aan stond, dat het licht, het koffiezetapparaat en de magnetron gewoon allemaal deden waar ze voor  waren ingehuurd.

Tante Fietje werd boos, tante Fietje werd woedend, tante Fietje deed alsof ik haar persoonlijk van het elektriciteitsnet had afgesloten. Tante Fietje vroeg, nee, eiste van mij een verklaring, een uitleg en een oplossing. Nou heb ik in de jaren 80 een tijdje bij het Gemeente Energie Bedrijf gewerkt. Maar dat was op de debiteurenafdeling en deze werkervaring had mij niet tot stroomdeskundige gemaakt.

Toch ben ik met tante Fietje mee naar huis gegaan. Daar aangekomen heb ik de meterkast geopend, de hoofdzekering omgezet en als door een wonder ging het ganglicht aan.

"Zie je wel" zei Tante Fietje "gelukkig dat jij er verstand van hebt".

Ik vertollek

Nee, dit is niet het bekende lied van Corry Vonk hoewel het in deze tijd van het jaar logisch zou zijn. Maar onze bijdrage aan de festiviteiten op Koningsdag bestaat voornamelijk uit het eten van Oranje Tompoezen.

Vanmorgen viel mij tijdens de wandeling met Carlie iets vreemds op. Het is op zich al vreemd dat me dat na 20 jaar als hondenbezitter pas opviel.
Wij hondenbaasjes praten tegen honden. Dat is voor mijn gevoel heel normaal trouwens. Ik vraag aan Casper of hij honger heeft, aan Carlie of ze uit wil en in het algemeen of ze een gedroogde kippenpoot willen. Ze begrijpen heel veel en ze weten ons heel veel duidelijk te maken.
Wij hebben thuis dus geen tolk nodig. Het verwondert me telkens weer (weer een liedje) hoeveel woorden ze snappen.

Wat mij vanmorgen als bijzonder trof is dat wij ook tegen honden van anderen praten. Ik vroeg vanmorgen nog aan Cocker Spaniel Jake :" wil jij een koekje?".
En nu komt het, het bazinnetje van Jake zei: "Nou, dat wil ik wel"

Ik zei tegen Stafford Abby: "Hoe gaat het met je?"

En het vrouwtje van Abby jubelde :"Het gaat heeeel goed met mij".

Jaren geleden met Jim, mijn eerste hond, kwam ik eens een keurige man tegen met teckel en een toupetje. Ik was nog niet zo thuis in de hondencommunicatie en ik zal nooit vergeten hoe de keurige man zijn handen op zijn knieën zetten, iets vooroverboog en tegen zijn teckel zei: "Doe maar kijken, ja, doe maar kijken dan". Terwijl ik het toupetje bestudeerde kwam Jimmy wat dichterbij. De man zei tegen Jimmy :" Ja, doe jij ook maar kijken dan dan". Jim keek eens naar mij met een blik van: "Wat een raar mens is dat hè?".

Vanmorgen dacht ik aan de keurige man met toupetje en teckel. En ik dacht dat ik net zo raar doe, alleen was ik me dat zelf niet bewust. En ik praat niet tegen honden of ze achterlijk zijn. Met onze eigen honden hebben we redelijke gesprekken op niveau.

Ik kwam veel mensen tegen vanmorgen, onderweg van de vaart naar huis. En velen vroegen aan mijn natte Carlie: " Hebbie zo lekker gezwommen dan?".

En ik riep braaf: "Ja, dat vind ik heerlijk".

Het ergste is, wij hondenmensen vinden het heel normaal.

Prinzip

Jaren geleden was ik met mijn ex Jan op vakantie in Duitsland. De Tomtom bestond nog niet, gebrek aan oriëntatievermogen wel. We hadden dan ook nooit een vaste vakantiebestemming. Het land stond vast, de streek min of meer, dus we zaten ontspannen in de auto. Om een uur of vier keken waar we waren, als het er leuk uitzag zochten we eerst een terrasje en daarna een hotelletje.

Op één van deze tochten kwamen we terecht in Freudenstadt, im Schwarzwald. Ik had bij "Het zwarte Woud" vroeger altijd een oubollige voorstelling. Waarschijnlijk omdat opa en oma regelmatig met een bus vol mede-bejaarden daarheen gingen. Ze barsten daar namelijk van de Kurorten.

Op een terrasje in Freudenstadt met een limonadeglas witwijn moest ik mijn mening over het Zwarte Woud grondig herzien en na een heerlijke maaltijd met wild en Spaetzle was ik helemaal om. We besloten om een paar dagen in Freudenstadt te blijven en we vonden een gezellig pensionnetje, Tegenwoordig noem je zo'n gelegenheid een Bed en Breakfast of een Bett und Früstück, damals was het gewoon een Pension.

Het Pension werd gedreven door Hans und Gertrud. Voor ze ons de kamer lieten zien werden we op de hoogte gebracht van de huisregels van Haus Gertrud. We mochten na 11 uur 's avonds alleen nog fluisteren en voor 10 uur moesten we Zu Hause sein. Want sleutels uitdelen aan de gasten, daar konden ze niet aan beginnen en Hans en Gertrud waren geen nachtbrakers, dus daar dienden we ons bij aan te passen. Gertrud had de Regeln op een lappie geborduurd, Hans had het lappie ingelijst en in de hal gehangen. Zo waren ze, Hans en Gertrud, een hoog borduur, houtsnijwerk en geraniumgehalte.

Nadat we plechtig beloofd hadden dat we ons zouden gedragen werd ons de ontbijtkamer getoond. Er was ruimte voor een man of 12 en wij kregen plaatsen aangewezen aan een tafel voor 4. We dienden tegenover elkaar plaats te nemen., Hans besliste zelfs wie van ons tweetjes met zijn rug naar de deur moest gaan zitten.. 

Wij vonden de regels buitengewoon komisch en we besloten voor die paar dagen netjes in het gareel te lopen. De eerste beste avond waren we al wat lang in het dorp op een terras blijven hangen en we zijn als een stel pubers naar huis gerend. We waren even bang dat Hans en Gertrud ons een straf zouden opleggen als we te laat zouden zijn. Stel je voor dat je tijdens je vakantie huisarrest krijgt.

Op een ochtend zaten we keurig op tijd, op onze vaste plaatsen met onze vaste tafelgenoten te wachten tot Gertrud met haar geborduurde schortje voor met de kannen koffie en thee langs zou komen, terwijl Hans per tafel 4 plakjes kaas en vier plakjes Wurst op 4 Tellers drapeerde.

Terwijl we gezellig zaten te kletsen kwam er een ons onbekend koppel de kamer binnen, na een vrolijk gute Morgen gingen ze aan een tafeltje zitten. Het werd stil in de ontbijtkamer, want deze stoelen waren toegewezen aan twee Engelse vriendinnen. De stilte werd ongemakkelijk toen de Ladies (gekleed op de traditionele Countrylife style met veel kaki en ruitjes) binnen kwamen. Direct achter hen kwam Gertrud met de kannen. Gertrud schrok, ze trok wit weg en maakte rechtsomkeert richting keuken. Gertrud bracht met een hoog en paniekerig stemmetje Hans op de hoogte van deze onverwachte complicatie.

Hans was een man waar je op kon bouwen, een man van Ordnung en regelmaat. Hans kwam de Zimmer binnen struinen en stak een donderpreek af over de wereld die ten onderging aan anarchie. Waar moet het met deze wereld heen als iedereen maar doet waar hij zin heeft. Hij ging zo te keer dat de ongehoorzamen (de vrouw in tranen) opstonden, hun spullen pakten en het pension ohne Früstück verlieten. Op onze protesten keek Hans dreigend in het rond en sprak: "Prinzip ist Prinzip".

Wij  besloten eerst even te ontbijten en dan ook ons heil elders te zoeken. Het hele drama had Hans ook niet helemaal onberoerd gelaten wat mijn tafelheer had wel zijn kaas, maar geen plakje Wurst. Hij ging daar zo over tekeer dat Hans binnen kwam rennen om te kijken wat er nu weer fout ging. Ik bood mijn Wurst aan. Maar mijn tafelheer stond op en sprak met zware stem "Ich wil meine Wurst, Prinzip ist Prinzip". En Hans, hij ging een plakje Wurst halen. Ze begrepen elkaar volkomen.

Sorry

Aan mijn linkervoet

We moeten het toch eens even uitpraten. Er is nogal wat gebeurd tussen ons de afgelopen jaren en we kunnen elkaar nu eenmaal niet ontlopen.

Een paar jaar geleden begon je me te pesten. Als ik leuke, elegante pumps aanhad begon je te zeuren.

Ik kocht mijn schoenen een maatje groter en lomper en dat ging een tijdje goed. Tot ik mooie zwarte, hooggehakte pumps aantrok. Je zuster, mijn rechtervoet, had er geen problemen mee.

Jij wel, je ging pijn doen. Ik moest de pumps voortijdig uitdoen en je bleef nog een paar uur venijnig doorsteken. Oh linkervoet, meid, wat liet je me lijden.

Gympen

Op een gegeven moment was je alleen rustig als ik jou en je zuster in veel te grote gympen deed. Jij had je zin, maar makkelijk was het allerminst. Het is nu eenmaal niet makkelijk lopen op afgelopen gympen die je 3 maten te groot zijn. Het was de enige manier om jou rustig te houden. Dus ik gaf je je zin.

De diagnose

Je begon mijn leven aardig te verzieken, linkervoet. Ik wilde wel weer eens een rok aan, en daar horen leuke schoenen bij. Ik heb een kast vol leuke schoenen. Maar jij verdomde het je aan te passen. Uiteindelijk kwamen jij en ik bij een orthopeed terecht.  Ja, jij en ik, alleen kon ik je niet laten gaan natuurlijk. De orthopeed keek even naar je en hij had de oplossing: Jij werd opengesneden, op 3 plaatsen tegelijk, er kwam een plaat in je, er werd een zenuw weggehaald en een schroef in je gezet. De orthopeed zei letterlijk: Het is een echte operatie, daarna loopt u zes weken op een aangepaste slipper, en daarna kunt u weer gewoon lopen.

Wat waren we blij, jij en ik. Jij omdat je een pijnloze toekomst tegemoet ging en ik omdat ik weer elegante schoenen aan zou kunnen.

De operatie

Daar gingen we een half jaar geleden. Op naar de operatie. Jij vond al die aandacht wel lekker. Je zuster moest een grote stap terug doen. De dag na de operatie kwamen we weer thuis, je was helemaal ingezwachteld. En wat hadden we een pijn, jij en ik. Wekenlang was ik alleen maar met jou bezig. Wat een sterallures had je. Jij mocht niet belast worden, door jou kon ik niet lekker op mijn buik liggen. Maar ach, we dachten dat we na zes weken weer gewoon met elkaar zouden kunnen omgaan.

Sorry linkervoet

De operatie is bijna een half jaar geleden. Een paar weken geleden zijn we naar de orthopeed geweest. En nu blijkt dat we een jaar na de operatie pas kunnen beoordelen of we beter geworden zijn van die hele operatie. We kunnen nog steeds niet de schoenen aan die we leuk vinden. En nog steeds vraag je mijn volledige aandacht.

Spijt

We hebben zoveel pijn samen, linkervoet. Oke, de zenuwpijn van voor de operatie is weg. Die pijn was heftig. Die pijn was altijd tijdelijk. Nu hebben we andere pijn, constante pijn. We kunnen echt nog niet zo lekker lopen. Soms heb je zoveel pijn dat je helemaal dik wordt. Soms leg ik je voor me op het tafeltje, Dan zie ik hoe raar je er uitziet. Dan zie ik hoe wanhopig je bent. En ik ben wanhopig met je. Ik huil om je. 

We hebben al zoveel geleden, jij en ik. De dokter had ons hier niet op voorbereid en als we dit geweten hadden, had ik absoluut die operatie niet laten doen. De oude pijn was erg, maar was ook wel eens weg, de nieuwe pijn is ook erg en is er aldoor, je maakt me er vaak voor wakker. 

De dokter heeft mij niet goed uitgelegd wat ik kon verwachten en jij en ik zijn de dupe. Ik wil niet meer naar die dokter terug. Ik denk niet dat hij ons kan helpen. En als je zuster hier ooit last van krijgt ga ik ook niet naar die dokter.

Je hebt me al te veel tijd gekost, linkervoet. Ik ben een bedrijf aan het opbouwen en jij en ik zijn best wel gehandicapt. Je huid doet pijn, ik heb op internet gezocht. Er zijn huidzenuwen beschadigd door de operatie,
Ik had niet met die operatie in moeten stemmen, ik vertrouwde op de dokter.

Maar het was mijn beslissing. ik dacht dat ik het beste deed voor jou en mij en nu kan ik alleen maar zeggen:

Sorry, linkervoet.

Les compagnons de les chiensons

Blauwe lucht

Ons eerste agendapunt op zondag is een lange wandeling, het weer is dus best een issue. Vanmorgen keek ik uit het slaapkamerraam en ik zag een blauwe lucht. Als Herman met een normale vrouw was getrouwd had hij gehoord: "Het is mooi weer". Herman is met mij getrouwd en ik zei: "blauw, blauw, de lucht is blauw, bleu bleu, l'amour est bleu". 

Ik raakte dat deuntje natuurlijk niet kwijt, bleu-blanc-blond van Marcel Amont. Misschien dat de senioren onder ons het nog kennen. 

Bleu, bleu, le ciel de Provence

Blanc, blanc, blanc, le goéland

le bateau blanc qui danse

Blond, blond, le soleil de plomb

et dans tes yeux

mon rêve en bleu, bleu, bleu.

Alvorens de wandelschoenen aan te trekken nuttigen we een bakje yoghurt en intussen heb ik de lyrics van dit lied even gegoogeld. Want veel verder dan bleu, bleu kwam ik niet. Na de lyrics hebben we ons sobere ontbijtje opgeleukt met een you tube filmpje met de stem van Marcel zelf.

Les compagnons de la chanson

Dat is leuk joh, na Marcel konden we naar la chanson prochaine en daar verschenen ze op het schermpje van mijn laptop: Les compagnons de la chanson met de "Mexicain", en vervolgens Les compagnons met een van mijn grote favorieten: Edith Piaf. Casper vond dat hij lang genoeg gewacht had dus we hebben als goed opgevoede en brave mensen de laptop uit en de wandelschoenen aangedaan.

De schepping

Kortom het leven was deze ochtend bijna volmaakt. De lucht was blauw, ik had Marcel herontdekt en we maakten een heerlijke wandeling.

Zo'n ochtend waarop je denkt :" Gods recreation of the new day".

Jullie zullen het trouwens met me eens zijn dat God met de schepping niet louter perfectie heeft afgeleverd. Over mijn persoonlijke afwerking zou ik nog best even willen praten, over mijn voetafwerking bijvoorbeeld en mijn dijen hadden ook beter gekund. Met onze honden daarentegen heeft hij wel een stukje vakwerk afgeleverd.

Maar bij Carlie is hij wel iets vergeten, Carlie is prachtig en lief, maar Carlie heeft geen blafje.

Carlie woont nu ruim twee jaar bij ons, maar er kan geen blafje af. De eerste maanden was ze bang als we weg gingen, dan zong ze de hele tijd. Zonder tekst uiteraard, meer een soort heel hard geneurie.

De buurman noemde haar Christina Deutekom. Carlie is niet bang meer en ze neuriet haast nooit meer, Casper blaft niet vaak en dat is een zegen voor de omgeving. Casper heeft een blaf als een misthoorn. Heel hard, zo hard dat hij na een blaf met zijn kop schudt omdat zijn eigen blaf in zijn kop resoneert.

Duet

Als we naar het bos gaan zit Casper achterin een soort piepend jankgeluid te maken, zo'n geluid van een zielige hond die haast nooit ergens komt, vanmorgen ging Carlie meedoen. We konden elkaar niet meer verstaan.

Je hoort ons van verre aankomen, wij met onze compagnons de les chiensons.

Maar ach, wat maakt het uit, bleu, bleu, le ciel est bleu.

Bonne journée

Teken

Met het voorjaar is ook het tekenseizoen geopend. Wij lopen veel in het bos met de honden dus Casper en Carlie moeten beschermd worden tegen teken.
Ik zie ze vaak op Carlie's kop lopen, kleine spinnetjes. Die pluk je van je hond af. Op Casper zie je die kleine zwarte dingetjes niet.
En Casper is niet gecharmeerd van gefriemel met een tekentang.
In het teken van de tekentang

We hebben een la vol tekentangen en we druppelen in het voor-en najaar maandelijks een pipetje frontline leeg in de nekken. Het is troep en gif. Daar zijn we ons van bewust. Die zooi bijt de nagellak van je nagels. Dat is iets om rekening mee te houden en frontline druppelen/nagels lakken even goed te timen.
Ik vind het niet prettig om die troep op mijn honden te druppelen, Het alternatief, gebeten worden door een besmette teek, is nog erger. 30% van de teken zijn besmet. De Nederlandse teek kan de Borrelia bacterie overbrengen, de veroorzaker van de ziekte van Lyme.

Er komen ook steeds meer buitenlandse teken in Nederland voor. Honden uit het buitenland kunnen deze teken bij zich hebben waardoor onze honden ziek kunnen worden.

We hebben gezocht naar alternatieven voor frontline. Ze hebben een tijdje knoflook door hun eten gehad tot we lazen dat knoflook heel slecht voor honden is. Dus we zijn weer terug bij Frontline.

Wij gaan voorbij aan het risico dat wijzelf lopen door een tekenbeet. De gevolgen van de ziekte van Lyme zijn voor mensen minstens zo dramatisch.

Vanmorgen in de krant:

RIVM: VERVIERVOUDIGING VAN AANTAL ZIEKEN NA TEKENBEET.

Ik zei nog tegen Herman: Misschien moeten we elkaar ook maar druppelen volgende maand.

Ik zat daar nog wat over na te denken. Wij lopen net zoveel in het bos als de honden (we gaan namelijk altijd met ze mee). Toen kwam er een email binnen met de kop:

Teken ook tegen uitbreiding proefdierencentrum Gent.

We moeten rekening houden met de teken, maar om ze nou zoveel zeggenschap te geven?

Retrovirus

Retrovirus

[virologie] - Retrovirussen zijn virussen die hun erfelijk materiaal opslaan in de vorm van RNA. Bij de infectie van een gastheercel wordt de in het virale RNA vastgelegde genetische code naar DNA gekopieerd. De naam is gekozen omdat dit een omkering is van het normale procedé, waarbij de DNA-volgorde wordt omgezet in een 
Gevonden op http://nl.wikipedia.org/wiki/Retrovirus_(virologie)

Snappen jullie het? Ik niet echt, ingewikkelde materie de virologie. Een bekend retrovirus is het virus dat HIV veroorzaakt heb ik ergens gelezen.

En waarom ik jullie op deze vredige zaterdagochtend zit te vervelen met zo'n vervelend onderwerp willen jullie weten?

Dat is een logische vraag en die ga ik nu meteen beantwoorden. Wij liepen gisteren heel vroeg door het Struikelbos (heet zo omdat ik er jaren geleden eens gestruikeld ben) en het was ontzettend nevelig. Af en toe kwam er een aarzelend zonnetje door. Behalve honden fotografeer ik tegenwoordig graag alles wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit.

Ik voorzie onze vriendin Erika in Australië van een fotoreportage van de broedende zwaan, van nest tot zwanetje. Dus in deze tijd van het jaar heb ik langs het water altijd mijn telefoon in de aanslag.

De natuur was zo mooi gisteren dat ik een complete fotoreportage heb gemaakt tijdens de wandeling. Onder meer deze foto van Carlie. Ik vond het zo feeëriek, deze mooie hond aan de waterkant met het bleke zonnetje dat weerkaatst werd in het water.

Ik heb een paar foto's op facebook gezet. Het leuke van facebook is dat zelfs vrienden down under je berichten en foto's snel zien. Erika sprak bij deze foto haar zorg uit over het vele zwemmen van onze honden. Onze honden zijn van oorsprong echte waterhonden en hun zwemseizoen duurt van februari tot januari. Alleen als het vriespunt bereikt is lassen ze een zwempauze in.

Casper is bijvoorbeeld zo sterk omdat de Labrador in de Canadese provincie Labrador de volle netten met vis uit het water moest halen. Casper persoonlijk heeft nooit hard hoeven werken maar de labradorgenen verraden zich niet.

Ik wilde tante Erika geruststellen over het effect van water op de schatjes. Ik schreef dus via mijn telefoon op facebook "Wij hebben Retrievers". Toen ik mijn bericht teruglas zag ik dat ik Erika in kennis had gesteld van het feit dat we retrovirus hebben. Voor degenen onder jullie die dit bericht gelezen hebben: Wij zijn niet besmettelijk, we hebben voor zover we weten niets engs, wij hebben gewoon Retrievers.

We hebben gewoon last van het taalgevoel van Samsung.