Vanmorgen keek ik op de wekker, de wekker keek niet terug. Zijn rode lettervakje was egaal zwart. Wekker stuk, dacht ik. Het licht in de badkamer deed het ook niet. Jawel, stroomstoring. Geen koffie en een koude douche. De laptop ging wel aan, maar hij zei chagrijnig: "geen internetverbinding".
Gezegend zij mijn Samsung, daar kon ik gewoon op Google. Zo simpel, even intikken: stroomstoring Almere buiten en ik wist welke postcodes de dag zonder koffie moesten beginnen en ik kon ook meteen lezen dat de storing naar verwachting om 8.15 verholpen zou zijn.
Geen probleem (behalve de koffie) we waren nog vroeger in het bos dan anders. In een nat en verlaten bos. Toen we terugkwamen was de storing inderdaad voorbij.
Ik zit nu dus met de derde kop koffie naast me aan de laptop. En ik dacht aan tante Fietje.
Tante Fietje woonde vroeger vlak bij mij in de buurt. Tante Fietje had ook een hond.
En bij calamiteiten ging tante Fietje uit van het principe "gedeelde smart is halve smart". Een stroomstoring vond Tante Fietje mee te leven mits ik ook een stroomstoring had. Als er iets fout liep in het leven van Tante Fietje belde ze mij.
"Ik ben zo verkouden" piepte ze eens door telefoon tegen me. "Ik ook" snotterde ik terug. "Dan is het goed" riep Tante Fietje gerustgesteld.
Ze belde me eens op een onchristelijk vroeg tijdstip. "Komt er bij jou ook bruin water uit de kraan".
"Weet ik veel, ik slaap nog, ga zo wel even kijken".
"Nee, nu" zei tante Fietje beslist "Ik moet zo de deur uit", Ik strompelde de badkamer in, deed de kraan open en ja, het water zag er goor uit. Ik was er niet blij mee, tante Fietje wel. Want gedeeld goor water is minder goor.
Als tante Fietje individueel door een rampje getroffen werd was de ellende niet te overzien. Ze belde eens om te vertellen dat de elektriciteit uit gevallen was. Niet alleen bij haar, ook bij mij. Omdat ik op dat moment gewoon met het licht aan naar de tv zat te kijken kon ik niet anders dan opbiechten dat ik nergens last van had.
Ze stond binnen de kortste keren bij me op de stoep om met eigen ogen vast te stellen dat de tv inderdaad aan stond, dat het licht, het koffiezetapparaat en de magnetron gewoon allemaal deden waar ze voor waren ingehuurd.
Tante Fietje werd boos, tante Fietje werd woedend, tante Fietje deed alsof ik haar persoonlijk van het elektriciteitsnet had afgesloten. Tante Fietje vroeg, nee, eiste van mij een verklaring, een uitleg en een oplossing. Nou heb ik in de jaren 80 een tijdje bij het Gemeente Energie Bedrijf gewerkt. Maar dat was op de debiteurenafdeling en deze werkervaring had mij niet tot stroomdeskundige gemaakt.
Toch ben ik met tante Fietje mee naar huis gegaan. Daar aangekomen heb ik de meterkast geopend, de hoofdzekering omgezet en als door een wonder ging het ganglicht aan.
"Zie je wel" zei Tante Fietje "gelukkig dat jij er verstand van hebt".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten