Hete aardappel

De discussie over Piet (al dan niet zwart) is weer opgelaaid. Dat komt vermoedelijk door de tijd van het jaar. Sinds mijn lagere schooltijd ben ik niet zo met het Sinterklaasfeest bezig geweest als nu.

Ik kijk in deze postoperatieve fase van mijn leven meer televisie dan anders en ik volg dus ook de discussies. Veel mensen hebben een uitgesproken mening over de kwestie. Staat Zwarte Piet voor de slavernij en is Zwarte Piet een symbool van discriminatie?
Ik kijk met interesse naar mensen die een uitgesproken mening hebben over deze bijzondere vraag. In mijn gevoel is Zwarte Piet net zoiets als Hollebolle Gijs op de Efteling. Een soort sprookjesfiguur, beide niet bedoeld om te kwetsen.
Dat is een gevaarlijke uitspraak, want mensen die hun mening in één van de talloze praatprogramma's over dit onderwerp verkondigen, krijgen haatmails en doodsbedreigingen.
Afhankelijk van je mening van de voor-of tegenstanders van Zwarte Piet.

Maar die discussies volg ik, die gesprekken inspireren me. Zo was er op de tv(ik weet niet meer in welk programma en wanneer) een man die antipiet was, Hij verweet de overheid dat er nog steeds geen straatverbod was voor Zwarte Piet. Want, was de stelling: "ze schuiven de hete aardappel voor zich uit".
De rest van de discussie is me ontgaan omdat ik deze, voor mij nieuwe, uitdrukking moest opzoeken.
De uitdrukking :"de hete aardappel doorschuiven" betekent de beslissing aan een ander over laten.
Je kunt ook een beslissing uitstellen tot later. Dat is een pleonasme want uit het woord uitstellen blijkt al dat de beslissing later genomen wordt. Je kunt ook een beslissing op de lange baan schuiven, dat is gevaarlijk want van uitstel komt dan vaak afstel.De hete aardappel voor je uitschuiven is een combinatie van de hete aardappel doorschuiven en een beslissing voor je uitschuiven.

Wat ik nu zit te doen is mijn mededeling uitstellen, het liefst ad calendas graeces (tot in het oneindige). Maar goed, ik schuif de hete aardappel niet langer voor me uit, hier komt hij:

Ik ben gezakt.
Ik had dat al ingeschat na het catastrofale middagprogramma en ik had er best wat moeite mee. Afgelopen vrijdag werden de uitslagen naar alle slachtoffers verzonden, hij lag zaterdag in de bus, ik heb de envelop meteen opengescheurd en werd geconfronteerd met een uitslag die nog dramatischer was dan ik dacht. Gelukkig doet mijn voet nog behoorlijk pijn, dat zorgt voor de nodige afleiding.
Mijn gedachten gingen wel even naar mijn medestrijders, gelukkig begonnen zondag de mails binnen te komen.

De score is als volgt:

Wij zijn met ca.20 enthousiaste cursisten aan deze opleiding begonnen.
Wij waren ten tijde van het examen nog met de helft over.
Daarvan zijn er 10 gezakt (sommigen voor de tweede keer), het slagingspercentage is dus ....0%.

Nu staan we voor de beslissing wat te doen. sommigen stoppen ermee, anderen doen het examen over maar gaan ter voorbereiding niet meer naar het opleidingsinstituut. Ik twijfel zelf nog .Behalve tijd, ben je ook een vermogen kwijt. Ik ben benaderd door het enige andere instituut dat deze opleiding geeft voor een examentraining in maart, maar de aanvullende opleidingen voor het hypotheekvak moeten ook nog volgend jaar en ik moet proberen nog wat tijd over te houden om geld te verdienen.

Ik heb niet het diploma, maar wel de kennis, dus aan het werk kan ik en ga ik binnenkort.
Nog zo'n martelgang? Ik weet het nog niet, ik schuif het even op de lange baan, ik beslis dit later, kortom ik schuif de hete aardappel voor me uit, ik wacht even tot de schroef uit mijn voet is en Piet uit het land. Dan pak ik de hete aardappel wel weer op.

Uitlaatservice

Als iemand aan mij vraagt:"wat zijn je hobbies?", zeg ik: "honden, lezen en schrijven".

Lezen is iets dat ik moet doen, ik raak zelfs in paniek als ik geen boeiend boek voorhanden heb, schrijven doe ik voor de lol. Teksten voor websites, artikelen over mijn vak en het blog natuurlijk.
Dat is een echte hobby, ik vind het leuk en val er niemand mee lastig. Leuk als jullie het lezen, super als jullie het leuk vinden, maar schrijven is iets voor erbij,

Anders is het met mijn eerstgenoemde hobby: honden. Iedereen die mij kent weet dat ik van honden hou, iedereen die wel eens met mij praat weet dat ik een stomvervelende doordrammer word als het over de honden gaat. Ik heb sinds een jaar of twintig honden. Daarvoor snapte ik er niets van. Zoonlief was allergisch voor katten en zo ben ik via een aantal kanaries (Pietje, Jantje, Pjtor, Tomaatje en Joop) bij de hond aanbeland. Toen mijn ex en ik onze eerste hond kochten, wist ik niet veel meer dan dat ze vier poten en een staart hebben. Maar die hond moest er komen want een huisdierloos leven was uitgesloten en de band met een kanarie wordt toch niet echt affectief. Toen we Jimmy besteld hadden gingen we er ons in verdiepen.
Bij Jimmy kwam Bonny. Bij de scheiding ging Jimmy met mij mee en Bonny bleef bij mijn ex.
Toen kwam Joy, de Golden Retriever.

hondenliefde

Ik ben het eens met al mijn mede-hondenbezitters dat je geen hond neemt als je hele dagen weg bent. Het leven loopt wel eens anders dan je wilt en toen ik met mijn bedrijf stopte en weer in loondienst ging moest er een oplossing komen voor Jimmy en Joy.

Ik heb toen een uitlaatservice gebeld, er kwam een gezellig meisje op bezoek om kennis te maken met mij en de honden. "Oh wat een liefies" riep ze. Ze ging zitten met aan elke kant een liefie en begon te vertellen. Ze vond het hartstikke leuk enzo, al die honden, ze ging 's morgens de ronde doen om ze op te halen, nam ze mee naar het bos enzo en bracht ze weer thuis. Zo leuk, al die liefies. Ze vond het alleen zo kut als ze een hondje onderweg kwijtraakte, maar ja dat kan gebeuren he?.

Op dat moment besloot ik tegen de uitlaatservice, niet in het algemeen maar wel voor mijn liefies.

Voor Jimmy sloot ik een cobaasschap met mijn ex en Joy ging een paar dagen per week naar de dagopvang. Duur maar de hond was goed verzorgd. Oplossing gevonden en ik kon aan het werk, voor de hypotheek en de hondenbrokken.

Ik zit op een aantal hondensites, sommige over honden in het algemeen en sommige over de retriever in het bijzonder. We hebben namelijk een Golden- en een Labrador retriever.

Gisteren zat ik achter mijn laptopje wat research te doen (klinkt wel boeiend en is het ook) toen ik op mijn telefoon een facebookbericht zag verschijnen. Niet eenmaal maar via al mijn hondensites.
Er was een bus van een uitlaatservice gejat met 15 honden erin. Er ging een golf van paniek door hondenminnend Nederland. We begonnen met zijn allen als gekken te delen, binnen de kortste keren was de post 30.000 keer gedeeld. Alle Hondenpagina's stroomden over van de verontrustte berichten en de watikzoudoenalshetmijnhondwas commentaren.
Ik keek eens even naar mijn liefies, andere liefies dan toen, maar ook liefies en dacht aan mijn korte ervaring met de uitlaatservice.

Ik had met de uitlaatmevrouw te doen. Ten eerste de enorme schrik als je een hond zijn huis binnenlaat en bij terugkomst je bus weg blijkt te zijn. Vervolgens moet je de baasjes gaan bellen. Ik kan mijn eigen paniek voorstellen en mijn reactie op zo'n telefoontje en dat had dat arme kind 13 keer (haar eigen 2 honden zaten er ook in, dus zelf wist ze het al).

Ik bleef, en ik denk velen met mij, facebook in de gaten houden en een paar uur later kwam het verlossende bericht. Bus was gevonden compleet met honden, allen ongedeerd.

Baasjes in de stress, honden minder denk ik. Ze gingen een stukje rijden in de bus (zijn ze allemaal gewend) en zijn wat later dan anders weer thuis. Worden uitgebreid geknuffeld, terwijl ze eigenlijk denken: "Hoi baas, ik heb een lange dag gehad, kan ik bijtijds eten want ik wil vroeg naar mand".

Ik was blij voor de baasjes, de honden en het uitlaatservicemeisje en mijn gedachten gingen naar de dief.

Ik stel me zo voor dat hij daar een onbeheerd busje zag staan, open en wel en misschien zelfs met de sleutel erin. De kans was te mooi om te laten lopen en voor hij besefte wat hij deed, was hij in de bus gesprongen en weggereden.  Hij zat wat nerveus maar ook opgewonden achter het stuur te bedenken wat hij nu moest met de bus. Had hij hem nodig voor een overval, om gestolen goederen in te vervoeren of gewoon om te verpatsen? Geen idee. Hij zat net de vervolgstappen te overdenken toen hij ontdekte dat het in de bus wel wat vreemd rook. Hij hoorde ook rare geluiden, wat gesnuif en gegrom, wat gejammer en gepiep. Hij keek voorzichtig in zijn spiegel (nou ja, de spiegel van de uitlaatservice) en hij schrok zich de pleuris (geen nette uitdrukking maar "hij schrok zich een hoedje" past niet bij een autodief).

Hij zag een enorme hoeveelheid bruine ogen, natte neuzen en lange roze tongen. Hij wilde nog maar één ding: de bus met passagiers ergens parkeren en zelf onzichtbaar worden. Aangezien heel Nederland uitkeek naar de bus waren de honden snel weer terug bij hun liefhebbende eigenaren.

Ik ben toch benieuwd hoe het met de dief is, deze methode zou wel eens beter kunnen werken dan bureau Halt of een taakstraf. Stel dat hij honden in zijn hart toch een beetje eng vindt?

Dan is hij net zo geschrokken als al die baasjes en dan is hij, dank zij de viervoeters, opeens op het rechte pad.

Wat kunnen ze toch veel onze honden, we hebben hasjhonden, blindengeleidehonden, hulphonden, honden die bejaarden in tehuizen kunnen vermaken en nu ook al misdaadbestrijd honden.

Dan kijk ik even vertederd naar  onze eigen liefies, die zijn nooit lang alleen, dus niets ten nadele van de uitlaatservice, wij laten ze zelf wel uit.

Atlas

Wij hebben geen nee/nee sticker, zelfs geen nee/ja sticker op de deur. Dat komt omdat wij koopjesjagers zijn. Wij zien voornamelijk veel interessante aanbiedingen waar we nooit iets mee doen.
Dan zegt de een tegen de ander: "Kijk eens op bladzijde 3 van het blaadje van de Blokker". "Dat ziet er goed uit" zegt de ander. Het blaadje van de Blokker blijft een dag of 3 op de bijzettafel liggen, opengeslagen op bladzijde 3. Dan zijn we vergeten wat zo interessant was en het blaadje verhuist naar de papiermand en vandaar in de oudpapiercontainer en dat was het dan.

Soms krijg je een volstrekt onduidelijk blaadje van een even onduidelijke aanbieder in de bus. Af en toe verschijnt er een folder met allerhande handige huishoudelijke hulpjes. Die folder lees ik uitgebreid. Dat foldertje staat vol met dingen waarvan je niet eens wist dat ze bestonden, die je derhalve nooit gemist hebt en die je al helemaal niet gaat bestellen. Door die overbodige items staat deze folder garant voor een kwartiertje lol.

Afgelopen week troffen wij tussen de kranten een foldertje van Atlas for Men, Het viel me op omdat in een kadertje op de voorpagina stond:

"Kerstges-

chenken tot -60%"

Door deze aparte lay-out was mijn belangstelling gewekt. Gelukkig, want wat hebben we gelachen. Behalve dat het stikt van de taalfouten zijn de omschrijvingen van de diverse artikelen hilarisch.

Ter verduidelijking, ze doen voornamelijk in herenkleding.

Ze hebben bijvoorbeeld een chemise. Dat is een shirt dat je kunt dragen zoals je wilt, chic, casual of voor een bezoek aan het eiland Lewis.

Ik vind dit wel een tip voor de Wehkamp of de Otto, leuk overhemd, voor een feest, voor in je vrije tijd of voor een weekend Texel.

Er is ook een trui in die bekende heldere gevlekte beige kleur, die zorgt voor een authentieke uitstraling. Zien jullie het voor je?

Je kunt ook een waterafstotend fleecejack aanschaffen, vooral uitnemend geschikt voor een ontdekkingstocht in Nationaal Park Gaspesie. Wij hebben vooralsnog geen plannen daarheen te gaan, anders had ik het voor Herman besteld. Goed te combineren met een veloursbroek in hazelnootkleur.

De hazelnootkleur maakt de broek geschikt voor elke pasvorm.

Na een dag in de buitenlucht kan de man zich ontspannen in een geruite fleece peignoir. Ik ken het woord pennewaar alleen voor een vrouwenduster, maar dat zal aan mij liggen.

Atlas doet voornamelijk in mannenkleding, maar achterin staan nog wat items voor dames. Ik voel mij bijzonder aangetrokken tot de mooi mantel die doet denken aan de Duffel Coat. Dit jasje gaat mij omhullen met de zachtheid van een echte perzik.

De artikelen in de Atlas brochure zijn aantrekkelijk geprijsd, omdat de brochure zo knullig in elkaar zit ben ik even gaan googlen. Even de reviews bekeken. 4 bladzijden vol van mensen die in goed vertrouwen een chemise of een fleece-peignoir besteld hebben. 

Wat denk je? Ze hebben het niet gekregen. Ze hebben geld overgemaakt en staan te popelen om het eiland Lewis te bezoeken en hun chemise is er niet.

Volgens internet bestaat het bedrijf niet.

Toch jammer, ik had Herman graag op zijn verjaardag verrast met de set van 2 truien Peninsula. Die truien voelen aan als een behaaglijk nestje. Je kunt ze zowel binnen als buiten dragen, het advies is binnen de rits te openen en buiten te sluiten. Als het erg koud is kun je over je dichtgeritste, behaaglijke nestje het best een jas doen.

Als jullie in de verleiding komen iets bij Atlas te bestellen, zou ik eerst even controleren of ze wel bestaan en je ontdekkingstocht aan National Park Gaspesie even uit te stellen.

Demente kroegbaas

Toen mijn vader opgenomen werd op de dementenafdeling van de Amstelhof (prachtig gebouw, is nu de Hermitage) kwam hij terecht in een soort woonkamer met zo'n 15 lotgenoten.

Het is een wondere wereld, de wereld van de zwaar dementen.
Mijn vader dacht de eerste maanden dat hij in een kroeg zat en niet zomaar een kroeg, zijn eigen kroeg. Als we op bezoek kwamen bood hij ons koffie aan, strekte zijn arm boven zijn hoofd, knipte een paar keer met zijn vingers en riep:" Ober, ober, koffie graag en wel nu meteen".
Mijn vader kon bevelen geven want hij was de baas. Hij had ook een vriend gevonden in de kroeg. Die vriend, de heer Wallema (100 jaar) was ook diep onder de indruk van mijn vaders etablissement.

Meneer Wallema zei doorlopend prijzend tegen mij: "wat een leuke kroeg heeft uw broer".

Soms, als we bij mijn vader op bezoek kwamen, had hij geen tijd voor ons. Hij verzocht ons kortaf voortaan een afspraak te maken omdat hij nu al te laat was voor een belangrijke directievergadering.

Soms had hij tijdens een bezoek opeens genoeg van ons, hij keek dan demonstratief op zijn horloge en zei met een bekakt accent:" Ik houd u niet langer op" en vervolgens stond hij op en wandelde weg. We gingen, natuurlijk gingen we, we zaten daar gewoon voor schut te zitten.

Het was eind jaren 80 en er waren altijd een stuk of vier verzorgenden aanwezig.
Diepe bewondering had ik voor deze mensen. Onder het personeel was een aantal Surinaamse vrouwen. Warmvoelende en lieve vrouwen. Ze konden heel wat hebben van hun demente ouderen. Ze hebben er nooit een punt van gemaakt dat mijn vader ze allemaal aansprak met "Zuster de Bruin".

Er was tijd om de mensen aandacht te geven, de oudere dames zaten er altijd keurig gekapt bij en soms werden zelfs hun nagels gelakt. Alle mensen werden een keer per dag onder de douche gewassen en bij calamiteiten zonder problemen een keertje extra.

In de jaren dat mijn vader in de Amstelhof zat ging hij achteruit, hij zat allang niet meer in een kroeg, maar hing in een rubber stoel, hij lag ook vaker en langer in bed. De laatste jaren was er ook steeds minder personeel, Als een van de bewoners om 5 uur 's middags een ongelukje had, werd hij of zij verschoond en vast in bed gelegd.

Ze deden vreselijk hun best, ze renden doorlopend op hun klepperende gezondheidsslippers. Er kwam 's avonds geen "Ober" meer langs. Zuster de Bruin moest de hele afdeling samen met één andere collega runnen.

Ik had ze op kantoor wel eens aan tafel, een bejaardenverzorgster in een dementeninrichting, ze wilden een huisje kopen, ze wilden een hypotheek. Ik zag hun loonstroken en werkgeversverklaringen en ik schaamde me dood. Ik zat achter mijn bureautje met computer maar op een makkelijke manier mijn hogere salaris te verdienen.

Toen mijn vader stierf was de aandacht geweldig, ondanks het feit dat ze eigenlijk geen tijd hadden, kregen we volop aandacht.

De laatste tijd denk ik vaak terug aan de Amstelhof, aan de kroeg van mijn vader. Ik hoor op de televisie hoe erg het is met de moeder van een staatssecretaris, ik zie dat mensen die thuis wonen en een dagelijkse strijd moeten leveren hun gewone leven te leven, geen huishoudelijke hulp meer krijgen. Ik zie oude mensen die moeten verkassen omdat er steeds minder bejaardenhuizen zijn.

Sinds de operatie zit ik wel eens te wachten tot mijn man mijn voet kan verbinden en mij naar beneden kan helpen. Ik voel me schuldig omdat ik mijn aandeel in de huishoudelijke taken niet kan doen. Ik zat vanmorgen in de badkamer te overdenken hoe erg het is als dit het normale leven is.
De afhankelijkheid en voor een aantal mensen uit mijn generatie gaat het komen. Afhankelijk, ziek, onzindelijk, langzaam. En geen hulp, onvoldoende opvangmogelijkheden, onvoldoende mensen met heldenmoed die dit werk willen doen.

Ik leg mijn voet weer op een kussen en bedank Herman voor het kopje koffie in de heerlijke wetenschap dat ik over een paar weken weer alles kan.

En hoe dat later moet, als het niet meer kan? Die angst duw ik weg, eerst zijn er nog veel leuke jaren te leven, hoop ik. Samen met Herman.

Eén ding weet ik zeker, ik zal nooit een kroeg hebben.

Strompelen

De operatie is bijna twee weken geleden. Jongens, wat is dit tegengevallen. Misschien heb ik het zelf wat te zonnig ingezien.
Ik dacht namelijk eerst dat ik dezelfde dag naar huis kon. Dat mocht niet, nou ja, dan blijf ik daar een nachtje. Verder dacht ik dat ik een dag of twee zou moeten zitten en dat ik dan,weliswaar met een aangepaste schoen, weer redelijk zou kunnen lopen.

Een boswandeling van twee uur of gezellig met Herman een rondje winkelcentrum zou nog niet direct gaan, dat begreep ik wel.
Maar een klein rondje met Carlie zou ik wel kunnen na een paar dagen en ik had wel zeker verwacht deze week even naar de zonnestudio te kunnen.

Ik vond de operatie niet erg, zelfs de moeizame ruggenprik was om overheen te komenn

Wat ik erg vind is de pijn, die twee weken later nog steeds alom tegenwoordig is. Het geklungel dat met mijn toestand gepaard gaat, dat is erg.

Ik mag haast niet staan dus ik hoef niet zo vaak op te staan. Maar elke keer dat ik opsta voel ik me alsof ik mee doe met "wie van de drie". Ik hoor iemand zeggen ( Fred Emmer of Ted de Braak):"En wil de echte verloskundige opstaan?". En dan doe ik of ik opsta, ik ben die verloskundige natuurlijk niet, maar ik maak heel lang dreigende opsta bewegingen.

Ik ben een buikslaper, dat kan op het moment niet. Mijn voet ligt op een soort opgehoogde wal met kussens ertegen aan. Als ik slaap ga ik altijd vanzelf in mijn normale slaaphouding liggen (op buik, rechtervoet in linker knieholte), dat kan nu niet. het bloed stroomt dan naar mijn voet en daarbij zit mijn teenpiercing in de weg. Dus dan word ik wakker, hijs mijn voet weer op de kussenwal en ga op mijn rug verder. Als ik op mijn rug lig snurk ik. Dat is niet prettig voor mijn lief. Hij rent zich rot de hele dag, hij moet van alles voor ons alledrie doen De honden moeten uit en eten. Ik moet s morgens naar beneden en 's avonds naar boven begeleid worden. Hij moet echt alles doen En dus heeft hij behoefte aan een goede nachtrust. Hij slaapt nu boven in het logeerbed.

Douchen is ook zo iets. Ik ben een fanatiek douche-en badtype. Nu strompel ik 's morgens naar de badkamer en was mij aan de wastafel, Om te voorkomen dat mijn voet nat wordt wikkel ik het linkerbeen in een plastic tas van Plus (geeft meer. veel meer) en maak hem dicht met een broodklem.

De wereld wordt gauw erg klein op deze manier, de pijn overheerst alles. Natuurlijk weet ik dat het over een paar weken beter gaat, dat ik dan gewoon weer mijn mooie laarzen aankan, dat ik weer kan gaan en staan waar ik wil, Er is in de nabije toekomst een moment dat niet overschaduwd wordt door PIJN,

Natuurlijk weet ik dat er ergere dingen zijn, maar mijn omaatje zei altijd "pijn in een ander ze buik is zo erg niet". En natuurlijk ben ik het over een paar maanden vergeten (een beetje, misschien).

En dan hoop ik maar dat ik, zo ongeveer net als een kraamvrouw na een zware bevalling kan zeggen:
"als je je geopereerde voer in je armen houdt, ben je alle ellende vergeten">

Zover is het nog lang niet, maar mocht dat moment komen laat ik het weten.  Nu lig ik nog even in mijn hardroze huispak op een stoel, met mijn poot op kussens.