Prinzip

Jaren geleden was ik met mijn ex Jan op vakantie in Duitsland. De Tomtom bestond nog niet, gebrek aan oriëntatievermogen wel. We hadden dan ook nooit een vaste vakantiebestemming. Het land stond vast, de streek min of meer, dus we zaten ontspannen in de auto. Om een uur of vier keken waar we waren, als het er leuk uitzag zochten we eerst een terrasje en daarna een hotelletje.

Op één van deze tochten kwamen we terecht in Freudenstadt, im Schwarzwald. Ik had bij "Het zwarte Woud" vroeger altijd een oubollige voorstelling. Waarschijnlijk omdat opa en oma regelmatig met een bus vol mede-bejaarden daarheen gingen. Ze barsten daar namelijk van de Kurorten.

Op een terrasje in Freudenstadt met een limonadeglas witwijn moest ik mijn mening over het Zwarte Woud grondig herzien en na een heerlijke maaltijd met wild en Spaetzle was ik helemaal om. We besloten om een paar dagen in Freudenstadt te blijven en we vonden een gezellig pensionnetje, Tegenwoordig noem je zo'n gelegenheid een Bed en Breakfast of een Bett und Früstück, damals was het gewoon een Pension.

Het Pension werd gedreven door Hans und Gertrud. Voor ze ons de kamer lieten zien werden we op de hoogte gebracht van de huisregels van Haus Gertrud. We mochten na 11 uur 's avonds alleen nog fluisteren en voor 10 uur moesten we Zu Hause sein. Want sleutels uitdelen aan de gasten, daar konden ze niet aan beginnen en Hans en Gertrud waren geen nachtbrakers, dus daar dienden we ons bij aan te passen. Gertrud had de Regeln op een lappie geborduurd, Hans had het lappie ingelijst en in de hal gehangen. Zo waren ze, Hans en Gertrud, een hoog borduur, houtsnijwerk en geraniumgehalte.

Nadat we plechtig beloofd hadden dat we ons zouden gedragen werd ons de ontbijtkamer getoond. Er was ruimte voor een man of 12 en wij kregen plaatsen aangewezen aan een tafel voor 4. We dienden tegenover elkaar plaats te nemen., Hans besliste zelfs wie van ons tweetjes met zijn rug naar de deur moest gaan zitten.. 

Wij vonden de regels buitengewoon komisch en we besloten voor die paar dagen netjes in het gareel te lopen. De eerste beste avond waren we al wat lang in het dorp op een terras blijven hangen en we zijn als een stel pubers naar huis gerend. We waren even bang dat Hans en Gertrud ons een straf zouden opleggen als we te laat zouden zijn. Stel je voor dat je tijdens je vakantie huisarrest krijgt.

Op een ochtend zaten we keurig op tijd, op onze vaste plaatsen met onze vaste tafelgenoten te wachten tot Gertrud met haar geborduurde schortje voor met de kannen koffie en thee langs zou komen, terwijl Hans per tafel 4 plakjes kaas en vier plakjes Wurst op 4 Tellers drapeerde.

Terwijl we gezellig zaten te kletsen kwam er een ons onbekend koppel de kamer binnen, na een vrolijk gute Morgen gingen ze aan een tafeltje zitten. Het werd stil in de ontbijtkamer, want deze stoelen waren toegewezen aan twee Engelse vriendinnen. De stilte werd ongemakkelijk toen de Ladies (gekleed op de traditionele Countrylife style met veel kaki en ruitjes) binnen kwamen. Direct achter hen kwam Gertrud met de kannen. Gertrud schrok, ze trok wit weg en maakte rechtsomkeert richting keuken. Gertrud bracht met een hoog en paniekerig stemmetje Hans op de hoogte van deze onverwachte complicatie.

Hans was een man waar je op kon bouwen, een man van Ordnung en regelmaat. Hans kwam de Zimmer binnen struinen en stak een donderpreek af over de wereld die ten onderging aan anarchie. Waar moet het met deze wereld heen als iedereen maar doet waar hij zin heeft. Hij ging zo te keer dat de ongehoorzamen (de vrouw in tranen) opstonden, hun spullen pakten en het pension ohne Früstück verlieten. Op onze protesten keek Hans dreigend in het rond en sprak: "Prinzip ist Prinzip".

Wij  besloten eerst even te ontbijten en dan ook ons heil elders te zoeken. Het hele drama had Hans ook niet helemaal onberoerd gelaten wat mijn tafelheer had wel zijn kaas, maar geen plakje Wurst. Hij ging daar zo over tekeer dat Hans binnen kwam rennen om te kijken wat er nu weer fout ging. Ik bood mijn Wurst aan. Maar mijn tafelheer stond op en sprak met zware stem "Ich wil meine Wurst, Prinzip ist Prinzip". En Hans, hij ging een plakje Wurst halen. Ze begrepen elkaar volkomen.