Carlie is nu zeven weken bij ons en ze doet het geweldig. We hadden zaterdag visite en ze laat zich zonder problemen aanhalen.
Ze is wel wat schrikachtiger dan Casper, we kunnen natuurlijk niet verwachten dat ze in twee maanden net zo rustig en stabiel is als onze zwarte man.
Zaterdagochtend liep ik met Carlie door een ijskoude Oostenwind. We liepen langs een flat onder balkons door. Er waaide met een klap iets van een van de balkons en Carlie schrok zich een ongeluk.
Cas zou daar ook even van schrikken, hij kijkt dan wat de baas doet, loopt de baas zonder blikken of blozen door weet Casper dat er niets is om bang voor te zijn.
Zou dat ooit goed komen met Carlie, kan ze ooit net zo stabiel worden als Casper?
Ik denk het niet, ik ben bang dat een verkeerde start in dit leven sporen nalaat.
Ik kan van Carlie niet verlangen dat ze geen last meer heeft van de frustraties van haar puppytijd als ik op mijn leeftijd nog steeds last heb van mijn minder leuke kindertijd.
Mijn ouders hadden niet echt een gelukkig huwelijk. Echtelijke ruzies gingen vaak gepaard met het gekletter van brekend serviesgoed. Wij hadden boerenbontservies dat betrokken werd van de Hema in de Ferdinand Bolstraat. Ik zal niet zeggen dat de Hema alleen op ons draaide, maar de afdeling serviezen draaide in Ferdinand Bol beduidend beter dan bij andere vestigingen van de Hema. We haalden toch regelmatig een nieuwe stapel boerenbont.
Gevolg is niet alleen dat ik de kriebels krijg als ik dat rood/groen/blauwe boerenbontmotiefje zie, maar ook dat ik in de paniek schiet als er serviesgoed breekt en als ik mensen met stemverheffing ruzie hoor maken.
Mijn kindertijd ligt decennia achter me. Voor Carlie is alles pas heel kortgeleden. Zelfs als je de kortere levensverwachting van de hond in aanmerking neemt herstelt ze zich wonderlijk goed.
Daar mogen wij natuurlijk ook wel een beetje trots op zijn. Onder leiding van Yolande zorgen wij ervoor dat Carlie een goed en gelukkig hondenleven leidt. Wij zorgen ervoor dat ze zonder angst het leven door kan.
De les van maandag
 |
| Yolande, Denver, Paddy en Jimmy, lang geleden |
Als ze apart lopen, dat wel. Als Herman en ik de honden uitlaten lopen we niet gezellig samen. Nee, de een gaat linksaf en de ander rechtsaf. We ontmoeten elkaar dan thuis weer. De honden willen allebei voorop lopen en dat zorgt voor nogal wat trekken aan de riem en correcties.
Dit is de nieuwe uitdaging, we leren met zijn vieren lopen. Hier op het pad ging het goed. Toen vond juf Yo het nodig dat ik alleen met twee honden liep. Na enige oefening ging dat heel redelijk. Voordeel is dat er een rechts en een links loopt. Dan hoef ik daar niet over na te denken.
Toen twee honden aan een kant. Dat was geen succes, als er een gecorrigeerd moet worden moet je eerst zoeken aan welke riem wie vastzit. Dus dan maar aan beide kanten een hond.
Eerst ik met Carlie links en Casper rechts, toen Herman. Het ging echt goed.
Vol goede moed gingen we vanmiddag met zijn vieren op stap. Carlie en ik, Herman en Casper.
Sorry Yoland, dat was dramatisch. Ze schoten alle kanten op en van enige aandacht voor de baasjes was geen sprake. We hebben het tot het eind van de straat gered. Toen hebben we onze wegen maar weer gescheiden. Herman rechtsaf, ik linksaf. Jij richting flat, riep Herman nog voor alle zekerheid.
Want hij weet nooit zeker of ik ook linksaf ga als ik linksaf zeg.
Dus dat wordt volgende les weer met de hele groep marcheren.
's Middags was ik alleen met de honden thuis, de honden lagen te slapen en ik stootte in al mijn onhandigheid een vaas van tafel. Carlie en ik schoten geschrokken overeind, Casper deed even een oog open, rolde zich behaaglijk op zijn rug en snurkte verder.
Bewijs geleverd: een veilige kindertijd verloochent zich niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten