Joy
Ons huidige hondenbestand bestaat uit Casper de Labrador en Carlie, een kruising Golden.
Voordat Carlie ons leven binnenhuppelde hadden we Joy.
Joy was een volbloed Golden, compleet met stamboom en met de officiële kennelnaam "Overjoyed".
De kennel waar JOY geboren is, is hier in de straat. Dat was handig, in de weken dat ik een soort van in verwachting was van Joy kon ik regelmatig bij mijn pupje kijken.
Een bijzondere gewaarwording wel, een woonkamer qua grootte gelijk aan de mijne maar bevolkt door ca.14 redelijk grote, langharige blonde honden. Daartussendoor dartelden 10 prachtige puppy's.
Op Hemelvaartdag 2001 mocht ik Joy halen. Het was een aanbiddelijke pup en ze is uitgegroeid tot een mooie en stabiele dame. Ik was heel blij met Joy. Ik was niet blij met de controlerende functie van de fokker, Ze was te mager of te dik, ze liep te veel of te weinig en de halsband was niet goed.
Ik hield dus wat afstand van de familie fokker, maakte met Joy lange wandelingen en ze ging lekker mee op vakantie.
Tot voor kort was er achter onze straat een groot grasveld. Dat was handig vooral voor de fokker. De honden werden per 4 of 5 op dat veld uitgelaten. Jullie zullen begrijpen dat het voor een normaal mens niet aan te raden was over dat veld te lopen of er kinderen te laten spelen. Wij lieten onze honden er ook niet lopen. Zelfs voor honden was het veld te goor.
Sinds een paar maanden staan er hekken om het veld, er wordt gebouwd.
De honden moeten elders poepen. De fokker sjouwt nu met zijn verzamelingen door de wijk. Het maakt de honden niet uit, als ze moeten, moeten ze. Het gevolg: grote drollen op de trottoirs.
Ik zal jullie bekennen dat onze honden ook poepen. Dat doen ze meestal op daartoe geëigende plekken en ongelukjes ruimen we op.
Er is altijd veel te doen om hondenpoep. Hondeneigenaren roepen: " Er kakken ook katten in me tuin en ik betaal hondenbelasting". Mensen zonder hond vinden dat eigenaren de stront zelf maar moeten opruimen.
Daar ben ik helemaal voor. Maar natuurlijk vraag ik me ook wel eens af waarom wij 2 x € 104,75 hondenbelasting betalen.
Ik ben absoluut bereid de uitwerpselen van mijn schatjes op te pakken met een kakzak. Ik ben niet bereid om ruim een uur met een bungelend warm zakje rond te wandelen.
Als de gemeente voor al die honden die allemaal € 104,75 per jaar betalen nu her en der wat kakbakken neerzet waar wij onze kakzakken in kunnen gooien, denk ik dat het probleem is opgelost.
Het probleem van de kennelhouder evenwel niet. Het is een onmogelijke opgave om je kakzak uit te vouwen, te bukken, te rapen, kakzak dicht te doen en tegelijk 4 of 5 honden in bedwang te houden.
En dat vier keer per wandeling en dan 3 of 4 wandelingen. Dan moet je dat ritueel minstens 16 keer herhalen. En dat ook nog eens minstens 3 keer per dag. Dat maakt een totaal van 48 volle kakzakken.
En al die 48 kakzakken moet je ook nog eens meesjouwen naar huis, want in onze buurt staan geen kakbakken. En ik kan je vertellen dat je een kakzak met inhoud niet even in je achterzak propt.
Gisterenavond met de laatste ronde met Carlie besloot ze op het laatste moment nog iets neer te leggen op een niet zo fijne plek en de kakzakken zaten in mijn andere jas.
Je staat al ongemakkelijk om je heen te kijken terwijl je hond uitermate ontspannen zit te poepen op een plek waar je dat niet wilt en dan heb je ook nog geen kakzak bij je. Ik heb mijn kakmadam thuisgebracht en bent met de zakken teruggerend. Ik had wel gekeken voor welk huisnummer het lag.
Want strontrapen ok, maar wel van mijn eigen honden.
Op de terugweg met mijn zak bedacht ik dat ook dat geen optie voor de fokker is. Want hoe onthou je de locatie van 16 drollen per wandeling?
De oplossing zie ik in die oranje vlaggetjes van kinderfietsjes. Tijdens de ronde plant je in de berg een vrolijk vlaggetje en dan doe je de ronde nog een keer, zonder honden maar met een grootverpakking kakzakken.
De buren gaan mopperen natuurlijk over de straatvervuiling, dat wacht ik even af, fijn dat ik al een oplossing heb.
Een bijzondere gewaarwording wel, een woonkamer qua grootte gelijk aan de mijne maar bevolkt door ca.14 redelijk grote, langharige blonde honden. Daartussendoor dartelden 10 prachtige puppy's.
Op Hemelvaartdag 2001 mocht ik Joy halen. Het was een aanbiddelijke pup en ze is uitgegroeid tot een mooie en stabiele dame. Ik was heel blij met Joy. Ik was niet blij met de controlerende functie van de fokker, Ze was te mager of te dik, ze liep te veel of te weinig en de halsband was niet goed.
Ik hield dus wat afstand van de familie fokker, maakte met Joy lange wandelingen en ze ging lekker mee op vakantie.
Tot voor kort was er achter onze straat een groot grasveld. Dat was handig vooral voor de fokker. De honden werden per 4 of 5 op dat veld uitgelaten. Jullie zullen begrijpen dat het voor een normaal mens niet aan te raden was over dat veld te lopen of er kinderen te laten spelen. Wij lieten onze honden er ook niet lopen. Zelfs voor honden was het veld te goor.
Sinds een paar maanden staan er hekken om het veld, er wordt gebouwd.
De honden moeten elders poepen. De fokker sjouwt nu met zijn verzamelingen door de wijk. Het maakt de honden niet uit, als ze moeten, moeten ze. Het gevolg: grote drollen op de trottoirs.
Ik zal jullie bekennen dat onze honden ook poepen. Dat doen ze meestal op daartoe geëigende plekken en ongelukjes ruimen we op.
Er is altijd veel te doen om hondenpoep. Hondeneigenaren roepen: " Er kakken ook katten in me tuin en ik betaal hondenbelasting". Mensen zonder hond vinden dat eigenaren de stront zelf maar moeten opruimen.
Daar ben ik helemaal voor. Maar natuurlijk vraag ik me ook wel eens af waarom wij 2 x € 104,75 hondenbelasting betalen.
Ik ben absoluut bereid de uitwerpselen van mijn schatjes op te pakken met een kakzak. Ik ben niet bereid om ruim een uur met een bungelend warm zakje rond te wandelen.
Als de gemeente voor al die honden die allemaal € 104,75 per jaar betalen nu her en der wat kakbakken neerzet waar wij onze kakzakken in kunnen gooien, denk ik dat het probleem is opgelost.
Het probleem van de kennelhouder evenwel niet. Het is een onmogelijke opgave om je kakzak uit te vouwen, te bukken, te rapen, kakzak dicht te doen en tegelijk 4 of 5 honden in bedwang te houden.
En dat vier keer per wandeling en dan 3 of 4 wandelingen. Dan moet je dat ritueel minstens 16 keer herhalen. En dat ook nog eens minstens 3 keer per dag. Dat maakt een totaal van 48 volle kakzakken.
En al die 48 kakzakken moet je ook nog eens meesjouwen naar huis, want in onze buurt staan geen kakbakken. En ik kan je vertellen dat je een kakzak met inhoud niet even in je achterzak propt.
Gisterenavond met de laatste ronde met Carlie besloot ze op het laatste moment nog iets neer te leggen op een niet zo fijne plek en de kakzakken zaten in mijn andere jas.
Je staat al ongemakkelijk om je heen te kijken terwijl je hond uitermate ontspannen zit te poepen op een plek waar je dat niet wilt en dan heb je ook nog geen kakzak bij je. Ik heb mijn kakmadam thuisgebracht en bent met de zakken teruggerend. Ik had wel gekeken voor welk huisnummer het lag.
Want strontrapen ok, maar wel van mijn eigen honden.
Op de terugweg met mijn zak bedacht ik dat ook dat geen optie voor de fokker is. Want hoe onthou je de locatie van 16 drollen per wandeling?
De oplossing zie ik in die oranje vlaggetjes van kinderfietsjes. Tijdens de ronde plant je in de berg een vrolijk vlaggetje en dan doe je de ronde nog een keer, zonder honden maar met een grootverpakking kakzakken.
De buren gaan mopperen natuurlijk over de straatvervuiling, dat wacht ik even af, fijn dat ik al een oplossing heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten