Ik was om een uur of vijf weer thuis, poot omhoog, prima humeur, wit wijntje en een bak nasi in het vooruitzicht.
Na de nasi ging Herman eerst een rondje Cas, door mijn noodgedwongen rust moet hij ook met de dame de sanitaire rondes doen.
Mijn voet en ik hadden ons net geïnstalleerd voor de cliffhanger van GTST, met het heerlijke gevoel dat voettechnisch gezien mijn GT gingen komen.
Herman ging de deur uit met Cas en was per kerende post weer terug. Iets vergeten, dacht ik. Vermoedelijk beloningsbrokjes want veel meer nemen we niet mee op een rondje piesen/poepen.
Herman stond met een verwilderde blik en een bloedende hand in de kamer.
Wij hebben een poort waarmee de tuin afgesloten is, dan kunnen we de humpies met een gerust gevoel buiten laten. De poort sluit met een ijzeren klink.
Toen Herman met Casper door de poort wilde, zag Cas een kat. Cas vindt katten in een straal van 500 meter van zijn huis een grove schending van zijn privacy en hij dacht dat de betreffende felix meteen even duidelijk te maken. Katten zijn snel, dus Cas moest ook even vaart maken. Gedurende dit proces bleef Herman, die met Cas verbonden was door de riem, met zijn hand hangen achter het stuk ijzer van de poort.
De buren en wij kunnen altijd op elkaar rekenen in geval van calamiteiten dus ik probeerde Linda te bellen. In gesprek. Ik ben dus op mijn elegante ziekenhuisslipper links en oude schoen rechts over het pad gerend, maar de buren.
Linda reageerde snel en ze vertrokken richting ziekenhuis, Herman met een zachtblauwe handdoek om zijn hand.
Ik heb al strompelend een emmertje sop gemaakt en bedacht voor de zoveelste keer wat goed het is dat onze vloer hondbestendig is. Ik bedoel maar, een hoogpolig beige carpetje was dramatisch geweest.
Ik wist niet hoelang Herman weg zou blijven en ik bedacht dat ik dan toch maar de honden moest gaan uitlaten. Ik vond een miss Etam tas (nog eentje van plastic) en een vershoudclip. Prima om een net geopereerde, in dik verband gewikkelde voet mee in te pakken. De zachte motregen maakte plaats voor een stortbui en ik betwijfelde of miss Etam dat aan zou kunnen. Dus iets anders verzinnen.
Normaal bel ik in dit soort noodgevallen mijn dierbare vriendinnetje Yolande, zij is zo ongeveer de enige waaraan ik mijn kostbare levende have toevertrouw.
Maar Yoland is ziek, erg ziek. Zij heeft net haar 7e chemo achter de rug. Ze vecht als een tijger en ik ben razend trots op haar. Ik ga regelmatig naar haar toe en ondanks alle ellende ziet ze er prachtig uit. Altijd opgemaakt en een mutsje in de kleur van haar outfit. Ik ben blij zijn dat we over een half jaartje weer eens de stad in kunnen, winkelen, lunchen, kleppen en lachen. Maar ja, ze is nu even niet beschikbaar als vaste hondenbegeleidster. Natuurlijk had ik haar man Ben kunnen vragen. Maar die heeft in deze situatie ook het een en ander aan zijn hoofd.
Dus Jan gebeld. Jan kwam, zoals Annette Schreuder (de fokker van Cas) op fb schreef:
Dat het zo handig is dat ik op zo goede voet sta met mijn ex. Ze vond het zelf wel een leuke opmerking in dit verband.
Herman weer thuis in de loop van de avond, honden waren gelukkig al uit geweest.dus wij naar bed, inclusief gewonde en verbonden voorpoot voor het manmens en gewonde en verbonden achterpoot voor mij.
We zijn het weekend goed doorgekomen, we zijn zelfs nog even naar Yoland geweest, waar Ben als enige gezonde de koffie verzorgde.
Het ging goed, ik doe wat klussen voor mijn werk, ik loop een beetje door het huis. Ik doe de dingen die Herman niet kan. Normaal is dat niet veel maar nu zijn er toch wat zaken die mij handiger afgaan.
Jullie zagen het al: het ging goed. Tot gisterenavond. Herman zijn hand zwol op en wij zijn met een gezinsverpakking paracetamol naar de slaapkamer vertrokken. Onrustig nachtje wel.
Ik had vanmorgen minder pijn dan Herman, dus na een douche (met linkerbeen in enorme condoom) heb ik mij aangekleed en heb ik eerst Casper uitgelaten. Het lopen gaat wel, maar als Casper een schuiver neemt naar een boom die begeurvlagd moet worden of naar een soortgenoot die begroet of afgebekt moet worden, voel ik dat toch in de voet.
Met Casper had ik een van mijn beeldschone krukken bij me, Carlie is bang voor regenschermen en krukken, dus Carlie een rondje zonder hulpmiddelen. Door het ontbreken van macho gedrag is dat best te doen.
Gevolg: weer pijn aan de voet die bijna pijnloos was.
Om 11 uur vertrok Herman naar de huisarts die hem verwezen heeft naar het ziekenhuis. Jan weer van stal gehaald en Herman zit nu in het ziekenhuis, ik wacht op bericht, waarna ik Jan weer kan bellen die hem weer ophaalt en thuis aflevert. De chirurg moest naar de hand kijken en Herman moet vermoedelijk aan het infuus (met wat weet ik niet).
We komen er wel weer door, ik had even de neiging om weg te zakken in een poeltje van zelfmedelijden, maar nu ik jullie deelgenoot heb gemaakt van de laatste ontwikkelingen in huisje weltevree, voel ik me een stuk beter. Kan er zelfs weer een beetje om lachen.
Maar in een ijzerwarenwinkel zullen jullie me voorlopig niet zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten