Aanstaande vrijdag 1 juli is het zover. De plaat die in oktober 2014 door de ene orthopeed in mijn voet is geplaatst wordt er door een andere orthopeed weer uitgehaald.
Ik ben boos op de ene orthopeed, boos om zijn gebrek aan voorlichting, om zijn gebrek aan geduld en empathie toen ik een half jaar na de operatie zei dat ik nog zoveel pijn had. Hij vond dat ik niet moest zeuren en dat de pijn die ik na een jaar nog zou hebben blijvend zou zijn.
De pijn wordt steeds erger, ik heb sinds de operatie geen nacht doorgeslapen, aldoor wist mijn linkervoet me duidelijk te maken dat hij er nog was.
Door de plaat heb ik een half jaar geleden een tijd op krukken gelopen omdat ik verkeerd liep om de pijnlijke voet te ontlasten waardoor de meniscus beschadigd is.
De nieuwe orthopeed begrijpt niets van de enorm grote plaat en de veel te lange schroeven. Ze kon, na een MRI-scan, wel melden dat door de onbeweeglijkheid een pees verstopt was geraakt, die pees moet ontstopt worden en de plaat verwijderd.
Daartoe dien ik mij op 1 juli om 1100 uur te melden. Dat wordt een glorieuze entree. Volgens de instructie moet je nuchter zijn, sieraden- contactlenzen- en make-uploos.
Daarna moet ik mijn bedrijf een paar dagen stilleggen, inkomstenderving dus, net als anderhalf jaar geleden.
Gisteren ben ik even het winkelcentrum in geweest om iets nachthemderigs aan te schaffen. De verwachting is weliswaar dat Herman mij meteen weer meekrijgt als alles goed gaat tenminste. Ik ben graag voorbereid, dus als niet alles goed gaat wil ik iets ordentelijks hebben om aan te doen.
Ik weet niet of jullie die ervaring ook hebben, maar in tijd van een half uur ben ik 6 keer aangeklampt door goedbedoelende types die iets van je willen. De eerste wilde dat ik meedeed aan smaaktest, waarvan weet ik niet, ik ben "Nee dank u" roepend doorgelopen.
De volgende riep iets over een bijzonder telefoonabonnement, toen nog iemand met blikkies frisdrank en zo nog een paar. Ik word daar geen charmanter mens van, Ik wil tussen mijn werkzaamheden door zo snel als mijn pijnlijke voet het toelaat even een boodschapje doen en dan word je om de haverklap lastig gevallen.
Zei ik tegen de eerste nog beleefd: " Nee dank u", zo kreeg elke volgende zeurpiet een iets minder vriendelijke bejegening. Ik raak hierdoor zo geïrriteerd dat ik zowat een hekel aan mezelf krijg.
En toen er opeens een klein, grijs vrouwtje in een paars velours huispak (een aparte outfit voor een regenachtige dag in een winkelcentrum) pal voor me ging staan, dacht ik dat ze ergens hulp bij nodig had, ik haalde van heel ver weg een soort van glimlach en keek haar vragend aan.
Ze keek terug met een blijde, serene blik in haar kleine blauwe oogjes en sprak met zachte stemme:
"Ik wil het met u over het evangelie hebben".
Het woord Gods verkondigd door een grijs engeltje in een paars pakkie was voor mij de druppel.
Mijn reactie kwam van ver en was volkomen ondoordacht. Ik schaam me er achteraf wel een beetje voor, gelukkig is God vergevingsgezind.
Sorry God, ik zal nooit meer tegen uw in paars velours gehulde ambassadeurtjes zeggen wat ik gisteren zei:
"GODSAMME, NEE!!!!.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten