Het leukste zou zijn als mijn mensen het kussen uit mijn mand zouden halen en al die ballen in mijn bed storten. Een ballenbak, heerlijk. Daar ging ik dan bovenop liggen en af en toe zou ik één van mijn mensen opdracht geven om een bal te gooien.
Misschien dat ik Carlie er dan ook eentje zou geven. Misschien hoor.
Maar hoe sympathiek ik het ook van mijn mensen vind dat ze die ballen voor mij (ons) bestellen, ik vind dat ze er behoorlijk neurotisch mee omgaan.
Ze bestellen ze voor ons, toch? Uiteraard, want wat moeten die twee met een doos met 72 tennisballen?
Tot mijn ontzetting halen ze er twee ballen uit, die leggen ze in de hal, snappen jullie er wat van?
Dan zetten die doos in de grote kast in de kamer waar ook die gezellige stofzuiger staat als hij vrij is.
De stofzuiger is mijn vriend, ik blaf naar hem en hij gromt naar mij. Dan probeer ik hem te bijten, mijn mensen nemen hem dan in bescherming en zeggen:"Hou op, Casper". Heel vaak halen ze mijn vriend de stofzuiger uit de kast ( om de één of andere reden liggen hier altijd veel haren op de grond) maar als er een doos ballen in de kast staat heb ik niet zoveel aandacht voor mijn vriend de stofzuiger. Want als ik geluk heb vergeten ze de kast weer dicht te doen.
Dan sluip ik de kast in en doe met mijn voorpoot de doos een beetje open en pak met mijn bek een bal. Dan komt het moeilijkste deel, ik moet in mijn achteruit de kast uit en tegelijk opletten waar het stofzuigende mens is. Als ik dat vastgesteld heb kan ik de beste route naar mijn mand bepalen. Ik moet met mijn kop afgewend van mijn mens sluipen want dat knalgeel steekt nogal af tegen mijn zwarte snuit.
Als de kast nog steeds open staat verstop ik mijn bal en herhaal het ritueel. Soms jat Carlie een bal dus ik vind het prettig er één in reserve te hebben. Soms denk ik dat mijn mensen mij wel doorhebben, maar dan zeggen ze niets. Ze zijn natuurlijk toch wel trots op hun superslimme Supercassie.
Vanmorgen had mijn vrouwmens iets uit de kast gehaald (het was niet de stofzuiger, heb geen idee wat dan wel) en ze vergat de deur. Het mooiste was dat ze in de keuken bleef, dus binnen de kortste keren had ik twee ballen.
Het plezier van spelen met ballen in de woonkamer wordt al gauw vergald omdat mijn mensen ze weer afpakken. Die zijn voor buiten, zeggen ze dan.
Waarom? Wie maakt dat uit? Waar staat dat?
Weten jullie wat ik denk? Ze hebben gewoon geen zin af en toe de bank op te tillen. Als de bal eronder rolt, geef ik een blafje en wijs met mijn neus aan waar hij ligt. Ik verwacht dan wel dan ze meteen opspringen en in actie komen. En waarom dat moeilijke gedoe als ik tijdens het spelen per ongeluk een glas drinken omgooi?
Gelukkig gaan we vaak naar het bos en dan nemen we altijd een paar ballen mee. Vanmorgen heb ik weer lekker gerend dus Supercassie gaat even zijn mandje in of zijn bankje op. Fijne zondag allemaal, ook namens Carlie en mijn mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten