Adieu

Zoals jullie weten hebben wij honden. En met honden spreek je mensen die je anders nooit tegen zou komen. Zoals schippers op de pleziervaart, zoals motorrijders hebben wij, hondenbezitters, onderling een band. Dat hoeft niet direct een gezellige band te zijn. Wij gaan allemaal voor onze honden door het vuur. Niet alle honden gaan leuk met elkaar om dus de contacten kunnen ook minder prettig zijn.
Daar wil ik het nu niet over hebben, ik wil jullie vertellen over twee ontmoetingen die ik afgelopen week had.

Afgelopen vrijdag kwam ik Karin tegen, ik kom Karin al 20 jaar regelmatig tegen want zolang heb ik honden. Karin heeft altijd meerdere honden en behalve haar eigen honden heeft ze ook vaak een hulphond in opleiding. De laatste hulphond die ze had (een wat hitsige zwarte reu die nogal verrukt was van Carlie) was vrij plotseling weg. Toen ik afgelopen vrijdag  Karin tegenkwam had ze alleen haar eigen twee teefjes bij zich. Ze had de hulphond voortijdig ingeleverd omdat haar moeder ging sterven. Haar moeder was oud en dement. Mijn vader was ook dement. Een mensonterend einde. De geest gaat eerst, de verwarring slaat toe, de waardigheid verdwijnt. Een dementerend mens gun je een snelle dood.

Ik ben niet erg  bang uitgevallen, maar ik ben bang voor dementie. Ik heb me verdiept in euthanasie en verklaringen daartoe. Als je bij je volle verstand, zo'n beetje ongeveer zoals ik nu ben, op papier zet dat je dood wilt als de dementie toegeslagen heeft, als je aan je naasten en je huisarts vertelt dat je het niet wilt. Dat je de aftakeling jezelf en je omgeving wilt besparen, dat je dementie beschouwt als uitzichtloos en ondraaglijk lijden en dat je dus dan uit dat lijden verlost wilt worden, dan heeft dat geen enkele zin.
Want op het moment dat jij wilt dat je dierbaren naast je zitten met een lekkere borrel en dat de huisarts komt met de pil, het drankje, de spuit of whatever, nou dan kan je wel van mening veranderd zijn, denken ze. Maar je kunt het niet meer zeggen. Want je hebt geen duidelijke mening meer.
Dus wordt je wens niet meer serieus genomen en je kunt jarenlang "3 kleine kleutertjes" zingen, met je lepel op tafel timmeren en in je blootje door de gangen strompelen, want je kunt op dat moment wel erg aan het leven hangen, denken ze. Dat is niet te controleren en een gesprek is niet met je te voeren, dus je moet in alle eenzaamheid door de ontluistering tot eindelijk, eindelijk, je hart het opgeeft.

Vanmorgen kwam ik Carolien tegen. Carolien woont bij ons om de hoek en haar hond Saartje is enige tijd geleden overleden.  Wij hondenbaasjes kennen het verdriet. En wij zijn allemaal blij dat Carolien weer een hond heeft. Een leuke, vrolijke en zeer uitbundige Airdale Terriër. Ik vind het leuk dat ik Carolien weer regelmatig tegenkom. Het is een leuke, humoristische vrouw.
We hebben dezelfde dierenarts en Carolien is bevriend met een van de assistenten.
Die assistente had begin juli ernstige buikpijn, Die pijn bleek te komen door alvleesklierkanker, uitgezaaid naar andere organen. De vrouw is opgegeven en heeft pijn, veel pijn. Zoveel pijn dat ze haar dochter 's nachts niet in huis wil hebben. Want dan kan ze, dan wil ze niet gillen. De oncoloog die haar verteld heeft dat het afscheid nabij is, kan of wil haar niet helpen. Haar huisarts is net met pensioen en de nieuwe huisarts moet zich nog inwerken in de situatie.

En deze vrouw, die weet dat het einde nabij is, ligt 's nachts te schreeuwen van de de pijn. Want geen enkel middel is sterk genoeg om de pijn te bestrijden.

En deze vrouw heeft haar hele leven met dieren gewerkt, ze heeft mij drie keer met een doodzieke hond de praktijk binnen zien komen. Ze heeft me drie keer getroost en verteld dat ik het beste deed voor het zieke dier. Want een hond waar je van houdt laat je niet lijden.

En juist zij wordt nu in de steek gelaten, juist zij is het slachtoffer van allerlei regeltjes.

Wordt het geen tijd dat wij onze mensen net zo'n waardig afscheid gunnen als onze honden?