Casper's liefde.

Chemische castratie, volgens de mensen en....

Onze Casper is nu ruim 5 jaar. Onze Casper had last van zijn hormonen. Naar voor de hond, onrust en frustratie. Vervelend voor zijn vrouwelijke (geholpen) medehond. Zij begrijpt niets van de uitbundige en overdreven uitingen van affectie van Casper. Onhandig voor de baasjes, want Casper denkt maar aan twee dingen: loopse teven en zijn tennisbal.
Gelukkig hebben wij de tennisbal, hij loopt niet weg, hij blijft bij ons in de buurt. Want wij voorzien in zijn eten, zijn warme slaapplek en zijn tennisballen.

Wij hebben Casper chemisch laten castreren. Een echte castratie is definitief en het is niet zeker dat een castratie de problemen oplost. Middels een chemische castratie kunnen we ondervinden of Casper rustiger wordt en of een castratie voor ons een oplossing zou zijn. Aanstaande maandag is het zes weken geleden dat de dierenarts middels een prikje het implantaatje bij Casper inbracht. Hij had het alleen maar druk met de dierenartsassistente in te pakken, te kwispelen en koekjes te krijgen. Van de hele procedure en de uitleg van de dierenarts heeft hij niets meegekregen. Dat boeit hem ook niet, hij is gek op de dierenarts, de aandacht en de koekjes.

Wij hebben de behandeling met gemengde gevoelens ondergaan. De eerste weken merkten we niets. Maar nu, na bijna zes weken, begint onze man te veranderen. Hij wordt liever. Onze Cas was nooit zo'n knuffelkont. Ja, op door hem gekozen momenten. Maar verder was hij veel te stoer voor knuffelen. Sinds gisteren komt hij vragen om een knuffel, hij legt zijn poot op je arm, hij komt tegen je aan liggen. De stoerheid is een beetje minder, de klefheid slaat toe. Hij wordt aanhankelijker.
Bij hem is die verandering geleidelijk gegaan. Wij moeten even wennen, onze macho wordt een watje.

...en volgens Casper

Bij ons in de buurt wonen veel lekkere wijven, ik ruik ze van verre. Ik ruik ze zelfs voor ze loops zijn en ook nadat de loopsheid weer over is. In deze tijden snuffel ik aan elk grassprietje, ik onderzoek elke teef en ik grauw naar elke rivaal. Thuis ben ik nog onrustig. Ik heb thuis ook een leuke meid zitten, maar ze is een soort van mijn zuster. Dus als ik haar bespring krijg ik op mijn lazer.

Een paar weken geleden gingen mijn mensen met mij naar de dierenarts. Ik ben gek op de dierenarts en op de assistente. Ik kwispel mijn staart er zowat af. Het maakt mij niet uit wat ze met me doen, ze vinden me allemaal leuk en ik krijg lekkere koekjes. Ik weet dus niet wat er precies gebeurd is, de laatste keer bij de dierenarts. Het zal nu een week of zes geleden zijn. En in de afgelopen dagen voelde ik me zo raar worden. Ik ben helemaal weg van mijn mensen. Ik wil alsmaar knuffelen (dat wilde ik vroeger alleen maar als niemand het zag). Ik ga naast ze zitten en leg mijn poot op hun arm. Ik heb er niet zo'n behoefte meer aan achter de wijven aan te zitten en de reuen af te blaffen.

Ik wil dicht bij mijn mensen

zijn en lief voor ze zijn, Dat hebben ze ook nodig, want ze hebben wel een grote bek, maar eigenlijk zijn het een stel watjes. Ze hebben liefde nodig. Liefde en aandacht. Van Casper. En dat krijgen ze.