Reïncarnatie

Wat de toekomst brengen moge

Het zal met het ouder worden te maken hebben, maar tegenwoordig denk ik wel eens aan de dood.
Je ontkomt er ook niet aan natuurlijk, er zijn steeds meer herinneringen aan vrienden die niet meer bij ons zijn.

Mijn vader is in 1990 overleden, ik was erbij en sinds die dag ben ik niet meer bang voor de dood. Ik zag zijn gezicht rustig worden, de rimpels wegtrekken en ik dacht bij mezelf "de dood kan niet erg zijn".
Zo geruststellend ook dat je toch nog ongerimpeld eindigt.

Het is meer de vraag "en daarna?" die me bezig houdt. En dan bedoel ik niet wat er daarna met de achterblijvers gebeurt. Die zitten bij elkaar aan mijn kist, ik neem aan dat Herman zorgt voor een gezellig bloemetje, sommigen zullen spreken en vervolgens gaat iedereen op mijn verzoek aan de borrel.
Ik hoop dat er gelachen wordt, niemand hoeft zich verplicht te voelen een lachbui te onderdrukken. Ik weet hoe dat voelt, dus wie lachen wil lache.
Misschien kijk ik wel toe en spreek ik bij mezelf de gouden woorden die ik ooit op een grafsteen zag staan :"leuk dat ik er was, jammer dat ik moest gaan".

Het gaat mij erom wat er met mij gebeurt als mijn geest zich bevrijdt en naar boven fladdert. Als we Derek Ogilvie mogen geloven kunnen we nog best wat invloed uitoefenen.
Ik weet niet of het waar is, maar als hij gelijk heeft ga ik helemaal los.
Ik ga met deuren klapperen, met lichten flikkeren en doen wat ik verder nog aan ongemakken voor jullie kan verzinnen. Wat zal ik een lol hebben.

Het kan ook zijn dat ik bekenden tegenkom, sommigen zal ik vol vreugde omarmen (of omvleugelen), voor anderen zweef ik even een wolkje om. En ik hoop dat ik de hondenhemel gauw gevonden heb en dat mijn overleden honden met flapperende oren op me af komen rennen.

Ik kom terug

Ik heb zelf diep in mijn hart altijd geloofd dat we meerdere levens hebben. Ik weet niet of ik hier al eerder geweest ben maar er zijn mensen die zich vorige levens kunnen herinneren.
Jammer dat ik er niets van weet. Maar ach, voorbij is voorbij en we kijken naar de toekomst.
Ik vraag me af of ik voorkeuren kan opgeven, ik heb zelf namelijk wel wat ideeën voor mijn volgende keer op aarde.

Als hond

Mijn toekomstige baas

Ik heb ooit met mijn hond Jim afgesproken dat hij in ons volgende leven mijn baas zou zijn en ik zijn hond. Ik vind het niet bezwaarlijk als hond terug te komen, maar ik wil wel inspraak over mijn plaatsing. Aangezien mijn honden weten hoe een gelukkig hondenleven moet zijn zullen zij mij dat ook willen geven.
Heerlijk lijkt me dat:  je bent ´s morgens uit geweest, je hebt je behoeftes gedaan, je mocht van je baas even lekker rennen en je hebt aan de achterwerken van wat soortgenoten gesnuffeld. Je hebt met eindeloos geduld de bal, die je baas maar blijft gooien, teruggebracht. Je hebt je brokken gehad en duikt weer lekker je mand in. Je baas verkleedt zich en gaat de deur uit. Hij of zij legt nog even uit dat hij/ zij gaat werken of boodschappen doen en je denkt bij jezelf  "whatever", je kwispelt even en kruipt nog wat dieper in de kussens. Tegen de tijd dat de baas moe weer thuis komt sta je blij bij de deur, je pakt je riem vast en maakt zo duidelijk dat het tijd is voor de volgende wandeling.

Als Antilliaanse

Hier ga ik in mijn vrije tijd liggen

Dat lijkt me super, als vrouw op een eiland in de Antillen te wonen. Dan heb ik een prachtige donkere huid en ik kan mijn huidige kont gebruiken (alleen de kleur moet aangepast worden), want ze houden daar van stevige achterwerken. Het is altijd warm en ik schommel gezellig over mijn eiland met mijn 6 kinderen van verschillende mannen. Ik wil dan een groot huis met een porch en drie honden uit het eilandasiel.

In tegenstelling tot alle andere honden op het eiland mogen mijn honden naar binnen. Ik eet veel kreeft en garnalen en drink elke dag Pina Colada.

Als jullie dan ook weer terug zijn en jullie hebben zin in een Caribisch weekje, Bon Bini.

Als Franse zangeres

Ik kan in dit leven niet zingen. Ik mocht op de lagere school al niet meezingen. Jammer want ik doe het graag. Ik ben ook erg tekstvast, vooral als het om franse chansons gaat. Het lijkt me heerlijk om klein, slank en tenger op een podium te staan en met veel gevoel voor drama te zingen: "Non rien de rien, non je ne regrette rien".

Ik kan nu a. niet zingen en b. ook niet beweren dat ik nergens spijt van heb. Dus die reïncarnatie lijkt me in meerdere opzichten heel aantrekkelijk. Dan wil ik ook een hele serie franse minnaars en elke  middag met du pain, du vin en eventueel du boursin (maar liever Camembert) op een terras aan de Champs Elysees zitten.

Leuk he, als je nadenkt over volgende levens, ik wil hier als mezelf nog wel een tijd blijven, maar voor daarna zijn er mogelijkheden genoeg.
Ik kan natuurlijk ook als man terugkomen, dat idee moet ik nog even uitwerken en daar kom ik op terug.

Op dit moment wensen wij iedereen een fijn een weekend en wij zeggen:  Waf, bon dia en au revoir.