Bij ons in de straat woont een man, een beetje een rare snijboon. Een beetje zielig ook, sinds zijn moeder kortgeleden overleed moet hij zijn eigen boontjes doppen. Het is een wat oudere, forse
man en bepaald geen zacht eitje.
Zoals meerdere buurtbewoners ondervonden hebben is het met die man slecht kersen eten.
Niet iedereen pikt alles van deze azijnpisser, niet iedereen laat zich het kaas van zijn brood eten.
Wij hebben ook wel eens mot hem, over zaken waarvan een ander zou zeggen:"Het sop is de kool niet waard". Hij heeft ook honden en tussen zijn honden en de onze botert het niet zo.
Wij houden onze honden bij ons als we hem aan zien komen, maar hij laat de zijne rustig los.
Ik vraag je: Lus je nou nog peultjes?
Een van onze honden is eens zo geschrokken van zijn honden die op haar af kwamen stormen dat ze zich dood hield. Wij waren in paniek en hij haalde zijn schouders op. Heb je het ooit zo zout gegeten?
Die hond heeft meerdere mensen en honden gebeten en dan probeer je aangifte te doen. Dat is nog niet zo makkelijk kan ik je vertellen. Maar we laten ons geen knollen voor citroenen verkopen en we hebben doorgezet.
Ik heb geprobeerd een gesprek met hem aan te gaan, wij zijn tenslotte niet te beroerd om wat water bij de wijn te doen. Hij werd zo rood als een kreeft en maakte me uit voor rotte vis. Ik schrok me dood.
Nou wordt de soep natuurlijk niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend, maar ik zat wel met de gebakken peren.
Ik kon er geen chocola van maken en om de situatie niet te laten escaleren heb ik maar eieren voor mijn geld gekozen.
Op een gegeven moment kregen we dreigbrieven van hem, we hebben de brieven doorgemaild naar de politie, We wilden er geen slaatje uitslaan, maar toen waren echt de rapen gaar.
De situatie is weer rustig in de buurt, de ervaring doet het nog steeds goed als borrelpraat, ik kan wel zeggen: het gaat erin als koek.
Ja, onzelieveheer heeft rare kostgangers, dat heeft onze rare snijboon maar weer bewezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten