Voor sommigen van ons is het belangrijker dan voor anderen, contacten vasthouden.
Ikzelf noem mensen niet gauw vrienden. Kennissen, daar heb je er veel van. Kennissen komen en gaan, sommigen blijven en een enkeling wordt een vriend.
Mijn lagere schooltijd ligt enige decennia achter me, ik heb nog wat schoolfoto's, verder denk ik niet vaak aan mijn lagere schooltijd. Toch komt het voor dat ik wakker word en meteen denk:" Het is 18 maart, Yvonne is jarig".
Raar wel, Yvonne was jaren en jaren geleden mijn vriendinnetje, ik weet nog hoe ze er toen uitzag. Ik weet ook nog dat haar broertje Ronnie heette maar Elvis genoemd wilde worden. Idioot toch, ik was nog geen acht en ik denk daar jaarlijks op 18 maart aan.
Geen idee wat er van Yvonne geworden is, ik ben haar in ieder geval nooit vergeten.
Dat heb je ook met geliefden. Ik denk nog wel eens aan mijn eerste vriendje. Hij heette Joop en was huisschilder, ik heb hem na mijn zestiende nooit meer gezien en ik denk haast nooit meer aan hem, tot ik verse verf ruik. Dan is Joop even terug. Net zo jong en knap als ik toen ik zestien was.
Datzelfde heb je met collega's. Sommigen denk je nooit meer aan, een aantal blijf je af en toe zien en anderen vergeet je nooit.
Ik heb meerdere blogs gewijd aan ex collega's. Een van mijn meest dierbare collega;s was Jaap.
Jaap werd van collega vriend en is dat gebleven. Jaap is een aantal jaren geleden overleden. Jaap speelt nog steeds een rol in mijn leven, al is het alleen maar door alle bijzondere uitdrukkingen die ik van hem heb geleerd.
Als er iets fout loopt in mijn leven, is mijn eerste impuls om Jaap te bellen. Nu weet ik uiteraard dat Jaap niet zal opnemen. Hij staat nog wel, compleet met foto, in mijn telefoon. Ik kijk nog wel eens naar die foto, maar ik weet dat hij me nooit meer belt.
Een vriend als Jaap is een zeldzaamheid in dit leven, een vriend die het waard was vriend genoemd te worden.
Jaap is er niet meer, maar ik heb een erfenis van Jaap. Natuurlijk zijn zoon Ronald. Een aantal van jullie zal
hem kennen of wel eens over hem gelezen hebben in mijn blog. En daar is Ee, Ee is op een bijzondere manier sinds kort terug in mijn leven.
Ik heb een aantal blogs gebundeld in een boekje en uit pure liefhebberij in eigen beheer uitgegeven. Bloggen is een hobby. Ik zou persoonlijk liever handwerken, maar op dat gebied liggen mijn talenten niet. Zo handig als je op een regenachtige middag even een rokje kan maken van een goedkoop stofje. Dat is voor mij niet weggelegd.
Afgelopen week kreeg ik een berichtje van Ee. Ee zit met man en dochters in O'rijk. Ee heet voluit Edith (O'rijk heet voluit Oostenrijk) en zij heeft, na mij, ook met Jaap gewerkt. Jarenlang hebben Ee en ik intensief contact gehad. Voornamelijk telefonisch. We kenden elkaar al behoorlijk goed voordat we elkaar in real life ontmoetten. We hebben lief en leed gedeeld. Op vrijdagmiddag luidden we samen het weekend in, we zaten op 75 km afstand van elkaar, allebei met een drankje en verbonden door de telefoon.
Jaap heeft in die tijd een aantal tragedies meegemaakt, en wij leefden mee, voelden zijn verdriet en troostten elkaar, per telefoon.
Wij konden ons verhaal bij elkaar kwijt en we zagen dezelfde humor in het leven.
Zoals zo vaak gebeurt zijn we elkaar uit het oog verloren, maar zoals ik zei, ik kreeg een berichtje van Ee.Ee was al googelend op mijn boekje verzamelde blogs terecht gekomen. Waarschijnlijk door de titel "zodoende kreeg buurman kippen". Een Jaapterm. Ee zit in O'rijk zoals gezegd. We mailen nu de hele tijd herinneringen heen en weer.
En we gaan elkaar ontmoeten als ze terug is. Ik zal een exemplaar van "Zodoende kreeg buurman kippen" voor haar meenemen. Wat zullen we een lol hebben samen en wat zal Jaap van bovenaf meelachen.
Wat zal hij blij zijn dat die twee maffe wijven elkaar weer gevonden hebben. Hij zal wel zeggen:"Meiden neem een borrel op mij, want jullie weten, zodoende....".
Dag lieve Ee, tot gauw. We zien elkaar gauw. Zoals Jaap zou zeggen:"het is nu nog te doen om een muggepik".
Commentaar van Ee, uit O'rijk.
Lekker dan; zit ik op m'n laatste avondje Tirol, me voor te bereiden op een lange auto-dag morgen, nog éven een vers Bloggje van mijn opnieuw gevonden vriendinnetje te lezen, moet ik plotseling slikken tegen dikke keel, knipperen tegen vollopende ogen; Ik vergeet noooooit dat ik op een pikzwarte donderdagmiddag/avond met Bert het academisch ziekenhuis in Leiden binnen liep. Jaap in tranen aantrof en snikte; Hij heeft op je gewacht Ee!! Wat hadden we mooie jaren, maar dat wisten we toen nog niet.... En jij maakte daar ook deel van uit... Een zeer, zeer dierbare herinnering!! Je was er niet bij, maar toch ook weer wel....!
Xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten