Het ergste is dat je een routine ontwikkelt in het fenomeen echtelijke ruzie. Er is niets verrassends meer aan, ik weet vaak al wat Herman gaat zeggen. Herman kan mijn irritante gedrag waarschijnlijk ook lang van tevoren aan zien komen, maar als hij daar iets over kwijt wil schrijft hij zijn eigen blog maar.
Net nog, ik had Carlie uitgelaten en ontdek bij het thuiskomen dat ik mijn sleutels niet kan vinden. Sleutels kwijt is voor mij een garantie voor paniek. Herman heeft al een rekje gemaakt in de gang en hij heeft mij erop getraind sleutels op het rekje te hangen. Dat is handig, want dan weet je altijd waar je sleutels zijn.
Nou, bij mij gaat dat wel eens mis, zoals vanmiddag. Ik kom binnen door de schuifpui, ga naar de gang om riem en jas op te hangen (gek, dat gaat nou weer nooit fout) en zie dat mijn sleutels er niet hangen. Herman staat op het punt Casper uit te laten, maar eigenlijk verwacht ik op dat moment dat hij op miraculeuze wijze mijn sleutels terug tovert. Dat gebeurt natuurlijk niet en daar heb ik ook wel begrip voor.
Het ergste wat een man in zo'n situatie kan zeggen is: "Waarom heb je ze niet op het haakje gehangen"?.
Heren, dat is fout, dat is dodelijk. Natuurlijk weet ik dat ik ze op het haakje had moeten hangen, maar dat heb ik om de een of andere reden niet gedaan. Als ik dan probeer kalm te blijven en in een poging tot deduceren zeg: "ik ben er vanmorgen mee binnengekomen", is het antwoord van mijn echtgenoot: "dan zijn ze in in ieder geval in huis" en vervolgens gaat hij over tot de orde van de dag.
Dan zijn ze in ieder geval in huis, wat heb ik daar nou aan?????
Ik weet niet waar ze zijn en dat is fout, dat is stressen, dat is doffe ellende. Uiteindelijk bleken ze in een jaszak van een jas te zitten die ik al dagen niet aan heb gehad.
Het is een raadsel, maar ze zijn er weer en mijn paniek is weg. Herman maakt dit soort uitbarstingen zo vaak mee dat hij op de automatische piloot reageert.
Tom, Truus en ik
De weg kwijtraken. Ik bedoel gewoon letterlijk de weg kwijtraken, man en vrouw samen in een auto, dan ben je gegarandeerd ook even de weg kwijt in je relatie. Herkennen jullie dat, dames?
Ik dank de hemel voor de navigatiesystemen. Topografie is nooit mijn sterkste kant geweest en zal het ook nooit worden. Zet mij voor een blinde kaart en ik wijs Moskou op Vlieland aan. Dit is een extreem voorbeeld, maar ik ben een extreem mens.
Ik moet er niet aan denken, met zijn drieën in een auto, Herman, de wegenkaart en ik. Als we naar het zuiden gaan moet ik de kaart omdraaien omdat ik anders links en rechts niet meer snap.
Wij hebben een losse navigatie, Truus. In onze auto zit ook een ingebouwde, Tom. We zijn net een midweekje naar de Ardennen geweest en voor alle zekerheid waren we met zijn zessen gegaan. Herman en ik, Casper en Carlie en Truus en Tom.
Ons logeeradres vonden we zonder problemen. We waren er al eerder geweest (Bed & Breakfast Chez Maranoa) . We kwamen in een prima stemming aan.
Op woensdag gingen we naar Luxemburg, we gingen naar Luxemburg om te tanken. Het was vorige week uitzonderlijk warm, dus we gingen vroeg. We vertrokken om 9.00 uur. Het is ongeveer 45 minuten rijden, dus we konden na twee uur terug zijn. We hadden samen met onze gastheer een wandeling uitgezocht met veel stromende beekjes, lekker voor de honden op zo´n warme dag.
Heenweg ging lekker, we hebben goedkoop getankt in Luxemburg, nog wat broodjes en drankjes gekocht en we gingen nog steeds gezellig en vreedzaam op de terugweg.
En daar was hij, na amper een kwartier, de Umleitung. Je hebt geen keus, je volgt de Umleiting. Truus was niet geïnformeerd over deze wijziging in de plannen en ze raakte steeds geïrriteerder Probeer om te keren, omkeren, rechtdoor, nu omkeren en uiteindelijk wanhopig over zoveel halsstarrigheid rechts, rechts, links. Tom erbij gehaald, die was het met Truus eens, en daar stonden we weer, voor dezelfde Umleitung.
Als wij beleefd tegen elkaar gaan doen, is dat geen best teken. En wat waren we beleefd.
"Weet jij het nog"
"Nou ik denk dat we zo en zo moeten"
"Ik denk van niet, volgens mij moeten we zo"
Ondertussen riep Truus of Tom wat instructies waar we op dat moment volstrekt niets aan hadden.
Herman snauwde "Hou je mond", nog net niet tegen mij maar tegen Truus. Dat was verstandig want Truus scheldt niet terug. Hoe weet ik niet meer, maar na een uur of vier (in plaats van twee) waren we zo ongeveer in de buurt van de uitgezette wandeling.
Toen moesten we aan de hand van de instructies die we ´s morgens van onze gastheer hadden gekregen het begin van de wandeling vinden. We wisten nog iets van een kerk, een watertoren, een camping en een wandeling gemarkeerd met een blauw kruisje, maar de volgorde was zoek. Toch nog gevonden. Boos op elkaar, maar eensgezind in onze zorg om onze honden die aldoor achterin de warme auto hadden gezeten.
De kanjers, ze hebben zich super gehouden.
 |
| Eindelijk water |
Wat een wandeling zeg, mooi, heel mooi. In het begin zagen we dat niet zo erg, want we waren nog steeds boos. Gelukkig trekt dat bij ons wel gauw weer bij (Ik heb wat langer nodig dan Herman). Behalve mooi was de wandeling lang en steil.
Mijn artroseknieën waren het er niet helemaal mee eens. Op de terugweg naar de auto heeft Herman de honden, mij en de rugzak gedumpt op een stuk gras voor een kerkmuur. Alleen zou hij de auto sneller gehaald hebben. Daar zaten we, Cas, Carlie en ik. Carlie bleef uitkijken, Cas vleide zich tegen de rugzak aan en viel in een luidruchtige slaap. Ik keek naar de mooie omgeving en mijn modderige schoenen en toen het nogal lang duurde, dacht ik even:
 |
| We kunnen niet meer |
 |
| Gewoon ff snurken |
"Herman is het zat, hij is in de auto gestapt, rijdt naar huis en ik zit hier`. Ik had geen geld bij me, ik zag me al met twee honden en een blauwe rugzak voor de rest van ons leven door België zwerven. Net toen ik medelijden met ons begon te krijgen, kwam onze knalgroene auto de hoek om. Het had wat langer geduurd, want Herman was verkeerd gelopen.
Veel later dan we verwacht hadden strompelden we bij Chez Maranoa naar binnen, doodmoe en dorstig.
We konden ons verhaal even kwijt en zagen gelukkig een blik van herkenning in de ogen van onze toehoorders. Wat een rit, gelukkig hadden we allemaal weer en dak boven ons hoofd en hadden we voordelig getankt in Luxemburg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten