Toen ik in de eerste klas van de lagere school zat werd het ontdekt. Ik was kippig. Ik was zes toen ik mijn eerste bril had. Ik weet nog dat ik het razend interessant vond, ik was alleen nog jaloers op kinderen met een beugel, dus deed ik 's morgens mijn bril op en een uitgebogen paperclips om mijn tanden en ik was volgens mij helemaal trendy.
In de pubertijd was ik de bril zat, als ik uitging liet ik hem thuis. Achterlijk natuurlijk, ik had behoorlijk slechte ogen, Ik ben met heel wat jongens uit geweest waarvan ik nooit geweten heb hoe ze eruit zagen. Het vervelende was dat ik zonder bril niet alleen weinig zag maar ook minder hoorde.
Begin twintig kocht ik mijn eerste contactlenzen. Dat was in de tijd dat je nog wennen moest aan lenzen. Het inzetten wat al een tijdrovende kwestie, dan mocht je ze steeds een half uur langer inhebben. In het begin was ik alleen maar blij als ze er weer uit mochten want je voelde ze zitten. Zo'n gevoel dat je iets in je ogen had. Dat was natuurlijk ook zo, maar dat wil je bij lenzen niet aldoor voelen.
Na al die jaren is het inzetten en uithalen van lenzen niet meer dan een routinegebaar. Behalve lenzen die ervoor zorgen dat ik veraf kan zien heb ik uiteraard ook een leesbril waardoor ik dichtbij kan zien.
Je hebt wel eens geïrriteerde ogen en dan is het handig als je een gewone bril hebt.
Gelukkig hebben we tegenwoordig de Varifocus, een bril voor de dubbel visueel beperkten, zoals ik. Je moet een beetje raar met je hoofd bewegen, maar als je dat doorhebt is er prima mee te zien, veraf en dichtbij.
Ik was toe aan een nieuwe varifocus bril. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel het uitzoeken van een bril. Voordat je aan het uitzoeken toebent wordt je in een kamertje apart gezet met een scherm voor je. Op het scherm verschijnen lettertjes of stippeltjes en dan vraagt de opticien de hele tijd::
"één of twee of weinig verschil.".
Ik weet niet of jullie dat wel eens meegemaakt hebben, maar ik weet eigenlijk haast nooit of één of twee beter was. Het maakt allemaal niet zo erg veel uit. Ik voel me altijd een stuk onbenul in zo'n stoel. Een of twee? Ik weet het vaak niet, dan zijn we bij twee en dan wil ik toch nog even terug naar één.
Vanmorgen was bij onze Hans Anders een mevrouw die ik nog niet kende. Ze is wel uitermate vakkundig want ze vertelde na de meting dat ik niet goed zie. Ik had daar, na al die jaren, al een vermoeden van.
Terwijl ik in mijn kamertje de hele tijd zat te kiezen tussen één en twee hield Herman de winkel in de gaten. En gezellig, onze buren kwamen langs. Dat was fijn, want nu had ik een driekoppige jury. Mijn eigen Herman en Gerard en Tiny, onze buren. Gerard pakte een bril van het rek die ik zelf nooit uitgezocht zou hebben. Maar toen ik hem eenmaal ophad, bleek Gerard over een prima smaak te beschikken. Ik hou niet van brillen, maar deze is chique vond ook de vrouw van Hans Anders.
Opticiens hebben de hele tijd allerlei soorten acties, bij Hans Anders krijg je nu drie brillen voor de prijs van één. Dus behalve de hoofdbril hebben we nog een leesbril op sterkte en een zonnebril uitgezocht.
Nog een paar weken en we kunnen de hele zooi ophalen en heb ik een lensloze dag en komen jullie me tegen en denken jullie:" wat heeft die vrouw een chique bril op" dan is alle eer voor buurman Gerard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten