Het is 5 uur 's morgens, de dag van de operatie. Ik ben achterlijk vroeg opgestaan omdat ik na nu niets meer eten mag. Dus ik heb net, zonder man maar met honden, een klein ontbijtje weggewerkt.
Ik wil iedereen bedanken voor het medeleven per telefoon, per mail of per facebook. Als ik lid van het Koninklijk Huis was geweest, had ik gezegd dat uw warme blijken van medeleven mij tot grote steun zijn.
Een bijzonder blijk van medeleven wil ik jullie niet onthouden. Het kwam per telefoon, gisterenmiddag van mijn dierbare vriendin Yolande, Degenen onder jullie die vaker mijn blog lezen, kennen Yolande, Zij is onze steun en toeverlaat als er iets met de honden is, daarbij kun je er van overtuigd zijn dat ze altijd eerlijk tegen je is. Tact is niet haar meest karakteristieke eigenschap, maar eerlijk en duidelijk is ze wel.
Yo belde dus gisterenmiddag, het is altijd fijn om Yo te zien of te spreken. We kennen en begrijpen elkaar en we kunnen samen huilen en lachen.
Yo heeft, om haar prachtige dochter Mariska te kunnen vervoeren, een bus waar een rolstoel in past.
zie. Mariska.
Mariska en Yolande waren enige tijd geleden in het Flevoziekenhuis. De achterdeur van de auto stond open zodat Mariska naar buiten kon rollen. Toen kwam er een man naar ze toe die vroeg of hij de bus even mocht bekijken. Hij had namelijk een invalide vrouw die hij niet meer in hun gewone personenauto kon vervoeren. Hij hielp zijn vrouw uit hun autootje en het bleek dat mevrouw haar beide benen miste. "Goh" zei Yo geschrokken, "bent u ziek of hoe komt dit?"
Yolande en Mariska weten beiden uit ervaring dat nieuwsgierige blikken en stiekem gefluister veel kwetsender zijn dan een duidelijke vraag.
"Nee" zei de mevrouw zonder benen "dit komt door een fout van de dokter".
Mevrouw was in het ziekenhuis opgenomen voor een knie-operatie, de chirurg had deze operatie iets te grondig uitgevoerd.
"Dus" waarschuwde Yo mij "controleer even of die dokter weet wat hij doen moet, zeg nadrukkelijk dat het om je linker voet gaat. Nog beter, zet een kruis op je voet".
Heel gek, ik ging toch iets meer tegen de operatie opzien. Ondanks de bemoedigende woorden van Yo, dat zij de mogelijkheid had om me te vervoeren in het worst case scenario.
Ik zal in ieder geval even aan de orthopeed vragen of hij nog weet waar ik voor kom.
Het is raar maar opeens lijkt de vergissing van de podologe niet zo heel erg meer. Ik hoop dat ik binnenkort een afspraak bij de pedicure kan maken, dat Yo en ik snel weer samen de hort op kunnen en dat mijn pennewaar morgen niet te lang is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten